_h4T3D_sE7eN
28-06-04, 20:27
Ronald Reagan is overleden, en iedereen is aardig over hem. Met alle respect, het is zo dat je met geen slecht woord over de doden hoort te reppen. Maar in ieder aspect, is het onderstaande toch wel geoorloofd. Is het namelijk niet zo dat sinds H!tler overleden is er nooit een goed woord over hem is gezegd? In economisch opzicht heeft hij in Duitsland een infrastructuur aangelegd en achtergelaten waar het land nu nog steeds op teert. Alleen, je krijgt er zo weinig van mee. Net zoals men niet veel meekrijgt van het feit dat Ronald Reagan een bullshitpresident was. Draagvlak voor dit stuk heeft hij in elk geval zelf gecreëerd.
Hij was een echtgenoot, een vader, een geliefd lid van zijn familie en hij zal gemist worden door de mensen die in zijn leven dicht bij hem stonden. Hij stierf langzaam, en ongekend pijnlijdend aan de ziekte van Alzheimer.
De waardigheid die van Reagan’s afscheidsbrief aan het Amerikaanse volk afdroop, was ongeëvenaard in de geschiedenis die zich voor zijn dood heeft voorgedaan, maar de oerlelijke waarheid is dat hij voortleeft. En hij gaat maar door, ook nu hij fysiek weg is. Zijn familie en vrienden keken toe hoe hij langzaam oploste uit de Wereld van de Werkelijkheid, zoals de simpele waardigheid gepermitteerd door het gewone leven oploste als los zand, welk goed te zien was in de altijd afwezige blik in zijn ogen. Alleen de mensen die weten hoe het is om aan Alzheimer te lijden en van dichtbij hebben gezien hoe deze ziekte inbreuk doet op iemands mentale en lichamelijke privacy kennen de werkelijke pijn dat dit proces met zich meebrengt. Het is een vervloekte manier om te sterven. Maar hoe onmenselijk het ook mag overkomen, in dit rouwproces om Reagan’s dood, moet in elk geval ruimte worden gelaten voor de waarheid. Schrijver Edward Abbey zei ooit: “De meest "sneaky" vorm van literaire subtiliteit, in een corrupte samenleving, is om de naakte waarheid te spreken. De critici zullen je niet begrijpen, het publiek zal jou niet geloven en jouw collega-schrijvers zullen hun hoofden schudden."
De waarheid is in deze zaak ook rechtdoorzee: virtueel gezien kan elk probleem waar de wereldse samenleving hedendaags actueel voor staat, in maatschappelijk opzicht dat voornamelijk voortvloeit uit financieel opzicht, haar oorsprong toebedeeld krijgen vanuit de tijd dat Ronald Reagan zijn beleid voerde en doorgelinkt worden naar iedereen die in het Reagan-tijdperk verbonden was aan de Amerikaanse politiek die op wereldniveau werd gevoerd. Het is een lijst van ziektes en rampen die ons nu nog steeds doet staren in de ogen van een Apocalyps.
Hoe kan dit? De media rept over de meest geliefde presidenten van de VS in de 20e eeuw. Hij overwon 2 nationale verkiezingen. De 2e verkiezing werd met zo’n overtuigende marge gewonnen dat alle toekomstige “landslides” beoordeeld worden naar de maatstaven van “high water marks” die hij heeft bewerkstelligd tegen Walter Mondale. Hoe kan een man die universeel zo wordt/werd gerespecteerd, iets te maken hebben gehad met de duivelse acties die hun corrupte uitwerking hedendaags nog op ons hebben?
Het antwoord op die vraag ligt in de realiteit van de corrupte samenleving waar Abbey van spreekt. Onze corruptie is de absolute triomf van imago op realiteit, van onaantastbaarheid op willekeurige substantie, van de zieke behoefte van vele wereldburgers om te kunnen spreken van een “blij gezicht”-versie van de natie die zij hun thuis noemen en om te versnellen als het aankomt om het tegenspreken hiervan te bestempelen als onpatriottisch. Ronald Reagan was de onbetwiste kampioen zwaargewicht in het zijn van “de verkoper” op zijn vakgebied. Reagan was hiertoe capabel, dankzij zijn torende talenten in de arena van “sales”, om de wereldburger een stortvloed van giftig beleidsvoering te verkopen. Hij deed de Amerikanen goed voelen door en leerde ze hoe je het best de show kunt opvoeren die aanduidde dat je tegen je eigen voordelen in beleid durft te voeren terwijl achter de schermen de winst ten koste van alles en iedereen werd opgestreken. Hij verkocht de Amerikanen een Citroën, en vandaag de dag wordt het nog steeds gereden alsof het een Cadillac betreft. Het waren niet de leugens die het probleem waren, des te meer de mythe die hij ophield, en Ronald Reagan was de grootste mythemaker ooit.
“Mainstream” journalistieke media in de VS is tegenwoordig een beschamende grap aan het worden dankzij het dereguleringsbeleid dat door Reagan tijdens zijn presidentschap is ontwikkeld. Ooit was er het zgn. “Fairness Doctrine”, dat verzekerde dat de informatie die wij, het publiek, ontvangen vanuit een grote cluster van bronnen en verscheidene perspectieven afkomstig was. – informatie die toegankelijk en van vitaal belang was voor de capabiliteit van mensen die op regeringsniveau actief zijn op de manier zoals die in de richtlijnen van een regeringspartij is opgenomen en daarmee ook het bestaansrecht van een regeringspartij rechtvaardigen, afgezien van de stemmen van de volgelingen c.q. partijstemmers -.
Reagan’s beleid vernietigde het “Fairness Doctrine”, daarmee een deur openend voor een paar megacorporaties die journaille verzamelen en deze beschikbaar maakten voor alleen zichzelf, om deze informatie vervolgens gekanaliseerd en hersenspoelend (maar voornamelijk “genuanceerd”) over te brengen. Tegenwoordig hebben Reagan’s voormalige werkgevers bij “General Electric” 3 van de meest bekeken nieuwszenders in bezit. Deze onderneming profiteert bijvoorbeeld financieel van de oorlogen die de VS voeren dankzij de kijkcijfers die het drama van een oorlog met zich meebrengt (passief ramptoerisme), maar op de 1 of andere manier is deze onderneming toevertrouwd om de waarheid te verslaan zoals die zich werkelijk afspeelt tijdens een door de VS te voeren oorlog. Nogmaals, er worden mythen verkocht.
De deregulering door Reagan heeft niet alleen het journaille in de schoot geworpen van deze gigantische ondernemingen, maar overhandigde virtueel bijna elk facet van het leven van de gewone burger in de handen van een select groepje mensen “met een extra privilege”. De zuurstof die men inademt, het water dat men drinkt, het voedsel dat men gebruikt, dit allemaal is bij wijze van spreken aangetast omdat Reagan in bijna elk milieu dat hij langs ging de regulering heeft doodgeknuppeld zodat corporaties hun uiteindelijke doelstellingen konden verbeteren. De vooraanstaande politieke leiders in de VS (die ook meteen 1 van de grootste invloeden op de wereldpolitiek uitoefenen) zijn niets anders dan subsidiehoeren die door Reagan machtig zijn gemaakt tijdens zijn dereguleringscarrousel. Het welbekende “Savings & Loan”-schandaal dat nog dateert uit Reagan’s tijd, dat de Amerikaanse bevolking honderden biljoenen dollars aan belastinggeld heeft gekost, is maar een voorbeeld van Reagan’s besluit om vossen aan te stellen als toezichthouder in een kippenhok.
Ronald Reagan geloofde in een kleine regering met korte lijnen, ondanks het feit dat hij de regering kweekte tot een overbodig groot formaat tijdens zijn zitting. Sociale projecten (waaronder het sociaal vangnet, ouderdomsuitkeringen en pensioenfondsen) die de zwakken en ouderen van de samenleving beschermden werden genekt door Reagan’s beleid, met als resultaat dat miljoenen mensen met verscheidene soorten pensioenbreuken zitten. Op een schaal van dat formaat is dat gevaarlijk voor een economie.
De teneur die zelfaangeschreven is op de erfenis die Ronald Reagan achterlaat lijkt werkelijk op een mythe van Bijbelse proporties. Het verdoezelen van de littekens veroorzaakt door die zelfde erfenis is geen probleem totdat het Iran/Contra schandaal tevoorschijn komt in de tijdlijn van Reagan’s regering. Deze zonde staat vast. Tegen het einde van zijn laatste termijn als president, waren er al ongeveer 140 officials van zijn regering verdacht, onderzocht en veroordeeld tot gevangenisstraffen en oneervol ontslagen voor het voeren en bedrijven van criminele activiteiten.
Om deze uitspraak wat draagvlak te geven, noem ik een aantal namen: Oliver North, John Poindexter, Richard Secord, Casper Weinberger, Elliott Abrams, Robert C. McFarlane, Michael Deaver, E. Bob Wallach, James Watt, Alan D. Fiers, Clair George, Duane R. Clarridge, Anne Gorscuh Burford, Rita Lavelle, Richard Allen, Richard Beggs, Guy Flake, Louis Glutfrida, Edwin Gray, Max Hugel, Carlos Campbell, John Fedders, Arthur Hayes, J. Lynn Helms, Marjory Mecklenburg, Robert Nimmo, J. William Petro.
Veel van deze personen zijn verloren gegaan voor de geschiedenis maar meer dan een beetje van dit aantal namen is nog steeds actief en zgn. gerehabiliteerd en in genade aangenomen door de regering die George W. Bush heeft gevormd.
Ronald Reagan heeft actief steun gegeven aan de regimes die de meest walgelijke mensen op aarde handhaven. Namen zoals Marcos, Duarte, Rios Mont en Duvalier stinken naar bloed en corruptie, terwijl men de aanwezigheid van de vossen in de oude Reagan-regering met een ongekende intensiteit niet alleen tolereert maar zelfs goedkeurt en openlijk handhaaft. De gronden van vele naties zijn gezout met de botten van duizenden bruut vermoordde mensen die aan de hand van dictators zijn uitgeroeid, dictators die Reagan “een vriend” noemen/noemden. Wie kan er bijvoorbeeld zijn steun aan Zuid-Afrika nou vergeten, in de tijd dat het land apartheid als een beschaafde vorm van beleid en bestuur beschouwde en op grond hiervan van mening was dat men op die manier ook daadwerkelijk een beschaving kon regeren? Ik niet.
Eén specifieke dictator heeft zijn draagvlak in elk geval op grond van een aantal bepalingen van en door Reagan “verdiend”. Saddam Hussein was een creatie van Ronald Reagan. De Reagan-regering gaf het Hussein-regime veel steun, ondanks zijn geschiedenis m.b.t. het schenden van de mensenrechten. Reagan gaf Hussein informatie die van pas kwam bij het inzetten van chemische wapens tegen Iran tijdens de Irak-Iran oorlog, welk na afloop een menselijk drama aan Iraanse zijde heeft achtergelaten. De dodelijke “bacterische agenten” die destijds door Reagan naar Irak zijn gezonden, is maar een klein waslijstje van horrors. Reagan stuurde een missionaris, genaamd Donald Rumsfeld, naar Irak om handen te schudden met Saddam Hussein en om hem te verzekeren dat, ondanks de veroordeling van het Amerikaanse volk m.b.t. het gebruik van chemische wapens, de Reagan-regering Saddam Hussein nog steeds als een bondgenoot en vriend beschouwde. Dit gebeurde terwijl de Reagan-regering wapens aan Iran verkocht, een natie die wereldwijd wordt beschouwd als een voorstander van internationaal terrorisme en een ondergrondse overtreder van verschillende internationale wetten en regelgevingen. Als dit al waar zou zijn, vraag ik me af waarom een zichzelf soeverein noemende natie als de VS überhaupt Iran opzoekt om zaken te doen.
Een andere naam op Ronald Reagan’s lijst is Osama bin Laden. De Reagan-regering geloofde in het “bully-idee” om een leger van Islamitische fundamentalisten te organiseren in Afghanistan om in gevecht te gaan met de toenmalige Sovjet-Unie die Afghanistan had bezet. Bin Laden werd door de VS aangewezen om als spirituele leider te acteren voor de Afghaanse vrijheidsstrijders. Tijdens het bewind van Reagan werden Bin Laden en zijn mensen bewapend, getraind en gefinancierd door de VS. Reagan heeft geholpen Osama bin Laden de opleiding te verschaffen die hij vandaag de dag gebruikt, welke luidt dat het wel degelijk mogelijk is om een supermacht op de knieën te krijgen. Bin Laden gelooft heilig in zijn opleiding omdat het hem al eerder is gelukt, dankzij de vriendelijk geboden opleiding door de VS, met de groeten van Ronald Reagan.
In 1998, werden 2 Amerikaanse ambassades in Afrika opgeblazen door Osama bin Laden, waarvoor hij ook de verantwoordelijkheid heeft opgeëist, daarbij de Semtex gebruikende die tijdens de Russische bezetting in Afghanistan door Reagan beschikbaar was gesteld om soortgelijke klussen uit te voeren tegen de Russen. In 2001, heeft Osama bin Laden voor terroristische begrippen een “meesterlijk kunststukje” uitgevoerd door een mes in het hart van de Amerikaanse economie te steken, daarbij de mankrachten gebruikende die bekwaam werden gemaakt in de kunsten van het terrorisme tijdens de Russische bezetting van Afghanistan. Wederom, met de groeten van Ronald Reagan. En dat laatste is nog maar de vraag, wetende dat de mogelijkheid nog bestaat dat misschien wel de Mossad achter de aanslagen van 9-11 zat, met behulp van de Amerikaanse politiek om een uitgekiend beleid van “oorlog voor winst” te kunnen uitvoeren. Een beleid dat binnenkort haar vruchten zal afwerpen omdat de VS haar zin krijgt door een interim-regering aan te mogen wijzen die, tot aan de eerste officiële verkiezingen in Irak, de Amerikanen zal behagen met het afsluiten van megacontracten die de gehele Irakese olie-export reguleren. De erfenis van Ronald Reagan.
Vandaag, zijn er welgeteld 827 soldaten en meer dan 10.000 burgers die de dood hebben gevonden dankzij de invasie en bezetting van Irak. Een oorlog die ontstond omdat Reagan met nadruk heeft geholpen om zowel Saddam Hussein als Osama bin Laden te “fabriceren”. De uitspraak “a product of my own environment” krijgt hiermee een geheel andere dimensie.
Hoeveel hiervan zou nu eigenlijk werkelijk aan Ronald Reagan toebedeeld mogen worden? Het hangt er van af aan wie je het vraagt. Degenen die Reagan aanbidden zien hem nog steeds als de “man met de leiding”, de man die het Sovjet communisme tot een halt heeft geroepen, de man wiens visie en charisma de Amerikanen een gevoel van zelfverzekerdheid heeft gegeven na het debacle in Vietnam en de economische malaise van de jaren ‘70. Degenen die Reagan verachten zien niets meer dan een “pitch-man” voor corporatieve wellustelingen in hem, de man die hebzucht heeft veranderd in een goede daad, de man die genoegzaam lachte terwijl hij op een voor hem juiste en lucratieve manier de regering van zijn land delegeerde aan randdebielen van de hoogste orde.
In de laatste fase van deze analyse, zou je kunnen stellen dat de erfenis van Ronald Reagan - of hij nou wel of niet direct of indirect iets te maken heeft gehad met al deze aantijgingen of dat hij gewoon de rit uitzat – verre van onomstreden is. Zijn beroemde vraag, "Are you better off now than you were four years ago?" is heel makkelijk te beantwoorden: op wereldpolitiek niveau zijn we niet beter af dan 4 jaar geleden, of 8 jaar geleden, of 12 of 20. We zijn een samenleving met een flinke deuk, zowel moreel als in elk ander aspect, waarvan op datzelfde wereldpolitiek niveau de leiding in handen is van een dorpsgek van wereldstadformaat met niet alleen het uiterlijk maar ook het intellect van een gemiddelde chimpansee, die teert op de laatste, niet onnoemenswaardige gift die Reagan heeft achtergelaten als bedankje aan de wereldbevolking: het is het imago dat telt, dus schijt aan de waarheid.
© Elqalem.nl
Hij was een echtgenoot, een vader, een geliefd lid van zijn familie en hij zal gemist worden door de mensen die in zijn leven dicht bij hem stonden. Hij stierf langzaam, en ongekend pijnlijdend aan de ziekte van Alzheimer.
De waardigheid die van Reagan’s afscheidsbrief aan het Amerikaanse volk afdroop, was ongeëvenaard in de geschiedenis die zich voor zijn dood heeft voorgedaan, maar de oerlelijke waarheid is dat hij voortleeft. En hij gaat maar door, ook nu hij fysiek weg is. Zijn familie en vrienden keken toe hoe hij langzaam oploste uit de Wereld van de Werkelijkheid, zoals de simpele waardigheid gepermitteerd door het gewone leven oploste als los zand, welk goed te zien was in de altijd afwezige blik in zijn ogen. Alleen de mensen die weten hoe het is om aan Alzheimer te lijden en van dichtbij hebben gezien hoe deze ziekte inbreuk doet op iemands mentale en lichamelijke privacy kennen de werkelijke pijn dat dit proces met zich meebrengt. Het is een vervloekte manier om te sterven. Maar hoe onmenselijk het ook mag overkomen, in dit rouwproces om Reagan’s dood, moet in elk geval ruimte worden gelaten voor de waarheid. Schrijver Edward Abbey zei ooit: “De meest "sneaky" vorm van literaire subtiliteit, in een corrupte samenleving, is om de naakte waarheid te spreken. De critici zullen je niet begrijpen, het publiek zal jou niet geloven en jouw collega-schrijvers zullen hun hoofden schudden."
De waarheid is in deze zaak ook rechtdoorzee: virtueel gezien kan elk probleem waar de wereldse samenleving hedendaags actueel voor staat, in maatschappelijk opzicht dat voornamelijk voortvloeit uit financieel opzicht, haar oorsprong toebedeeld krijgen vanuit de tijd dat Ronald Reagan zijn beleid voerde en doorgelinkt worden naar iedereen die in het Reagan-tijdperk verbonden was aan de Amerikaanse politiek die op wereldniveau werd gevoerd. Het is een lijst van ziektes en rampen die ons nu nog steeds doet staren in de ogen van een Apocalyps.
Hoe kan dit? De media rept over de meest geliefde presidenten van de VS in de 20e eeuw. Hij overwon 2 nationale verkiezingen. De 2e verkiezing werd met zo’n overtuigende marge gewonnen dat alle toekomstige “landslides” beoordeeld worden naar de maatstaven van “high water marks” die hij heeft bewerkstelligd tegen Walter Mondale. Hoe kan een man die universeel zo wordt/werd gerespecteerd, iets te maken hebben gehad met de duivelse acties die hun corrupte uitwerking hedendaags nog op ons hebben?
Het antwoord op die vraag ligt in de realiteit van de corrupte samenleving waar Abbey van spreekt. Onze corruptie is de absolute triomf van imago op realiteit, van onaantastbaarheid op willekeurige substantie, van de zieke behoefte van vele wereldburgers om te kunnen spreken van een “blij gezicht”-versie van de natie die zij hun thuis noemen en om te versnellen als het aankomt om het tegenspreken hiervan te bestempelen als onpatriottisch. Ronald Reagan was de onbetwiste kampioen zwaargewicht in het zijn van “de verkoper” op zijn vakgebied. Reagan was hiertoe capabel, dankzij zijn torende talenten in de arena van “sales”, om de wereldburger een stortvloed van giftig beleidsvoering te verkopen. Hij deed de Amerikanen goed voelen door en leerde ze hoe je het best de show kunt opvoeren die aanduidde dat je tegen je eigen voordelen in beleid durft te voeren terwijl achter de schermen de winst ten koste van alles en iedereen werd opgestreken. Hij verkocht de Amerikanen een Citroën, en vandaag de dag wordt het nog steeds gereden alsof het een Cadillac betreft. Het waren niet de leugens die het probleem waren, des te meer de mythe die hij ophield, en Ronald Reagan was de grootste mythemaker ooit.
“Mainstream” journalistieke media in de VS is tegenwoordig een beschamende grap aan het worden dankzij het dereguleringsbeleid dat door Reagan tijdens zijn presidentschap is ontwikkeld. Ooit was er het zgn. “Fairness Doctrine”, dat verzekerde dat de informatie die wij, het publiek, ontvangen vanuit een grote cluster van bronnen en verscheidene perspectieven afkomstig was. – informatie die toegankelijk en van vitaal belang was voor de capabiliteit van mensen die op regeringsniveau actief zijn op de manier zoals die in de richtlijnen van een regeringspartij is opgenomen en daarmee ook het bestaansrecht van een regeringspartij rechtvaardigen, afgezien van de stemmen van de volgelingen c.q. partijstemmers -.
Reagan’s beleid vernietigde het “Fairness Doctrine”, daarmee een deur openend voor een paar megacorporaties die journaille verzamelen en deze beschikbaar maakten voor alleen zichzelf, om deze informatie vervolgens gekanaliseerd en hersenspoelend (maar voornamelijk “genuanceerd”) over te brengen. Tegenwoordig hebben Reagan’s voormalige werkgevers bij “General Electric” 3 van de meest bekeken nieuwszenders in bezit. Deze onderneming profiteert bijvoorbeeld financieel van de oorlogen die de VS voeren dankzij de kijkcijfers die het drama van een oorlog met zich meebrengt (passief ramptoerisme), maar op de 1 of andere manier is deze onderneming toevertrouwd om de waarheid te verslaan zoals die zich werkelijk afspeelt tijdens een door de VS te voeren oorlog. Nogmaals, er worden mythen verkocht.
De deregulering door Reagan heeft niet alleen het journaille in de schoot geworpen van deze gigantische ondernemingen, maar overhandigde virtueel bijna elk facet van het leven van de gewone burger in de handen van een select groepje mensen “met een extra privilege”. De zuurstof die men inademt, het water dat men drinkt, het voedsel dat men gebruikt, dit allemaal is bij wijze van spreken aangetast omdat Reagan in bijna elk milieu dat hij langs ging de regulering heeft doodgeknuppeld zodat corporaties hun uiteindelijke doelstellingen konden verbeteren. De vooraanstaande politieke leiders in de VS (die ook meteen 1 van de grootste invloeden op de wereldpolitiek uitoefenen) zijn niets anders dan subsidiehoeren die door Reagan machtig zijn gemaakt tijdens zijn dereguleringscarrousel. Het welbekende “Savings & Loan”-schandaal dat nog dateert uit Reagan’s tijd, dat de Amerikaanse bevolking honderden biljoenen dollars aan belastinggeld heeft gekost, is maar een voorbeeld van Reagan’s besluit om vossen aan te stellen als toezichthouder in een kippenhok.
Ronald Reagan geloofde in een kleine regering met korte lijnen, ondanks het feit dat hij de regering kweekte tot een overbodig groot formaat tijdens zijn zitting. Sociale projecten (waaronder het sociaal vangnet, ouderdomsuitkeringen en pensioenfondsen) die de zwakken en ouderen van de samenleving beschermden werden genekt door Reagan’s beleid, met als resultaat dat miljoenen mensen met verscheidene soorten pensioenbreuken zitten. Op een schaal van dat formaat is dat gevaarlijk voor een economie.
De teneur die zelfaangeschreven is op de erfenis die Ronald Reagan achterlaat lijkt werkelijk op een mythe van Bijbelse proporties. Het verdoezelen van de littekens veroorzaakt door die zelfde erfenis is geen probleem totdat het Iran/Contra schandaal tevoorschijn komt in de tijdlijn van Reagan’s regering. Deze zonde staat vast. Tegen het einde van zijn laatste termijn als president, waren er al ongeveer 140 officials van zijn regering verdacht, onderzocht en veroordeeld tot gevangenisstraffen en oneervol ontslagen voor het voeren en bedrijven van criminele activiteiten.
Om deze uitspraak wat draagvlak te geven, noem ik een aantal namen: Oliver North, John Poindexter, Richard Secord, Casper Weinberger, Elliott Abrams, Robert C. McFarlane, Michael Deaver, E. Bob Wallach, James Watt, Alan D. Fiers, Clair George, Duane R. Clarridge, Anne Gorscuh Burford, Rita Lavelle, Richard Allen, Richard Beggs, Guy Flake, Louis Glutfrida, Edwin Gray, Max Hugel, Carlos Campbell, John Fedders, Arthur Hayes, J. Lynn Helms, Marjory Mecklenburg, Robert Nimmo, J. William Petro.
Veel van deze personen zijn verloren gegaan voor de geschiedenis maar meer dan een beetje van dit aantal namen is nog steeds actief en zgn. gerehabiliteerd en in genade aangenomen door de regering die George W. Bush heeft gevormd.
Ronald Reagan heeft actief steun gegeven aan de regimes die de meest walgelijke mensen op aarde handhaven. Namen zoals Marcos, Duarte, Rios Mont en Duvalier stinken naar bloed en corruptie, terwijl men de aanwezigheid van de vossen in de oude Reagan-regering met een ongekende intensiteit niet alleen tolereert maar zelfs goedkeurt en openlijk handhaaft. De gronden van vele naties zijn gezout met de botten van duizenden bruut vermoordde mensen die aan de hand van dictators zijn uitgeroeid, dictators die Reagan “een vriend” noemen/noemden. Wie kan er bijvoorbeeld zijn steun aan Zuid-Afrika nou vergeten, in de tijd dat het land apartheid als een beschaafde vorm van beleid en bestuur beschouwde en op grond hiervan van mening was dat men op die manier ook daadwerkelijk een beschaving kon regeren? Ik niet.
Eén specifieke dictator heeft zijn draagvlak in elk geval op grond van een aantal bepalingen van en door Reagan “verdiend”. Saddam Hussein was een creatie van Ronald Reagan. De Reagan-regering gaf het Hussein-regime veel steun, ondanks zijn geschiedenis m.b.t. het schenden van de mensenrechten. Reagan gaf Hussein informatie die van pas kwam bij het inzetten van chemische wapens tegen Iran tijdens de Irak-Iran oorlog, welk na afloop een menselijk drama aan Iraanse zijde heeft achtergelaten. De dodelijke “bacterische agenten” die destijds door Reagan naar Irak zijn gezonden, is maar een klein waslijstje van horrors. Reagan stuurde een missionaris, genaamd Donald Rumsfeld, naar Irak om handen te schudden met Saddam Hussein en om hem te verzekeren dat, ondanks de veroordeling van het Amerikaanse volk m.b.t. het gebruik van chemische wapens, de Reagan-regering Saddam Hussein nog steeds als een bondgenoot en vriend beschouwde. Dit gebeurde terwijl de Reagan-regering wapens aan Iran verkocht, een natie die wereldwijd wordt beschouwd als een voorstander van internationaal terrorisme en een ondergrondse overtreder van verschillende internationale wetten en regelgevingen. Als dit al waar zou zijn, vraag ik me af waarom een zichzelf soeverein noemende natie als de VS überhaupt Iran opzoekt om zaken te doen.
Een andere naam op Ronald Reagan’s lijst is Osama bin Laden. De Reagan-regering geloofde in het “bully-idee” om een leger van Islamitische fundamentalisten te organiseren in Afghanistan om in gevecht te gaan met de toenmalige Sovjet-Unie die Afghanistan had bezet. Bin Laden werd door de VS aangewezen om als spirituele leider te acteren voor de Afghaanse vrijheidsstrijders. Tijdens het bewind van Reagan werden Bin Laden en zijn mensen bewapend, getraind en gefinancierd door de VS. Reagan heeft geholpen Osama bin Laden de opleiding te verschaffen die hij vandaag de dag gebruikt, welke luidt dat het wel degelijk mogelijk is om een supermacht op de knieën te krijgen. Bin Laden gelooft heilig in zijn opleiding omdat het hem al eerder is gelukt, dankzij de vriendelijk geboden opleiding door de VS, met de groeten van Ronald Reagan.
In 1998, werden 2 Amerikaanse ambassades in Afrika opgeblazen door Osama bin Laden, waarvoor hij ook de verantwoordelijkheid heeft opgeëist, daarbij de Semtex gebruikende die tijdens de Russische bezetting in Afghanistan door Reagan beschikbaar was gesteld om soortgelijke klussen uit te voeren tegen de Russen. In 2001, heeft Osama bin Laden voor terroristische begrippen een “meesterlijk kunststukje” uitgevoerd door een mes in het hart van de Amerikaanse economie te steken, daarbij de mankrachten gebruikende die bekwaam werden gemaakt in de kunsten van het terrorisme tijdens de Russische bezetting van Afghanistan. Wederom, met de groeten van Ronald Reagan. En dat laatste is nog maar de vraag, wetende dat de mogelijkheid nog bestaat dat misschien wel de Mossad achter de aanslagen van 9-11 zat, met behulp van de Amerikaanse politiek om een uitgekiend beleid van “oorlog voor winst” te kunnen uitvoeren. Een beleid dat binnenkort haar vruchten zal afwerpen omdat de VS haar zin krijgt door een interim-regering aan te mogen wijzen die, tot aan de eerste officiële verkiezingen in Irak, de Amerikanen zal behagen met het afsluiten van megacontracten die de gehele Irakese olie-export reguleren. De erfenis van Ronald Reagan.
Vandaag, zijn er welgeteld 827 soldaten en meer dan 10.000 burgers die de dood hebben gevonden dankzij de invasie en bezetting van Irak. Een oorlog die ontstond omdat Reagan met nadruk heeft geholpen om zowel Saddam Hussein als Osama bin Laden te “fabriceren”. De uitspraak “a product of my own environment” krijgt hiermee een geheel andere dimensie.
Hoeveel hiervan zou nu eigenlijk werkelijk aan Ronald Reagan toebedeeld mogen worden? Het hangt er van af aan wie je het vraagt. Degenen die Reagan aanbidden zien hem nog steeds als de “man met de leiding”, de man die het Sovjet communisme tot een halt heeft geroepen, de man wiens visie en charisma de Amerikanen een gevoel van zelfverzekerdheid heeft gegeven na het debacle in Vietnam en de economische malaise van de jaren ‘70. Degenen die Reagan verachten zien niets meer dan een “pitch-man” voor corporatieve wellustelingen in hem, de man die hebzucht heeft veranderd in een goede daad, de man die genoegzaam lachte terwijl hij op een voor hem juiste en lucratieve manier de regering van zijn land delegeerde aan randdebielen van de hoogste orde.
In de laatste fase van deze analyse, zou je kunnen stellen dat de erfenis van Ronald Reagan - of hij nou wel of niet direct of indirect iets te maken heeft gehad met al deze aantijgingen of dat hij gewoon de rit uitzat – verre van onomstreden is. Zijn beroemde vraag, "Are you better off now than you were four years ago?" is heel makkelijk te beantwoorden: op wereldpolitiek niveau zijn we niet beter af dan 4 jaar geleden, of 8 jaar geleden, of 12 of 20. We zijn een samenleving met een flinke deuk, zowel moreel als in elk ander aspect, waarvan op datzelfde wereldpolitiek niveau de leiding in handen is van een dorpsgek van wereldstadformaat met niet alleen het uiterlijk maar ook het intellect van een gemiddelde chimpansee, die teert op de laatste, niet onnoemenswaardige gift die Reagan heeft achtergelaten als bedankje aan de wereldbevolking: het is het imago dat telt, dus schijt aan de waarheid.
© Elqalem.nl