Isaac
26-06-04, 14:00
Door Sylvain Ephimenco
2004-06-26
'De toon van het debat' was de titel van de speech die ik afgelopen maandag hield tijdens een symposium van de Rijksuniversiteit Groningen. In mijn bijdrage probeerde ik de selectieve verontwaardiging in de multiculturele discussie aan te tonen. De talrijke beschimpingen en beledigingen van de multicultikant worden gemakshalve ter zijde gelegd.
Mijn laatste woord was amper uitgesproken toen dagblad Het Parool een interview met Jan Blokker publiceerde. De Volkskrant-columnist verweet hierin dagblad Trouw een 'doodenge' weg te zijn ingeslagen. Uit opportunisme zou deze krant zijn christelijke identiteit hebben afgezworen om achter de bruinhemden van de tijdgeest aan te marcheren. Blokker gaf maar één voorbeeld om zijn theorie te staven en dat betrof mijn nederige persoontje: 'Een krant als Trouw maakt de enge profiteur Sylvain Ephimenco tot hofcolumnist, met vieze Fortuyn-neigingen.' Wij hadden het dus over de toon van het debat. Anders dan G.B.J Hiltermann die in 1998 in een radiopraatje sommige buitenlanders voor 'etnische profiteurs' had uitgemaakt, liet Blokker deze keer een vermelding achterwege over mijn niet van vreemde smetten vrije genetische materiaal. Hoefde ook niet: dat had hij onlangs al gedaan in een column waarin hij de buitensporige invloed hekelde van sommige allochtonen met 'niet-Nederlandse, niet-westerse en niet-christelijke achtergrond'(Ellian, Hirsi Ali en ik) op goedgelovige autochtonen. Mijn eerste reactie van 'enge profiteur' met, zeg maar, fascistische neigingen, was om naar mijn belastingdossier te snellen. Opgelucht constateerde ik dat ik al een kwart eeuw jaarlijks netjes belasting en premies afdraag en nog geen dag steun van de overheid heb getrokken. Ik ben intussen aan de ergste verwensingen, manipulaties en leugens van mijn verbitterde tegenstanders in 'het debat' gewend geraakt. Capituleren doe ik pas als ik zes voet onder de grond lig, zal ik maar zeggen. Ook heb ik begrip voor de hoge leeftijd van een man die onlangs de dood en dus de hel vanaf zijn ziekbed heeft moeten aanschouwen. Laat maar uitglijden denk ik dan, als ik maar op mijn oude dag niet word wat hij geworden is. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Zo heb ik altijd gevonden dat het literaire werk van Céline nooit zijn weerzinwekkende antisemitische pamfletten mocht doen vergeten. Hoewel de vergelijking met Céline verder op geen enkel punt opgaat, bezit Blokker dezelfde soort kwaadaardigheid. Ik zou het bijzonder jammer vinden om ooit op straat deze kwaadaardigheid terug te vinden in de vorm van een dreigend geluid, begeleid met deze laatste Blokkeriaanse woorden: 'hé, enge profiteur met vieze neigingen!'
2004-06-26
'De toon van het debat' was de titel van de speech die ik afgelopen maandag hield tijdens een symposium van de Rijksuniversiteit Groningen. In mijn bijdrage probeerde ik de selectieve verontwaardiging in de multiculturele discussie aan te tonen. De talrijke beschimpingen en beledigingen van de multicultikant worden gemakshalve ter zijde gelegd.
Mijn laatste woord was amper uitgesproken toen dagblad Het Parool een interview met Jan Blokker publiceerde. De Volkskrant-columnist verweet hierin dagblad Trouw een 'doodenge' weg te zijn ingeslagen. Uit opportunisme zou deze krant zijn christelijke identiteit hebben afgezworen om achter de bruinhemden van de tijdgeest aan te marcheren. Blokker gaf maar één voorbeeld om zijn theorie te staven en dat betrof mijn nederige persoontje: 'Een krant als Trouw maakt de enge profiteur Sylvain Ephimenco tot hofcolumnist, met vieze Fortuyn-neigingen.' Wij hadden het dus over de toon van het debat. Anders dan G.B.J Hiltermann die in 1998 in een radiopraatje sommige buitenlanders voor 'etnische profiteurs' had uitgemaakt, liet Blokker deze keer een vermelding achterwege over mijn niet van vreemde smetten vrije genetische materiaal. Hoefde ook niet: dat had hij onlangs al gedaan in een column waarin hij de buitensporige invloed hekelde van sommige allochtonen met 'niet-Nederlandse, niet-westerse en niet-christelijke achtergrond'(Ellian, Hirsi Ali en ik) op goedgelovige autochtonen. Mijn eerste reactie van 'enge profiteur' met, zeg maar, fascistische neigingen, was om naar mijn belastingdossier te snellen. Opgelucht constateerde ik dat ik al een kwart eeuw jaarlijks netjes belasting en premies afdraag en nog geen dag steun van de overheid heb getrokken. Ik ben intussen aan de ergste verwensingen, manipulaties en leugens van mijn verbitterde tegenstanders in 'het debat' gewend geraakt. Capituleren doe ik pas als ik zes voet onder de grond lig, zal ik maar zeggen. Ook heb ik begrip voor de hoge leeftijd van een man die onlangs de dood en dus de hel vanaf zijn ziekbed heeft moeten aanschouwen. Laat maar uitglijden denk ik dan, als ik maar op mijn oude dag niet word wat hij geworden is. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Zo heb ik altijd gevonden dat het literaire werk van Céline nooit zijn weerzinwekkende antisemitische pamfletten mocht doen vergeten. Hoewel de vergelijking met Céline verder op geen enkel punt opgaat, bezit Blokker dezelfde soort kwaadaardigheid. Ik zou het bijzonder jammer vinden om ooit op straat deze kwaadaardigheid terug te vinden in de vorm van een dreigend geluid, begeleid met deze laatste Blokkeriaanse woorden: 'hé, enge profiteur met vieze neigingen!'