PDA

Bekijk Volledige Versie : De bekeerling



rafiq
06-12-04, 19:20
De bekeerling
29 november 2004
Column
Jan Blokker

Hoe lang is het helemaal geleden dat Wouter Bos de media uitnodigde om naar een troosteloos buurthuis in Amsterdam-Noord te komen, waar hij buiten voor de deur (het motregende ook nog) Job Cohen zou uitroepen tot beoogd minister-president van een rooms-rood kabinet?

Dat kan ik u precies vertellen. Dat was op 19 januari 2003, drie dagen vóór de Tweede-Kamerverkiezingen waarbij de Partij van de Arbeid van de 23 zetels die Ad Melkert had nagelaten, weer bleek teruggeklommen tot 42. Jammer genoeg nét eentje minder dan de christenen.

Een eeuw of anderhalf geleden dus.

Ik kan me niettemin nog goed herinneren hoe op het Binnenhof de blijde boodschap werd ontvangen. Balkenende gaf blijk van enige scepsis: was de kandidaat niet te paars? Femke Halsema vreesde regenterigheid. En Zalm vonniste: te soft.

Maar de Partij van de Arbeid kende vanzelfsprekend geen betere. Iemand die én als rector magnificus in Maastricht, én als staatssecretaris voor Vreemdelingenzaken in Den Haag, én als burgemeester van Amsterdam de boel bij mekaar had weten te houden, die zou in het Torentje zelfs Drees, Uyl en Kok doen vergeten. Wouter Bos, toch al zo krankzinnig veelbelovend, glom van trots.

En dan zie je maar weer eens hoe snel de dingen kunnen veranderen.

Want wat las ik afgelopen zaterdag in de Volkskrant? Dat de fractievoorzitter van de PvdA 'midden in een bekeringsmoment' zit, en dat het al z'n tweede is 'in krap tweeënhalf jaar tijd'.

'Iedereen', zei hij, 'heeft z'n bekeringsmomenten. De verkiezingsnederlaag van 2002 was voor mij het eerste keerpunt. Ineens begreep ik dat de Partij van de Arbeid fout zat in de integratiediscussie. De moord op Van Gogh is het moment waarop ik een heleboel naïviteit verloor over de risico's van de politieke islam.'

Ik heb vrienden met migrainemomenten. Ademnoodmomenten. Depressieve momenten. Momenten van grote euforie. Rugklachtmomenten. Momenten dat ze alles kort en klein willen slaan. En één heeft zich op een dag bekeerd tot het katholicisme, en het sindsdien niet meer verlaten..

Maar twee bekeringsmomenten in tweeënhalf jaar - wat dus kan oplopen tot dertig in een heel leven - lijkt me al bijna iets voor het Guinness Book of Records, zeker als je in de aanvraag vermeldt dat het hier niet om een gewoon persoon gaat, maar om een politicus.

Het ligt voor de hand dat bij een dergelijke draaisnelheid de wet van de middelpuntvliedende kracht in werking treedt, en bepaalde zaken uit het zicht verdwijnen. Zoals de van oorsprong katholieke Abdul-Jabbar van de Ven toen hij moslim werd de wijwaterkwast vaarwel moest zeggen, zo moest Wouter Bos in de loop van zijn bekeringsmomenten uiteraard ook een paar dingen afzweren.

Eén zo'n ding was Job Cohen.

Ineens besefte hij dat Zalm op 19 januari 2003 al gelijk had gehad, en zich toen eigenlijk nog te vriendelijk had uitgedrukt. Te soft? Betekende dat onder de gegeven omstandigheden niet gewoon laf? Tot capitulatie bereid terwijl er op leven en dood gevochten moest worden worden? Collaborateur van 's lands vijand?

Aardige man, Job. Fatsoenlijk, betrouwbaar, integer. Maar wat kocht je daarvoor in tijden van oorlog? In tijden van oorlog was er maar één boel die je bij mekaar moest houden, en dat waren je manschappen. Dat vroeg een legeraanvoerder - en stom dat hij daar niet eerder aan had gedacht: dat de partij ook hem tot aanvoerder had moeten benoemen.

Midden in zijn keermoment stond Wouter de Volkskrant te woord.

En het vraaggesprek was nog niet gepubliceerd, of de gelukwensen stroomden binnen. Wilders, Van Aartsen, de hele LPF-fractie, Afshin Ellian, Leon de Winter, Max Pam, te veel om op te noemen. Hij voelde zich als de teruggekeerde verloren zoon. Als iemand die zich weer bij Barend & Van Dorp kon vertonen.