Seif
26-10-04, 21:13
26-10-2004
'Hindoestanen hebben plaatje op te houden van een geslaagde en geïntegreerde gemeenschap'
Van een onzer verslaggeefsters
Hindoestaanse meisjes zijn meer dan gemiddeld ongelukkig over hun leven. Ze proberen drie tot vier keer zo vaak zelfmoord te plegen als hun Nederlandse leeftijdgenoten en twee keer zo vaak als Turkse en Marokkaanse meisjes. Dat blijkt uit een onlangs gehouden onderzoek van de GGD in Den Haag, waar 60.000 Hindoestanen leven.
In Den Haag gaat het om zeker 200 pogingen per jaar. Vooral gebrek aan vrijheid, familiedwang en een slechte communicatie met de ouders spelen een rol.
De GGD ondervroeg 30 Surinaams-Hindoestaansen van 15 tot 19 jaar over hun leven, omdat crisisdiensten in steden met veel Hindoestanen vaak te maken krijgen met mislukte zelfmoorden.
Deze problemen komen voort uit het grote belang dat de Hindoestaanse gemeenschap hecht aan maagdelijkheid. Maar ook het niet willen trouwen met de partner die de ouders hebben uitgekozen, dwingt de meiden tot hun wanhoopsdaad. Deze zaken spelen ook bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschap. Toch is de nood onder Hindoestaansen groter.
Maatschappelijk werker Tjandrika Rangoe weet hoe dat komt. ,,De Hindoestanen hebben een mooi plaatje op te houden van een geslaagde, geïntegreerde en welvarende gemeenschap. Maar onder de oppervlakte broeit heel veel. Het taboe het daarover te hebben is erg groot. Ze willen de vuile was niet buitenhangen. Bovendien is poging tot zelfmoord een ingeburgerde manier met wanhoop om te gaan. Je ziet het bijvoorbeeld vaak in de Indiase Bollywood-films.''
Rangoe krijgt dagelijks te maken met wanhopige meisjes en soms ook jongens die naar flessen azijn of slaappillen grijpen om een einde te maken aan hun leven. Toch willen ze volgens de maatschappelijk werker niet dood. ,,Het is een laatste poging begrip en aandacht te vragen voor de onmogelijke positie waarin ze verkeren. Ze zijn ingeklemd tussen hun traditionele achtergrond en de moderne westerse samenleving. Sommigen zijn helemaal geïsoleerd van de buitenwereld.''
Door de hechte sociale controle vraagt niemand om hulp, constateert Rangoe. ,,Ouders schamen zich voor hun familie. De kinderen willen hun familie weer niet te schande maken. Iedereen houdt iedereen in de gaten. Zolang niemand praat en hulp vraagt, komt de gemeenschap niet vooruit.''
De Hindoe Raad Nederland luidt de noodklok over het probleem. Voorzitter T. Bissesur is verontrust. ,,35 kinderen van 12 tot 15 jaar hebben de afgelopen jaren zelfmoord gepleegd. Dat is alarmerend en schokkend. Er moet veel meer geld komen voor hulpverlening.''
De gemeente Den Haag trekt naar aanleiding van het onderzoek 25.000 euro extra uit voor het bijscholen van hulpverleners en docenten om de problemen eerder te herkennen.
'Hindoestanen hebben plaatje op te houden van een geslaagde en geïntegreerde gemeenschap'
Van een onzer verslaggeefsters
Hindoestaanse meisjes zijn meer dan gemiddeld ongelukkig over hun leven. Ze proberen drie tot vier keer zo vaak zelfmoord te plegen als hun Nederlandse leeftijdgenoten en twee keer zo vaak als Turkse en Marokkaanse meisjes. Dat blijkt uit een onlangs gehouden onderzoek van de GGD in Den Haag, waar 60.000 Hindoestanen leven.
In Den Haag gaat het om zeker 200 pogingen per jaar. Vooral gebrek aan vrijheid, familiedwang en een slechte communicatie met de ouders spelen een rol.
De GGD ondervroeg 30 Surinaams-Hindoestaansen van 15 tot 19 jaar over hun leven, omdat crisisdiensten in steden met veel Hindoestanen vaak te maken krijgen met mislukte zelfmoorden.
Deze problemen komen voort uit het grote belang dat de Hindoestaanse gemeenschap hecht aan maagdelijkheid. Maar ook het niet willen trouwen met de partner die de ouders hebben uitgekozen, dwingt de meiden tot hun wanhoopsdaad. Deze zaken spelen ook bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschap. Toch is de nood onder Hindoestaansen groter.
Maatschappelijk werker Tjandrika Rangoe weet hoe dat komt. ,,De Hindoestanen hebben een mooi plaatje op te houden van een geslaagde, geïntegreerde en welvarende gemeenschap. Maar onder de oppervlakte broeit heel veel. Het taboe het daarover te hebben is erg groot. Ze willen de vuile was niet buitenhangen. Bovendien is poging tot zelfmoord een ingeburgerde manier met wanhoop om te gaan. Je ziet het bijvoorbeeld vaak in de Indiase Bollywood-films.''
Rangoe krijgt dagelijks te maken met wanhopige meisjes en soms ook jongens die naar flessen azijn of slaappillen grijpen om een einde te maken aan hun leven. Toch willen ze volgens de maatschappelijk werker niet dood. ,,Het is een laatste poging begrip en aandacht te vragen voor de onmogelijke positie waarin ze verkeren. Ze zijn ingeklemd tussen hun traditionele achtergrond en de moderne westerse samenleving. Sommigen zijn helemaal geïsoleerd van de buitenwereld.''
Door de hechte sociale controle vraagt niemand om hulp, constateert Rangoe. ,,Ouders schamen zich voor hun familie. De kinderen willen hun familie weer niet te schande maken. Iedereen houdt iedereen in de gaten. Zolang niemand praat en hulp vraagt, komt de gemeenschap niet vooruit.''
De Hindoe Raad Nederland luidt de noodklok over het probleem. Voorzitter T. Bissesur is verontrust. ,,35 kinderen van 12 tot 15 jaar hebben de afgelopen jaren zelfmoord gepleegd. Dat is alarmerend en schokkend. Er moet veel meer geld komen voor hulpverlening.''
De gemeente Den Haag trekt naar aanleiding van het onderzoek 25.000 euro extra uit voor het bijscholen van hulpverleners en docenten om de problemen eerder te herkennen.