Bekijk Volledige Versie : CIDI nieuwsbrief mbt. Sabra&Chatillah + repliek door Astrid Essed.
Artikel - 22 september 2004
Niet Sharon, maar christelijke milities waren verantwoordelijk voor Sabra en Shatilla
In het kielzog van de NVU kwamen vergelijkbare oproepen van onder andere de werkgroep ‘Stop de Bezetting’ van Gretta Duisenberg. Daarbij wordt het in de strijd werpen van grove onwaarheden opnieuw niet geschuwd. Vorige week was Duisenberg in New York, waar zij een toespraak hield op de door de VN georganiseerde International Conference of Civil Society in Support of the Palestinian People. Daar zei zij ondermeer: “Vorige week herdacht de wereld de terroristische aanslagen van 9/11, drie jaar geleden, en werd stilgestaan bij de bijna 3.000 slachtoffers. Deze week, 16 september, is het 22 jaar geleden dat door het Israelische leger een net zo barbaarse aanval werd uitgevoerd in Sabra en Sjatilla. Het aantal Palestijnse slachtoffers wordt geschat op 3.500. Deze terreurdaad stond onder toezicht van en werd goedgekeurd door generaal Ariel Sharon, de toenmalige minister van Defensie van Israel.”
Wat gebeurde er werkelijk, 22 jaar geleden?
Operatie Vrede voor Galilea
Op 6 juni 1982 vielen Israelische troepen Zuid-Libanon binnen, met het doel de opbreking van de terroristische infrastructuur van de PLO, die er een staat-in-een-staat had gesticht. Operatie ‘Vrede voor Galilea’ was in militair opzicht een groot succes. Na een week was Zuid-Libanon geheel in Israelische handen, was de Syrische bezettingsmacht in Oost-Libanon verslagen en hadden de PLO-eenheden zich in de havenstad Beiroet teruggetrokken. In de noordelijke en oostelijke sectoren vond het Israelische leger aansluiting met zijn christelijk-Libanese bondgenoten. Beiroet werd aan alle kanten omsingeld, maar desondanks weigerde de PLO zich over te geven.
De situatie in Beiroet, juli 1982
Na een beleg van een maand ging de PLO-leiding op 14 augustus alsnog akkoord met de eis dat alle Palestijnse milities het land zouden verlaten. De evacuatie was op 30 augustus grotendeels voltooid; op die dag scheepte ook Jasser Arafat in en vertrok met zijn trouwste eenheden onder een internationaal vrijgeleide naar Tunis. Enkele duizenden PLO-strijders (met verschillende nationaliteiten) bleven echter in Libanon achter, het merendeel van hen in de Palestijnse wijken - voorheen vluchtelingenkampen - van Beiroet: Sabra, Sjatilla en Bourj Al-Brajneh.
Het vertrek van de PLO-hoofdmacht werd gevolgd door een wachtperiode, waarin het Israelische leger niet alle delen van de Libanese hoofdstad bezette. Ook de Palestijnse stadswijken werden omsingeld, maar niet ingenomen.
Op 14 september kwam de nog maar net tot president gekozen christelijke leider Bashir Gemayel bij een bomaanslag om het leven. Het Israelische leger was genoodzaakt West-Beiroet binnen te trekken teneinde chaos en geweld te voorkomen. Twee dagen later gaf het Israelische opperbevel de christelijke strijdkrachten opdracht Sabra en Sjatilla binnen te trekken en van achtergebleven terreurnesten te zuiveren. Er werd echter een massaslachting aangericht, uit wraak voor de moord op Gemayel. Volgens Libanese bronnen kwamen bij de actie 474 mensen om het leven, waarvan het grootste deel non-combattanten. De Libanese dodenlijst: Palestijnen: 313 mannen, 8 vrouwen en 7 kinderen. Libanezen (moslims): 98 mannen, 8 vrouwen en 2 kinderen. Buitenlandse mannen (aan de PLO toegevoegde manschappen): 21 Iraniërs, 7 Syriërs, 3 Pakistani en 2 Algerijnen.
Israelische bronnen spreken overigens van tussen de 700 en 800 dodelijke slachtoffers.
Kahanecommissie
De massamoord leidde tot grootschalige protesten vanuit de Israelische bevolking. Op 28 september besloot de Israelische regering een diepgaand onderzoek naar de gang van zaken in Beiroet te laten instellen. De ‘Commissie Kahane’ kwam op 8 februari 1983 met een rapport waarin werd vastgesteld dat Israelische eenheden of individuen geen directe verantwoordelijkheid voor het bloedbad droegen. Wel werd Israelische topfunctionarissen, waaronder minister van Defensie Sharon en chef-staf Rafael Eitan, indirecte verantwoordelijkheid verweten, omdat zij zich hadden moeten realiseren dat een wraakactie van de christelijke Falangisten voor de hand lag. Sharon kreeg voorts het verwijt dat humanitaire overwegingen bij hem kennelijk geen rol hadden gespeeld. De commissie beval aan dat Sharon zou aftreden en niet opnieuw in de functie van minister van Defensie zou dienen. Dat advies werd uitgevoerd.
Aan de andere kant stelt het rapport: “Wij zeggen niet dat het besluit om de Falangisten de kampen binnen te laten onder geen enkel beding had moeten worden genomen en dat het geheel ongerechtvaardigd was.”
Uit het rapport (zie de CIDI site) blijkt voorts dat Israelische militairen niet precies hebben kunnen zien wat zich in de steegjes van Sabra en Sjatilla afspeelde en dat communicatiefouten hebben bijgedragen aan het pas later bekend worden van de werkelijke situatie. Feit blijft dat de gevechten en moordpartijen twee dagen hebben geduurd, terwijl vooruitgeschoven eenheden van het Israelische leger zich op een steenworp afstand bevonden. Tijdens de nachtelijke uren van het drama werden de Falangisten door Israelische militairen met lichtgranaten bijgelicht.
Interessant is nog de rol van Elie Hobeika, chef van de inlichtingendienst van de Libanese christenen. Die zou in de middag van 16 september, nog voor de Falangisten Sabra en Sjatilla binnentrokken, van Sharon opdracht hebben gekregen zijn mannen in de hand te houden. In plaats daarvan beval Hobeika hen een slachting uit te voeren. Later bleek dat hij een dubbelagent was van de Syrische inlichtingendienst. Volgens een van zijn medewerkers, Robert Hatem, had Hobeika de bedoeling gehad Israels reputatie wereldwijd te bezoedelen. Dat effect werd bereikt en bovendien leidde het drama tot een nieuwe situatie op de grond: Israel werd gedwongen zich uit de regio Beiroet terug te trekken.
Hoe het precies zat zullen wij nooit weten. Op 24 januari 2002 kwam Hobeika bij een bomaanslag om het leven.
Screbrenica
Het drama van Sabra en Sjatilla heeft enkele overeenkomsten met dat van Srebrenica uit juli 1995. Screbrenica was een ‘veilige’ Bosnische enclave, die beschermd werd door een Nederlands bataljon van de United Nations Protection Force (UNPROFOR). Op 6 juli 1995 werd de enclave door het Bosnisch-Servische leger aangevallen en in zes dagen veroverd. Al tijdens de opmars werden moordpartijen onder de Bosnische moslims uitgevoerd, maar het merendeel van de slachtingen vond in de daarop volgende weken plaats, onder de ogen van de Nederlandse militairen, terwijl het bovendien onwaarschijnlijk is dat de gruwelen – vanwege de grootschaligheid ervan – niet bij luchtverkenningen zouden zijn opgemerkt. In die korte tijd werden naar schatting 8.000 moslims vermoord. Bij de voorbereiding werden de Serviërs zelfs geassisteerd. Zo scheidden Nederlandse soldaten mannen van hun gezinnen, waarna de mannen door de Serviërs werden afgevoerd om te worden vermoord.
Op 21 juli maakte het Nederlandse UNPROFOR-bataljon zich uit de voeten naar Zagreb.
Alhoewel informatie circuleerde over het gruwelijke lot dat de in de steek gelaten Bosnische moslims had getroffen (er waren door Nederlandse soldaten zelfs foto’s gemaakt op executieplaatsen), vond de commandant van de Nederlandse troepen, Couzy, een feestje op zijn plaats. “Terwijl de Bosniërs tot aan hun knieën in het bloed stonden, stonden de Nederlandse soldaten tot aan hun enkels in het bier, toegejuicht door kroonprins Willem Alexander, [premier] Kok en [minister van Defensie] Voorhoeve”, schreef de historicus Henri Beunders in NRC Handelsblad van 13 juli 1996.
Het heeft zoals bekend jaren geduurd voordat Nederland een onderzoek naar de gang van zaken liet instellen. En de uitkomsten daarvan zijn in alle opzichten onbevredigend gebleven.
Bron: http://www.cidi.nl
Aan de samensteller[s] van de CIDI-Nieuwsbrief dd 22-9 ''Niet Sharon, maar christelijke milities waren verantwoordelijk voor Sabra en Shatilla''
Geachte heer/mevrouw,
Ik wil graag uw aandacht vragen voor het volgende:
Ik heb de door u samengestelde Nieuwsbrief dd 22-9 ''Niet Sharon, maar christelijke milities waren verantwoordelijk voor Sabra en Shatilla'' met belangstelling gelezen.
Alvorens in te gaan op de door u gemaakte mi stuitende associatie tussen de NVU en de werkgroep ''Stop de Bezetting'', die als zodanig niet ''van Gretta Duisenberg'' is, maar wordt gedragen door een brede groep in de Nederlandse samenleving [hierbij verwijs ik u naar de op de website van Stop de Bezetting aanwezige handtekeningenlijst] wil ik graag bij dezen de vrijheid nemen enkele kritische kanttekeningen te maken bij het inhoudelijke karakter van uw artikel, waarbij ik voor de duidelijkheid graag een onderverdeling naar onderwerp wil aanbrengen:
A Israelische inval in Libanon alias Operatie Vrede voor Galilea:
Uw citaat:
"'Op 6 juni 1982 vielen Israelische troepen Zuid-Libanon binnen, met het doel de opbreking van de terroristische infrastructuur van de PLO, die er een staat-in-een-staat had gesticht. Operatie ‘Vrede voor Galilea’ was in militair opzicht een groot succes. Na een week was Zuid-Libanon geheel in Israelische handen, was de Syrische bezettingsmacht in Oost-Libanon verslagen en hadden de PLO-eenheden zich in de havenstad Beiroet teruggetrokken. In de noordelijke en oostelijke sectoren vond het Israelische leger aansluiting met zijn christelijk-Libanese bondgenoten. Beiroet werd aan alle kanten omsingeld, maar desondanks weigerde de PLO zich over te geven.''
Einde uw citaat
Mijn commentaar:
1 Uw legitimatie voor de inval in Libanon:
Als legitimatie voor de Israelische inval in Libanon, van Israelische zijde aangeduid met de term ''Vrede voor Galilea'' voert u aan ''de opbreking van de terroristische infrastructuur van de PLO, die er een staat in een staat had gesticht''
In de eerste plaats is hierbij opvallend, dat u bij de categorisering ''terroristische infrastructuur'' geen onderscheid maakt tussen de internationaalrechtelijke betekenis van het woord terrorisme [militaire aanvallen op burgers] en het gelegitimeerde verzet tegen het leger van een bezettingsmacht.
Ongetwijfeld bent u op de hoogte van het feit, dat een groot aantal aanvallen van de PLO zich richtten tegen het Israelische leger als zijnde de bezettende macht in de Westelijke Jordaanoever, het Gaza-gebied en Oost-Jeruzalem, hetgeen als zodanig niet als terroristisch kan worden gecatagoriseerd.
Ook bent u zich er ongetwijfeld van bewust dat dergelijke PLO-aanvallen militair gezien nauwelijks een werkelijke bedreiging vormden voor het technologisch superieure Israelische leger, dat tot een van de sterkste legers ter wereld behoort, hetgeen duidelijk bleek uit het verloop van de door u terecht als ''militair succes'' gekenmerkte inval in Libanon bleek.
In de tweede plaats verliest u uit het oog, dat de Israelische inval als zodanig een schending was van de soevereine integriteit van Libanon, die onder geen enkele omstandigheid door uw bovengenoemde argumentatie kan worden gerechtvaardigd, temeer vanwege de toenmalige aanwezigheid van VN-troepen langs de grens tussen Israel en Libanon, die met redelijk succes wederzijdse vijandelijkheden konden beperken.
Terecht is dan ook deze Israelische inval in Libanon veroordeeld dmv VN-Veiligheidsraadsresolutie dd 5-6-1982, evenals eerdere Isarelische invallen in Libanon.
2 Oorlogsmisdaden:
Opvallend in uw betoog vind ik het feit, dat u nergens gewag maakt van de op grote schaal gepleegde Israelische oorlogsmisdaden in Libanon.
Nog los van tegen individuele dorpsbewoners en stedelingen gepleegde oorlogsmisdaden als buitengerechtelijke executie cq het martelen van gevangenen bombardeerde het Israelische leger tijdens de inval in Libanon niet alleen op grote schaal burgerdoelen zoals diverse Libanese steden waaronder de Libanese hoofdstad Beiroet, hetgeen in strijd is met het Internationaal Recht, maar maakte hierbij tevens gebruik van anti-personele wapens als fragmentatiebommen met als gevolg alleen al in Beiroet een slachtofferaantal van meer dan 10.000 burgers.
Grondregel in het humanitair oorlogsrecht is, dat er bij militaire aanvallen altijd een onderscheid gemaakt dient te worden tussen combatanten [militairen en strijders] en non-combatanten [burgers] en dat bij in elkaar overlopende gevallen [wanneer strijders zich schuilhouden tussen burgers] in ieder geval een maximum aan veiligheidsmaatregelen tav de burgers in acht genomne dient te worden.
Dit heeft het Israelische leger echter niet gedaan met ale rampzalige gevolgen van dien.
Ongetwijfeld bent u op de hoogte van de veroordelingen tav Israel in zowel de VN-Veiligheidsraad [dd 19-6 1982, nr 512] als in de Algemene Vergadering van de VN [dd 19-8-1982 ES-7/8 en dd 24-9 1982 dd ES-7/9]
B Voorafgaande aan Sabra en Chatillah:
Uw citaat:
''Na een beleg van een maand ging de PLO-leiding op 14 augustus alsnog akkoord met de eis dat alle Palestijnse milities het land zouden verlaten. De evacuatie was op 30 augustus grotendeels voltooid; op die dag scheepte ook Jasser Arafat in en vertrok met zijn trouwste eenheden onder een internationaal vrijgeleide naar Tunis. Enkele duizenden PLO-strijders (met verschillende nationaliteiten) bleven echter in Libanon achter, het merendeel van hen in de Palestijnse wijken - voorheen vluchtelingenkampen - van Beiroet: Sabra, Sjatilla en Bourj Al-Brajneh.
Het vertrek van de PLO-hoofdmacht werd gevolgd door een wachtperiode, waarin het Israelische leger niet alle delen van de Libanese hoofdstad bezette. Ook de Palestijnse stadswijken werden omsingeld, maar niet ingenomen.''
Einde uw citaat:
Mijn commentaar:
Hoewel uw betoog betreffende het vertrek van de PLO-hoofdmacht naar Tunis historisch gezien klopt, valt het mij op, dat u Sabra en Chaillah caregoriseert als Palestijnse wijken, terwijl het in dezen evident is, dat zij qua structurele opbouw wel degelijk vluchtelingenkampen zijn.
Daarenboven ervaar ik het als buitengewoon stuitend, dat u impliciet de genocide in Sabra en Chatillah verdedigt met uw onjuiste suggestie, dat zich in deze kampen PLO-strijders zouden bevinden.
Niet allen rechtcaardigt niets een dergelijke genocide, maar daarenboven snijdt uw bewering geen hout, aangezien het nooit tot een dergelijke slachting had kunnen komen, wanneer er zich werkelijk gewapende PLO-strijders in de desbetreffende kampen hadden bevonden.
Juist het vertrek van de PLO-strijdkrachten maakte de Palestijnse burgerbevolking weerloos voor militaire aanvallen van groepen als de christelijke falangisten.
C Sabra en Chatillah en de hoofdverantwoordelijkheid van de toenmalige minister van Defensie Sharon:
Uw citaat
''Op 14 september kwam de nog maar net tot president gekozen christelijke leider Bashir Gemayel bij een bomaanslag om het leven. Het Israelische leger was genoodzaakt West-Beiroet binnen te trekken teneinde chaos en geweld te voorkomen. Twee dagen later gaf het Israelische opperbevel de christelijke strijdkrachten opdracht Sabra en Sjatilla binnen te trekken en van achtergebleven terreurnesten te zuiveren. Er werd echter een massaslachting aangericht, uit wraak voor de moord op Gemayel. Volgens Libanese bronnen kwamen bij de actie 474 mensen om het leven, waarvan het grootste deel non-combattanten. De Libanese dodenlijst: Palestijnen: 313 mannen, 8 vrouwen en 7 kinderen. Libanezen (moslims): 98 mannen, 8 vrouwen en 2 kinderen. Buitenlandse mannen (aan de PLO toegevoegde manschappen): 21 Iraniërs, 7 Syriërs, 3 Pakistani en 2 Algerijnen.
Israelische bronnen spreken overigens van tussen de 700 en 800 dodelijke slachtoffers.
Kahanecommissie
De massamoord leidde tot grootschalige protesten vanuit de Israelische bevolking. Op 28 september besloot de Israelische regering een diepgaand onderzoek naar de gang van zaken in Beiroet te laten instellen. De ‘Commissie Kahane’ kwam op 8 februari 1983 met een rapport waarin werd vastgesteld dat Israelische eenheden of individuen geen directe verantwoordelijkheid voor het bloedbad droegen. Wel werd Israelische topfunctionarissen, waaronder minister van Defensie Sharon en chef-staf Rafael Eitan, indirecte verantwoordelijkheid verweten, omdat zij zich hadden moeten realiseren dat een wraakactie van de christelijke Falangisten voor de hand lag. Sharon kreeg voorts het verwijt dat humanitaire overwegingen bij hem kennelijk geen rol hadden gespeeld. De commissie beval aan dat Sharon zou aftreden en niet opnieuw in de functie van minister van Defensie zou dienen. Dat advies werd uitgevoerd.
Aan de andere kant stelt het rapport: “Wij zeggen niet dat het besluit om de Falangisten de kampen binnen te laten onder geen enkel beding had moeten worden genomen en dat het geheel ongerechtvaardigd was.”
Uit het rapport (zie de CIDI site) blijkt voorts dat Israelische militairen niet precies hebben kunnen zien wat zich in de steegjes van Sabra en Sjatilla afspeelde en dat communicatiefouten hebben bijgedragen aan het pas later bekend worden van de werkelijke situatie. Feit blijft dat de gevechten en moordpartijen twee dagen hebben geduurd, terwijl vooruitgeschoven eenheden van het Israelische leger zich op een steenworp afstand bevonden. Tijdens de nachtelijke uren van het drama werden de Falangisten door Israelische militairen met lichtgranaten bijgelicht.
Interessant is nog de rol van Elie Hobeika, chef van de inlichtingendienst van de Libanese christenen. Die zou in de middag van 16 september, nog voor de Falangisten Sabra en Sjatilla binnentrokken, van Sharon opdracht hebben gekregen zijn mannen in de hand te houden. In plaats daarvan beval Hobeika hen een slachting uit te voeren. Later bleek dat hij een dubbelagent was van de Syrische inlichtingendienst. Volgens een van zijn medewerkers, Robert Hatem, had Hobeika de bedoeling gehad Israels reputatie wereldwijd te bezoedelen. Dat effect werd bereikt en bovendien leidde het drama tot een nieuwe situatie op de grond: Israel werd gedwongen zich uit de regio Beiroet terug te trekken.
Hoe het precies zat zullen wij nooit weten. Op 24 januari 2002 kwam Hobeika bij een bomaanslag om het leven.''
Einde uw citaat
Mijn commentaar:
In de eerste plaats moet u zich realiseren dat de toenmalige minister van Defensie Sharon, samen met de toenmalige premier Begin, uit hoofde van zijn functie verantwoordelijk was voor ale door Israel gepleegde militaire acties in Libanon, met name de gepleegde mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden.
In de tweede plaats blijkt uit zowel uw betoog als de historische realiteit dienaangaande, dat de toenmalige minister van Defensie Sharon niet alleen de christen-falangisten als ''beschermers'' van de Palestijnse vluchtelingenkampen heeft aangesteld, maar zelfs kennelijk de opdracht gegeven heeft deze kampen in te gaan.
Meneer/mevrouw:
Zoals u ongetwijfeld zult weten waren deze christen-falangisten, de bondgenoten van Israel in de oorlog in Libanon, de doodsvijanden van de Palestijnen.
Hen als bewakers aanstellen over een Palestijns vluchtelingenkamp of hen opdracht geven een dergelijk kamp te betreden staat gelijk aan het als bewakers aanstellen van de Taliban over een kamp met Amerikaanse krijgsgevangenen of de Noordelijke Alliantie als bewakers over Taliban-krijgsgevangenen.
Kortom, het was voor minister Sharon en de Israelische militaire top niet moeilijk in te schatten, dat een en ander weleens zou kunnen uitdraaien op een humanitaire catastrophe.
Maar het belangrijkste in dezen is wel het volgende:
Aangezien Israel nu het gehele gebied in Libanon militair controleerde en als zodanig bezettingsmacht was, golden in dezen de bepalingen van de 4e Conventie, waarvan een van de grondregels is, dat Israel als zijnde de bezettende macht HOOFD-verantwoordelijk is voor de veiligheid, het welzijn en de welvaart van de ''beschermde personen'' [mensen, die leven onder een bezetting]
Hieruit volgt, dat Israel, in dezen belichaamd door minister Sharon en premier Begin, voor deze massaslachting sowieso hoofdverantwoordelijk zijn.
Hierop hebben trouwens zowel de Amerikaanse ambassadeur, officiele VN-functionnarissen en een groot aantal internationale politici Israel gewezen.
Een andere belastende factor inzake de hoofdverantwoordelijkheid van Sharon is wel deze:
Ondanks het feit, dat hij tijdens het plaatsvinden van deze genocide een groot aantal waarschuwingen heeft ontvangen van zowel Israelische officieren, Israelische journalisten, Vn-vertegenwoordigers, vertegenwoodigers van het Rode Kruis en de Amerikaanse ambassadeur heeft hij geweigerd in te grijpen.
Dit maakt zijn hoofdverantwoordelijkheid evident en is internationaalrechtelijk zeker met de desbetreffende feiten te staven.
Het is dan ook mi verbijsterend dat u niet alleen het aantal slachtoffers probeert te bagatelliseren [hoewel het aantal voor de gepleegde genocide van ondegeschikt belang is], maar vooral ook de evidente hoofdverantwoordeloijkheid van minister Sharon durft te ontkennen.
D Scebrenica:
Uw citaat:
''Screbrenica
Het drama van Sabra en Sjatilla heeft enkele overeenkomsten met dat van Srebrenica uit juli 1995. Screbrenica was een ‘veilige’ Bosnische enclave, die beschermd werd door een Nederlands bataljon van de United Nations Protection Force (UNPROFOR). Op 6 juli 1995 werd de enclave door het Bosnisch-Servische leger aangevallen en in zes dagen veroverd. Al tijdens de opmars werden moordpartijen onder de Bosnische moslims uitgevoerd, maar het merendeel van de slachtingen vond in de daarop volgende weken plaats, onder de ogen van de Nederlandse militairen, terwijl het bovendien onwaarschijnlijk is dat de gruwelen – vanwege de grootschaligheid ervan – niet bij luchtverkenningen zouden zijn opgemerkt. In die korte tijd werden naar schatting 8.000 moslims vermoord. Bij de voorbereiding werden de Serviërs zelfs geassisteerd. Zo scheidden Nederlandse soldaten mannen van hun gezinnen, waarna de mannen door de Serviërs werden afgevoerd om te worden vermoord.
Op 21 juli maakte het Nederlandse UNPROFOR-bataljon zich uit de voeten naar Zagreb.
Alhoewel informatie circuleerde over het gruwelijke lot dat de in de steek gelaten Bosnische moslims had getroffen (er waren door Nederlandse soldaten zelfs foto’s gemaakt op executieplaatsen), vond de commandant van de Nederlandse troepen, Couzy, een feestje op zijn plaats. “Terwijl de Bosniërs tot aan hun knieën in het bloed stonden, stonden de Nederlandse soldaten tot aan hun enkels in het bier, toegejuicht door kroonprins Willem Alexander, [premier] Kok en [minister van Defensie] Voorhoeve”, schreef de historicus Henri Beunders in NRC Handelsblad van 13 juli 1996.
Het heeft zoals bekend jaren geduurd voordat Nederland een onderzoek naar de gang van zaken liet instellen. En de uitkomsten daarvan zijn in alle opzichten onbevredigend gebleven.''
Einde uw citaat
Mijn commentaar:
Buitengewoon stuitend vind ik daarenboven dat u in een poging de huidige Israelische premier Sharon van schuld vrij te pleiten, zelfs een vergelijking wilt maken tussen de rol van het Israelische leger olv minister Sharon tav Sabra en Chatillah en de Nederlandse militairen in Sebrenica:
Hoewel ik het geheel met u eens ben, dat de Nederlandse militairen zich hierbij schuldig gemaakt hebben aan onacceptabele praktijken als het scheiden van mannen van vrouwen en kinderen [hetgeen impliceert, dat zij hadden kunnnen inschatten, wat het humanitaire gevolg hiervan zou zijn] en dat het mi totaal onacceptabel is geweest, dat zij het gebied verlieten en overdroegen aan de plaatselijke Servische commandanten, kunnend inschatten wat er eventueel zou gebeuren, zijn er in dezen wel duidelijke verschillen.
Sabra en Chatillah:
In de eerste plaats was er in het geval van Sabra en Chatillah sprake van het feit, dat het Israelische leger Libanon militair CONTROLEERDE en daarmee bezettende macht was, hetgeen impliceerde, dat Israel de verplichting EN de militraire potentie had de Palestijnse burgerbevolking te beschermen.
Niet alleen heeft de hoofdverantwoordelijke in dezen, minister Sharon, dit niet gedaan, nee, daarenboven liet hij het kamp bewaken door doodsvijanden van de Palestijnen, stuurde hen de kampen in nadat de Libanese tot president gekozen christelijke leider bij een bomaanslag om het leven kwam, terwijl hij van te voren de gevolgen van eventuele wraakacties had kunnen inschatten.
Daarenboven heeft hij niet laten ingrijpen terwijl de moordpartij aan de gang was, terwijl hij militair het gebied controleerde.
In de tweede plaats was Israel in Libanon aanwezig als aggressor en bezettende macht en de Nederlandse soldaten als beschermers van de plaatselijke bevolking, hetgeen hun positie totaal anders categoriseert.
Srebrenica:
De genocide van Srebrenica, hoe gruwelijk ook, kon in dezen noch op het conto van de Nederlandse troepen, noch op het conto van de Nederlandse regering geschoven worden al ben ik van mening, dat de Nederlandse regering politiek wel mede-verantwoodelijkheid draagt.
In de eerste plaats had Nederland [in tegenstelling tot Israel] geen allesverwoestende oorlog tegen het desbetreffende gebied gevoerd en was al evenmin bezettende macht, hetgeen een effectieve controle van het hele gebied uitsloot.
Bovendien bent u eveneens op de hoogte van het feit, dat er op het moment van deze gruwelijke gebeurtenissen slechts 300 Nederlandse militairen van Dutchbat gelegerd waren, die onmogelijk de Servische overmacht hadden kunnen tegenhouden.
Een deel van de Nederlandse problematiek was eveneens gelegen in het feit van het zeer beperkte VN-Mandaat [dat direct militair ingrijpen uitsloot] en het numeriek kleine aantal manschappen.
Hoewel zoals reeds door mij opgemerkt het Nederlandse batallion wel degelijk verantwoordelijkheid treft voor door mij reeds genoemde handelingen, hetgeen als zodanig, althans voor mijn gevoel te weinig onderzocht is, treft mi de grootste blaam de Nederlandse politiek, die van te voren had kunnen inschatten dat gegeven het beperkte VN mandaat en het kleine aantal Nederlandse militairen in dat gebied de Nedrelandse bescherming weinig effectief kon zijn.
Ook treft echter de VN blaam, die zo'n beperkt handelingsmandaat heeft vastgesteld, hetgeen zoals u weet in het geval van Rwanda tot gruwelijke gevolgen geleid heeft.
Een vergelijking tussen de evidente hoofdverantwoordelijkheid van Sharon voor Sabra en Chatillah en die van de Nederlandse troepen in Srebrenica is dus niet alleen grotesk, maar ook bijna ridicuul te noemen, wanneer het niet zo ernstig was.
E Uw opmerking tav NVU en Stop de Bezetting:
Uw citaat:
In het kielzog van de NVU kwamen vergelijkbare oproepen van onder andere de werkgroep ‘Stop de Bezetting’ van Gretta Duisenberg. Daarbij wordt het in de strijd werpen van grove onwaarheden opnieuw niet geschuwd. Vorige week was Duisenberg in New York, waar zij een toespraak hield op de door de VN georganiseerde International Conference of Civil Society in Support of the Palestinian People. Daar zei zij ondermeer: “Vorige week herdacht de wereld de terroristische aanslagen van 9/11, drie jaar geleden, en werd stilgestaan bij de bijna 3.000 slachtoffers. Deze week, 16 september, is het 22 jaar geleden dat door het Israelische leger een net zo barbaarse aanval werd uitgevoerd in Sabra en Sjatilla. Het aantal Palestijnse slachtoffers wordt geschat op 3.500. Deze terreurdaad stond onder toezicht van en werd goedgekeurd door generaal Ariel Sharon, de toenmalige minister van Defensie van Israel.”
Einde uw citaat:
Mijn commentaar:
Hoewel ik meen in bovenstaande commentaar voldoende te hebben aangetoond, dat er geen sprake is van ''grove onwaarheden'' in de door mevrouw Duisenberg gehouden redevoering op de
door de VN georganiseerde International Conference of Civil Society in Support of the Palestinian People, staat het u uiteraard vrij hierover een andere mening te hebben, hetgeen uiteraard uw vrijheid van meningsuiting is, die ik bij dezen respecteer.
U moet zich echter in dezen goed realiseren, dat vrijheid van meningsuiting niet inhoudt vrijheid van belediging en dat de door u gedane uitspraak, waarbij u kennelijk een verband legt tussen de NVU en Stop de Bezetting, ten enenmale onacceptabel is.
Zoals u ongetwijfeld weet is de NVU een fascistisch-racistische organisatie, die mensen als minder ziet, uitsluit en minder rechten toekent op grond van hun andere vaak ''allochtone'' afkomst
[Zoals u ongetwijfeld zult weten zijn met name na 11 september veelal ''moslims'' het doelwit zoals in de zeventiger jaren de Surinamers, tot welke nationale afkomst ik behoor, in de tachtiger jaren de Turken en Marokkanen en begin negentiger jaren de Antillianen en ''asielzoekers'' in het algemeen, zie Pim Fortuyn], maar ook op grond van hun Joodse komaf.
U weet beter dan ik dat dergelijke fascistische organisaties veelal sterk anti-semitisch zijn georienteerd.
Stop de Bezetting echter is een initiatiefgroep, die is ontstaan uit onvrede met de reeds 37 jaar durende Israelische bezetting van de Palestijnse gebieden [de Westelijke Jordaanoever, het Gaza-gebied en Oost-Jeruzalem] ondanks de in 1967 aangenomen VN-Veiligheidsraadsresolutie 242, die Israel ertoe opriep zich uit de in de juni-oorlog in 1967 veroverde gebieden waaronder de Palestijnse, terug te trekken.
Stop de Bezetting wil, dat Israel de resoluties mbt tot het Midden-Oostenconflict respecteert en naleeft, met name resolutie 242.
Er is echter in een aantal pro-Israelische kringen, zowel Joodse en niet-joodse, de neiging iedere kritiek op Israel te beschouwen als anti-semitisch.
Niet alleen bagatelliseert een en ander het werkelijke zeer ernstige karakter van het echte anti-semitisme [een racistische afkeer van Joodse mensen en hun gebruiken, zich niet zelden uitend in volstrekt onacceptabele bijandige handelingen, daden en geschriften], daarenboven maakt het geen onderscheid tussen Joodse mensen in het algemeen en het politeik-miolitaire optreden van Israel als Staat in het byzonder.
Israel is een staat met aan een Staat eigen politiek-militaire aspiraties en is net zozeer gehouden aan naleving van het Internationaal Recht als iedere andere Staat.
Kritiek op het militair-politieke optreden van de Staat Israel gelijkstellen met anti-semitisme komt op hetzelfde neer als kritiek op het vroegere militair-politieke optreden van Bouterse gelijkstellen aan racisme.
Zoals u ongetwijfeld zult weten is er ook in Joodse kring groeiend kritiek op Israel's optreden en zijn er ook diverse Joodse anti-zionistische verenigingen, ook vanuit religieuze hoek [www.netureikarta.org], maar daarvoor voer de discussie hier te ver.
Trouwens, zoals u weet is ook vanuit Israel zelf de kritiek op het regeringsoptreden aanwezig:
www.gush-shalom.org
www.phr.org.il
www.btselem.org
www.stopthetorture.org, om maar enkele websites die u ongetwijfeld bekend zijn, te noemen.
U zou mij dus zeer verplichten zo vriendelijk te zijn een organisatie als Stop de Bezetting, waarmee u het al dan niet eens mag zijn, niet in een adem te noemen met notoire fascisten.
Ik hoop u langs deze weg mijn standpunt tav uw nieuwsbrief nader te hebben toegelicht.
Hoewel u voor verder commentaar uiteraard bij mij terecht kunt, wil ik u er wel op attent maken, dat mijn tijd zeer beperkt is, dus dat ik nog slechts zeer kort op een eventuele reactie uwerzijds kan reageren.
Vriendelijke groeten
Astrid Essed
P/S Voor andere bronnen ivm de verantwoordelijkheid voor de toenmalige minister van Defensie Sharon verwijs ik u o.a. naar Amnesty International [www.amnesty.org], Human Rights Watch [www.hrw.org], het rapport van de Commissis Kahane en diverse VN-rapporten en verklaringen van zowel Israelische officieren, journalisten en de toenmalige Amerikaanse ambassadeur.
Geplaatst door Rabi'ah.
Artikel - 22 september 2004
Niet Sharon, maar christelijke milities waren verantwoordelijk voor Sabra en Shatilla... Twee dagen later gaf het Israelische opperbevel de christelijke strijdkrachten opdracht Sabra en Sjatilla binnen te trekken en van achtergebleven terreurnesten te zuiveren. Er werd echter een massaslachting aangericht, uit wraak voor de moord op Gemayel.
Als dit de CIDI-tekst is, vind ik het al fantastisch dat ze erkennen dat de Falangisten onder commando stonden van 'het Israelische opperbevel'. Dat is volgens mij niet eens zo, maar goed.
Die erkenning is in strijd met de eerste zin. Tenzij Sharon geen controle heeft over zijn opperbevel. Wat overblijft is de bodycount, maar dat doet er denk ik niet zo toe. En het precieze gehalte 'strijders' onder de burgers, maar dat vind ik ook secundair.
Wat Srebrenica met eea te maken heeft ontgaat mij volledig.
Astrid weet altijd weer precies de vinger op de zere plek te leggen :duim:
Dat het CIDI zich tot dit nivo verlaagd, vind ik eigenlijk best wel schokkend.
Geplaatst door Beneveld
Het zou toch eens moeten uitgezocht worden wat nu precies de rol van Syrië in dit hele gebeuren was. Dat die leider van de Libanese daders connecties met dat land had, was al eerder bekend.
Ook zou ik wel eens willen weten wat nu het precieze aantal slachtoffers was. Het lijkt erop dat Gretta in New York behoorlijk heeft overdreven.
:schok: stond de minister van defensie van Syrie naast Sharon op dat dak toe te kijken met z'n verrekijker?!
Het precieze aantal slachtoffers zal nooit meer kunnen worden vastgesteld. Israel heeft er immers alles aan gedaan om te voorkomen dat er oficeel onderzoek naar gedaan werd.
Die 3000 is een schatting van een Israelische journalist en wordt door de meeste onafhankelijke organisaties als zeer waarschijnlijk beschouwd.
Geplaatst door Beneveld
Het zou toch eens moeten uitgezocht worden wat nu precies de rol van Syrië in dit hele gebeuren was. Dat die leider van de Libanese daders connecties met dat land had, was al eerder bekend.
Ook zou ik wel eens willen weten wat nu het precieze aantal slachtoffers was. Het lijkt erop dat Gretta in New York behoorlijk heeft overdreven.
Dat is de aandacht afleiden van waar het om gaat: dat het Israelische leger heeft toegestaan dat de Falangisten de kampen binnengingen om eens lekker te gaan moorden. Israelische officieren ter plekke wisten dat, en deden wanhopige pogingen om Sharon te bereiken en hem het te laten verbieden. De rest is details.
Geplaatst door mark61
En het precieze gehalte 'strijders' onder de burgers, maar dat vind ik ook secundair.
nee dat is nou net de clou van het hele verhaal!
Die strijders waren er niet meer en dat wisten alle betrokkenen.
Het waren alleen vrouwen, kinderen en ouden van dagen die daar nog woonden.
En ook die werden door Israelische soldaten tegengehouden toen ze probeerden te vluchten. Het ging echt niet om het uitschakelen van strijders!
Geplaatst door mark61
Dat is de aandacht afleiden van waar het om gaat: dat het Israelische leger heeft toegestaan dat de Falangisten de kampen binnengingen om eens lekker te gaan moorden. Israelische officieren ter plekke wisten dat, en deden wanhopige pogingen om Sharon te bereiken en hem het te laten verbieden. De rest is details.
Sharon stond in direct contact met de leiders van de falangisten en wist heel goed wat er gaande was.
Geplaatst door freya
nee dat is nou net de clou van het hele verhaal!
Die strijders waren er niet meer en dat wisten alle betrokkenen.
Het waren alleen vrouwen, kinderen en ouden van dagen die daar nog woonden.
En ook die werden door Israelische soldaten tegengehouden toen ze probeerden te vluchten. Het ging echt niet om het uitschakelen van strijders!
Als je dat de clou vindt, sta je juist heel zwak, want deze bewering kan je nooit hard maken. Ook niet dat ze er wel waren, maar dit ook niet.
Geplaatst door freya
Sharon stond in direct contact met de leiders van de falangisten en wist heel goed wat er gaande was.
Hoe weet je dat?
Geplaatst door Beneveld
Als je het document leest, zie je dat de falangisten toestemming hadden om de Palestijnse strijders daar weg te halen. Niet om moorden te plegen, en zeker niet op vrouwen en kinderen.
Waarom werden die vrouwen en kinderen dan teruggestuurd door Israelische soldaten die de kampen omsingeld hielden?
Geplaatst door Tomas
Hoe weet je dat?
Dat heb ik uit de zeer zorgvuldig voorbereidde aanklacht van het Belgische genocide proces.
Geplaatst door Tomas
Als je dat de clou vindt, sta je juist heel zwak, want deze bewering kan je nooit hard maken. Ook niet dat ze er wel waren, maar dit ook niet.
Lees dit (http://www.sabra-shatila.be/aanklacht/aanklachttekstNL.htm) zelf maar even.
en als je nog meer wil weten kan je dat hier (http://www.sabra-shatila.be/aanklacht/) vinden.
Geplaatst door Beneveld
Als je het document leest, zie je dat de falangisten toestemming hadden om de Palestijnse strijders daar weg te halen. Niet om moorden te plegen, en zeker niet op vrouwen en kinderen.
Wat stel jij je voor bij 'van terreurnesten zuiveren'? Hoe scheid jij de bokken van de schapen? Hoe dacht je gewapende mensen te 'arresteren' die zich tussen vrouwen en kinderen (alsof die achterlijk dan wel ongewapend zijn) bevinden?
Niet zo naïef benevelde. Je dacht dat Sharon niet wist wat extreemrechtse Libanese christenen graag met Palestijnen doen? Hetzelfde Kahane-rapport vond van wel. Lees nog even goed.
Geplaatst door freya
Lees dit (http://www.sabra-shatila.be/aanklacht/aanklachttekstNL.htm) zelf maar even.
Laat maar.
Geplaatst door Beneveld
Ik vind ook wel dat Sharon een risico heeft genomen. Politiek heeft hij daarvan ook de consequenties ondervonden. Maar toch zijn er geen harde feiten die aantonen dat hij opdracht heeft gegeven. Het gaat er mij om dat je harde feiten moet hebben om beschuldigingen te uiten. Vermoedens zijn niet genoeg.
Ik zou hem ook niet beschuldigen van opdracht geven. Ik geloof dat ook niet. Ik ben wel ervan overtuigd dat hij willens en wetens gelegenheid heeft gegeven. Das bijna net zo erg, behalve dat je dan achteraf je handen in onschuld kan wassen.
Hoe iemand nooit meer minister van defensie mag worden, maar wel zijn baas, de premier, is mij ook een raadsel.
Geplaatst door Beneveld
Het lijkt veel op een zwarte-pietenspel. Velen waren bij deze betreurenswaardige gebeurtenis betrokken: de palestijnen, Syrië, de Libanese falangisten, Israël. En wat zie je: sommigen proberen de zwarte kaart uitsluitend naar Israël toe te spelen, daarbij het aantal slachtoffers schromelijk overdrijvend. Gretta doet daar vrolijk aan mee. Je vraagt je af wat haar eigenlijke drijfveren zijn.
De Palestijnen waren hier slechts betrokken als slachtoffer. Wat Syrië ermee te maken heeft is absoluut irrelevant. Dat de Falangisten beesten zijn is algemeen bekend. Sharon heeft die beesten op de Palestijnen losgelaten, dat is het enige relevante. Verwijzen naar andere slechteriken die misschien in de buurt waren is proberen je schuld af te schuiven.
Wat de rol van Sharon betreft, je kunt natuurlijk argumenteren dat hij niet meer geschikt is voor een politieke functie. Maar wij hebben gemakkelijk praten, vanuit ons veilige Nederland, waar we niet in ons bestaan bedreigd worden.
Wat heeft dat er nou weer mee te maken? Israel beweert een democratie te zijn en deel uit te maken van de westerse beschaving. Het heeft dan ook een parlementair onderzoek ingesteld, waarna Sharon lichtjes is bestraft. Volgens de regels van de Israelische democratie zelf. Daar heeft NL niets maar dan ook niets mee te maken. Tactische terugtocht?
Overigens wordt Israel helemaal niet in zijn bestaan bedreigd, in de verste verte niet.
Geplaatst door Beneveld
Hoe weet jij dat? Het feit dat veel en veel meer Palestijnse mannen zijn omgekomen dan vrouwen en kinderen wijst natuurlijk op het tegendeel.
O, daar zijn wel lijsten van?!
Geplaatst door Beneveld
Dat staat er niet in!
Tot in de ochtend van zaterdag 18 september 1982, heeft het Israëlische leger, dat perfect op de hoogte was van wat zich in de kampen afspeelde, en waarvan de bevelhebbers in permanent contact stonden met de leiders van de milities die de moordpartij uitvoerden, niet alleen afgezien van elke interventie, maar verleende het directe hulp aan deze operatie door burgers te verhinderen het kamp te ontvluchten en door 's nachts voor constante verlichting te zorgen, met lichtgevende vuurpijlen, die door helikopters en mortieren werden afgeschoten.
http://www.sabra-shatila.be/aanklacht/aanklachttekstNL.htm#I_feiten
Voor de goede orde: Sharon was de opperbevelhebber bij deze operatie.
Ik weet niet van wie jij nu weer een MPSje bent, maar de meeste mensen hier weten wel dat ik nooit zomaar iets beweer :moe:
Geplaatst door freya
Tot in de ochtend van zaterdag 18 september 1982, heeft het Israëlische leger, dat perfect op de hoogte was van wat zich in de kampen afspeelde, en waarvan de bevelhebbers in permanent contact stonden met de leiders van de milities die de moordpartij uitvoerden, niet alleen afgezien van elke interventie, maar verleende het directe hulp aan deze operatie door burgers te verhinderen het kamp te ontvluchten en door 's nachts voor constante verlichting te zorgen, met lichtgevende vuurpijlen, die door helikopters en mortieren werden afgeschoten.
http://www.sabra-shatila.be/aanklacht/aanklachttekstNL.htm#I_feiten
Voor de goede orde: Sharon was de opperbevelhebber bij deze operatie.
Ik weet niet van wie jij nu weer een MPSje bent, maar de meeste mensen hier weten wel dat ik nooit zomaar iets beweer :moe:
Volgens mij is ze 151, maar dat terzijde.
Ik lees daar wel alleen maar een samenvattende en gekleurde mening van iemand. Niet zo zeer een objectieve feitelijke weergave. Hij of zij meent te weten waarom alles gebeurde en dat is nog maar de vraag.
Geplaatst door Beneveld
Ik ga even uit van de Libanese bronnen in het artikel van het CIDI. Welke dat precies zijn, weet ik niet. Voorlopig heb ik geen betere. Ik ben natuurlijk altijd bereid om me te laten voorlichten. Misschien kun jij andere bronnen noemen?
Lieve schat, de link naar de officiele aanklacht tegen Sharon heb ik hier nu alweer uren geleden neergezet.
Diezelfde aanklacht waarover jij onjuistheden hebt zitten beweren.
Als je werkelijk geinteresseerd was dat had je al lang even sabra en shatila ingetypt in google, maar ja dan moet je wel bereid zijn om uit de droom geholpen te worden natuurlijk. Of in jouw geval uit de beneveling.
Geplaatst door Tomas
Volgens mij is ze 151, maar dat terzijde.
Ik lees daar wel alleen maar een samenvattende en gekleurde mening van iemand. Niet zo zeer een objectieve feitelijke weergave. Hij of zij meent te weten waarom alles gebeurde en dat is nog maar de vraag.
het is niet een iemand maar een collectief van internationale juristen die deze aanklacht hebben samengesteld.
Mensen die er alles aan gelegen was om dit proces niet te laten mislukken, want het allerergste voor de slachtoffers zou zijn dat Sharon zou worden vrijgesproken, bv omdat de aanklacht niet waterdicht was.
Geplaatst door Beneveld
En ik beweer ook nooit zomaar iets.
Jij beweert dit:
In het rapport met de passage die jij nu aanhaalt is van deze bewering geen bewijs te vinden.
Ach gut , dan neem ik het woordje direct terug :moe:
Nou goed?
Sharon stond via zijn medewerkers in contact met de falangisten, maakt dat het er beter op?
Geplaatst door freya
het is niet een iemand maar een collectief van internationale juristen die deze aanklacht hebben samengesteld.
Mensen die er alles aan gelegen was om dit proces niet te laten mislukken, want het allerergste voor de slachtoffers zou zijn dat Sharon zou worden vrijgesproken, bv omdat de aanklacht niet waterdicht was.
Nou dat laatste geloof ik niet zo bij "politieke" processen. Het feit dat ie terecht zou moeten staan en b.v. op basis van gebrek an bewijs zou worden vrijgesproken zou dan ook al een overwinning zijn.
Geplaatst door Beneveld
In die 'officiele aanklacht' wordt helemaal geen onderbouwing gegeven van een dodental, alleen schattingen. Dat vind ik juist zo zwak. In feite is het een zeer zwak stuk vol met aannames en 'waarschijnlijkheden'. Je had eigenlijk beter verwacht van juristen. De Nederlandse vertaling is ook nog eens zeer slecht.
Waar komt toch die enorme behoefte vandaan om Sharon zo te verdedigen?
Hij moest aftreden als minister van defensie, Israel heeft net zo lang een rel geschopt totdat Belgie de wet veranderde, zodat het proces niet door kon gaan. Waarom zou dat allemaal toch geweest zijn?
Omdat Sharon zo'n aardige toffe peer is, die helaas door de hele wereld verkeerd begrepen wordt, behalve door de handjevol diehardzionisten?
Ik heb alweer genoeg tijd aan jouw onzin versplid. heb wel wat beters te doen
:zwaai:
Geplaatst door Tomas
Nou dat laatste geloof ik niet zo bij "politieke" processen. Het feit dat ie terecht zou moeten staan en b.v. op basis van gebrek an bewijs zou worden vrijgesproken zou dan ook al een overwinning zijn.
Nee dat zou een ramp zijn geweest voor de slachtoffers die na al die jaren op genoegdoening hoopten.
Het was geen politiek proces, de mensen die dat wilden hebben zich van dit comite afgesplitst (DAJJ), dit is een bloedserieuse, zeer nauwkeurig voorbereidde juridische aanklacht.
Dit gekrakeel laat allemaal onverlet dat Sharon door een onverdachte instelling, een Israelische parlementaire commissie, schuldig is bevonden aan het willens en wetens toelaten van falangisten in de kampen.
Daar kan iedereen het dus gevoeglijk over eens zijn.
Dat lijkt me wel genoeg. Aantonen dat Sharon opdracht voor de massamoord heeft gegeven lijkt me ondoenlijk, en ook niet zo belangrijk. Of je nou pitbulls los laat in een kooi, of ze ook nog ophitst, doet er niet zo toe.
Ik betwijfel zelfs of Sharon 'opperbevelhebber' van de Falangisten was. Hoe zou dat juridisch/politiek wel niet geregeld zijn dat je de baas bent van de militie van een politieke partij in het buurland? Ik denk dat de falangisten dat in ieder geval stug zouden ontkennen, wegens vernederend.
Al is het frappant dat het Kahane-rapport dat blijkbaar wel stelt
Geplaatst door mark61
Ik betwijfel zelfs of Sharon 'opperbevelhebber' van de Falangisten was.
Er is niemand die dat beweert :verward:
Geplaatst door freya
Er is niemand die dat beweert :verward:
Wat staat hier dan (CIDI site? Kahane-rapport? In ieder geval Rabi`ah's eerste post):
Twee dagen later gaf het Israelische opperbevel de christelijke strijdkrachten opdracht Sabra en Sjatilla binnen te trekken en van achtergebleven terreurnesten te zuiveren.
Gecheckt, van CIDI site. Remote possibility dat ze hier Gretta aanhalen, maar dacht t niet.
Geplaatst door mark61
Wat staat hier dan (CIDI site? Kahane-rapport? In ieder geval Rabi`ah's eerste post):
Twee dagen later gaf het Israelische opperbevel de christelijke strijdkrachten opdracht Sabra en Sjatilla binnen te trekken en van achtergebleven terreurnesten te zuiveren.
die eerste tekst komt direct van de CIDIsite en deze fout geeft maar weer aan wat voor bagger het is :jammer:
Geplaatst door freya
die eerste tekst komt direct van de CIDIsite, wat maar weer aangeeft wat voor bagger het is :jammer:
Das toch fantastisch, ze geven zelf toe dat Sharon verantwoordelijk is. Wat ik twee pagina's terug ook al zei.
Geplaatst door freya
nee dat is nou net de clou van het hele verhaal!
Beetje laat, maar ik vind het wel de clou. Sharon mag niet falangisten binnenlaten in een gebied dat hij zelf beheerst. Wie er ook in dat gebied zitten en wat ze ook doen. Of het nou mannen of vrouwen of kinderen waren daar, je komt er nooit meer achter hoeveel wapens die al of niet zouden hebben gehad om terug te schieten. De conventie van Genève zegt vast ook wel iets over het afslachten van 'militairen' in een kooi die niet de gelegenheid krijgen te vluchten of zich over te geven. En aangezien Palestina geen land is heeft het ook geen militairen, en zitten daar dus per definitie burgers. Al denkt de VS er anders over (Guantanamo: 'combattants' die geen geregelde soldaten schijnen te zijn, maar ook geen burgers. Een geheel nieuw type mens). Afijn de Geneefse conventie is dan ook wat achterhaald.
Al lijkt het voor de hand te liggen dat de 'strijders' zich met Arafat hebben teruggetrokken. Waar was die Tunis-deal anders goed voor?
Sabra en Shatila was bedoeld om de zaak te escaleren, simpel als dat. Het is Sjaron menens sinds de jaren zeventig om het hele midden-oosten te onderwerpen. Zijn doel was om via Libanon het hele midden-oosten in een oorlog storten in '82. Dat is hem niet gelukt omdat Israels economie in elkaar aan het klappen was, en de Israelische bevolking de slachtingen in Libanon niet pikte. Ongetwijfeld had Sjaron gehoopt, boos dat hij was over de deal met Arafat, dat door de slachting in Sabra en Shatila er weer een hernieuwde strijd zou oplaaien en nieuwe oorlogen gevochten konden worden.
Toen faalde Sjaron, maar nu heeft hij een troefkaart, 130.000 Amerikaanse soldaten in Iraq, we zijn 1 oorlog verwijderd van Sjarons droom om het midden-oosten in een eeuwige burgeroorlog te storten.
Geplaatst door freya
het is niet een iemand maar een collectief van internationale juristen die deze aanklacht hebben samengesteld.
Mensen die er alles aan gelegen was om dit proces niet te laten mislukken, want het allerergste voor de slachtoffers zou zijn dat Sharon zou worden vrijgesproken, bv omdat de aanklacht niet waterdicht was.
Ja!
Om maar te zwijgen van het feit, dat Belgie de P.M. van israel aanklaagt.
Dan moeten ze verdomd harde bewijzen gehad hebben.
Belgie zou afgegaan zijn als een gieter, als Sharon vrijgesproken zou zijn.
De zaak moet de instemming gehad hebben van de minister van BZ Louis Michel. Die vent zit er al jaren, en is echt een oude rot in het vak. Niet echt een vlindertje. Dat is een doorgewinterde figuur, die de consequenties maar al te goed begrijpt. Die gaat echt geen avontuurtjes van deze grootte aan, als er geen degelijk materiaal klaar ligt.
Maar ze mochten niet van de Amerikanen he? En nou gaat het CIDI stukjes schrijven? Koddig.
Geplaatst door Maarten
En nou gaat het CIDI stukjes schrijven? Koddig.
:haha:
Artikel - 22 september 2004
Niet Sharon, maar christelijke milities waren verantwoordelijk voor Sabra en Shatilla
In het kielzog van de NVU
ze willen de schuld in ons broeders de sgp schoenen schuiven
Israeli at US loan talks is implicated in massacre
Israel is asking the United States for $8bn (£5bn) in loan guarantees - and has sent to Washington one of the former army officers implicated in the 1982 Sabra and Chatila massacre of Palestinian civilians to persuade the Bush administration to grant the money.
Amos Yaron, who is now director general of the Israeli Ministry of Defence, was the Israeli military commander in Beirut when Lebanese Phalangist militiamen entered the refugee camps and slaughtered up to 1,700 Palestinian refugees. He ordered flares to be dropped over the camps, at the request of the Phalange, and Israeli soldiers blocked the exits to prevent civilians from leaving the area. Israel is pleading for the money - along with an additional $4bn in military aid - on the grounds that a US invasion of Iraq will provoke further attacks against Israel.
It argues that some of the aid should be given to anti-missile defence systems for El Al airliners. Al-Qa'ida members tried to destroy an Israeli civilian aircraft with missiles at Mombasa last year, but narrowly missed it.
The Israeli delegation to Washington is led by Dov Weissglass, from the private office of the Israeli Prime Minister, Ariel Sharon, who was found "personally responsible" for the Sabra and Chatila massacre by the Israeli Kahan commission of inquiry in 1983. Mr Yaron was appointed to the post of Defence Ministry director by the former prime minister, Ehud Barak. The two men are accompanied to Washington by the Israeli Ministry of Finance accountant general, Nir Gilad. The Israeli team is negotiating the new loan with Condoleezza Rice's National Security Council but little has emerged about their visit in the American press.
The US response is likely to be made public within a month - before the expected invasion of Iraq. The State Department spokesman, Richard Boucher, has refused to talk about the negotiations, save for a passing remark that "we always try to help our friends and allies to the best of our ability".
The Bush administration has never referred to the Sabra and Chatila massacre, nor to Mr Sharon's role in the killings. The night before he sent the Phalange into the camps to confront "terrorists", Mr Sharon claimed - wrongly - that Palestinians had murdered Lebanon's president-elect Bashir Germayel, who was also leader of the Phalange militia. Civilians trying to flee the carnage pleaded with Israeli soldiers to allow them to leave the area. On Mr Yaron's orders, they were sent back into the camps - in many cases to their deaths. The Israeli officers later claimed they didn't know the Phalange were murdering the Palestinians, even though individual Israeli soldiers had warned their commanders that the militia were killing civilians.
Israeli officials accompanying the delegation said they believed the US would respond favourably to their loan request when their country was facing a global recession as well as "terrorism".
By Robert Fisk in Beirut, 12 January 2003