Seif
01-11-04, 10:38
De terugtrekking uit Gaza en de beschieting van een VN-ambulance: Israël strooit de wereld zand in de ogen. Het verzet neemt toe.
door Uri Avnery
TEL AVIV – Toen de Israëlische premier Ariel Sharon zijn plan voor «eenzijdige terugtrekking» uit de Gazastrook aankondigde, meldden de Israëlische media dat de Vrede Nu-beweging bezig was met de voorbereiding van een grote steuncampagne. Het bureau van de minister-president vroeg of ze daar alsjeblieft mee wilden stoppen, uit vrees dat zo’n steuncampagne vanuit de vredesbeweging zou maken dat extreem-rechts in Israël het terugtrekkingsplan zou afwijzen.
Vrede Nu was niet de enige linkse groepering die enthousiast begon te glimmen vanwege dit plan van Sharon. De leiding van de Arbeiderspartij verklaarde dat het eigenlijk hun eigen plan was en dat het daarom niet minder dan hun plicht was zich aan te sluiten bij de regering en Sharon te helpen het terugtrekkingsplan uit te voeren.
Als een van de weinigen heb ik me onmiddellijk uitgesproken tegen dat plan van eenzijdige terugtrekking. Want het was in werkelijkheid geen terugtrekkingsplan, maar een extreem-rechts plan om zo ongeveer de hele Westelijke Jordaanoever te annexeren, het vredesproces te begraven en de publieke opinie in Israël en daarbuiten zand in de ogen te strooien. Daar was ik zeker van, omdat ik Sharon ken. Ik heb hem vijftig jaar lang kunnen observeren en drie biografische essays over hem geschreven. Ik weet wat hij denkt en hoe hij opereert.
Twee weken geleden heeft Dov Weisglass alles wat ik heb geschreven bevestigd, en meer. In een interview met de vooraanstaande Israëlische krant Haaretz heeft hij toegegeven dat het enige doel van het plan is het vredesproces te «bevriezen». De werkelijke bedoeling van de «terugtrekking» is onderhandelingen met de Palestijnen in de komende decennia te blokkeren en elke discussie over de Westelijke Jor daanoever tegen te gaan, en tegelijkertijd de Israëlische nederzettingen op de West Bank uit te breiden op een wijze die aan elke mogelijkheid voor een toekomstige Palestijnse staat een einde maakt.
Een tiental kleine Israëlische nederzettingen in Palestijns gebied zal worden ontmanteld om daartegenover ongeveer alle 250.000 joodse kolonisten op de Westelijke Jordaan oever te laten waar ze nu zijn. Israël zal de Gazastrook «afstaan», die 1,3 procent van het Palestina van vóór 1948 beslaat, om de West Bank, die zestien keer zo groot is, voor altijd in bezit te nemen. De Gazastrook zal ter land, ter zee en in de lucht van de wereld worden afgesloten, net als zeven of acht van dergelijke Palestijnse enclaves die op de West Bank zullen worden gevormd.
Dov Weisglass is niet zomaar iemand. Hij doet denken aan de éminence grise François Leclerc du Tremblay, de secretaris van kardinaal Richelieu, die vierhonderd jaar geleden eerste minister van Frankrijk was. In die tijd zei men dat deze secretaris achter de schermen werkelijk aan de touwtjes trok.
Weisglass is al decennialang juridisch adviseur en een nauwe persoonlijke vriend van Sharon. Hij is Sharons speciale afgezant voor gevoelige opdrachten, hij is de man die Condoleezza Rice om zijn pink windt. In het beestenspul van Sharon is hij de vos.
Zijn duidelijke verklaring betekent het laatste woord in deze zaak. En dat is niet alleen beschamend voor de eenvoudige zielen van Vrede Nu en de wat minder eenvoudige zielen zoals Sjimon Peres & Co van de Arbeiderspartij, maar ook voor George Bush en de andere wereldleiders die deze vorm van bedrog maandenlang als een serieus vredesplan hebben beschouwd. (De arme Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell noemde het nota bene «historisch».)
De onthulling van Weisglass wedijverde in de Israëlische media om aandacht met de brancard-kwestie, een verhaal dat ook kenmerkend is voor de methoden die Sharon gebruikt.
Sharon wil de United Nations Relief and Works Agency kapot maken, de VN-hulporganisatie die probeert de ellende van vier miljoen Palestijnse vluchtelingen te verzachten. Het is een organisatie met 25.000 werknemers, onder wie onderwijzers, maatschappelijk werkers en artsen. De meeste van hen zijn, vanzelfsprekend, Palestijn. De UNRWA verschaft de vluchtelingen voedsel, onderwijs, gezondheidszorg en in geval van nood een dak boven hun hoofd. Zonder deze hulp zouden de vluchtelingen al lang in een afgrond van honger en wanhoop zijn getuimeld. In de afgelopen weken, toen het Israëlische leger in Gaza hele wijken vernietigde, verschafte de UNRWA voedsel, tenten en medische zorg aan Palestijnen die in nood verkeerden maar zelf geen vluchteling waren.
Het bestaan van een dergelijke organisatie stoort Sharon en zijn generaals, die de tegenstand van de Palestijnen willen breken door hun leven in een hel te veranderen. Na hun sys tematische pogingen de Palestijnse Nationale Autoriteit te verpletteren, proberen ze nu de UNRWA fijn te stampen. Volgens Israëlische kranten heeft Sharon zijn generaals opdracht gegeven de propaganda-afdeling van het Israë lische ministerie van Buitenlandse Zaken te voorzien van geheime legerfoto’s om te bewijzen dat de UNRWA samenwerkt met «terroristische organisaties».
De volgende dag toonden alle Israëlische tv-kanalen luchtverkenningsfoto’s die lieten zien hoe een Qassam-raketwerper in een ambulance van de UNRWA werd geladen. Israëlische diplomaten in New York eisten dat de Deense directeur van de UNRWA Peter Hansen zou worden ontslagen.
Twee dagen later klapte de zaak in elkaar. De UNRWA liet weten dat de man op de foto geen raketwerper droeg maar een brancard. De generaals ontkenden dit eerst, begonnen toen te hakkelen en gaven daarna halfhartig toe dat er misschien een betreurenswaardige fout was gemaakt: de professionele krachten in de spionageafdeling van het leger die belast zijn met het analyseren van luchtverkenningsfoto’s, laaggeplaatste onderofficieren en tweede luitenants, hadden de beelden misschien verkeerd geïnterpreteerd.
Dit antwoord behoeft nader onderzoek. Hebben deze deskundigen gelogen of geloofden ze zelf wat ze zeiden? De ene mogelijkheid is nog erger dan de andere.
Als de deskundigen logen, dan deden ze niets ongewoons. Je zou kunnen zeggen dat ze dan doen wat mensen van geheime diensten overal in de wereld doen: ze voorzien hun bazen van informatie die ze graag willen horen. Bush wil Irak aanvallen? De CIA zorgt voor informatie over massavernietigings wapens van Saddam. Sharon wil de UNRWA kapot maken? De geheime dienst van het leger zorgt voor foto’s van Hansens raketwerpers.
Maar het is ook mogelijk dat de analisten zelf geloofden dat zij accurate informatie leverden. En dat is nog veel beangstigender. Je hoeft werkelijk geen deskundige te zijn om te zien dat de man op de foto geen raketwerper draagt. Niemand draagt een zwaar voorwerp met één hand, zoals de persoon op de foto. Klaarblijkelijk is wat hij draagt iets lichts. Op het tweede gezicht zie je dat het zonder twijfel een brancard is.
Waarom is het zo beangstigend als de deskundigen een vergissing hebben gemaakt? Dat is beangstigend omdat de luchtmacht vaak aanvallen heeft uitgevoerd op «konvooien raketwerpers» die als zodanig werden geïdentificeerd door dezelfde fotoanalisten, een ontdekking die binnen secondes werd overgeseind en dodelijke slachtoffers ten gevolge had. Na afloop kondigt een woordvoerder van het leger dan met grote voldoening aan dat er weer een dodelijk konvooi is geëlimineerd. Hoeveel mensen, onder wie kinderen, zijn gedood door dit soort «zekere identificering»?
Nog erger is dat deze bijzondere «vergissing» een uitnodiging betekent voor de Israëlische militairen om te schieten op ambulances die gewonden vervoeren.
Er was twee weken geleden één geval van doden na «zekere identificering» dat de wereld had moeten schokken. Iman Alhamas, een dertienjarig meisje uit Rafah, liep naar school langs dezelfde weg die zij iedere dag nam. Plotseling werd zij doodgeschoten. De dokters haalden twintig kogels uit haar lichaam. Omdat sommige kogels hun doel niet hadden getroffen en andere dwars door haar lichaam waren gegaan, waren er mogelijk honderd kogels op haar afgevuurd. In haar tas bleken zich alleen maar schoolboeken te bevinden.
De woordvoerder van het leger kwam met de gebruikelijke leugenachtige verklaring: het meisje was verboden gebied binnengegaan, de soldaten dachten dat zij een terroriste was, haar tas zag eruit alsof hij explosieven bevatte, enzovoort.
Wat zal er in werkelijkheid zijn gebeurd? De eenvoudigste verklaring is dat de soldaten wraak namen voor de twee Israëlische kinderen die door een Qassam-raket waren gedood in de Israëlische stad Sderot. Maar dat is moeilijk te geloven.
Een andere, niet minder alarmerende verklaring is dat de soldaten in een toestand van voortdurende paniek verkeren. Ik heb soldaten gezien die schoten op alles wat bewoog. Misschien gebeurde dat hier ook: nadat er een waarschuwingsschot was afgevuurd, gooide het meisje haar tas weg en nam de benen. En de militairen richtten toen op haar.
De Israëliërs beginnen een sceptische houding aan te nemen ten opzichte van het veiligheidsapparaat. Dat leidde tien dagen geleden tot een andere tragedie. Aan de vooravond van de joodse feestdagen waarschuwde de Algemene Veiligheidsdienst de Israëlische bevolking niet de grens over te steken naar het Sinaï-schiereiland. Toch brachten tienduizenden Israëliërs hun vakantie in de Sinaï door. Ze geloofden dat er een politieke reden was voor de waarschuwingen en dat de Israëlische autoriteiten de grens zouden hebben gesloten als de bedreiging ernstig genomen moest worden. Ditmaal waren de waarschuwingen echter terecht. Tientallen mensen werden gedood en gewond bij aanslagen in en bij Taba.
Geen enkele Palestijnse organisatie zou een dergelijke provocatie van de Egyptische regering durven uitvoeren. Daarom lijkt mij dat er iets nieuws aan de hand is. We hebben er vaker voor gewaarschuwd dat de jonge generatie Arabieren en moslims in de wereld niet voor eeuwig aan de kant blijft staan als de tv elke dag laat zien hoe de Arabische natie wordt vernederd. De apathie van de Arabische en moslim-regeringen tegenover de gebeurtenissen in de bezette Palestijnse gebieden zien ze als vernederende lafheid of zelfs smerig verraad.
De mishandeling van het Palestijnse volk door Sharon en zijn voorgangers heeft een explosieve situatie geschapen. De invasie van Irak door Bush betekent de vonk in het kruitvat. Er is een Arabisch-islamitische verzetsbeweging aan het groeien, een beweging die geen verschil ziet tussen Irak en Palestina, tussen Israël, de VS en de Arabische regeringen. Dat is, lijkt het, de boodschap van Taba.
Vertaling Max Arian
© auteur / De Groene Amsterdammer
door Uri Avnery
TEL AVIV – Toen de Israëlische premier Ariel Sharon zijn plan voor «eenzijdige terugtrekking» uit de Gazastrook aankondigde, meldden de Israëlische media dat de Vrede Nu-beweging bezig was met de voorbereiding van een grote steuncampagne. Het bureau van de minister-president vroeg of ze daar alsjeblieft mee wilden stoppen, uit vrees dat zo’n steuncampagne vanuit de vredesbeweging zou maken dat extreem-rechts in Israël het terugtrekkingsplan zou afwijzen.
Vrede Nu was niet de enige linkse groepering die enthousiast begon te glimmen vanwege dit plan van Sharon. De leiding van de Arbeiderspartij verklaarde dat het eigenlijk hun eigen plan was en dat het daarom niet minder dan hun plicht was zich aan te sluiten bij de regering en Sharon te helpen het terugtrekkingsplan uit te voeren.
Als een van de weinigen heb ik me onmiddellijk uitgesproken tegen dat plan van eenzijdige terugtrekking. Want het was in werkelijkheid geen terugtrekkingsplan, maar een extreem-rechts plan om zo ongeveer de hele Westelijke Jordaanoever te annexeren, het vredesproces te begraven en de publieke opinie in Israël en daarbuiten zand in de ogen te strooien. Daar was ik zeker van, omdat ik Sharon ken. Ik heb hem vijftig jaar lang kunnen observeren en drie biografische essays over hem geschreven. Ik weet wat hij denkt en hoe hij opereert.
Twee weken geleden heeft Dov Weisglass alles wat ik heb geschreven bevestigd, en meer. In een interview met de vooraanstaande Israëlische krant Haaretz heeft hij toegegeven dat het enige doel van het plan is het vredesproces te «bevriezen». De werkelijke bedoeling van de «terugtrekking» is onderhandelingen met de Palestijnen in de komende decennia te blokkeren en elke discussie over de Westelijke Jor daanoever tegen te gaan, en tegelijkertijd de Israëlische nederzettingen op de West Bank uit te breiden op een wijze die aan elke mogelijkheid voor een toekomstige Palestijnse staat een einde maakt.
Een tiental kleine Israëlische nederzettingen in Palestijns gebied zal worden ontmanteld om daartegenover ongeveer alle 250.000 joodse kolonisten op de Westelijke Jordaan oever te laten waar ze nu zijn. Israël zal de Gazastrook «afstaan», die 1,3 procent van het Palestina van vóór 1948 beslaat, om de West Bank, die zestien keer zo groot is, voor altijd in bezit te nemen. De Gazastrook zal ter land, ter zee en in de lucht van de wereld worden afgesloten, net als zeven of acht van dergelijke Palestijnse enclaves die op de West Bank zullen worden gevormd.
Dov Weisglass is niet zomaar iemand. Hij doet denken aan de éminence grise François Leclerc du Tremblay, de secretaris van kardinaal Richelieu, die vierhonderd jaar geleden eerste minister van Frankrijk was. In die tijd zei men dat deze secretaris achter de schermen werkelijk aan de touwtjes trok.
Weisglass is al decennialang juridisch adviseur en een nauwe persoonlijke vriend van Sharon. Hij is Sharons speciale afgezant voor gevoelige opdrachten, hij is de man die Condoleezza Rice om zijn pink windt. In het beestenspul van Sharon is hij de vos.
Zijn duidelijke verklaring betekent het laatste woord in deze zaak. En dat is niet alleen beschamend voor de eenvoudige zielen van Vrede Nu en de wat minder eenvoudige zielen zoals Sjimon Peres & Co van de Arbeiderspartij, maar ook voor George Bush en de andere wereldleiders die deze vorm van bedrog maandenlang als een serieus vredesplan hebben beschouwd. (De arme Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell noemde het nota bene «historisch».)
De onthulling van Weisglass wedijverde in de Israëlische media om aandacht met de brancard-kwestie, een verhaal dat ook kenmerkend is voor de methoden die Sharon gebruikt.
Sharon wil de United Nations Relief and Works Agency kapot maken, de VN-hulporganisatie die probeert de ellende van vier miljoen Palestijnse vluchtelingen te verzachten. Het is een organisatie met 25.000 werknemers, onder wie onderwijzers, maatschappelijk werkers en artsen. De meeste van hen zijn, vanzelfsprekend, Palestijn. De UNRWA verschaft de vluchtelingen voedsel, onderwijs, gezondheidszorg en in geval van nood een dak boven hun hoofd. Zonder deze hulp zouden de vluchtelingen al lang in een afgrond van honger en wanhoop zijn getuimeld. In de afgelopen weken, toen het Israëlische leger in Gaza hele wijken vernietigde, verschafte de UNRWA voedsel, tenten en medische zorg aan Palestijnen die in nood verkeerden maar zelf geen vluchteling waren.
Het bestaan van een dergelijke organisatie stoort Sharon en zijn generaals, die de tegenstand van de Palestijnen willen breken door hun leven in een hel te veranderen. Na hun sys tematische pogingen de Palestijnse Nationale Autoriteit te verpletteren, proberen ze nu de UNRWA fijn te stampen. Volgens Israëlische kranten heeft Sharon zijn generaals opdracht gegeven de propaganda-afdeling van het Israë lische ministerie van Buitenlandse Zaken te voorzien van geheime legerfoto’s om te bewijzen dat de UNRWA samenwerkt met «terroristische organisaties».
De volgende dag toonden alle Israëlische tv-kanalen luchtverkenningsfoto’s die lieten zien hoe een Qassam-raketwerper in een ambulance van de UNRWA werd geladen. Israëlische diplomaten in New York eisten dat de Deense directeur van de UNRWA Peter Hansen zou worden ontslagen.
Twee dagen later klapte de zaak in elkaar. De UNRWA liet weten dat de man op de foto geen raketwerper droeg maar een brancard. De generaals ontkenden dit eerst, begonnen toen te hakkelen en gaven daarna halfhartig toe dat er misschien een betreurenswaardige fout was gemaakt: de professionele krachten in de spionageafdeling van het leger die belast zijn met het analyseren van luchtverkenningsfoto’s, laaggeplaatste onderofficieren en tweede luitenants, hadden de beelden misschien verkeerd geïnterpreteerd.
Dit antwoord behoeft nader onderzoek. Hebben deze deskundigen gelogen of geloofden ze zelf wat ze zeiden? De ene mogelijkheid is nog erger dan de andere.
Als de deskundigen logen, dan deden ze niets ongewoons. Je zou kunnen zeggen dat ze dan doen wat mensen van geheime diensten overal in de wereld doen: ze voorzien hun bazen van informatie die ze graag willen horen. Bush wil Irak aanvallen? De CIA zorgt voor informatie over massavernietigings wapens van Saddam. Sharon wil de UNRWA kapot maken? De geheime dienst van het leger zorgt voor foto’s van Hansens raketwerpers.
Maar het is ook mogelijk dat de analisten zelf geloofden dat zij accurate informatie leverden. En dat is nog veel beangstigender. Je hoeft werkelijk geen deskundige te zijn om te zien dat de man op de foto geen raketwerper draagt. Niemand draagt een zwaar voorwerp met één hand, zoals de persoon op de foto. Klaarblijkelijk is wat hij draagt iets lichts. Op het tweede gezicht zie je dat het zonder twijfel een brancard is.
Waarom is het zo beangstigend als de deskundigen een vergissing hebben gemaakt? Dat is beangstigend omdat de luchtmacht vaak aanvallen heeft uitgevoerd op «konvooien raketwerpers» die als zodanig werden geïdentificeerd door dezelfde fotoanalisten, een ontdekking die binnen secondes werd overgeseind en dodelijke slachtoffers ten gevolge had. Na afloop kondigt een woordvoerder van het leger dan met grote voldoening aan dat er weer een dodelijk konvooi is geëlimineerd. Hoeveel mensen, onder wie kinderen, zijn gedood door dit soort «zekere identificering»?
Nog erger is dat deze bijzondere «vergissing» een uitnodiging betekent voor de Israëlische militairen om te schieten op ambulances die gewonden vervoeren.
Er was twee weken geleden één geval van doden na «zekere identificering» dat de wereld had moeten schokken. Iman Alhamas, een dertienjarig meisje uit Rafah, liep naar school langs dezelfde weg die zij iedere dag nam. Plotseling werd zij doodgeschoten. De dokters haalden twintig kogels uit haar lichaam. Omdat sommige kogels hun doel niet hadden getroffen en andere dwars door haar lichaam waren gegaan, waren er mogelijk honderd kogels op haar afgevuurd. In haar tas bleken zich alleen maar schoolboeken te bevinden.
De woordvoerder van het leger kwam met de gebruikelijke leugenachtige verklaring: het meisje was verboden gebied binnengegaan, de soldaten dachten dat zij een terroriste was, haar tas zag eruit alsof hij explosieven bevatte, enzovoort.
Wat zal er in werkelijkheid zijn gebeurd? De eenvoudigste verklaring is dat de soldaten wraak namen voor de twee Israëlische kinderen die door een Qassam-raket waren gedood in de Israëlische stad Sderot. Maar dat is moeilijk te geloven.
Een andere, niet minder alarmerende verklaring is dat de soldaten in een toestand van voortdurende paniek verkeren. Ik heb soldaten gezien die schoten op alles wat bewoog. Misschien gebeurde dat hier ook: nadat er een waarschuwingsschot was afgevuurd, gooide het meisje haar tas weg en nam de benen. En de militairen richtten toen op haar.
De Israëliërs beginnen een sceptische houding aan te nemen ten opzichte van het veiligheidsapparaat. Dat leidde tien dagen geleden tot een andere tragedie. Aan de vooravond van de joodse feestdagen waarschuwde de Algemene Veiligheidsdienst de Israëlische bevolking niet de grens over te steken naar het Sinaï-schiereiland. Toch brachten tienduizenden Israëliërs hun vakantie in de Sinaï door. Ze geloofden dat er een politieke reden was voor de waarschuwingen en dat de Israëlische autoriteiten de grens zouden hebben gesloten als de bedreiging ernstig genomen moest worden. Ditmaal waren de waarschuwingen echter terecht. Tientallen mensen werden gedood en gewond bij aanslagen in en bij Taba.
Geen enkele Palestijnse organisatie zou een dergelijke provocatie van de Egyptische regering durven uitvoeren. Daarom lijkt mij dat er iets nieuws aan de hand is. We hebben er vaker voor gewaarschuwd dat de jonge generatie Arabieren en moslims in de wereld niet voor eeuwig aan de kant blijft staan als de tv elke dag laat zien hoe de Arabische natie wordt vernederd. De apathie van de Arabische en moslim-regeringen tegenover de gebeurtenissen in de bezette Palestijnse gebieden zien ze als vernederende lafheid of zelfs smerig verraad.
De mishandeling van het Palestijnse volk door Sharon en zijn voorgangers heeft een explosieve situatie geschapen. De invasie van Irak door Bush betekent de vonk in het kruitvat. Er is een Arabisch-islamitische verzetsbeweging aan het groeien, een beweging die geen verschil ziet tussen Irak en Palestina, tussen Israël, de VS en de Arabische regeringen. Dat is, lijkt het, de boodschap van Taba.
Vertaling Max Arian
© auteur / De Groene Amsterdammer