Rabi'ah.
11-11-04, 11:14
Persverklaring Nederlands Palestina Komitee bij het overlijden van Yasser Arafat
Het Nederlands Palestina drukt zijn medeleven uit met alle Palestijnen in Israel, in de bezette gebieden en in de diaspora en alle andere mensen buiten Palestina die treuren om het verlies van Yasser Arafat. Yasser Arafat heeft een historische rol gespeeld in die strijd tegen de onderdrukking van het Palestijnse volk en het is om die reden dat we hem als mens en als politicus ons respect betuigen.
Net als de strijd van de Palestijnen naar vrijheid vaak verkeerd begrepen is, zo is de historische rol van Yasser Arafat in die strijd ook vaak verkeerd begrepen. Het is de verdienste van Arafat dat hij in een
tijd waarin het Israelische leger kans had gezien de Palestijnen grotendeels uit hun land te verjagen en in een tijd waarin de Israelische premier, Golda Meir, riep "Palestijnen nog nooit van gehoord" door zijn charismatische leiding de Palestijnen uit het dal heeft gehaald, de weg naar bevrijding en zelfbeschikking heeft doen inslaan. Het is die rol die het prestige verklaart dat hij nog steeds bezit bij vele Palestijnen, die verklaart waarom hij het symbool werd van de Palestijnse strijd voor vrijheid. Die rol had heeft hij alleen maar kunnen spelen door zijn tomeloze inzet, zijn indrukwekkende werkkracht. Als hij de corrupte slappeling was geweest, waarvoor hij vaak versleten is, was hem dat niet gelukt. Het prestige dat hij aan deze rol overhield zijn altijd slecht begrepen in Nederland.
Waardering kreeg Arafat pas toen hij in het kader van het Osloproces in onderhandeling trad met de staat Israel. Om net zo snel weer verguisd te worden op het moment dat dat proces mislukte. Maar het Osloproces is niet mislukt door Arafat, op zijn gebrek aan bereidheid om compromissen te sluiten. Het is mislukt omdat Arafat zijn volk niet kon dwingen te leven in een enkel in naam souvereine staat, een miniem Bantustan dat op alle mogelijke manieren afhankelijk was van Israel.
Wie de komende leiders ook zullen zijn, degene die hoge ogen gooit als het gaat om de opvolging, Marwan Barghouti, die zit als een Nelson Mandela met een levenslange straf in Israel in de gevangenis, één ding is zeker : het Palestijnse volk is niet dood, de Israelische regering zal geen excuus hebben het volk te negeren zonder zijn aanhoudende verzet te riskeren. Het Palestijnse volk laat zich niet langer straffeloos verjagen. Er wordt wel gezegd: “zonder Arafat zou er allang vrede geweest zijn”. Dat is een misvatting. Ook zonder Arafat zal de strijd doorgaan zolang Israel de Palestijnse rechten ontkent.
Europa, de EU, kortom onze politici zullen, waar het Amerika van Bush het laat afweten, een krachtiger rol moeten gaan spelen om het recht van de Palestijnen op leven, land en toekomst, het recht op vrijheid en veiligheid af te dwingen.
Yasser Arafat is nu gestorven in Parijs. Hij moest toestemming krijgen van de staat Israel om de medische verzorging te kunnen krijgen die hij nodig had. Net zoals tientallen Palestijnen toestemming moeten krijgen om langs de checkpoints te komen om toegang te krijgen tot medische voorzieningen. Yasser Arafat wilde begraven worden in Jeruzalem. Dat wordt nu verhinderd door de Israelische autoriteiten. Dezelfde autoriteiten die verhinderen dat Palestijnse jongens en meisjes naar school kunnen, dat Palestijnse boeren hun land bebouwen, dat Palestijnse mannen en vrouwen kunnen werken om hun families te onderhouden, dat het Palestijnse volk leeft in zijn land! Het Palestijnse volk kan niet anders dan op te komen voor zijn meest elementaire mensenrechten. Zolang die strijd voor de elementaire mensenrechten van het Palestijnse volk gevoerd wordt zal de naam van de man die hem begon niet vergeten worden.
Het Nederlands Palestina drukt zijn medeleven uit met alle Palestijnen in Israel, in de bezette gebieden en in de diaspora en alle andere mensen buiten Palestina die treuren om het verlies van Yasser Arafat. Yasser Arafat heeft een historische rol gespeeld in die strijd tegen de onderdrukking van het Palestijnse volk en het is om die reden dat we hem als mens en als politicus ons respect betuigen.
Net als de strijd van de Palestijnen naar vrijheid vaak verkeerd begrepen is, zo is de historische rol van Yasser Arafat in die strijd ook vaak verkeerd begrepen. Het is de verdienste van Arafat dat hij in een
tijd waarin het Israelische leger kans had gezien de Palestijnen grotendeels uit hun land te verjagen en in een tijd waarin de Israelische premier, Golda Meir, riep "Palestijnen nog nooit van gehoord" door zijn charismatische leiding de Palestijnen uit het dal heeft gehaald, de weg naar bevrijding en zelfbeschikking heeft doen inslaan. Het is die rol die het prestige verklaart dat hij nog steeds bezit bij vele Palestijnen, die verklaart waarom hij het symbool werd van de Palestijnse strijd voor vrijheid. Die rol had heeft hij alleen maar kunnen spelen door zijn tomeloze inzet, zijn indrukwekkende werkkracht. Als hij de corrupte slappeling was geweest, waarvoor hij vaak versleten is, was hem dat niet gelukt. Het prestige dat hij aan deze rol overhield zijn altijd slecht begrepen in Nederland.
Waardering kreeg Arafat pas toen hij in het kader van het Osloproces in onderhandeling trad met de staat Israel. Om net zo snel weer verguisd te worden op het moment dat dat proces mislukte. Maar het Osloproces is niet mislukt door Arafat, op zijn gebrek aan bereidheid om compromissen te sluiten. Het is mislukt omdat Arafat zijn volk niet kon dwingen te leven in een enkel in naam souvereine staat, een miniem Bantustan dat op alle mogelijke manieren afhankelijk was van Israel.
Wie de komende leiders ook zullen zijn, degene die hoge ogen gooit als het gaat om de opvolging, Marwan Barghouti, die zit als een Nelson Mandela met een levenslange straf in Israel in de gevangenis, één ding is zeker : het Palestijnse volk is niet dood, de Israelische regering zal geen excuus hebben het volk te negeren zonder zijn aanhoudende verzet te riskeren. Het Palestijnse volk laat zich niet langer straffeloos verjagen. Er wordt wel gezegd: “zonder Arafat zou er allang vrede geweest zijn”. Dat is een misvatting. Ook zonder Arafat zal de strijd doorgaan zolang Israel de Palestijnse rechten ontkent.
Europa, de EU, kortom onze politici zullen, waar het Amerika van Bush het laat afweten, een krachtiger rol moeten gaan spelen om het recht van de Palestijnen op leven, land en toekomst, het recht op vrijheid en veiligheid af te dwingen.
Yasser Arafat is nu gestorven in Parijs. Hij moest toestemming krijgen van de staat Israel om de medische verzorging te kunnen krijgen die hij nodig had. Net zoals tientallen Palestijnen toestemming moeten krijgen om langs de checkpoints te komen om toegang te krijgen tot medische voorzieningen. Yasser Arafat wilde begraven worden in Jeruzalem. Dat wordt nu verhinderd door de Israelische autoriteiten. Dezelfde autoriteiten die verhinderen dat Palestijnse jongens en meisjes naar school kunnen, dat Palestijnse boeren hun land bebouwen, dat Palestijnse mannen en vrouwen kunnen werken om hun families te onderhouden, dat het Palestijnse volk leeft in zijn land! Het Palestijnse volk kan niet anders dan op te komen voor zijn meest elementaire mensenrechten. Zolang die strijd voor de elementaire mensenrechten van het Palestijnse volk gevoerd wordt zal de naam van de man die hem begon niet vergeten worden.