Juliette
07-02-05, 10:25
Tijd voor emancipatie
Naima Albdiouni
07/02/2005
ONGEVEER een week geleden vroeg een vriendin van me of ik haar wilde vergezellen naar een bescheiden bijeenkomst met Kathleen Van Brempt. ,,Waarover gaat het?'' vroeg ik haar benieuwd. ,,Over gelijke kansen voor jonge allochtone vrouwen en zo'' Ze wist dat mijn ogen daarvan zouden rollen. Waarom? Omdat het een thema is dat ettelijke malen gekauwd en herkauwd is geweest zonder dat er een concrete oplossing uit de bus kwam, waarbij steeds weer dezelfde debaters zich over exact dezelfde onderwerpen bezonnen.
Ik denk (gelukkig) ook na over andere zaken en wens me niet de hele tijd op te winden over opvattingen of uitspraken van bepaalde politieke figuren die in plaats van vooruitgang eerder de achteruitgang voor ogen hebben. Het hele debat, dat toch een ietsje ingewikkelder en ruimer is (of alleszins zou moeten zijn) dan vaak wordt voorgesteld, beperkt zich maar al te vaak tot de hoofddoek, religie enz. De minister wenste dan ook eens uit de mond(en) van de minderheid te horen wat er - volgens ons - schort aan het systeem en wat 'wij' concreet van haar verwachten.
Iedereen stelde zich met naam, leeftijd, studie of beroep voor en meteen werd duidelijk dat de groep meiden een minderheid binnen die minderheid vormde, met name de hoogopgeleide jonge vrouwen die deel uitmaken van de twee procent die doorstroomt naar het hoger onderwijs. Een weinig representatief beeld, maar toch ook weer een ander tafereel dan dat van de onmondige, onwetende en onderdrukte meiden waarvoor we zo vaak worden versleten.
De integratie waarop men zo vaak hamert is een voorbijgestreefd doel, zeker wanneer men het wil hebben over de tweede en inmiddels aanwezige derde generatie 'allochtonen'. Het merendeel van de 'nieuwe' Vlamingen spreekt wel degelijk Nederlands, loopt school samen met andere jongeren, kleedt en gedraagt zich nauwelijks anders dan de 'echte' Vlamingen. Laten we niet het rampscenario dat Dewinter in zijn natte dromen verwezenlijkt ziet helemaal voor waar nemen en met een nuchterder kijk de zaken aanschouwen.
Het soort van elementaire integratie dus, waarbij men de migrantenjongeren de waarden en normen van de Belgische samenleving zou moeten bijbrengen, zou in deze context misplaatst zijn. Respect daarentegen voor andere opvattingen en religies zou uiteraard eenieder sieren. Stilaan zou plaats moeten gemaakt worden voor emancipatie van die minderheden. Wat houdt dat in? Niet meer of niet minder dan de evolutie die ook andere emancipatiebewegingen hebben moeten meemaken. Het wordt tijd dat ongeacht huidskleur, afkomst of levensbeschouwelijke voorkeur, deelgenomen wordt aan het maatschappelijk leven. Volop en op diverse vlakken. Zowel sociaal-economisch als politiek-cultureel.
Dat kan uiteraard allemaal uitgestippeld worden in een 'migrantenbeleid' (weinig hoopvol woord) waarbij men zich in een kader kan bewegen van het ene regeltje naar het andere, maar dat is misschien wat er op dit ogenblik nodig is. Een engagement afkomstig vanuit beide partijen: het beleid enerzijds en de groep die zich zou moeten emanciperen anderzijds. De individuen die deel uitmaken van die minderheden zouden die punten kunnen hanteren als een soort van hulpmiddel om alles in goede banen te leiden.
Maar de nadruk zou dus gelegd moeten worden op taalverwerving, onderwijs en werk. Het debat was levendig waardoor ik me weer afvroeg: ,,Waar zijn deze mensen in godsnaam wanneer er wordt gesproken over hen? Er zou mét hen moeten worden gepraat.'' Maar zoals eerder vermeld, vertegenwoordigden wij enkel een minderheid die het wel heeft klaargespeeld om een degelijke opleiding te voltooien en een plaats te veroveren in het systeem. Het is wel degelijk mogelijk, zolang je maar op de hoogte bent van de mogelijkheden en de kans grijpt om die te benutten. Maar de weg is nog lang. Nog heel lang tot mijn spijt.
Naima Albdiouni
(De auteur debuteert dit voorjaar als romanschrijfster bij Meulenhoff-Manteau.)
Naima Albdiouni
07/02/2005
ONGEVEER een week geleden vroeg een vriendin van me of ik haar wilde vergezellen naar een bescheiden bijeenkomst met Kathleen Van Brempt. ,,Waarover gaat het?'' vroeg ik haar benieuwd. ,,Over gelijke kansen voor jonge allochtone vrouwen en zo'' Ze wist dat mijn ogen daarvan zouden rollen. Waarom? Omdat het een thema is dat ettelijke malen gekauwd en herkauwd is geweest zonder dat er een concrete oplossing uit de bus kwam, waarbij steeds weer dezelfde debaters zich over exact dezelfde onderwerpen bezonnen.
Ik denk (gelukkig) ook na over andere zaken en wens me niet de hele tijd op te winden over opvattingen of uitspraken van bepaalde politieke figuren die in plaats van vooruitgang eerder de achteruitgang voor ogen hebben. Het hele debat, dat toch een ietsje ingewikkelder en ruimer is (of alleszins zou moeten zijn) dan vaak wordt voorgesteld, beperkt zich maar al te vaak tot de hoofddoek, religie enz. De minister wenste dan ook eens uit de mond(en) van de minderheid te horen wat er - volgens ons - schort aan het systeem en wat 'wij' concreet van haar verwachten.
Iedereen stelde zich met naam, leeftijd, studie of beroep voor en meteen werd duidelijk dat de groep meiden een minderheid binnen die minderheid vormde, met name de hoogopgeleide jonge vrouwen die deel uitmaken van de twee procent die doorstroomt naar het hoger onderwijs. Een weinig representatief beeld, maar toch ook weer een ander tafereel dan dat van de onmondige, onwetende en onderdrukte meiden waarvoor we zo vaak worden versleten.
De integratie waarop men zo vaak hamert is een voorbijgestreefd doel, zeker wanneer men het wil hebben over de tweede en inmiddels aanwezige derde generatie 'allochtonen'. Het merendeel van de 'nieuwe' Vlamingen spreekt wel degelijk Nederlands, loopt school samen met andere jongeren, kleedt en gedraagt zich nauwelijks anders dan de 'echte' Vlamingen. Laten we niet het rampscenario dat Dewinter in zijn natte dromen verwezenlijkt ziet helemaal voor waar nemen en met een nuchterder kijk de zaken aanschouwen.
Het soort van elementaire integratie dus, waarbij men de migrantenjongeren de waarden en normen van de Belgische samenleving zou moeten bijbrengen, zou in deze context misplaatst zijn. Respect daarentegen voor andere opvattingen en religies zou uiteraard eenieder sieren. Stilaan zou plaats moeten gemaakt worden voor emancipatie van die minderheden. Wat houdt dat in? Niet meer of niet minder dan de evolutie die ook andere emancipatiebewegingen hebben moeten meemaken. Het wordt tijd dat ongeacht huidskleur, afkomst of levensbeschouwelijke voorkeur, deelgenomen wordt aan het maatschappelijk leven. Volop en op diverse vlakken. Zowel sociaal-economisch als politiek-cultureel.
Dat kan uiteraard allemaal uitgestippeld worden in een 'migrantenbeleid' (weinig hoopvol woord) waarbij men zich in een kader kan bewegen van het ene regeltje naar het andere, maar dat is misschien wat er op dit ogenblik nodig is. Een engagement afkomstig vanuit beide partijen: het beleid enerzijds en de groep die zich zou moeten emanciperen anderzijds. De individuen die deel uitmaken van die minderheden zouden die punten kunnen hanteren als een soort van hulpmiddel om alles in goede banen te leiden.
Maar de nadruk zou dus gelegd moeten worden op taalverwerving, onderwijs en werk. Het debat was levendig waardoor ik me weer afvroeg: ,,Waar zijn deze mensen in godsnaam wanneer er wordt gesproken over hen? Er zou mét hen moeten worden gepraat.'' Maar zoals eerder vermeld, vertegenwoordigden wij enkel een minderheid die het wel heeft klaargespeeld om een degelijke opleiding te voltooien en een plaats te veroveren in het systeem. Het is wel degelijk mogelijk, zolang je maar op de hoogte bent van de mogelijkheden en de kans grijpt om die te benutten. Maar de weg is nog lang. Nog heel lang tot mijn spijt.
Naima Albdiouni
(De auteur debuteert dit voorjaar als romanschrijfster bij Meulenhoff-Manteau.)