Bekijk Volledige Versie : Sagen?
Nasreddin Hodja loopt in Lombok door de Kanaalstraat en ziet aan de overkant van de straat zijn dochter staan giechelen met een stel meiden.
Als hij haar zo eens beziet - fleurig hoofddoekje, strakke spijkerbroek, plateauzolen - begrijpt de hodja dat het tijd wordt voor een belerend gesprek. ‘s Avonds zegt hij tegen zijn dochter: ‘Binnenkort zal er een jongen komen, en hij zal je diep in de ogen kijken. Denk aan de eer van de familie! Hij zal met je wandelen door het park. Denk aan de eer van de familie!
Hij zal je haar strelen en hij zal je willen kussen. Denk aan de eer van de familie! Daarna zal hij jou bespringen. En dan maakt hij jouw familie te schande.’ De dochter heeft het begrepen. Maar als ze enkele weken later met een verliefde blik door het huis loopt, vindt pa het weer tijd voor een gesprek.
De dochter zegt: ‘Vader, het is precies zo gegaan als u gezegd had. Een jongen heeft mij diep in de ogen gekeken. We zijn gaan wandelen door het park. Maar ik dacht aan de eer van de familie. Hij heeft mijn haar gestreeld en hij wilde me kussen. Maar ik dacht aan de eer van de familie. Toen heb ik hem besprongen en zijn familie te schande gemaakt!’
Een Marokkaanse vrouw moest bevallen van een tweeling, maar de ambulance kwam maar niet. Uiteindelijk wordt ze in een politie-auto naar het ziekenhuis gereden. Onderweg begint de vrouw te bevallen. De agenten stoppen en één gaat er assisteren. De agent trekt aan het hoofd van het eerste kind. De baby kijkt op, kijkt naar achteren en roept: "Terug, Mohamed! Politie!"
http://www.meertens.knaw.nl/medewerkers/theo.meder/Rawier.html
Geplaatst door Orakel
Nasreddin Hodja loopt in Lombok door de Kanaalstraat en ziet aan de overkant van de straat zijn dochter staan giechelen met een stel meiden.
Als hij haar zo eens beziet - fleurig hoofddoekje, strakke spijkerbroek, plateauzolen - begrijpt de hodja dat het tijd wordt voor een belerend gesprek. ‘s Avonds zegt hij tegen zijn dochter: ‘Binnenkort zal er een jongen komen, en hij zal je diep in de ogen kijken. Denk aan de eer van de familie! Hij zal met je wandelen door het park. Denk aan de eer van de familie!
Hij zal je haar strelen en hij zal je willen kussen. Denk aan de eer van de familie! Daarna zal hij jou bespringen. En dan maakt hij jouw familie te schande.’ De dochter heeft het begrepen. Maar als ze enkele weken later met een verliefde blik door het huis loopt, vindt pa het weer tijd voor een gesprek.
De dochter zegt: ‘Vader, het is precies zo gegaan als u gezegd had. Een jongen heeft mij diep in de ogen gekeken. We zijn gaan wandelen door het park. Maar ik dacht aan de eer van de familie. Hij heeft mijn haar gestreeld en hij wilde me kussen. Maar ik dacht aan de eer van de familie. Toen heb ik hem besprongen en zijn familie te schande gemaakt!’
:haha:
De werkelijkheid kan ‘sage’ worden
Eerst kort over de werkelijkheid. Eind 1999, begin 2000 werd het zwakbegaafde 13-jarige meisje Tessa het slachtoffer van een herhaaldelijke groepsverkrachting. Het Amsterdamse meisje werd door 14 jongens tussen de 9 en 16 jaar mishandeld en verkracht onder bedreiging van een mes en een neppistool. De daders hadden gedreigd haar pleegouders te vermoorden en haar huis op te blazen als ze ooit haar mond zou opendoen. De meeste daders hadden een allochtone achtergrond; de meerderheid was Marokkaans.
Na enkele maanden is de politie toch ingeschakeld en zijn de daders ouder dan 12 jaar ook berecht, maar het stadsdeel Westerpark besloot de hele zaak stil te houden, uit angst voor stigmatisering en om een volksgericht in de buurt te voorkomen. Ruim een jaar later, in november 2001, lekt het nieuws toch uit naar de pers, en is er landelijk niet alleen ophef over de schokkende zedenzaak, maar ook over het besluit van de autoriteiten om de zaak stil te houden.
Tot zover de realiteit. Nu de verhalen die de werkelijkheid imiteren. In maart 2002 doet een 14-jarig meisje uit Nijmegen aangifte van een groepsverkrachting door enkele mannen, maar na onderzoek en verhoor door de politie bleek het meisje het gebeuren te hebben verzonnen. Ze krijgt in november 2002 een proces-verbaal wegens het doen van een valse aangifte.
De Nijmeegse zaak zorgde landelijk lang niet voor zoveel commotie als de Asser verkrachtingszaak. Op 18 september 2002 berichtte de Telegraaf uitgebreid over de systematische groepsverkrachting van het 13-jarige meisje Miranda. Gedurende 16 maanden was het meisje niet minder dan 20 keer ontvoerd door een groep voornamelijk jonge Marokkanen en was ze als seksslavin aangeboden aan volwassenen. Miranda wordt onder bedreiging van een mes of vuurwapen uit haar ouderlijk huis ontvoerd, als de ouders niet thuis zijn. Ze wordt geblinddoekt en ontvoerd in een Mercedes met donkere ramen. Na tien minuten tot een kwartier rijden wordt zij in een bar-dancing gebracht, waar zij onder bedreiging van messen en vuurwapens op een bed wordt misbruikt door verschillende volwassen kinderverkrachters. De ontvoerders ontvangen van de verkrachters geld of harddrugs. Doodsbang voor de Marokkaanse bende vlucht het meisje op zekere dag naar Amsterdam.
Als ze na vijf dagen uit Amsterdam is teruggekeerd, vertelt ze het hele verhaal aan haar ouders. De ouders geloven hun dochter onvoorwaardelijk. In mei 2002 doen de ouders vergeefs aangifte bij de politie. Miranda schrijft een vuistdik verslag van de gebeurtenissen, en een tweede en derde aangifte volgen. Het politie-onderzoek komt maar traag op gang en er worden geen arrestaties verricht. Miranda en haar ouders worden bedreigd, en de daders lopen intimiderend door de straat. Pas als de Telegraaf verslag doet van de misstanden, lijkt de politie bereid een rechercheteam te formeren.
De therapeute van Miranda verklaart dat er "zeker nóg twee meisjes" slachtoffer zijn van de Marokkaanse verkrachtersbende. De Asser gemeentepolitiek toont zich verontwaardigd over de gang van zaken. Een maand na het artikel in de Telegraaf, na grondig en uitgebreid politie-onderzoek, oordeelt het Openbaar Ministerie te Assen dat het hier gaat om een "niet geloofwaardige aangifte". Miranda en haar ouders krijgen hulpverlening aangeboden.
Dat het ‘scenario’ voor het verhaal als het ware in de lucht hing en ‘besmettelijk’ was, bleek begin oktober, toen aangifte gedaan werd van een groepsverkrachting in het Groningse Hoogezand. Het 13-jarige Antilliaanse meisje Tathnoeska Edwards zou zijn verkracht door acht Turkse jongens, waarna dezen het huis in brand hebben gestoken. Op 4 oktober 2002 staat er een foto van het uitgebrande huis op de voorpagina van het Algemeen Dagblad - in het NRC staat 's avonds een andere foto van dezelfde fotograaf op pagina 3. RTV-Noord besteedt ook aandacht aan de gebeurtenissen, en laat de moeder van het slachtoffer aan het woord. Het is wederom de Telegraaf die op zaterdag 5 oktober 2002 uitgebreid, en met foto’s van het slachtoffer en haar ouders, bij de zaak stilstaat.
Op dinsdag 1 oktober, zo vertelt Tathnoeska, werd ze fietsend van school naar huis ingesloten door een groepje onbekende (allochtone, Tukse?) jongens. Ze bedreigden haar en zeiden namens haar Marokkaanse buurman te spreken: Tathnoeska mocht zich niet meer bemoeien met de buurman en moest uit de buurt blijven van haar Marokkaanse ex-vriendje Saïd. Vervolgens kreeg Tathnoeska een klap en mocht doorrijden. Ze gaf thuis aan dat ze de volgende dag niet naar school durfde en haar moeder meldde haar ziek.
Als het meisje de volgende ochtend alleen thuis is en op de bank ligt te slapen, staan er volgens haar zeggen plotseling acht jongens met bivakmutsen op en handschoenen aan in de kamer. Ze dragen dure merkkleding. Ze slaan haar omdat ze weigert seks met hen te hebben. Ze uiten dreigementen, en uit hun taalgebruik maakt Tathnoeska op dat het allochtonen zijn. Dat het om Turken gaat, durft ze in tweede instantie niet te bevestigen: "Ik weet dat eigenlijk niet. Het was een raar taaltje. Het konden net zo goed Marokkanen of anderen zijn. Ik kan die talen niet uit elkaar houden."
Tathnoeska wordt vastgebonden en de jongens proberen haar stil te houden door met een mes in haar kuit te snijden. Dan geven ze haar een pilletje en plakken haar mond met tape af. Vervolgens wordt ze uitgekleed en door alle acht jongens verkracht. Daarna raakt het slachtoffer buiten bewustzijn, maar ontwaakt als haar vriendin Renate aan de deur staat te schreeuwen. De jongens zijn inmiddels gevlucht en het huis staat in brand. Met behulp van de vriendin weet Tathnoeska ternauwernood te ontsnappen. Vreemd genoeg heeft Tathnoeska nu weer een broekje en een topje aan, en zijn het touw en de tape verdwenen.
Uiteindelijk vlucht Tathnoeska naar haar oom Mou, die twee huizen verder woont. Politie arriveert, de brandweer blust de woning, en een ambulance brengt Tathnouska naar het ziekenhuis voor onderzoek. Later gaan Tathnouska en haar ouders naar een onderduikadres. De Turkse gemeenschap in Hoogezand is geschokt door de gebeurtenissen, en er ontstaat grote onrust over de aanvankelijk geuite beschuldigingen.
Aan de hele affaire lijken etnische spanningen ten grondslag te liggen, maar de onvrede zwalkt een beetje van de ene 'suspecte' mediterrane groep naar de andere: Marokkaanse buurman, Marokkaanse ex-vriend, allochtone jongens, Turkse verkrachters. Het lijkt wel één pot nat. Oom Mou erkent dat er spanningen waren met de Marokkaanse buurman.
Vader Jimmy Edwards beklaagt zich er later over dat burgemeester Mirjam Salet van Hoogezand liever een persconferentie geeft voor de verontruste Turkse gemeenschap, dan de getroffen familie komt bijstaan. Meneer Edwards meent: "We worden gewoon in de put gegooid. Maar wij zijn ook mensen. Wij hebben ook de Nederlandse nationaliteit." Hoe begrijpelijk een dergelijke emotionele uitspraak op dat moment ook is, het lijkt wel alsof hier een etnische competitie meespeelt.
Na uitgebreid technisch, medisch en buurt-onderzoek en verhoren meldt de politie op 11 oktober dat het meisje de verkrachtingen verzonnen heeft. Op 8 november 2002 wordt bekend dat Tathnoeska zelf de bank in de woonkamer in brand had gestoken. Toen ze de brand niet meer onder controle kreeg, besloot ze het verkrachtingsverhaal te vertellen (kennelijk primair om straf te ontlopen). In februari 2003 eist de officier van justitie in Groningen een werkstraf van 50 uur en vijf maanden voorwaardelijke jeugddetentie tegen Tathnouska. Daarnaast wordt hulpverlening in het vooruitzicht gesteld.
Een verkrachtings-scenario uit de media was voorhanden, en in combinatie met kennelijke onenigheid met andere etnische groepen in de omgeving lag het alibi voor de zelfgestichte brand voor het grijpen.
In een interview met specialist zedenzaken John Staps wordt verklaard dat zo’n 10 procent van de zedenzaken na politieonderzoek niet waar blijkt. Er moet altijd kritisch gekeken worden naar het verhaal: het gebruik van blinddoeken bij de misdaad of een vaag signalement van de dader kunnen aanwijzingen zijn. Een valse aangifte van sexueel misbruik kan gedaan worden uit wraak of jaloezie, spijt van toegestande seks of als alibi om overspel te verhullen. Bij jongeren kunnen er ook andere motieven zijn: ongewenste zwangerschap, geslachtsziekte, verlies van maagdelijkheid, of een alibi waarom ze te laat thuis waren. John Staps meent:
"Je ziet dat ze zich baseren op verhalen in de media. Daardoor zijn het soms extreme misdrijven, als groepsverkrachtingen. Begrijpelijk, want een gewone verkrachting komt al niet eens meer in de krant." Met een beschuldiging van verkrachting kan men de schuld bij een ander leggen en buiten zichzelf plaatsen. Als een kind tegen de ouders liegt over een verkrachting, overziet het vaak de gevolgen niet. Op zeker moment kan het kind niet meer terugkrabbelen en volgt er een aangifte, met alle vervelende gevolgen vandien.
http://www.meertens.knaw.nl/medewerkers/theo.meder/ostension.html
En je punt is dat op deze manier Marokkanen onterecht gestigmatiseerd worden?
Geplaatst door echnaton
En je punt is dat op deze manier Marokkanen onterecht gestigmatiseerd worden?
Nee hoor. DIt heet zelfspot. Heb vandaag geen zin om een punt te maken.............................
Geplaatst door Orakel
Nee hoor. DIt heet zelfspot. Heb vandaag geen zin om een punt te maken.............................
Toch zetten die onterechte verhalen wel aan het denken.
Geplaatst door echnaton
Toch zetten die onterechte verhalen wel aan het denken.
Ku.. :nerveus: ik bedoel sjips, heb ik toch nog een punt gemaakt :moe:
Geplaatst door Orakel
Een Marokkaanse vrouw moest bevallen van een tweeling, maar de ambulance kwam maar niet. Uiteindelijk wordt ze in een politie-auto naar het ziekenhuis gereden. Onderweg begint de vrouw te bevallen. De agenten stoppen en één gaat er assisteren. De agent trekt aan het hoofd van het eerste kind. De baby kijkt op, kijkt naar achteren en roept: "Terug, Mohamed! Politie!"
http://www.meertens.knaw.nl/medewerkers/theo.meder/Rawier.html
Ehm, de eerst geborene heet toch altijd Mohamed? Dus zelfs tijdens de geboorte proberen ze voor te dringen? :confused:
Geplaatst door barfly
Ehm, de eerst geborene heet toch altijd Mohamed? Dus zelfs tijdens de geboorte proberen ze voor te dringen? :confused:
:hihi:
Niet altijd. Was ooit een veelvuldig gebruik, maar de namen voor de eerstgeborenen zijn (voor zover ik weet) nu gevarieerder.
Nog wel altijd/vaak gebaseerd op de Koran en/of de metgezellen van de profeet.