Marsipulami
25-08-04, 09:29
Anderlecht haalt 'Muur van de schaamte' weg.
" De Belgen in hun sociale flats moesten zogezegd worden beschermd tegen de criminele vreemdelingen uit onze wijk... Alstublieft zeg’"
Geplaatst door: kifkif op aug 25, 2004 - 10:03 AM - -
De gemeente Anderlecht is begonnen met de afbraak van haar eigen ‘Berlijnse muur’ achter de sociale flats aan het Albert Isquare.
De ijzeren muur werd tien jaar geleden opgetrokken om de flatbewoners te beschermen tegen de oprukkende criminaliteit uit de achtergelegen Kuregemwijk. Met veel symboliek gingen de eerste verroeste platen gisteren tegen de grond en werden de Kuregemnaars weer met elkaar geconfronteerd. ‘Nooit geweten dat ze aan de andere kant ook een pleintje hebben.’
Met een goedkeurende blik staan Male en Fatima te kijken naar de graafmachine die de zeventig meter lange ijzeren muur achter de Albert-flats te lijf gaat. Fatima is maar wat blij dat het lelijke, verroeste ding eindelijk tegen de grond gaat. “Ik heb er lang genoeg op moeten kijken”, lacht ze, terwijl ze haar hoofddoek rechttrekt en naar een onbestemde verdieping wijst in een van de vier Albert-flats.
Ook Male is tevreden. Hij woont in Kuregem, de wijk achter de flats, en hoeft voortaan geen omweg meer te maken om zijn vriendin op te zoeken. “Ik heb gehoord dat ze op de plaats van de muur een parkje gaan maken, met speeltuigen voor de kinderen. Dat zal de buurt een beetje opwaarderen.” Zonder het te beseffen zijn Male en Fatima een beetje de verpersoonlijking van de toenadering die de val van de muur meebrengt. “Hé ja, eigenlijk is de muur tussen ons weggevallen”, roepen ze opgewonden, wanneer we hen wijzen op de symboliek. Zelf hadden ze er nog niet zo over nagedacht, maar flatbewoonster Yvonne Van Walleghem wel. “Ah, que c’est merveilleux!”, kirt de kokette zeventiger met beige regenjas en te veel groene oogschaduw naar de slopende graafmachine. “Eindelijk komen we te weten wie of wat er zich achter die muur bevindt.” Van Walleghem woont al 45 jaar in de Albert-flats. Samen met haar man betrok ze in 1959 een appartement in blok vier. “Het waren dan wel sociale flats, maar plots gingen we van 900 frank huur per maand naar 2.700. De mensen verklaarden ons voor gek toen we hier kwamen wonen. Maar 45 jaar geleden waren dit de modernste woningen die je kon vinden, en er kwamen veel pasgetrouwde stellen op af, net als wij. Dat schiep een band. Ik heb hier zalige tijden beleefd.” Maar zoals dat met socialewo ningbouw het geval is, trokken de blokken ook miserie aan. Sociale gevallen, de zelfkant van de maatschappij. “Eigenlijk hebben we daar nooit veel problemen mee gehad”, zegt Van Walleghem. “We hebben altijd meer last ondervonden van de criminaliteit uit Kuregem.
Jonge gastjes die hier auto’s komen vernielen en de boel verzieken. ’s Nachts laat blijven rondhangen en van die toestanden.” Het is daarom dat het gemeentebestuur van Anderlecht in 1996 besliste een ‘beschermmuur’ te plaatsen tussen de flats en de rest van de wijk. Er kwamen ook ijzeren hekken die het domein volledig afzoomden. Het moest de veiligheid van de flatbewoners verbeteren en de criminaliteit tegenhouden. “Natuurlijk is dat niet gelukt”, grijnst Van Walleghem. “Wie bij de flats wilde komen, kwam voortaan gewoon langs de voorkant binnen. Maar sinds de muur er was, was het toch allemaal wat minder.” Kuregemnaars hebben altijd naar het ijzeren bouwsel verwezen als ‘onze muur van Berlijn’. Sommigen noemden het zelfs smalend le mur de la honte, de muur van de schaamte. Toen de Anderlechtse schepen van stadsrenovatie Anne-Marie Vanpévenage gisteren de val van de muur kwam toelichten, kreeg ze het heel even aan de stok met jarenlange tegenstanders van de muur. “Het is met fierheid dat de stad aankondigt dat de stiltemuur wordt gesloopt”, glunderde de schepen. “Stiltemuur?”, bromde een bewoner. “De muur van de schaamte, ja.” Ook aan de andere kant van de muur zijn ze nooit echt gelukkig geweest met het bouwsel.
Mohammed, die met een groepje Marokkaanse vrienden samen is getroept rond een voetbalpleintje, vindt het een schande dat de muur de wijk jarenlang in tweeën heeft gedeeld. “Door die muur daar te zetten, heeft de stad ons als beesten behandeld. De Belgen in hun sociale flats moesten zogezegd worden beschermd tegen de criminele vreemdelingen uit onze wijk... Alstublieft zeg.” Mohammed kan een cynische grijns niet onderdrukken. “En nu de vreemdelingen ondertussen hun weg hebben gevonden naar de sociale flats, moet de muur gesloopt worden. Hij is nu een beetje overbodig geworden, hé.” Abdellatif Jakouby denkt er anders over. “Die muur gaf ons tenminste een gevoel van veiligheid”, snoeft hij. Al zeven jaar woont Jakouby in de Albert-flats.
Nooit iets meegemaakt, tenzij vorig jaar, toen ‘ze’ met een schroevendraaier aan zijn auto hebben zitten morrelen. ‘Ze’, dat zijn natuurlijk de Marokkanen uit Kuregem. Met een minachtende blik bekijkt Jakouby de sloop van de muur. Of hij weet wat er aan de andere kant te zien is? “Neen, geen idee. Ik stap hier ’s morgens buiten, mijn auto in, en ’s avonds kom ik terug thuis, weer mijn appartement binnen.
De rest interesseert me niet.” Wanneer we hem vertellen dat aan de andere kant een gezellig pleintje is met bomen waar jongeren aan het voetballen zijn, net zoals aan ‘zijn’ kant van de muur, haalt Jakouby de schouders op. “Nooit geweten dat zij ook een pleintje hebben.” Of hij er ooit eens zal gaan verpozen? “Misschien, wie weet.” Yvonne Van Walleghem daarentegen kan niet wachten om met haar ‘achterburen’ kennis te maken. “Onverschilligheid is de grootste ziekte van onze tijd. Ik praat met iedereen hier in de blokken, om contact te houden. Ook met de vreemdelingen. De mensen denken dat ik gek ben. Laat ze maar zeggen, voor mij is dit een van de schoonste dagen van Kuregem.”
www.demorgen.be
" De Belgen in hun sociale flats moesten zogezegd worden beschermd tegen de criminele vreemdelingen uit onze wijk... Alstublieft zeg’"
Geplaatst door: kifkif op aug 25, 2004 - 10:03 AM - -
De gemeente Anderlecht is begonnen met de afbraak van haar eigen ‘Berlijnse muur’ achter de sociale flats aan het Albert Isquare.
De ijzeren muur werd tien jaar geleden opgetrokken om de flatbewoners te beschermen tegen de oprukkende criminaliteit uit de achtergelegen Kuregemwijk. Met veel symboliek gingen de eerste verroeste platen gisteren tegen de grond en werden de Kuregemnaars weer met elkaar geconfronteerd. ‘Nooit geweten dat ze aan de andere kant ook een pleintje hebben.’
Met een goedkeurende blik staan Male en Fatima te kijken naar de graafmachine die de zeventig meter lange ijzeren muur achter de Albert-flats te lijf gaat. Fatima is maar wat blij dat het lelijke, verroeste ding eindelijk tegen de grond gaat. “Ik heb er lang genoeg op moeten kijken”, lacht ze, terwijl ze haar hoofddoek rechttrekt en naar een onbestemde verdieping wijst in een van de vier Albert-flats.
Ook Male is tevreden. Hij woont in Kuregem, de wijk achter de flats, en hoeft voortaan geen omweg meer te maken om zijn vriendin op te zoeken. “Ik heb gehoord dat ze op de plaats van de muur een parkje gaan maken, met speeltuigen voor de kinderen. Dat zal de buurt een beetje opwaarderen.” Zonder het te beseffen zijn Male en Fatima een beetje de verpersoonlijking van de toenadering die de val van de muur meebrengt. “Hé ja, eigenlijk is de muur tussen ons weggevallen”, roepen ze opgewonden, wanneer we hen wijzen op de symboliek. Zelf hadden ze er nog niet zo over nagedacht, maar flatbewoonster Yvonne Van Walleghem wel. “Ah, que c’est merveilleux!”, kirt de kokette zeventiger met beige regenjas en te veel groene oogschaduw naar de slopende graafmachine. “Eindelijk komen we te weten wie of wat er zich achter die muur bevindt.” Van Walleghem woont al 45 jaar in de Albert-flats. Samen met haar man betrok ze in 1959 een appartement in blok vier. “Het waren dan wel sociale flats, maar plots gingen we van 900 frank huur per maand naar 2.700. De mensen verklaarden ons voor gek toen we hier kwamen wonen. Maar 45 jaar geleden waren dit de modernste woningen die je kon vinden, en er kwamen veel pasgetrouwde stellen op af, net als wij. Dat schiep een band. Ik heb hier zalige tijden beleefd.” Maar zoals dat met socialewo ningbouw het geval is, trokken de blokken ook miserie aan. Sociale gevallen, de zelfkant van de maatschappij. “Eigenlijk hebben we daar nooit veel problemen mee gehad”, zegt Van Walleghem. “We hebben altijd meer last ondervonden van de criminaliteit uit Kuregem.
Jonge gastjes die hier auto’s komen vernielen en de boel verzieken. ’s Nachts laat blijven rondhangen en van die toestanden.” Het is daarom dat het gemeentebestuur van Anderlecht in 1996 besliste een ‘beschermmuur’ te plaatsen tussen de flats en de rest van de wijk. Er kwamen ook ijzeren hekken die het domein volledig afzoomden. Het moest de veiligheid van de flatbewoners verbeteren en de criminaliteit tegenhouden. “Natuurlijk is dat niet gelukt”, grijnst Van Walleghem. “Wie bij de flats wilde komen, kwam voortaan gewoon langs de voorkant binnen. Maar sinds de muur er was, was het toch allemaal wat minder.” Kuregemnaars hebben altijd naar het ijzeren bouwsel verwezen als ‘onze muur van Berlijn’. Sommigen noemden het zelfs smalend le mur de la honte, de muur van de schaamte. Toen de Anderlechtse schepen van stadsrenovatie Anne-Marie Vanpévenage gisteren de val van de muur kwam toelichten, kreeg ze het heel even aan de stok met jarenlange tegenstanders van de muur. “Het is met fierheid dat de stad aankondigt dat de stiltemuur wordt gesloopt”, glunderde de schepen. “Stiltemuur?”, bromde een bewoner. “De muur van de schaamte, ja.” Ook aan de andere kant van de muur zijn ze nooit echt gelukkig geweest met het bouwsel.
Mohammed, die met een groepje Marokkaanse vrienden samen is getroept rond een voetbalpleintje, vindt het een schande dat de muur de wijk jarenlang in tweeën heeft gedeeld. “Door die muur daar te zetten, heeft de stad ons als beesten behandeld. De Belgen in hun sociale flats moesten zogezegd worden beschermd tegen de criminele vreemdelingen uit onze wijk... Alstublieft zeg.” Mohammed kan een cynische grijns niet onderdrukken. “En nu de vreemdelingen ondertussen hun weg hebben gevonden naar de sociale flats, moet de muur gesloopt worden. Hij is nu een beetje overbodig geworden, hé.” Abdellatif Jakouby denkt er anders over. “Die muur gaf ons tenminste een gevoel van veiligheid”, snoeft hij. Al zeven jaar woont Jakouby in de Albert-flats.
Nooit iets meegemaakt, tenzij vorig jaar, toen ‘ze’ met een schroevendraaier aan zijn auto hebben zitten morrelen. ‘Ze’, dat zijn natuurlijk de Marokkanen uit Kuregem. Met een minachtende blik bekijkt Jakouby de sloop van de muur. Of hij weet wat er aan de andere kant te zien is? “Neen, geen idee. Ik stap hier ’s morgens buiten, mijn auto in, en ’s avonds kom ik terug thuis, weer mijn appartement binnen.
De rest interesseert me niet.” Wanneer we hem vertellen dat aan de andere kant een gezellig pleintje is met bomen waar jongeren aan het voetballen zijn, net zoals aan ‘zijn’ kant van de muur, haalt Jakouby de schouders op. “Nooit geweten dat zij ook een pleintje hebben.” Of hij er ooit eens zal gaan verpozen? “Misschien, wie weet.” Yvonne Van Walleghem daarentegen kan niet wachten om met haar ‘achterburen’ kennis te maken. “Onverschilligheid is de grootste ziekte van onze tijd. Ik praat met iedereen hier in de blokken, om contact te houden. Ook met de vreemdelingen. De mensen denken dat ik gek ben. Laat ze maar zeggen, voor mij is dit een van de schoonste dagen van Kuregem.”
www.demorgen.be