rafiq
18-01-05, 15:58
Alleen islam doen
de Volkskrant, Binnenland, 17 januari
Jan Blokker
'Wij hebben in Nederland geen belastingverlagingspartij. Dat biedt mogelijkheden.'
Aan het woord is Geert Wilders , die onlangs blijkens een verslag in NRC Handelsblad een weekje als een vorst is rondgedragen in de Verenigde Staten, waar ze sinds de dagen van Toc queville tenslotte nooit meer een Europese conservatief hadden gezien.
Niet overal kwam hij met even schitterende cijfers door het examen. In sommige kringen is hij zelfs uitgescholden voor 'gematigd', maar dat zal z'n behoefte om de Amerikanen te naderen alleen maar hebben aangewakkerd. En zijn geestdrift voor wat hij de Reagan-agenda noemt, kon moeilijk minder worden.
Begrijpelijk. 'High-tech, no high taxes', heb ik de oude communicator begin november 1980 nog eens horen roepen in het centrum van Boston, dat altijd bekend stond als een bolwerk van Democraten waar ze campagnevoerende ex-filmacteurs van Republikeinse snit het liefst wegfloten.
Nou, vergeet het maar.
Met dat type oneliners zag Geert zichzelf ook het Nederlandse Witte Huis (brown little tower) wel halen, en des te verkwikter moet hij uit het Amerika van 2005 in het Nederland van zijn dromen zijn teruggekeerd. Twee items voor zijn 10-puntenprogramma bovendien rijker.
Belastingverlaging en Reagans 'kleinere overheid' zouden wat hem betreft zijn electorale aantrekkingskracht verhogen. Want, sprak hij tot zijn interviewer in Washington, 'ik kan niet alleen islam doen.'
Ik weet niet precies waarom, maar dat laatste vond ik als statement zowel dapper als lief.
Hij scheurde zich van Van Aartsen af met tien stellingen die, toegegeven, niet allemaal over Turken en andere allochtonen gingen. Three strikes out (na drie misdrijven zonder pardon levenslang) zou bijvoorbeeld ook voor blanke christenen gelden. Hardrijden was eveneens een universeel punt, evenals eigenlijk (maar dat was misschien al een twijfelgeval) de verlaging van het budget voor ontwikkelingssamenwerking.
Maar de buitenstaander zag hem toch bovenal als de man van 'alleen islam'. En hij had het er zelf ook naar gemaakt. In HP/De Tijd vorig jaar niet alleen zeggen dat die meiden hun hoofddoekjes op het Malieveld mochten laten wapperen, maar dat hij ze rauw lustte (waarbij altijd in het midden is gebleven of hij de moslima's dan wel haar doekjes bedoelde); maar ook nog met het verhaal komen van een oude Venlose buurman, die hem op straat smekend had aangesproken: 'Meneer Wilders, ga door, hè, met die islam.'
En dan ineens tegen jezelf zeggen: alleen islam is tòch te weinig. Dan ben je dapper over je eigen schaduw heen gesprongen.
'Ik kan niet alleen islam doen.'
Het heeft ook iets liefs: alsof het om een kinderachtige hobby ging waarvan de adolescent ineens beseft dat hij er op school of in de eerste klas van de universiteit een armzalig figuur mee slaat, dus hij begint ineens demonstratief naar klassieke concerten te gaan, of cursussen over genetica te volgen, ofschoon hij de islam er, als hij alleen is, natuurlijk wel bij blijft doen.
Zo'n inzicht, dat kan haast niet anders, moet van de Amerikaanse ervaring stammen. In Nederland zou het nooit zijn gerijpt.
De voorzitter van het Nederlandse parlement - geïnterviewd in dezelfde krant als waarin Wilders aan bod kwam - blijkt een oranje polsbandje te dragen. Hij zegt het pas af te zullen doen als mevrouw Hirsi Ali terug is in de Kamer, zoals je mannen hebt die zweren hun baard pas af te knippen als Ajax kampioen is geworden. Maar iedereen weet dat dat bandje een boel-bij-mekaar-hou-symbool is, dus Weisglas zou in Amerika (als hij er al in komt) voor een bolsjewiek worden aangezien.
En is dàt dan de man die Wilders moet helpen bij het opzetten van een nieuwe partij door antwoord te geven op vragen als: 'Waar moeten mensen met wie ik praat naar jouw mening nu aan voldoen om Kamerlid te worden?'
Zo wordt het nooit wat met rechts Nederland.
de Volkskrant, Binnenland, 17 januari
Jan Blokker
'Wij hebben in Nederland geen belastingverlagingspartij. Dat biedt mogelijkheden.'
Aan het woord is Geert Wilders , die onlangs blijkens een verslag in NRC Handelsblad een weekje als een vorst is rondgedragen in de Verenigde Staten, waar ze sinds de dagen van Toc queville tenslotte nooit meer een Europese conservatief hadden gezien.
Niet overal kwam hij met even schitterende cijfers door het examen. In sommige kringen is hij zelfs uitgescholden voor 'gematigd', maar dat zal z'n behoefte om de Amerikanen te naderen alleen maar hebben aangewakkerd. En zijn geestdrift voor wat hij de Reagan-agenda noemt, kon moeilijk minder worden.
Begrijpelijk. 'High-tech, no high taxes', heb ik de oude communicator begin november 1980 nog eens horen roepen in het centrum van Boston, dat altijd bekend stond als een bolwerk van Democraten waar ze campagnevoerende ex-filmacteurs van Republikeinse snit het liefst wegfloten.
Nou, vergeet het maar.
Met dat type oneliners zag Geert zichzelf ook het Nederlandse Witte Huis (brown little tower) wel halen, en des te verkwikter moet hij uit het Amerika van 2005 in het Nederland van zijn dromen zijn teruggekeerd. Twee items voor zijn 10-puntenprogramma bovendien rijker.
Belastingverlaging en Reagans 'kleinere overheid' zouden wat hem betreft zijn electorale aantrekkingskracht verhogen. Want, sprak hij tot zijn interviewer in Washington, 'ik kan niet alleen islam doen.'
Ik weet niet precies waarom, maar dat laatste vond ik als statement zowel dapper als lief.
Hij scheurde zich van Van Aartsen af met tien stellingen die, toegegeven, niet allemaal over Turken en andere allochtonen gingen. Three strikes out (na drie misdrijven zonder pardon levenslang) zou bijvoorbeeld ook voor blanke christenen gelden. Hardrijden was eveneens een universeel punt, evenals eigenlijk (maar dat was misschien al een twijfelgeval) de verlaging van het budget voor ontwikkelingssamenwerking.
Maar de buitenstaander zag hem toch bovenal als de man van 'alleen islam'. En hij had het er zelf ook naar gemaakt. In HP/De Tijd vorig jaar niet alleen zeggen dat die meiden hun hoofddoekjes op het Malieveld mochten laten wapperen, maar dat hij ze rauw lustte (waarbij altijd in het midden is gebleven of hij de moslima's dan wel haar doekjes bedoelde); maar ook nog met het verhaal komen van een oude Venlose buurman, die hem op straat smekend had aangesproken: 'Meneer Wilders, ga door, hè, met die islam.'
En dan ineens tegen jezelf zeggen: alleen islam is tòch te weinig. Dan ben je dapper over je eigen schaduw heen gesprongen.
'Ik kan niet alleen islam doen.'
Het heeft ook iets liefs: alsof het om een kinderachtige hobby ging waarvan de adolescent ineens beseft dat hij er op school of in de eerste klas van de universiteit een armzalig figuur mee slaat, dus hij begint ineens demonstratief naar klassieke concerten te gaan, of cursussen over genetica te volgen, ofschoon hij de islam er, als hij alleen is, natuurlijk wel bij blijft doen.
Zo'n inzicht, dat kan haast niet anders, moet van de Amerikaanse ervaring stammen. In Nederland zou het nooit zijn gerijpt.
De voorzitter van het Nederlandse parlement - geïnterviewd in dezelfde krant als waarin Wilders aan bod kwam - blijkt een oranje polsbandje te dragen. Hij zegt het pas af te zullen doen als mevrouw Hirsi Ali terug is in de Kamer, zoals je mannen hebt die zweren hun baard pas af te knippen als Ajax kampioen is geworden. Maar iedereen weet dat dat bandje een boel-bij-mekaar-hou-symbool is, dus Weisglas zou in Amerika (als hij er al in komt) voor een bolsjewiek worden aangezien.
En is dàt dan de man die Wilders moet helpen bij het opzetten van een nieuwe partij door antwoord te geven op vragen als: 'Waar moeten mensen met wie ik praat naar jouw mening nu aan voldoen om Kamerlid te worden?'
Zo wordt het nooit wat met rechts Nederland.