taouanza
13-08-04, 23:51
Uit: Ravage #10 van 19 juli 2004
Sadistisch universum
Door een samenloop van omstandigheden gaan deze zomer twee films van de Zuid-Koreaanse regisseur Kim Ki-Duk in première. 'The Isle' en 'Bad Guy' vormen een boeiende kennismaking met het sadistische universum van deze belangrijke cineast.
De vertoning van The Isle op het Filmfestival Rotterdam 2001 riep destijds heftige reacties op bij het publiek vanwege het shockerende geweld in de film. Kim Ki-Duk maakt geen films voor tere zielen, het zijn grensoverschrijdende films over de wrede onderbuik van de Koreaanse samenleving.
De autodidact Kim regisseerde in een razend tempo, met minuscule budgetten, acht films in zes jaar. Het zijn vaak politieke allegorieën, zoals Wild Animals (1999) over de vriendschap tussen een Zuid-Koreaanse student en een Noord-Koreaanse deserteur. Een film over de traumatische scheiding tussen beide landen. Adress Unknown (2001) gaat over de militaire aanwezigheid van Amerika in Zuid-Korea.
The Isle, gemaakt in 2000, is daarentegen een duister psychologisch drama, met een overrompelend surrealistische ondertoon. Een jonge vrouw exploiteert woonbootjes voor vissers op een adembenemend meer. Met een van haar klanten ontstaat een sadomasochistische relatie die uitmondt in extreem geweld.
Bad Guy uit 2001, is gesitueerd in de roze buurt van Seoul, waar een brute gangster een evenzeer perverse relatie aangaat met een tot prostitutie gedwongen studente.
Besprekingen van het werk van Kim leiden onvermijdelijk tot een optelsom van gewelddadige momenten. De beruchte scènes in The Isle met de vishaakjes zijn intussen legendarisch, maar ook de gangsterafrekeningen in Bad Guy met behulp van glasscherven zijn zeldzaam gruwelijk.
Geweld, pijn en dood hebben ondertussen in de hedendaagse cinema hun waarde verloren. Het geweld in de films van Kim is geen loos geweld. Zijn personages proberen wanhopig een uitweg te vinden uit hun persoonlijke hel. Kim portretteert op een indrukwekkende wijze deze hellevaarten, zowel met compassie als met een zeldzame eerlijkheid. Hij maakt ongemakkelijke films die de toeschouwer wakker schudden, maar zijn films zijn nooit zonder hoop en menselijke warmte.
Ook de authenticiteit van The Isle en Bad Guy maken de films bijzonder, alsof de regisseur heeft ervaren wat de marginale personages in zijn werk doormaken. Dat kan kloppen want Kim had een bewogen jeugd en ging op zijn twintigste voor vijf jaar het leger in. De regisseur zet zich af tegen zijn collega's die uit de hogere klassen afkomstig zijn. Zijn guerilla-achtige methode van film maken, zonder commercieel succes, maken hem tot een controversieel boegbeeld van de bloeiende, grensverleggende Koreaanse cinema.
The Isle is als film indrukwekkender omdat hij zich concentreert op twee protagonisten, dat zorgt voor een verschroeiende intensiteit. Opmerkelijk is dat in deze film het verhaal verteld wordt met een poëtische beeldtaal, alsof het een Japans spookverhaal is. Bad Guy is sterk door de overtuigende schildering van het milieu van de hoerenbuurt. Hier valt ook op hoe hij in moeilijke omstandigheden met briljant camerawerk zo'n universum vorm weet te geven.
En dan zijn er nog de beelden uit de films van Kim die de kijker wekenlang kunnen achtervolgen. Zoals het lot van de vis uit The Isle. De mollige vis die gevangen wordt en waar levend een groot stuk uit wordt gesneden voor verse sushi. De vis wordt terug geworpen en zwemt vrolijk verder, om later in de film weer op te duiken. Deze visepisode zou in de handen van een andere cineast een goedkope scenariotruc zijn. Regisseur Kim daarentegen zorgt ervoor dat de kijker tranen in de ogen en een brok in de keel krijgt.
Ulrik van Tongeren
http://www.hifi.nl/gfx/islecover_03-01-04.jpg
..
Sadistisch universum
Door een samenloop van omstandigheden gaan deze zomer twee films van de Zuid-Koreaanse regisseur Kim Ki-Duk in première. 'The Isle' en 'Bad Guy' vormen een boeiende kennismaking met het sadistische universum van deze belangrijke cineast.
De vertoning van The Isle op het Filmfestival Rotterdam 2001 riep destijds heftige reacties op bij het publiek vanwege het shockerende geweld in de film. Kim Ki-Duk maakt geen films voor tere zielen, het zijn grensoverschrijdende films over de wrede onderbuik van de Koreaanse samenleving.
De autodidact Kim regisseerde in een razend tempo, met minuscule budgetten, acht films in zes jaar. Het zijn vaak politieke allegorieën, zoals Wild Animals (1999) over de vriendschap tussen een Zuid-Koreaanse student en een Noord-Koreaanse deserteur. Een film over de traumatische scheiding tussen beide landen. Adress Unknown (2001) gaat over de militaire aanwezigheid van Amerika in Zuid-Korea.
The Isle, gemaakt in 2000, is daarentegen een duister psychologisch drama, met een overrompelend surrealistische ondertoon. Een jonge vrouw exploiteert woonbootjes voor vissers op een adembenemend meer. Met een van haar klanten ontstaat een sadomasochistische relatie die uitmondt in extreem geweld.
Bad Guy uit 2001, is gesitueerd in de roze buurt van Seoul, waar een brute gangster een evenzeer perverse relatie aangaat met een tot prostitutie gedwongen studente.
Besprekingen van het werk van Kim leiden onvermijdelijk tot een optelsom van gewelddadige momenten. De beruchte scènes in The Isle met de vishaakjes zijn intussen legendarisch, maar ook de gangsterafrekeningen in Bad Guy met behulp van glasscherven zijn zeldzaam gruwelijk.
Geweld, pijn en dood hebben ondertussen in de hedendaagse cinema hun waarde verloren. Het geweld in de films van Kim is geen loos geweld. Zijn personages proberen wanhopig een uitweg te vinden uit hun persoonlijke hel. Kim portretteert op een indrukwekkende wijze deze hellevaarten, zowel met compassie als met een zeldzame eerlijkheid. Hij maakt ongemakkelijke films die de toeschouwer wakker schudden, maar zijn films zijn nooit zonder hoop en menselijke warmte.
Ook de authenticiteit van The Isle en Bad Guy maken de films bijzonder, alsof de regisseur heeft ervaren wat de marginale personages in zijn werk doormaken. Dat kan kloppen want Kim had een bewogen jeugd en ging op zijn twintigste voor vijf jaar het leger in. De regisseur zet zich af tegen zijn collega's die uit de hogere klassen afkomstig zijn. Zijn guerilla-achtige methode van film maken, zonder commercieel succes, maken hem tot een controversieel boegbeeld van de bloeiende, grensverleggende Koreaanse cinema.
The Isle is als film indrukwekkender omdat hij zich concentreert op twee protagonisten, dat zorgt voor een verschroeiende intensiteit. Opmerkelijk is dat in deze film het verhaal verteld wordt met een poëtische beeldtaal, alsof het een Japans spookverhaal is. Bad Guy is sterk door de overtuigende schildering van het milieu van de hoerenbuurt. Hier valt ook op hoe hij in moeilijke omstandigheden met briljant camerawerk zo'n universum vorm weet te geven.
En dan zijn er nog de beelden uit de films van Kim die de kijker wekenlang kunnen achtervolgen. Zoals het lot van de vis uit The Isle. De mollige vis die gevangen wordt en waar levend een groot stuk uit wordt gesneden voor verse sushi. De vis wordt terug geworpen en zwemt vrolijk verder, om later in de film weer op te duiken. Deze visepisode zou in de handen van een andere cineast een goedkope scenariotruc zijn. Regisseur Kim daarentegen zorgt ervoor dat de kijker tranen in de ogen en een brok in de keel krijgt.
Ulrik van Tongeren
http://www.hifi.nl/gfx/islecover_03-01-04.jpg
..