TheoF
02-08-04, 08:03
Soedan / 'Waarom wordt de massamoord toegestaan?'
van onze redactie buitenland
Trouw, 2004-08-02
De Amerikaanse organisatie USAid voorspelt dat in Darfur 300000 mensen -zwarte inwoners, die in kampen zijn gedreven door de Arabische milities- zullen verhongeren. Journalisten melden dat onder de kinderen het grote sterven al is begonnen.
KAMP MURNEI, ABLOUC - In de namiddag wordt de lucht donker en kleurt de horizon geelbruin. De wind begint het Saharazand in alle richtingen te blazen. De mensen rennen om beschutting te zoeken, terwijl hun omslagdoeken om hen heen fladderen.
Dan opent de hemel zich. Gordijnen van water storten zich op alles en iedereen. Moeders met kinderen hurken neer terwijl ze de flappen van hun tijdelijke onderkomens vasthouden, die amper beschutting bieden. De gescheurde plastic zakken, die de muren vormen van hun tent op twijgen, klapperen hard in de wind. De aarde verandert in modder.
Zo is het hier bijna elke nacht, schrijft BBC-correspondent Hilary Andersson vanuit vluchtelingenkamp Murnei in Darfur. Twee weken lang reisde zij door de regio vol verlaten en uitgebrande dorpen. 's Ochtends klinkt als eerste het gehuil van kinderen. In het tijdelijk hospitaal, opgezet door buitenlandse hulpverleners, is het zo vol dat de zieken ook op de vloer slapen.
In de stank, tussen de vliegen liggen de kinderen uitgeput in het niets te staren. Kleine mensjes, geboren in dit gekkenhuis van onmenselijkheid, waar een golf van moorden veel van hun vaders, broers, opa's en ooms heeft gedood. Nu wacht hun een wrede en langzame dood. De meeste kinderen zijn al te ver heen om te kunnen eten. Hun huid hangt gerimpeld rond de botjes. Hun moeders zitten er machteloos naast.
In de hospitaaltent is het akelig stil. Vier mensen zitten in een kring. Een moeder zit stilletjes te huilen en wrijft haar gezicht met haar handen. ,,Plotseling dringt het tot me door. Haar dochter Nadia ligt te sterven. Haar moeder Juma zegt een indrukwekkend vaarwel. Ik trek me terug uit dit privé-moment. Tien minuten later is Nadia dood'', schrijft Andersson.
Een paar mannen brengen het lichaampje weg voor de gebeden en de begrafenis. Als Andersson de moeder Juma gaat condoleren, begint zij te roepen: ,,Nadia, Nadia, Nadia''. De oude vrouwen naast haar beginnen ook te schreeuwen.
Als Juma de begraafplaats eindelijk verlaat, loopt ze nog steeds te snikken en de naam van haar kind te roepen. Het geluid verdwijnt in de uitgestrekte woestijn, in het niets van het kamp. Half verhongerde ezels lopen langzaam rond, vluchtelingen gaan gewoon door met het halen van water en repareren van hun hutjes. Zulke taferelen beleven ze immers elke dag.
Andersson: ,,Waarom wordt de massamoord op burgers toegestaan in Soedan, waarom heeft niemand de doden geteld? Niemand heeft iets gedaan om het geweld te stoppen. Nadia had helemaal niet hoeven sterven.''
Reuters-journalist Andrew Gray reisde met Artsen zonder Grenzen langs de grens tussen Soedan en Tsjaad. In Ablouc, een Tsjadisch grensdorp, ligt de 14-jarige Fatna Abdel Karim ziek in een ronde strohut. De meesten van de 200000 vluchtelingen uit Darfur die naar Tsjaad zijn gevlucht, zijn in kampen ondergebracht. Maar duizenden zoals Fatna hebben hun heil gezocht in kleine dorpjes bij de grens, afgesneden van de meeste internationale hulp.
,,Sommigen wonen hier al vijf maanden'', zegt Arbab Gamar Ibrahim, zelf een vluchteling uit het stadje Mestre. ,,Ze leven met hun 'broeders'.'' De vluchtelingen in Ablouc zijn afhankelijk van giften van dorpelingen en incidentele bezoekjes van hulpverleners aan de afgelegen nederzettingen. Karim is nu al zes dagen ziek, zeggen haar familieleden. Ze heeft erge hoofdpijn en mompelt onsamenhangend.
Sophie Villemaire, een Canadese verpleegkundige van Artsen zonder Grenzen, onderzoekt het meisje, dat in een paarse deken is gewikkeld. Karim moet mee naar het ziekenhuis in Adré, anderhalf uur hobbelen verderop. Het kan hersenvliesontsteking zijn, maar ook hersenmalaria.
Voor de regentijd waren de vluchtelingen die buiten de kampen wonen makkelijker te vinden, zegt Villemaire, die al vijf maanden in Tsjaad werkt. Door de regen is de half-woestijn nu veranderd in vruchtbare groene grond. Omdat de lokale bewoners de grond waar de vluchtelingen bivakkeerden hard nodig hadden om te bewerken, moesten zij weer verkassen. ,,Voorheen wisten we waar ze zaten, maar nu moeten we elk dorp afgaan'', zegt Villemaire.
In het gebied rond Adré in Tsjaad wonen al 50000 vluchtelingen in kampen. De afgelopen weken kwamen er ineens nog 5000 mensen aangelopen. De VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR gaat daarom nog een extra kamp inrichten. Sommige medewerkers mopperen dat dit al veel eerder had moeten gebeuren.
van onze redactie buitenland
Trouw, 2004-08-02
De Amerikaanse organisatie USAid voorspelt dat in Darfur 300000 mensen -zwarte inwoners, die in kampen zijn gedreven door de Arabische milities- zullen verhongeren. Journalisten melden dat onder de kinderen het grote sterven al is begonnen.
KAMP MURNEI, ABLOUC - In de namiddag wordt de lucht donker en kleurt de horizon geelbruin. De wind begint het Saharazand in alle richtingen te blazen. De mensen rennen om beschutting te zoeken, terwijl hun omslagdoeken om hen heen fladderen.
Dan opent de hemel zich. Gordijnen van water storten zich op alles en iedereen. Moeders met kinderen hurken neer terwijl ze de flappen van hun tijdelijke onderkomens vasthouden, die amper beschutting bieden. De gescheurde plastic zakken, die de muren vormen van hun tent op twijgen, klapperen hard in de wind. De aarde verandert in modder.
Zo is het hier bijna elke nacht, schrijft BBC-correspondent Hilary Andersson vanuit vluchtelingenkamp Murnei in Darfur. Twee weken lang reisde zij door de regio vol verlaten en uitgebrande dorpen. 's Ochtends klinkt als eerste het gehuil van kinderen. In het tijdelijk hospitaal, opgezet door buitenlandse hulpverleners, is het zo vol dat de zieken ook op de vloer slapen.
In de stank, tussen de vliegen liggen de kinderen uitgeput in het niets te staren. Kleine mensjes, geboren in dit gekkenhuis van onmenselijkheid, waar een golf van moorden veel van hun vaders, broers, opa's en ooms heeft gedood. Nu wacht hun een wrede en langzame dood. De meeste kinderen zijn al te ver heen om te kunnen eten. Hun huid hangt gerimpeld rond de botjes. Hun moeders zitten er machteloos naast.
In de hospitaaltent is het akelig stil. Vier mensen zitten in een kring. Een moeder zit stilletjes te huilen en wrijft haar gezicht met haar handen. ,,Plotseling dringt het tot me door. Haar dochter Nadia ligt te sterven. Haar moeder Juma zegt een indrukwekkend vaarwel. Ik trek me terug uit dit privé-moment. Tien minuten later is Nadia dood'', schrijft Andersson.
Een paar mannen brengen het lichaampje weg voor de gebeden en de begrafenis. Als Andersson de moeder Juma gaat condoleren, begint zij te roepen: ,,Nadia, Nadia, Nadia''. De oude vrouwen naast haar beginnen ook te schreeuwen.
Als Juma de begraafplaats eindelijk verlaat, loopt ze nog steeds te snikken en de naam van haar kind te roepen. Het geluid verdwijnt in de uitgestrekte woestijn, in het niets van het kamp. Half verhongerde ezels lopen langzaam rond, vluchtelingen gaan gewoon door met het halen van water en repareren van hun hutjes. Zulke taferelen beleven ze immers elke dag.
Andersson: ,,Waarom wordt de massamoord op burgers toegestaan in Soedan, waarom heeft niemand de doden geteld? Niemand heeft iets gedaan om het geweld te stoppen. Nadia had helemaal niet hoeven sterven.''
Reuters-journalist Andrew Gray reisde met Artsen zonder Grenzen langs de grens tussen Soedan en Tsjaad. In Ablouc, een Tsjadisch grensdorp, ligt de 14-jarige Fatna Abdel Karim ziek in een ronde strohut. De meesten van de 200000 vluchtelingen uit Darfur die naar Tsjaad zijn gevlucht, zijn in kampen ondergebracht. Maar duizenden zoals Fatna hebben hun heil gezocht in kleine dorpjes bij de grens, afgesneden van de meeste internationale hulp.
,,Sommigen wonen hier al vijf maanden'', zegt Arbab Gamar Ibrahim, zelf een vluchteling uit het stadje Mestre. ,,Ze leven met hun 'broeders'.'' De vluchtelingen in Ablouc zijn afhankelijk van giften van dorpelingen en incidentele bezoekjes van hulpverleners aan de afgelegen nederzettingen. Karim is nu al zes dagen ziek, zeggen haar familieleden. Ze heeft erge hoofdpijn en mompelt onsamenhangend.
Sophie Villemaire, een Canadese verpleegkundige van Artsen zonder Grenzen, onderzoekt het meisje, dat in een paarse deken is gewikkeld. Karim moet mee naar het ziekenhuis in Adré, anderhalf uur hobbelen verderop. Het kan hersenvliesontsteking zijn, maar ook hersenmalaria.
Voor de regentijd waren de vluchtelingen die buiten de kampen wonen makkelijker te vinden, zegt Villemaire, die al vijf maanden in Tsjaad werkt. Door de regen is de half-woestijn nu veranderd in vruchtbare groene grond. Omdat de lokale bewoners de grond waar de vluchtelingen bivakkeerden hard nodig hadden om te bewerken, moesten zij weer verkassen. ,,Voorheen wisten we waar ze zaten, maar nu moeten we elk dorp afgaan'', zegt Villemaire.
In het gebied rond Adré in Tsjaad wonen al 50000 vluchtelingen in kampen. De afgelopen weken kwamen er ineens nog 5000 mensen aangelopen. De VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR gaat daarom nog een extra kamp inrichten. Sommige medewerkers mopperen dat dit al veel eerder had moeten gebeuren.