taouanza
03-07-04, 09:49
Het moet een gezonde traktatie worden. Ik wil terug gaan en uitleggen hoe erg ik het naar m’n zin heb gehad en ze daarvoor bedanken met een traktatie. Maar wat is gezond en lekker? Pannenkoeken? Pannenkoeken bakken voor dertig man? Dan ben ik de hele dag bezig en zijn ze toch ijskoud. Ondertussen vliegt de tijd voorbij en zijn we vijf maanden verder, ik wil nog steeds graag terug maar niet met lege handen. Zal ik dan toch maar een zak minireepjes meenemen en gaan? Nee die kinderen krijgen al zoveel troep mee ipv. brood en fruit. Ik heb laatst appelflappen gebakken en dat ging best wel snel en ze waren heeeeeeeerlijk. Appelflappen dus; appelflappen zonder suiker.Dan moet ik wachten tot het markt is en koop ik appels ondertussen kom ik bijna elke dag de kinderen tegen en schaam ik me dat ik plotseling wegging en nooit meer terugkwam.Op een gegeven moment ging ik dat ook tegen de kinderen zeggen:”Doe de groeten aan juf Ria en zeg maar dat ik een keer langskom.”
Ik kwam vorig jaar bij juf Ria en haar klas vol kinderen met gebroken gezinnen,dyslexie en ADHD. Eenn opvoedkundige nachtmerrie, maar ik zag alleen een klas vol leuke kinderen en een aardige toegewijde juf die van haar klas hield.Deze klas vormde geen uitzondering op de school maar toch was de sfeer overal hetzelfde, vrolijk en gezellig. Je werd direct opgenomen en iedereen stond voor je klaar.
Maar alle hulp en begrip mocht niet baten: mijn gezondheid liet het afweten en ik moest stoppen. Ik zou nog teruggaan om de boeken in te leveren, maar zelfs dat kwam er niet van.
Laatste week voor de zomervakantie en ik ben nog niet geweest. De appels zijn op en er is geen tijd meer om appelflappen te bakken.Wat nu?! Het is al Donderdag! Nou dan zit er niks anders op dan maar seizoenfruit te kopen en dat te trakteren .Had graag iets moois gemaakt, maar beter iets dan niets. Ik wil niet de indruk geven dat die kinderen helemaal niks voor mij betekenen. Als kinderleidster zijn grote groepen kinderen gekomen en gegaan en ik heb altijd netjes afscheid genomen, maar van deze klas wil ik niet eens afscheid nemen.Nog niet in ieder geval.
Dus stapte ik vrijdag op mijn fiets, naar de markt. Ik kocht kersen, meloenen en aardbeien. Toen ik de school binnenliep was het of ik nooit was weggeweest, ik werd hartelijk ontvangen en voelde me zo gelukkig. De kinderen waren een film aan het kijken toen ik binnenkwam. Aan een kleine gootsteen probeerde ik het fruit schoon te maken, ik gebruikte de aardbeienbakjes als vergiet voor zowel de aardbeien als de kersen. Er was geen suiker voor de aardbeien want ze hadden alleen suikersticks; toen heb ik een heel lading uit de keuken gehaald met de bedoeling ze allemaal open te scheuren. Allemaal nieuwsgierige kinderen om me heen en die vragen wat ik van plan was.Weet ik zelf niet.''Gaat u spiesjes maken juf?''
- ,Nou daar heb ik geen tijd voor''
-''Dat is zo gebeurd juf ik help u wel''
-Je hoeft me geen juf te noemen hoor, ik ben allang geen juf meer''
Ondertussen stormen twee meiden naar de keuken om satéprikkers te halen.Twee kinderen maken de kersen schoon, twee anderen de aardbeien en ik de meloenen.En een ander ging speciale bestellingen opnemen(de ene is allergisch voor aardbei en ander lust geen meloen)Allemaal om dat kleine gootsteentje.Wat een bedrijvigheid! Wat je allemaal kan bereiken door een beetje zelfvertrouwen te geven. De stilste muizen stonden vooraan.'' Juf als u nou die meloen halveert dan kunnen de spiesjes erop''
Dat is ook een van de redenen dat ik zo graag terug wil. Deze kinderen schamen zich om hardop te denken, want het is toch fout.Maar omdat ik het zelf niet wist en ze graag wilden helpen gingen ze zelf nadenken.
Maandenlang dacht ik aan een gezonde traktatie die snel klaar moest zijn en ben ik nooit op een fruitegel gekomen alhoewel het bekend was. Maar achteraf maar goed ook; het was geweldig om te zien hoe die kinderen samen een mooie fruitegel hebben gemaakt om mij te helpen.
En afscheid was ook niet nodig; ik heb met juf Ria afgesproken dat zij mij altijd kan bellen als ze hulp nodig heeft met lezen of uitstapjes of andere dingen. De kinderen hadden ademloos naar mijn verhalen over Koning Arthur geluisterd en sommige kwamen me zelfs bedanken; hetzelfde met de tekenles die ik gaf:,Dank u wel juf het was een fijne dag''.
Ik kwam vorig jaar bij juf Ria en haar klas vol kinderen met gebroken gezinnen,dyslexie en ADHD. Eenn opvoedkundige nachtmerrie, maar ik zag alleen een klas vol leuke kinderen en een aardige toegewijde juf die van haar klas hield.Deze klas vormde geen uitzondering op de school maar toch was de sfeer overal hetzelfde, vrolijk en gezellig. Je werd direct opgenomen en iedereen stond voor je klaar.
Maar alle hulp en begrip mocht niet baten: mijn gezondheid liet het afweten en ik moest stoppen. Ik zou nog teruggaan om de boeken in te leveren, maar zelfs dat kwam er niet van.
Laatste week voor de zomervakantie en ik ben nog niet geweest. De appels zijn op en er is geen tijd meer om appelflappen te bakken.Wat nu?! Het is al Donderdag! Nou dan zit er niks anders op dan maar seizoenfruit te kopen en dat te trakteren .Had graag iets moois gemaakt, maar beter iets dan niets. Ik wil niet de indruk geven dat die kinderen helemaal niks voor mij betekenen. Als kinderleidster zijn grote groepen kinderen gekomen en gegaan en ik heb altijd netjes afscheid genomen, maar van deze klas wil ik niet eens afscheid nemen.Nog niet in ieder geval.
Dus stapte ik vrijdag op mijn fiets, naar de markt. Ik kocht kersen, meloenen en aardbeien. Toen ik de school binnenliep was het of ik nooit was weggeweest, ik werd hartelijk ontvangen en voelde me zo gelukkig. De kinderen waren een film aan het kijken toen ik binnenkwam. Aan een kleine gootsteen probeerde ik het fruit schoon te maken, ik gebruikte de aardbeienbakjes als vergiet voor zowel de aardbeien als de kersen. Er was geen suiker voor de aardbeien want ze hadden alleen suikersticks; toen heb ik een heel lading uit de keuken gehaald met de bedoeling ze allemaal open te scheuren. Allemaal nieuwsgierige kinderen om me heen en die vragen wat ik van plan was.Weet ik zelf niet.''Gaat u spiesjes maken juf?''
- ,Nou daar heb ik geen tijd voor''
-''Dat is zo gebeurd juf ik help u wel''
-Je hoeft me geen juf te noemen hoor, ik ben allang geen juf meer''
Ondertussen stormen twee meiden naar de keuken om satéprikkers te halen.Twee kinderen maken de kersen schoon, twee anderen de aardbeien en ik de meloenen.En een ander ging speciale bestellingen opnemen(de ene is allergisch voor aardbei en ander lust geen meloen)Allemaal om dat kleine gootsteentje.Wat een bedrijvigheid! Wat je allemaal kan bereiken door een beetje zelfvertrouwen te geven. De stilste muizen stonden vooraan.'' Juf als u nou die meloen halveert dan kunnen de spiesjes erop''
Dat is ook een van de redenen dat ik zo graag terug wil. Deze kinderen schamen zich om hardop te denken, want het is toch fout.Maar omdat ik het zelf niet wist en ze graag wilden helpen gingen ze zelf nadenken.
Maandenlang dacht ik aan een gezonde traktatie die snel klaar moest zijn en ben ik nooit op een fruitegel gekomen alhoewel het bekend was. Maar achteraf maar goed ook; het was geweldig om te zien hoe die kinderen samen een mooie fruitegel hebben gemaakt om mij te helpen.
En afscheid was ook niet nodig; ik heb met juf Ria afgesproken dat zij mij altijd kan bellen als ze hulp nodig heeft met lezen of uitstapjes of andere dingen. De kinderen hadden ademloos naar mijn verhalen over Koning Arthur geluisterd en sommige kwamen me zelfs bedanken; hetzelfde met de tekenles die ik gaf:,Dank u wel juf het was een fijne dag''.