Marsipulami
29-06-04, 11:32
Gedetineerde getuigt over aanhoudende staking in Antwerpse gevangenis
,,Het is hier de hel''
Van onze redacteur
Guy Fransen 12/06/2004
BRUSSEL - ,,De spanning groeit sinds agenten ons bewaken. Ze zijn enorm arrogant, zeker die jonge gasten. Keer op keer roepen ze dat het hier geen hotel is, en dat we moeten zwijgen. Je voelt je door hen echt vernederd. Ik mag bovendien al twee weken mijn familie niet meer zien. Het is hier de hel.'' De gevangenis van Antwerpen is bijna twee weken in staking. Een gedetineerde getuigt.
WAT vorige week maandag begon als een werkonderbreking van 24 uur is intussen een echte staking van lange duur. En de cipiers van de Antwerpse Begijnenstraat - beu dat ze zelf met te weinig volk zijn, beu dat er te veel gevangenen zitten - houden de armen gekruist, zeker nog tot volgende maandag. De politie heeft de bewaking overgenomen.
De staking heeft ook gevolgen voor de ruim 600 gevangenen. Geen bezoek, minder telefoons, minder wandelingen, geen bezoek aan de bibliotheek, geen fitness. Eén uur buiten, en dan 23 uur op de cel. ,,Om zot van te worden'', zegt een van de ,,klanten'', een gevangene, in een telefonisch contact met De Standaard.
- Hoe is de sfeer in de gevangenis?
Een gevangenis op zich is al niet denderend. Maar nu voel ik me helemaal miserabel. Het gevoel van onmacht is enorm. Normaal gesproken krijg ik bezoek van mijn familie, dat is nu weggevallen. Aanvankelijk had ik zes keer per week, telkens drie kwartier, bezoek achter glas. Nadien werd het drie keer per week een bezoek aan tafel, zodat ik mijn familie kon aanraken. Dat is opgedoekt. Mijn moreel is kapot, ik voel mij enorm eenzaam, ik heb al elke dag zitten schreien. Er vallen volgens mij slachtoffers in de gevangenis, maar daar komt niets van naar buiten. Ook het telefoneren is ingeperkt tot vijf minuten per dag. Enfin, je kunt het wel wat langer trekken, als je een deal weet te maken met de agenten.
- Wat is het verschil tussen de normale cipiers en de agenten die hebben overgenomen?
Gevangenisbewakers zijn al bij al toffe mensen. Een cipier beschouwt ons niet als een crimineel. De politie bestaat uit mensen die ons hebben opgepakt, dat kan nooit klikken. Ik heb hier deze week nog een incident meegemaakt tussen een agent en een gevangene dat de relatie zeer goed typeert. Een Turkse gedetineerde wou douchen. Hij dacht: ik heb gewerkt, dus ik mag me verfrissen. Het toezicht was in handen van een Marokkaanse agent, dus eigenlijk nog iemand van hetzelfde genre als die Turk. De Marokkaan brulde tegen die Turk: ,,Gij zult douchen als ik het zeg. En leer Nederlands, of ik zal u mijn matrak eens laten proeven.'' Arrogant, ongelooflijk.
- De gevangenis zit overvol, jullie zitten volgens de cipiers ook met te veel mensen op een cel. Beschrijf eens.
Ik kan de ruimte van mijn cel niet inschatten. Is het twaalf vierkante meter of vijftien? Ja, misschien toch zoiets als een kamer van drie op vier meter. We zitten daar dus met drie in, terwijl er een bed te weinig is. Drie mannen zo kort op mekaar, dat is al onleefbaar. Als er bij die drie dan ook nog een junk is die moet afkicken, weet je dat de situatie helemaal ondoenbaar is. Voor de hygiëne zijn we op onszelf aangewezen. We hebben geen werkster. Wie niet schoonmaakt, zit in een vies hok, en ik hoef niet te vertellen dat veel gedetineerden geen zin hebben in schoonmaken. Er wordt veel gevochten, ook omdat de mensen te dicht op mekaar zitten.
- De cipiers zeggen dat ze met te weinig volk zijn en dat jullie dat duidelijk voelen. Klopt dat verhaal?
Die mannen zijn voor een stuk vertrouwenspersonen. En je hebt beter een goede relatie met hen. In een gevangenis moet je alles vragen via een ,,rapportbriefje''. Ik weet niet of het door het tekort aan personeel is, maar ik heb al diverse keren om een arts verzocht, wegens een pijnlijk gezwel. Ik heb het misschien al zes keren gevraagd, steeds weer heel beleefd. ,,Hij komt, hij komt'', antwoorden ze dan. Maar ik heb nog altijd geen dokter gezien. Ik vraag ook al weken een krant, en ook die komt niet, alhoewel ik voldoende geld op mijn rekening heb staan. Geduld, geduld, is het altijd opnieuw. Ik heb de indruk dat de meeste van die briefjes in de vuilnisbak belanden. Ik ben door heel die miserie al tien kilogram vermagerd.
- Kun je dan niets regelen, ,,arrangeren'', zeg maar, naar Antwerpse gewoonte?
De gevangenis, dat is de maffia. Uiteraard kun je hier mensen omkopen. Als je bezoek krijgt, en je kunt ervoor zorgen dat je vrouw geld geeft aan een van die cipiers, brengen ze wel wat mee. Een sloef sigaretten bijvoorbeeld. De gevangenis is een goed draaiend bedrijf, als je begrijpt wat ik bedoel. Tien euro is zo op. Het geld wordt door de familie gestort op een postchequerekening van de gevangenis en dat is je kredietlijn. Maar er lopen hier ook heel wat mensen rond die geen geld hebben. Zestig procent van de gedetineerden bedelt. Enfin, nu valt er niet veel te bedelen, want we kunnen niets meer kopen. Geen sigaretten, geen drank, geen snoep, niks.
- Jullie deden de voorbije dagen erg lastig tegen de agenten.
Niet moeilijk. Normaal mogen we drie wandelingen maken van ongeveer anderhalf uur. Nu is het een keer buitenkomen voor ongeveer een uur. En dan weer drieëntwintig uur in je kooi. Niks gaat hier nog door.
- Je zit niet voor niets in de cel, zegt de buitenwereld.
Ik ben geen zware crimineel. Ik zit in voorhechtenis. Ik word beticht van iets wat nog bewezen moet worden en wat ik niet gedaan heb. Ik vraag me alleen af waarom ik daarvoor al meer dan twee maanden in de cel moet zitten.
Om privacyredenen wordt de naam van de betrokkene niet meegedeeld, net zomin als de dag van het contact.
©Copyright De Standaard
,,Het is hier de hel''
Van onze redacteur
Guy Fransen 12/06/2004
BRUSSEL - ,,De spanning groeit sinds agenten ons bewaken. Ze zijn enorm arrogant, zeker die jonge gasten. Keer op keer roepen ze dat het hier geen hotel is, en dat we moeten zwijgen. Je voelt je door hen echt vernederd. Ik mag bovendien al twee weken mijn familie niet meer zien. Het is hier de hel.'' De gevangenis van Antwerpen is bijna twee weken in staking. Een gedetineerde getuigt.
WAT vorige week maandag begon als een werkonderbreking van 24 uur is intussen een echte staking van lange duur. En de cipiers van de Antwerpse Begijnenstraat - beu dat ze zelf met te weinig volk zijn, beu dat er te veel gevangenen zitten - houden de armen gekruist, zeker nog tot volgende maandag. De politie heeft de bewaking overgenomen.
De staking heeft ook gevolgen voor de ruim 600 gevangenen. Geen bezoek, minder telefoons, minder wandelingen, geen bezoek aan de bibliotheek, geen fitness. Eén uur buiten, en dan 23 uur op de cel. ,,Om zot van te worden'', zegt een van de ,,klanten'', een gevangene, in een telefonisch contact met De Standaard.
- Hoe is de sfeer in de gevangenis?
Een gevangenis op zich is al niet denderend. Maar nu voel ik me helemaal miserabel. Het gevoel van onmacht is enorm. Normaal gesproken krijg ik bezoek van mijn familie, dat is nu weggevallen. Aanvankelijk had ik zes keer per week, telkens drie kwartier, bezoek achter glas. Nadien werd het drie keer per week een bezoek aan tafel, zodat ik mijn familie kon aanraken. Dat is opgedoekt. Mijn moreel is kapot, ik voel mij enorm eenzaam, ik heb al elke dag zitten schreien. Er vallen volgens mij slachtoffers in de gevangenis, maar daar komt niets van naar buiten. Ook het telefoneren is ingeperkt tot vijf minuten per dag. Enfin, je kunt het wel wat langer trekken, als je een deal weet te maken met de agenten.
- Wat is het verschil tussen de normale cipiers en de agenten die hebben overgenomen?
Gevangenisbewakers zijn al bij al toffe mensen. Een cipier beschouwt ons niet als een crimineel. De politie bestaat uit mensen die ons hebben opgepakt, dat kan nooit klikken. Ik heb hier deze week nog een incident meegemaakt tussen een agent en een gevangene dat de relatie zeer goed typeert. Een Turkse gedetineerde wou douchen. Hij dacht: ik heb gewerkt, dus ik mag me verfrissen. Het toezicht was in handen van een Marokkaanse agent, dus eigenlijk nog iemand van hetzelfde genre als die Turk. De Marokkaan brulde tegen die Turk: ,,Gij zult douchen als ik het zeg. En leer Nederlands, of ik zal u mijn matrak eens laten proeven.'' Arrogant, ongelooflijk.
- De gevangenis zit overvol, jullie zitten volgens de cipiers ook met te veel mensen op een cel. Beschrijf eens.
Ik kan de ruimte van mijn cel niet inschatten. Is het twaalf vierkante meter of vijftien? Ja, misschien toch zoiets als een kamer van drie op vier meter. We zitten daar dus met drie in, terwijl er een bed te weinig is. Drie mannen zo kort op mekaar, dat is al onleefbaar. Als er bij die drie dan ook nog een junk is die moet afkicken, weet je dat de situatie helemaal ondoenbaar is. Voor de hygiëne zijn we op onszelf aangewezen. We hebben geen werkster. Wie niet schoonmaakt, zit in een vies hok, en ik hoef niet te vertellen dat veel gedetineerden geen zin hebben in schoonmaken. Er wordt veel gevochten, ook omdat de mensen te dicht op mekaar zitten.
- De cipiers zeggen dat ze met te weinig volk zijn en dat jullie dat duidelijk voelen. Klopt dat verhaal?
Die mannen zijn voor een stuk vertrouwenspersonen. En je hebt beter een goede relatie met hen. In een gevangenis moet je alles vragen via een ,,rapportbriefje''. Ik weet niet of het door het tekort aan personeel is, maar ik heb al diverse keren om een arts verzocht, wegens een pijnlijk gezwel. Ik heb het misschien al zes keren gevraagd, steeds weer heel beleefd. ,,Hij komt, hij komt'', antwoorden ze dan. Maar ik heb nog altijd geen dokter gezien. Ik vraag ook al weken een krant, en ook die komt niet, alhoewel ik voldoende geld op mijn rekening heb staan. Geduld, geduld, is het altijd opnieuw. Ik heb de indruk dat de meeste van die briefjes in de vuilnisbak belanden. Ik ben door heel die miserie al tien kilogram vermagerd.
- Kun je dan niets regelen, ,,arrangeren'', zeg maar, naar Antwerpse gewoonte?
De gevangenis, dat is de maffia. Uiteraard kun je hier mensen omkopen. Als je bezoek krijgt, en je kunt ervoor zorgen dat je vrouw geld geeft aan een van die cipiers, brengen ze wel wat mee. Een sloef sigaretten bijvoorbeeld. De gevangenis is een goed draaiend bedrijf, als je begrijpt wat ik bedoel. Tien euro is zo op. Het geld wordt door de familie gestort op een postchequerekening van de gevangenis en dat is je kredietlijn. Maar er lopen hier ook heel wat mensen rond die geen geld hebben. Zestig procent van de gedetineerden bedelt. Enfin, nu valt er niet veel te bedelen, want we kunnen niets meer kopen. Geen sigaretten, geen drank, geen snoep, niks.
- Jullie deden de voorbije dagen erg lastig tegen de agenten.
Niet moeilijk. Normaal mogen we drie wandelingen maken van ongeveer anderhalf uur. Nu is het een keer buitenkomen voor ongeveer een uur. En dan weer drieëntwintig uur in je kooi. Niks gaat hier nog door.
- Je zit niet voor niets in de cel, zegt de buitenwereld.
Ik ben geen zware crimineel. Ik zit in voorhechtenis. Ik word beticht van iets wat nog bewezen moet worden en wat ik niet gedaan heb. Ik vraag me alleen af waarom ik daarvoor al meer dan twee maanden in de cel moet zitten.
Om privacyredenen wordt de naam van de betrokkene niet meegedeeld, net zomin als de dag van het contact.
©Copyright De Standaard