Bofko
15-11-04, 08:36
DEN HAAG - De hele wijk was uitgenodigd voor het suikerfeest, slechts een Nederlandse bewoner kwam opdagen. Zo gingen goede bedoelingen jammerlijk verloren.
Rustem Akarsu drentelt doodnerveus heen en weer, bezorgd over het welslagen van zijn 'multiculturele diner'. Bij de bar slaat de kleine Turkse gastheer zijn gasten gade. Turkse wijkbewoners zijn er zat, pal voor hem zit gelukkig ook de lokale politiechef en achter in de zaal zetelt een handjevol autochtone politici. Maar het is suikerfeest, het einde van het vasten.
En waar zijn de uitgenodigde autochtone wijkbewoners met wie Akarsu (50), voorzitter van de Turkse Vereniging Molenwijk, zo graag deze belangrijke dag wilde delen? Om - niet onbelangrijk in deze hectische dagen - meer begrip te kweken voor de islam. In de gang wijst zijn vinger, terwijl de gasten aan de soep beginnen, naar de aankondiging van het diner op het prikbord. Iedereen wist ervan.
Akarsu: 'We hebben 32 Nederlandse afmeldingen gehad. Ach, misschien hebben ze het veel te druk in het weekeinde.' Met grote tegenzin: 'Wellicht spelen de toestanden van deze week in de wijk toch een rol.' Suikerfeest in de Haagse 'terreurwijk' Laakkwartier, op de dag dat wederom een moskee in het land brandt: volop goede bedoelingen die jammerlijk verloren gaan in een sfeer van angst en onzekerheid.
Een miljoen moslims, van de één miljard wereldwijd, vierde dit weekeinde in Nederland het einde van de ramadan, maar was er wel reden tot feesten? Keurig gestoken in pak ('de mooiste dassen komen deze dagen tevoorschijn') bekent leraar Mustafa Okcuoglu (46), op bezoek in een Turkse modezaak in Laak, dat hij met gemengde gevoelens het suikerfeest viert. Al die recente ellende ook.
Okcuoglu: ' De islam is synoniem gemaakt voor terrorisme. Wat valt er dan te vieren?' Te midden van zwijgende Turkse mannen - de vrouwen eten op de eerste etage - lepelt politiechef Cor Visser van het bureau Laak even na vijf uur zijn romige soep naarbinnen op Akarsu's multiculti-wijkdiner.
Ook Visser is in mineur. 'Er is duidelijk angst voor een verharding van de relatie', merkt de politiebaas op. 'Dat zie je, dat voel je. Ik sprak vrijdag een winkeleigenaar die bezorgd was dat het woordje halal op zijn ruit negatieve reacties zou veroorzaken. Zo ver zijn we nu dus.'
Vragen over de islam hadden Akarsu en zijn vereniging willen beantwoorden tijdens het etentje. Maar omdat de autochtone bewoners massaal verstek lieten gaan, bleef de vragenronde na de maaltijd beperkt tot een enkele autochtone vraag hoe een moslim op de Noordpool, waar het lang donker kan zijn, moet vasten. 'Jammer, ontzettend jammer dat er zo weinig belangstelling is', verzucht Pleun van den Dool (53), een van de weinge 'witte' gasten, na afloop van het diner.
Van den Dool: 'Zeker na de gebeurtenissen van de afgelopen week in Laak. Gisteren was ik ook bij zo'n maaltijd in de Schilderswijk. Ik telde daar slechts twee autochtonen.' Abdelghani Maanaoui (52), voorzitter van de Marokkaanse wijkvereniging Al Watan, maakt zich aan het begin van de avond op om het suikerfeest thuis verder te vieren. Met veel familie. 'Ik voel mij niet angstig', zegt hij monter. 'Vanochtend zijn we gewoon gaan bidden. Maar je voelt de spanning. Onthoud: iedereen is verantwoordelijk voor zijn daden. Laat niet een hele groep daarvoor boeten.'
In de moskee van Maanaoui, een paar straten verderop, staat vijftiger Ahmed, een van de trouwste bezoekers, ook op het punt naar huis te gaan. Familie uit het hele land heeft hij op bezoek. De laatste preek zit erop. Maar ook in de El Mouahedin-moskee overheerst een gelaten stemming. 'De bezoekers zijn huiverig om nu uitbundig te gaan feesten', zegt secretaris Mohamed Hadioui (58) van de moskee.
Akarsu vertikt het te somberen. 'Het was toch leuk?', vraagt de voorzitter terwijl hij de ravage in de keuken bekijkt. 'Volgend jaar proberen we het weer. Wat moeten we anders? Met elkaar op de vuist gaan?'
www.volkskrant.nl
Rustem Akarsu drentelt doodnerveus heen en weer, bezorgd over het welslagen van zijn 'multiculturele diner'. Bij de bar slaat de kleine Turkse gastheer zijn gasten gade. Turkse wijkbewoners zijn er zat, pal voor hem zit gelukkig ook de lokale politiechef en achter in de zaal zetelt een handjevol autochtone politici. Maar het is suikerfeest, het einde van het vasten.
En waar zijn de uitgenodigde autochtone wijkbewoners met wie Akarsu (50), voorzitter van de Turkse Vereniging Molenwijk, zo graag deze belangrijke dag wilde delen? Om - niet onbelangrijk in deze hectische dagen - meer begrip te kweken voor de islam. In de gang wijst zijn vinger, terwijl de gasten aan de soep beginnen, naar de aankondiging van het diner op het prikbord. Iedereen wist ervan.
Akarsu: 'We hebben 32 Nederlandse afmeldingen gehad. Ach, misschien hebben ze het veel te druk in het weekeinde.' Met grote tegenzin: 'Wellicht spelen de toestanden van deze week in de wijk toch een rol.' Suikerfeest in de Haagse 'terreurwijk' Laakkwartier, op de dag dat wederom een moskee in het land brandt: volop goede bedoelingen die jammerlijk verloren gaan in een sfeer van angst en onzekerheid.
Een miljoen moslims, van de één miljard wereldwijd, vierde dit weekeinde in Nederland het einde van de ramadan, maar was er wel reden tot feesten? Keurig gestoken in pak ('de mooiste dassen komen deze dagen tevoorschijn') bekent leraar Mustafa Okcuoglu (46), op bezoek in een Turkse modezaak in Laak, dat hij met gemengde gevoelens het suikerfeest viert. Al die recente ellende ook.
Okcuoglu: ' De islam is synoniem gemaakt voor terrorisme. Wat valt er dan te vieren?' Te midden van zwijgende Turkse mannen - de vrouwen eten op de eerste etage - lepelt politiechef Cor Visser van het bureau Laak even na vijf uur zijn romige soep naarbinnen op Akarsu's multiculti-wijkdiner.
Ook Visser is in mineur. 'Er is duidelijk angst voor een verharding van de relatie', merkt de politiebaas op. 'Dat zie je, dat voel je. Ik sprak vrijdag een winkeleigenaar die bezorgd was dat het woordje halal op zijn ruit negatieve reacties zou veroorzaken. Zo ver zijn we nu dus.'
Vragen over de islam hadden Akarsu en zijn vereniging willen beantwoorden tijdens het etentje. Maar omdat de autochtone bewoners massaal verstek lieten gaan, bleef de vragenronde na de maaltijd beperkt tot een enkele autochtone vraag hoe een moslim op de Noordpool, waar het lang donker kan zijn, moet vasten. 'Jammer, ontzettend jammer dat er zo weinig belangstelling is', verzucht Pleun van den Dool (53), een van de weinge 'witte' gasten, na afloop van het diner.
Van den Dool: 'Zeker na de gebeurtenissen van de afgelopen week in Laak. Gisteren was ik ook bij zo'n maaltijd in de Schilderswijk. Ik telde daar slechts twee autochtonen.' Abdelghani Maanaoui (52), voorzitter van de Marokkaanse wijkvereniging Al Watan, maakt zich aan het begin van de avond op om het suikerfeest thuis verder te vieren. Met veel familie. 'Ik voel mij niet angstig', zegt hij monter. 'Vanochtend zijn we gewoon gaan bidden. Maar je voelt de spanning. Onthoud: iedereen is verantwoordelijk voor zijn daden. Laat niet een hele groep daarvoor boeten.'
In de moskee van Maanaoui, een paar straten verderop, staat vijftiger Ahmed, een van de trouwste bezoekers, ook op het punt naar huis te gaan. Familie uit het hele land heeft hij op bezoek. De laatste preek zit erop. Maar ook in de El Mouahedin-moskee overheerst een gelaten stemming. 'De bezoekers zijn huiverig om nu uitbundig te gaan feesten', zegt secretaris Mohamed Hadioui (58) van de moskee.
Akarsu vertikt het te somberen. 'Het was toch leuk?', vraagt de voorzitter terwijl hij de ravage in de keuken bekijkt. 'Volgend jaar proberen we het weer. Wat moeten we anders? Met elkaar op de vuist gaan?'
www.volkskrant.nl