PDA

Bekijk Volledige Versie : 'Mammotsjka, we gaan het overleven!', zei Ilona



Simon
06-09-04, 09:00
maandag 6 september 2004 uur.
'Mammotsjka, we gaan het overleven!', zei Ilona
Van onze correspondente Corine de Vries


BESLAN - De 32-jarige Tsjetsjeense vluchtelinge Albina Gazdalova is zaterdagavond in Beslan een opvallende verschijning. Terwijl het hele stadje in diepe rouw is gehuld, verschijnt op haar gezicht geregeld een stralende lach. Het is een ontlading van de spanning en angst die ze de afgelopen drie dagen te verduren kreeg. Samen met haar 8-jarige dochtertje overleefde zij de gijzeling in school Nr.1. Nu doet ze haar verhaal.



'Tien jaar geleden ben ik vanuit Grozny naar Beslan gevlucht, nadat mijn huis in de oorlog was verwoest. Mijn dochtertje Ilona gaat hier naar school, ik was er natuurlijk bij op de eerste schooldag. Nadat ze ons in de gymzaal gedreven hadden, dwongen de strijders ons om op de grond te gaan zitten. Helemaal in het begin schoten ze midden in de sportzaal een man neer. Ik denk dat ze dat deden om ons te laten zien waartoe ze in staat waren, om ons angst aan te jagen.

De mannen werden van de vrouwen gescheiden, maar er bleven een paar mannen in de zaal achter. We mochten niet opstaan of rondlopen. Eten kregen we niet. De eerste dag mochten we nog naar de wc, waar we een beetje water konden drinken. Na de eerste nacht kregen we helemaal niks meer.

Ze schoten vaak in de lucht, om de kinderen rustig te houden. Toen het een keer onrustig was, pakte een strijder een jongetje beet en richtte zijn geweer op hem. ''Als jullie niet stil zijn, schiet ik hem dood'', dreigde hij.

De strijders brachten overal in de zaal bommen aan, die ze met draden en plakband aan elkaar verbonden. Tijdens het aanbrengen was er een kleine explosie, waardoor een strijder stierf. In het midden van de zaal lag een heel grote bom, waaraan een pedaal bevestigd was. Daarnaast zat een strijder op een leunstoel. Ze zeiden ons dat hij op de pedaal zou stappen als wij ons niet zouden gedragen of in het geval van een bestorming. Dan zou iedereen sterven.

Ik weet niet hoeveel rebellen het waren, er waren er nooit meer dan zes in de sportzaal. Ze wisselden elkaar af. Volgens mij waren het allemaal Tsjetsjenen. Ze spraken weinig, maar als ze iets tegen elkaar zeiden was het altijd in het Tsjetsjeens. Dat ging over praktische zaken. ''Waar zal ik deze bom ophangen?'', hoorde ik er een zeggen. Ik weet niet of ze wisten dat ik hen kon verstaan.

Ik was heel verbaasd op het nieuws te horen dat er Arabieren, Ingoesjetiërs en zelfs Ossetiërs bij zaten. Misschien waren dat de strijders die niets zeiden. Ze hadden allemaal maskers op.

De eerste avond regende en onweerde het. De rebellen waren nerveus, liepen met geweren en granaten in de aanslag rond. Ze dachten dat er een bestorming zou komen.

Mijn dochtertje hield ik rustig door haar verhaaltjes te vertellen. Ik beloofde dat alles goed zou komen, dat president Poetin ons zou komen redden. We mochten alleen maar zitten en liggen, niet staan. We kregen niets te eten, drinken konden we de eerste dag nog een beetje in het toilet. Maar vanaf de tweede dag mocht dat ook niet meer. Ilona werd daardoor al heel snel zwak, ze verloor voortdurend het bewustzijn.

Ik was bang dat ze dood zou gaan. Ik liep naar een van de strijders toe van wie ik gehoord had dat hij Ali heette. Ik zei hem: ''Mijn dochter is stervende. Ze heeft hulp nodig. Hebben jullie ergens een dokter?'' Om de een of andere reden reageerde hij vriendelijk. Hij zei: ''Loop naar die kamer en zeg dat ik het goed vind dat je kind wat water krijgt.''

Het was de kamer waar de vrouwen met baby's zaten. De strijder bij de deur richtte zijn geweer op me. Toen ik zei dat Ali me gestuurd had, liet hij dat weer zakken. Hij waste het gezicht van mijn dochter en gaf ons wat water.

De rebellen vertelden ons dat ze in Moskou dachten dat er maar 350 gijzelaars waren. Terwijl wij met meer dan duizend opeen gepakt zaten. Daar schrokken wij heel erg van. Ik was woedend.

Op de derde dag waren alle vrouwen en kinderen in de zaal half buiten bewustzijn. De strijders reageerden niet meer op onze smeekbeden. Ze zeiden: ''Ga daar liggen en sterf.'' Alleen een van hen, degene op de leunstoel, had stiekem een fles water meegenomen waaruit kinderen mochten drinken. Hij was wel aardig. Niet alle strijders zijn zo gruwelijk.

Ik beloofde mijn dochter dat we voor de lunch thuis zouden zijn. ''Dat heeft onze president Poetin beloofd. Ik koop dan veel koud water voor je en daarna gaan we naar het zwembad.''

Vrij kort daarna explodeerde een kleine bom. Enkele seconden later volgde een veel heviger explosie. Toen stortte het dak deels in. Overal was rook en vuur. Ik voelde de huid op mijn rug verbranden. Mijn dochter beschermde ik met mijn lichaam. Alleen haar been, dat uitstak, is deels verbrand.

Volgens mij zijn de explosies veroorzaakt doordat de strijders de bommen onzorgvuldig en klungelig hadden aangebracht. Mensen liepen soms per ongeluk tegen de draden aan, die steeds losser gingen hangen. Welke bommen afgingen weet ik niet, maar het was zeker niet de grootste bom in het midden.

Na de tweede explosie keek ik om me heen. Ik zag overal lijken. Een bebloede moeder met haar overleden dochter in de armen, veel onthoofde lichamen. Ik ben toen naar het raam gekropen. Ik gooide mijn dochter naar buiten. Ik keek even achterom om te zien of niemand op mij zou schieten en ben toen achter haar aan gesprongen.

Overal lag gebroken glas, brandend hout en metaal. Hoewel ik op blote voeten was, raakte ik niet gewond. Ik pakte Ilona op en rende weg via de achterkant. Ik wist dat aan de voorkant veel strijders waren. Mijn dochter was zo dapper. Ze keek me stralend aan en riep: ''Mammotsjka, we gaan het overleven!'' Ze schoten op ons. Een jongetje dat voor ons rende, viel dood neer.

Toen we het appartementengebouw bereikten, zag ik daar soldaten van de Speznaz (speciale troepen) die naar de strijders op de tweede verdieping schoten om ons te beschermen. Ik dank mijn leven aan onze Speznaz, dat weet ik heel zeker.

We renden de binnenplaats op, waar soldaten ons het gebouw introkken. Ze namen ons mee naar een appartement. Ik wilde alleen maar naar de badkamer. Daar ben ik met Ilona in het bad gesprongen. De hele tijd dat er buiten geschoten werd, hebben wij water gedronken. We waren helemaal nat.

Toen het rustiger werd, nam een officier ons mee naar zolder. Via een ander appartement gingen we naar beneden en de straat op. Ik heb nog even met de politie gesproken, en daarna mochten we naar huis. Ik ben op mijn rug verbrand en Ilona op haar been, maar dat konden we zelf wel verzorgen.

Ik denk dat deze dagen voor mij makkelijker te verwerken zijn dan voor anderen, omdat ik al zoveel ellende heb meegemaakt. Ik heb in Grozny gewoond. Ons huis is vaak beschoten. Mijn broer is door de strijders in elkaar geslagen. Ik heb toen zelf zijn hoofd gehecht. Mijn vader is ook gegijzeld geweest. Na een paar uur werd hij vrijgelaten.

Mijn eerste reactie was dat ik hier weg wilde, om nooit meer terug te komen. Veel familie van mij woont in Moskou, misschien ga ik daar naartoe. Maar nu ik zie hoeveel mensen hier verdriet hebben, vind ik dat we verenigd moeten zijn.

Jullie, de westerse journalisten, zijn schuldig aan de huidige ellende in Tsjetsjenië. Jullie hebben de strijders, dat tuig, tot slachtoffers gemaakt. Als jullie je neuzen niet in onze zaken hadden gestoken, had Poetin al lang orde gebracht.'

bron: de Volkskrant

nard
06-09-04, 09:04
Geplaatst door Simon

Jullie, de westerse journalisten, zijn schuldig aan de huidige ellende in Tsjetsjenië. Jullie hebben de strijders, dat tuig, tot slachtoffers gemaakt. Als jullie je neuzen niet in onze zaken hadden gestoken, had Poetin al lang orde gebracht.'

bron: de Volkskrant [/B]

Hoe raak conclusies kunnen zijn......

vrijheid
06-09-04, 09:18
Geplaatst door nard
Hoe raak conclusies kunnen zijn......

Amerika bracht door onvoorwaardelijke overgave nazis op de knieen. Voor Poetin zit het weinig anders op dan met alle mogelijke middelen deze kindermoordenaars op te sporen en te vernietigen c.q. tot unconditional surrender te dwingen.

nard
06-09-04, 09:28
Mijn opmerking betrof niet de rol van Poetin, maar de rol van de westerse media.
Leuk om over na te denken.

Mark
06-09-04, 09:48
Geplaatst door Simon
maandag 6 september 2004 uur.
Jullie, de westerse journalisten, zijn schuldig aan de huidige ellende in Tsjetsjenië. Jullie hebben de strijders, dat tuig, tot slachtoffers gemaakt. Als jullie je neuzen niet in onze zaken hadden gestoken, had Poetin al lang orde gebracht.'

bron: de Volkskrant

ach ja natuurlijk, het westen heeft het gedaan: GAAAP

dit is de reden dat dit soort gebieden hun problemen nooit zal oplossen.

Tomas
06-09-04, 09:56
Geplaatst door nard
Mijn opmerking betrof niet de rol van Poetin, maar de rol van de westerse media.
Leuk om over na te denken.

Jouw opmerking? Je bedoelt: "Hoe raak conclusies kunnen zijn......"? Daar waar jij je volledig achter opmerking van dit slachtoffer schaart? Daar waar zij de Westerse media de schuld van alles geeft? Daarmee doel jij op de rol van de Westerse media? En niet die van Poetin. Ik moet hier echt lang over nadenken, hoor.

Man, je bent geniaal.