PDA

Bekijk Volledige Versie : Ik loop als vreemdeling te dwalen



Marsipulami
17-01-05, 02:02
Ik loop als vreemdeling te dwalen,
gedreven door de honger van mijn ziel,
de drang in hart en lijf en nieren:
"Weg van de vuilnisbelt!"
Maar waar dan wel naar toe?

Door kierende gordijnen,
door flarden van muziek,
door een geur die langs me heen trekt,
herken ik soms hetgeen ik zoek.
En ruikend, luisterend, turend zoek ik verder.

Ik laat me leiden door het kompas
dat in mijn ingewanden trilt.
Ik luister naar de echo der signalen
die mijn diepste zelf het heelal in stuurt,
bedacht op het geringste teken.

Als vreemdeling dwaal ik verder,
vol aandacht voor wat diep in mij gebeurt.
Mijn diepste zelf, vanuit de stilte sprekend,
geeft me de zekerheid dat hetgeen ik zoek er is,
en dat het op me staat te wachten.

De signalen van geluk, ze worden luider.
De geur van vrede wordt steeds sterker.
Steeds groter wordt de kier in de gordijnen.
Ik weet dat Hij met uitgestrekte armen
me op zal vangen aan het einde van het pad!
[© Jan van Lier. 1980]

Eke
17-01-05, 11:22
Geplaatst door Marsipulami
Ik loop als vreemdeling te dwalen,
gedreven door de honger van mijn ziel,
.................................................. ......
De signalen van geluk, ze worden luider.
De geur van vrede wordt steeds sterker.
Steeds groter wordt de kier in de gordijnen.
!
[© Jan van Lier. 1980]

Mooi gedicht, Marsipulami. Hij loopt 'als vreemdeling'. Mensen hebben zoveel overeenkomsten...

Vrede
17-01-05, 16:06
Geplaatst door Marsipulami
Ik loop als vreemdeling te dwalen,
gedreven door de honger van mijn ziel,
de drang in hart en lijf en nieren:
"Weg van de vuilnisbelt!"
Maar waar dan wel naar toe?

Door kierende gordijnen,
door flarden van muziek,
door een geur die langs me heen trekt,
herken ik soms hetgeen ik zoek.
En ruikend, luisterend, turend zoek ik verder.

Ik laat me leiden door het kompas
dat in mijn ingewanden trilt.
Ik luister naar de echo der signalen
die mijn diepste zelf het heelal in stuurt,
bedacht op het geringste teken.

Als vreemdeling dwaal ik verder,
vol aandacht voor wat diep in mij gebeurt.
Mijn diepste zelf, vanuit de stilte sprekend,
geeft me de zekerheid dat hetgeen ik zoek er is,
en dat het op me staat te wachten.

De signalen van geluk, ze worden luider.
De geur van vrede wordt steeds sterker.
Steeds groter wordt de kier in de gordijnen.
Ik weet dat Hij met uitgestrekte armen
me op zal vangen aan het einde van het pad!
[© Jan van Lier. 1980]


Ik ben blij dat je me kan ruiken Mars! :hihi:

Echt een mooi gedicht. :eek: