taouanza
20-11-04, 19:38
Moskeegangers gierden om AIVD-geheimen
Door Allard Besse en Peter Groenendijk
Het vriendenclubje schatert van het lachen in de Utrechtse moskee. Geheime stukken van de AIVD, die een Marokkaanse vertaler heeft laten uitlekken, gaan van hand tot hand. De vier twintigers kunnen amper geloven wat ze over zichzelf teruglezen.
Het is half augustus. Twee van de vrienden, Rachid en Aziz, hebben de informatie van de geheime dienst net in hun brievenbus gevonden. Tot dat moment hebben ze nog geen flauw benul dat de inlichtingendienst hen al enige tijd volgt en afluistert.
Al dragen ze baarden en typische moslimkledij, ze zien zichzelf niet als extremistische moslims. Toch behoren ze blijkbaar tot de groep van 150 moslims in Nederland die nauwlettend worden geschaduwd. Rachid leest een AIVD-verslag van een middagje winkelen met zijn vrouw. De observanten beschrijven hoe het echtpaar een winkel binnengaat. Het team kan niet waarnemen wat er in de boodschappentas zit als man en vrouw weer naar buiten komen.
Dan raken de achtervolgers hun object kwijt: Rachid is op weg naar een 'tweede gevaarlijke persoon'. Ook Aziz verbaast zich. Zijn jongere broer komt voor in de verslagen. ,,Die jongen gaat alleen maar naar de disco, nooit naar de moskee'', grijnzen de vrienden. Nog verbazingwekkender vinden ze een passage over Aziz' verdachte bezoek aan Pakistan in 1997. ,,In die tijd waren wij alleen maar bezig met disco's, vrouwen en drank. Alles wat God verbood'', zegt een lid van het vriendenclubje.
Aan de stukken is niet te zien dat ze van de AIVD zijn of als staatsgeheim zijn bestempeld. Het bewijs dat tolk Outman ben A., een jaar in dienst bij de AIVD, ze heeft laten uitlekken, stapelt zich op.
Het handschrift op de enveloppen die diverse moslims in de bus kregen, is vrijwel zeker van tolk Ben A. Onderzoek van justitie heeft dat uitgewezen. Zij zoekt nog uit of het DNA in de speekselresten op de plakrand ook van hem afkomstig is. Afgaande op de verklaringen van het Utrechtse moslimgroepje kende hij de geadresseerden niet persoonlijk.
Het is dan ook de vraag waarom de tolk de geheimen rondstuurde. Een fanatiek moslim met extremistische trekjes is hij zeker niet, zeggen de mensen die hem kennen. "Hij ging niet eens naar de moskee", aldus zijn geschokte buurvrouw in een nieuwbouwwijkje in Nijmegen. "Hij was net zo fanatiek gelovig als iemand die alleen met Kerstmis naar de kerk gaat."
Rachid en Aziz, staat de dag in augustus waarop ze de enveloppen kregen thuisbezorgd nog goed voor de geest. Hun namen stonden erop, die van de afzender niet. Het trof Rachid dat op de envelop ook zijn tweede (bij)naam stond vermeld. Een naam die slechts in kleine kring bekend is. Hij kreeg twee velletjes met tekst. Aziz kreeg er een, met een verslag van een ontmoeting tussen hem, Rachid, Hassan O. en twee anderen.
Rachid en Aziz nemen de papieren mee naar de moskee, waar zij ze overhandigen aan hun vriend N., zwager van de AIVD-tolk. N. heeft ooit bij een gevangenis gewerkt. Dus mogelijk heeft hij verstand van zulke documenten, denken de mannen. De AIVD-stukken lijken plak- en knipwerk. Verslagen van telefoontaps en observaties van verschillende mensen zijn achter elkaar gezet.
Maar ook N. - in kleding en uiterlijk duidelijk meer westers dan je bij een fundamentalistische moslim zou verwachten - weet niet goed wat hij ermee moet. Onbekend is of hij dan al weet dat de informatie van zijn zwager Ben A. afkomstig is. N. heeft net een nieuwe computer met een scanner. Hij scant een van de velletjes in en maakt een printje, dat hij vervolgens weggooit.
Tot begin oktober blijft het stil. Dan valt de politie bij de vrienden binnen. Huizen worden overhoop gehaald. Echtgenotes krijgen alleen te horen dat de agenten op zoek zijn naar ‘een geheim briefje', dat verboden bezit is. De mannen worden aangehouden en gaan vijf weken de cel in.
De aanhouding en de voorlopige vrijlating in afwachting van de rechtszaak begin volgend jaar doorkruisen de plannen van Rachid. Hij is al enige tijd van plan met zijn gezin naar een islamitisch land te vertrekken. Rachid heeft het gehad met Nederland. Hij vindt het hier niet meer prettig wonen, sinds hij het gevoel heeft dat zijn baard en moslimkledij wantrouwen wekken. Maar omdat hij als vluchtgevaarlijk te boek staat, heeft hij zijn paspoort moeten inleveren. Hij kan geen kant op. Al een paar jaar zijn de vrienden hun wilde haren kwijt. Getrouwd en wel leven ze volgens de islam. De een strikter dan de ander. Hoe ze aan het stempel moslimextremist zijn gekomen, snappen ze niet. Door hun baarden en traditionele kleding? Extremisten zijn ze niet, zeggen ze, gewoon vrome moslims. En waarom Outman ben A. de stukken naar hen heeft opgestuurd? Geen flauw idee, ze kennen hem niet, stellen ze.
Door Allard Besse en Peter Groenendijk
Het vriendenclubje schatert van het lachen in de Utrechtse moskee. Geheime stukken van de AIVD, die een Marokkaanse vertaler heeft laten uitlekken, gaan van hand tot hand. De vier twintigers kunnen amper geloven wat ze over zichzelf teruglezen.
Het is half augustus. Twee van de vrienden, Rachid en Aziz, hebben de informatie van de geheime dienst net in hun brievenbus gevonden. Tot dat moment hebben ze nog geen flauw benul dat de inlichtingendienst hen al enige tijd volgt en afluistert.
Al dragen ze baarden en typische moslimkledij, ze zien zichzelf niet als extremistische moslims. Toch behoren ze blijkbaar tot de groep van 150 moslims in Nederland die nauwlettend worden geschaduwd. Rachid leest een AIVD-verslag van een middagje winkelen met zijn vrouw. De observanten beschrijven hoe het echtpaar een winkel binnengaat. Het team kan niet waarnemen wat er in de boodschappentas zit als man en vrouw weer naar buiten komen.
Dan raken de achtervolgers hun object kwijt: Rachid is op weg naar een 'tweede gevaarlijke persoon'. Ook Aziz verbaast zich. Zijn jongere broer komt voor in de verslagen. ,,Die jongen gaat alleen maar naar de disco, nooit naar de moskee'', grijnzen de vrienden. Nog verbazingwekkender vinden ze een passage over Aziz' verdachte bezoek aan Pakistan in 1997. ,,In die tijd waren wij alleen maar bezig met disco's, vrouwen en drank. Alles wat God verbood'', zegt een lid van het vriendenclubje.
Aan de stukken is niet te zien dat ze van de AIVD zijn of als staatsgeheim zijn bestempeld. Het bewijs dat tolk Outman ben A., een jaar in dienst bij de AIVD, ze heeft laten uitlekken, stapelt zich op.
Het handschrift op de enveloppen die diverse moslims in de bus kregen, is vrijwel zeker van tolk Ben A. Onderzoek van justitie heeft dat uitgewezen. Zij zoekt nog uit of het DNA in de speekselresten op de plakrand ook van hem afkomstig is. Afgaande op de verklaringen van het Utrechtse moslimgroepje kende hij de geadresseerden niet persoonlijk.
Het is dan ook de vraag waarom de tolk de geheimen rondstuurde. Een fanatiek moslim met extremistische trekjes is hij zeker niet, zeggen de mensen die hem kennen. "Hij ging niet eens naar de moskee", aldus zijn geschokte buurvrouw in een nieuwbouwwijkje in Nijmegen. "Hij was net zo fanatiek gelovig als iemand die alleen met Kerstmis naar de kerk gaat."
Rachid en Aziz, staat de dag in augustus waarop ze de enveloppen kregen thuisbezorgd nog goed voor de geest. Hun namen stonden erop, die van de afzender niet. Het trof Rachid dat op de envelop ook zijn tweede (bij)naam stond vermeld. Een naam die slechts in kleine kring bekend is. Hij kreeg twee velletjes met tekst. Aziz kreeg er een, met een verslag van een ontmoeting tussen hem, Rachid, Hassan O. en twee anderen.
Rachid en Aziz nemen de papieren mee naar de moskee, waar zij ze overhandigen aan hun vriend N., zwager van de AIVD-tolk. N. heeft ooit bij een gevangenis gewerkt. Dus mogelijk heeft hij verstand van zulke documenten, denken de mannen. De AIVD-stukken lijken plak- en knipwerk. Verslagen van telefoontaps en observaties van verschillende mensen zijn achter elkaar gezet.
Maar ook N. - in kleding en uiterlijk duidelijk meer westers dan je bij een fundamentalistische moslim zou verwachten - weet niet goed wat hij ermee moet. Onbekend is of hij dan al weet dat de informatie van zijn zwager Ben A. afkomstig is. N. heeft net een nieuwe computer met een scanner. Hij scant een van de velletjes in en maakt een printje, dat hij vervolgens weggooit.
Tot begin oktober blijft het stil. Dan valt de politie bij de vrienden binnen. Huizen worden overhoop gehaald. Echtgenotes krijgen alleen te horen dat de agenten op zoek zijn naar ‘een geheim briefje', dat verboden bezit is. De mannen worden aangehouden en gaan vijf weken de cel in.
De aanhouding en de voorlopige vrijlating in afwachting van de rechtszaak begin volgend jaar doorkruisen de plannen van Rachid. Hij is al enige tijd van plan met zijn gezin naar een islamitisch land te vertrekken. Rachid heeft het gehad met Nederland. Hij vindt het hier niet meer prettig wonen, sinds hij het gevoel heeft dat zijn baard en moslimkledij wantrouwen wekken. Maar omdat hij als vluchtgevaarlijk te boek staat, heeft hij zijn paspoort moeten inleveren. Hij kan geen kant op. Al een paar jaar zijn de vrienden hun wilde haren kwijt. Getrouwd en wel leven ze volgens de islam. De een strikter dan de ander. Hoe ze aan het stempel moslimextremist zijn gekomen, snappen ze niet. Door hun baarden en traditionele kleding? Extremisten zijn ze niet, zeggen ze, gewoon vrome moslims. En waarom Outman ben A. de stukken naar hen heeft opgestuurd? Geen flauw idee, ze kennen hem niet, stellen ze.