Bofko
26-10-04, 10:34
DEN HAAG - Het middenveld is uitgespeeld, politiek verliest aan gezag, concludeert het SCP. Van de samenleving valt niets meer te verwachten, alleen het privé-leven telt.
'Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht.' Het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft zeshonderd pagina's nodig gehad om Nederland de temperatuur te nemen, maar nergens wordt de tegenstelling zo treffend verwoord als in dat zinnetje op bladzijde 49.
Om met 'mij' te beginnen: de Nederlander voelt zich kiplekker. Meer dan 80 procent is tevreden tot buitengewoon tevreden met zichzelf en 14 procent is altijd nog tamelijk tevreden. Slechts 4 procent zegt niet zo tevreden te zijn, maar zelfs dat klinkt nog leefbaar.
Over 'ons' gaat In het zicht van de toekomst, het gisteren verschenen rapport van het SCP. De boodschap zit in het omslag van dit lijvige boekwerk. Daarop pakken donkere wolken zich samen. Een regenboog van rood-wit-blauw geeft nog enige hoop op de toekomst, maar als het opklaart, dan alleen in de eigen achtertuin.
De enquête onder tweeduizend landgenoten legt een kloof bloot tussen wens en verwachting. We wensen een zorgzame samenleving, we verwachten een prestatiemaatschapij. We wensen meer vrije tijd, we verwachten meer werk. We wensen een steviger aanpak van de criminaliteit, we verwachten er niets van.
Dat komt het sterkst tot uitdrukking op het terrein van de sociale zekerheid. Tweederde van de geinterviewden denkt dat de pensioenleeftijd in 2020 boven de 65 jaar zal liggen, terwijl slechts 9 procent dat wenst. Ruim driekwart ziet het gat tussen lonen en uitkeringen groeien in die zestien jaar en slechts 29 procent vindt dat een goede ontwikkeling.
Schnabel: 'Hoewel in het beeld van de samenleving nu en in de toekomst de schaduwen van morgen overheersen, klinkt in de antwoorden op de vragen naar wat men hoopt onmiskenbaar het verlangen door naar een samenleving waarin de waarden van het burgerlijk samenleven weer de overhand hebben.'
Volgens hem is het opmerkelijke verschil tussen wens en verwachting een uiting van een verlangen naar vroeger, naar de geidealiseerde jaren vijftig. Niet de jaren vijftig van de benepenheid, maar die van het gewone geluk. 'Een nog heel Nederlandse samenleving ook', zei de directeur van het SCP maandag in Den Haag bij de presentatie.
Het Sociaal en Cultureel Planbureau is in 1974 opgericht als een wetenschappelijk instituut dat de regering de weg kon wijzen naar een hoger sociaal en cultureel welzijn. 1974 Was een optimistisch jaar. Het nationaal voetbalelftal glorieerde, de verbeelding was aan de macht en de samenleving werd maakbaar geacht. Dertig jaar later is het optimisme omgeslagen in pessimisme, om niet te zeggen fatalisme. Het maatschappelijk middenveld is uitgespeeld, politiek verliest aan gezag 'en voor de toekomst zal Europa ook een probleem blijven', concludeert het SCP. Wensen worden niet verhoord en van de samenleving valt niets te maken, van het eigen leven kennelijk nog wel.
www.volkskrant.nl
'Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht.' Het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft zeshonderd pagina's nodig gehad om Nederland de temperatuur te nemen, maar nergens wordt de tegenstelling zo treffend verwoord als in dat zinnetje op bladzijde 49.
Om met 'mij' te beginnen: de Nederlander voelt zich kiplekker. Meer dan 80 procent is tevreden tot buitengewoon tevreden met zichzelf en 14 procent is altijd nog tamelijk tevreden. Slechts 4 procent zegt niet zo tevreden te zijn, maar zelfs dat klinkt nog leefbaar.
Over 'ons' gaat In het zicht van de toekomst, het gisteren verschenen rapport van het SCP. De boodschap zit in het omslag van dit lijvige boekwerk. Daarop pakken donkere wolken zich samen. Een regenboog van rood-wit-blauw geeft nog enige hoop op de toekomst, maar als het opklaart, dan alleen in de eigen achtertuin.
De enquête onder tweeduizend landgenoten legt een kloof bloot tussen wens en verwachting. We wensen een zorgzame samenleving, we verwachten een prestatiemaatschapij. We wensen meer vrije tijd, we verwachten meer werk. We wensen een steviger aanpak van de criminaliteit, we verwachten er niets van.
Dat komt het sterkst tot uitdrukking op het terrein van de sociale zekerheid. Tweederde van de geinterviewden denkt dat de pensioenleeftijd in 2020 boven de 65 jaar zal liggen, terwijl slechts 9 procent dat wenst. Ruim driekwart ziet het gat tussen lonen en uitkeringen groeien in die zestien jaar en slechts 29 procent vindt dat een goede ontwikkeling.
Schnabel: 'Hoewel in het beeld van de samenleving nu en in de toekomst de schaduwen van morgen overheersen, klinkt in de antwoorden op de vragen naar wat men hoopt onmiskenbaar het verlangen door naar een samenleving waarin de waarden van het burgerlijk samenleven weer de overhand hebben.'
Volgens hem is het opmerkelijke verschil tussen wens en verwachting een uiting van een verlangen naar vroeger, naar de geidealiseerde jaren vijftig. Niet de jaren vijftig van de benepenheid, maar die van het gewone geluk. 'Een nog heel Nederlandse samenleving ook', zei de directeur van het SCP maandag in Den Haag bij de presentatie.
Het Sociaal en Cultureel Planbureau is in 1974 opgericht als een wetenschappelijk instituut dat de regering de weg kon wijzen naar een hoger sociaal en cultureel welzijn. 1974 Was een optimistisch jaar. Het nationaal voetbalelftal glorieerde, de verbeelding was aan de macht en de samenleving werd maakbaar geacht. Dertig jaar later is het optimisme omgeslagen in pessimisme, om niet te zeggen fatalisme. Het maatschappelijk middenveld is uitgespeeld, politiek verliest aan gezag 'en voor de toekomst zal Europa ook een probleem blijven', concludeert het SCP. Wensen worden niet verhoord en van de samenleving valt niets te maken, van het eigen leven kennelijk nog wel.
www.volkskrant.nl