Zwarte Schaap
18-11-04, 15:09
Marokkaanse vriendinnen stappen de barricaden op
Door Eefje Oomen
Rotterdam - Daags na de gruwelijke moord op Theo van Gogh waren ze alledrie toevallig aanwezig op een conferentie over ontwikkelingshulp in Brussel. Nog in shock over de moord en de gebeurtenissen die daarop volgden, staken ze de koppen bij elkaar. Moeten we niet iets doen? Moeten we niet laten zien dat we dit geweld verschrikkelijk vinden?
Het duurde even voor de Rotterdamse Fatima Lamkharrat, Layla Hacene en Fatma Bouchataoui de koe bij de horens konden vatten - er kwam een venijnig griepje tussen - maar morgen is het zo ver. Dan houden de drie Nederlands- Marokkaanse vrouwen hun eigen witte mars voor vrede, om 13.45 uur vanaf De Heuvel op het Grote Kerkplein in Rotterdam.
Ze hopen dat velen het Grote Kerkplein weten te vinden. De 29- jarige Lamkharrat: ,,Wij hebben het initiatief dan wel genomen, maar we zouden het fantastisch vinden als ook andere vrouwen uit andere bevolkingsgroepen zich bij ons aansluiten. Dat is juist de bedoeling.'' Ze heeft al 'vele enthousiaste reacties' gehad, dus ze gaat ervan uit dat er een behoorlijke stoet zal staan.
Geïnteresseerde mannen worden niet weggestuurd, maar de drie nodigen met nadruk vrouwen en hun kinderen uit. Lamkharrat: ,,We vinden dat vrouwen, en met name Marokkaanse vrouwen, niet zichtbaar genoeg zijn. Vaak worden in de media mannen als woordvoerders opgevoerd, van moskeeën, moslimorganisaties en andere instellingen. Dit, terwijl alle gebeurtenissen de Marokkaanse vrouwen ook vreselijk bezighouden.''
Met die 'gebeurtenissen' doelt ze niet alleen op alle verwikkelingen rond de moord op Van Gogh, maar ook op de incidenten die volgden. ,,Om over een geweldspiraal te spreken is misschien te sterk, maar er dreigen wel twee kampen te ontstaan. Het ene kamp steekt een moskee in de brand, de ander een kerk, dan weer een school. En zo maar door. Daar maken we ons grote zorgen over. Kunnen onze kinderen nog in een vreedzame samenleving leven?''
De mars die naar het stadhuis leidt, staat dan ook in het teken van de vrede. Daarom steken de vrouwen zich in het wit, dragen ze lichten mee en zullen ze langs de route dadels uitdelen, het snoepgoed van de net beëindigde ramadan. Lamkharrat en Hacene, moeder van een zoontje, werken allebei in het opbouwwerk. Bouchataoui, moeder van drie kinderen, is docent aan het Albeda College.
Bron: Rotterdams Dagblad 18/11/04
Door Eefje Oomen
Rotterdam - Daags na de gruwelijke moord op Theo van Gogh waren ze alledrie toevallig aanwezig op een conferentie over ontwikkelingshulp in Brussel. Nog in shock over de moord en de gebeurtenissen die daarop volgden, staken ze de koppen bij elkaar. Moeten we niet iets doen? Moeten we niet laten zien dat we dit geweld verschrikkelijk vinden?
Het duurde even voor de Rotterdamse Fatima Lamkharrat, Layla Hacene en Fatma Bouchataoui de koe bij de horens konden vatten - er kwam een venijnig griepje tussen - maar morgen is het zo ver. Dan houden de drie Nederlands- Marokkaanse vrouwen hun eigen witte mars voor vrede, om 13.45 uur vanaf De Heuvel op het Grote Kerkplein in Rotterdam.
Ze hopen dat velen het Grote Kerkplein weten te vinden. De 29- jarige Lamkharrat: ,,Wij hebben het initiatief dan wel genomen, maar we zouden het fantastisch vinden als ook andere vrouwen uit andere bevolkingsgroepen zich bij ons aansluiten. Dat is juist de bedoeling.'' Ze heeft al 'vele enthousiaste reacties' gehad, dus ze gaat ervan uit dat er een behoorlijke stoet zal staan.
Geïnteresseerde mannen worden niet weggestuurd, maar de drie nodigen met nadruk vrouwen en hun kinderen uit. Lamkharrat: ,,We vinden dat vrouwen, en met name Marokkaanse vrouwen, niet zichtbaar genoeg zijn. Vaak worden in de media mannen als woordvoerders opgevoerd, van moskeeën, moslimorganisaties en andere instellingen. Dit, terwijl alle gebeurtenissen de Marokkaanse vrouwen ook vreselijk bezighouden.''
Met die 'gebeurtenissen' doelt ze niet alleen op alle verwikkelingen rond de moord op Van Gogh, maar ook op de incidenten die volgden. ,,Om over een geweldspiraal te spreken is misschien te sterk, maar er dreigen wel twee kampen te ontstaan. Het ene kamp steekt een moskee in de brand, de ander een kerk, dan weer een school. En zo maar door. Daar maken we ons grote zorgen over. Kunnen onze kinderen nog in een vreedzame samenleving leven?''
De mars die naar het stadhuis leidt, staat dan ook in het teken van de vrede. Daarom steken de vrouwen zich in het wit, dragen ze lichten mee en zullen ze langs de route dadels uitdelen, het snoepgoed van de net beëindigde ramadan. Lamkharrat en Hacene, moeder van een zoontje, werken allebei in het opbouwwerk. Bouchataoui, moeder van drie kinderen, is docent aan het Albeda College.
Bron: Rotterdams Dagblad 18/11/04