Yugurthen
08-02-05, 16:19
De eerste 'vrije en democratische' verkiezingen in Irak zijn een feit, maar geven weinig reden tot optimisme. Een week geleden zijn miljoenen Irakezen naar de stembus getrokken om voorgoed af te rekenen met het Saddam-tijdperk. De opkomst was hoog met ruim zestig procent, maar om te spreken van de geboorte van een Iraakse democratie is nogal prematuur. De eerste prognoses wijzen op een klinkende zege voor groot ayatollah Ali al-Sistani en zijn Verenigde Iraakse Alliantie, de hoogste sjiitische geestelijke in Irak.
Wereldleiders haastten zich vorige week al naar het wereldtoneel om te spreken van een groot succes. Dat moet nog maar blijken. Het is een klassiek geval van de huid en de beer. Bush heeft de huid van de beer verkocht in zijn 'State of the Oen', voordat de beer geschoten is. Dat de opkomst hoog was, is inderdaad belangrijk, maar de uitkomst nog belangrijker! De Koerden hebben niet gestemd voor een federaal Irak, maar voor een onafhankelijk Koerdistan. De sjiieten wilden hun historische gram halen op Saddam Hussein. Daarom getuigt het van een bovenmodale naïviteit om de verkiezingen van Irak tot een groot succes uit te roepen.
De problemen beginnen pas, de doos van Pandora is nu echt geopend. De soennieten hebben de verkiezingen geboycot en dat voorspelt weinig goeds voor de toekomst van een federaal Irak. De verkiezingen zouden pas een succes zijn wanneer de soennieten massaal hadden gestemd. Dat is helaas niet het geval en daarom voorspel ik dat de verkiezingen het begin zijn van een roerige periode in Irak. Een nieuw hoofdstuk, waarin niet alleen de etnische tegenstellingen worden vergroot en verschillende politieke agenda's worden nagestreeft, maar vooral een periode waarin het verzet steeds groter wordt tegen de Amerikaanse bezetting.
Irak is wat ik noem een democratisch kaartenhuis, gebouwd op moerassige grond. De ondergrond is zwak, sterke fundamenten voor een democratie ontbreken. In mijn beleving zijn de verkiezingen in Irak één grote Amerikaans poppenkast. Er is geen sprake van echte, vrije en democratische verkiezingen vanwege de onveilige situatie. Bovendien moet je wel supernaïef zijn, wil je geloven dat Irak een democratie kan worden naar westers model. Irak wordt zeer waarschijnlijk een theocratie omdat meer dan 60% van de bevolking uit sjiieten bestaat, die een islamitische staat willen oprichten.
De Groot Ayatollah heeft al vaker laten weten, dat de sjiieten het voor het zeggen moeten krijgen in Irak. Zo blijkt maar weer, democratie wordt niet opgelegd met harde hand, maar moet met liefde bloeien in de harten en hoofden van de Irakezen. Alleen dan heeft het kans van slagen! Waarden als vrijheid en democratie worden tegenwoordig gebruikt als toverwoorden. Alsof het abracadabra is en simsalabim, alsof vrijheid en democratie uit een hoge hoed worden getoverd. Niets is minder waar. Niet ieder land leent zich voor een democratisch staatsbestel. Irak heeft niet de juiste ingrediënten om een volwaardige democratie te worden. De conservatieve religieuze invloeden zijn daarvoor te groot, en dat is de pijnlijke vergissing die het westen steeds maakt.
De geo-politiek van Irak is een hele andere dan die van Nederland, maar dat willen etnocentristen maar niet begrijpen. Helaas is de denkwereld van predikant Bush net zo zwart/wit gekleurd als de 64 vlakken van een schaakbord. Irak is slechts een pion in het schaakspel van Bush op weg naar werelddominantie. Ik geloof niet in de papieren democratie van Bush, maar in de dagelijkse realiteit binnen de geo-politiek van een bepaald land. In het geval van Irak moet ik wel vaststellen dat de verkiezingen het land zullen verdelen, omdat de groepen zich vooral bewegen via etnische en religieuze lijnen. De verdeeldheid onder de Irakezen is groot...
De olierijke steden Mosul en Kirkuk vormen nu al een explosief mengsel van Arabieren, Koerden en Turkmenen, die elkaar naar het leven staren. Etnocentrisme en simplisme bepalen al jaren de visie van het westen en dat leidt alleen maar tot meer problemen in de wereld. In allerlei internationale vraagstukken, maar vooral in conflicten die spelen in het Midden-Oosten. Een Engelse malloot heeft in het verleden al genoeg problemen veroorzaakt met een liniaal en potlood. Nu dreigt massavernietigingswapen Bush, de Amerikaanse malloot, hetzelfde te doen.
Gaan we de klok soms zestig jaar terugzetten en opnieuw met een liniaal en potlood het Midden-Oosten in kaart brengen? De geschiedenis terugdraaien, en opnieuw dezelfde fout maken als in het geval van Israël in 1948? De oprichting van de staat Israël te midden van de Arabische wereld is een historische fout geweest van het westen en nu dreigt men een tweede te maken als de Koerden hun zin krijgen. Een onafhankelijk Koerdistan zal de politieke, geografische en economische verhoudingen in de regio zwaar verstoren en een nieuwe brandhaard veroorzaken.
Bush heeft geen vrijheid en democratie gebracht naar het Midden-Oosten, daar is hij niet in geslaagd. Bush is er wél in geslaagd de wereld in twee kampen te verdelen. In een 'wij en zij', in een 'U bent voor of tegen ons'. Bush heeft gefaald met zijn oorlog tegen het internationale terrorisme. Bush heeft het terrorisme naar het westen geëxporteerd door als een 'oliefant' door de islamitische porseleinkast te gaan. Amerika is een ongekend sterke supermacht, maar wanneer de grotere landen er gezamenlijk voor kiezen om voortaan zaken te doen in euro's zal Amerika vanzelf een knieval maken. Arrogante Bush zal dan een keer luisteren naar wat anderen te zeggen hebben.
De tijd is aangebroken dat China en India de dollar loskoppelen van hun munteenheid, dan gaat de doofstomme Bush vanzelf luisteren naar Europa. Amerika voelt de hete adem van potentiële supermachten en probeert de wereld opnieuw te ordenen. Daarvoor gebruikt Amerika een arsenaal aan leugens, waaronder die van vrijheid en democratie en natuurlijk massavernietigingswapens. Op zich is vrijheid en democratie een legitiem doel, en één dat ik van harte steun, maar het heiligt niet de middelen om met grof geweld democratie op te leggen aan een soeverein land.
De inval in Irak is er niet geweest vanwege de massavernietigingswapens of om het Iraakse volk te bevrijden van het voormalig regime. Dat zijn níet de ware redenen, maar drogredenen. In het geval van Irak draait het enkel om olie. Volgens Jeremy Rifkin, econoom en adviseur van de Amerikaanse president Bush, zijn wij 'oliemensen'. Antropologen zullen in de toekomst terugblikken naar onze tijd als 'het olietijdperk'. Ik wil graag verwijzen naar het interview van Twee Vandaag met Rifkin. Ga naar de site van Twee Vandaag en zoek naar 'Olievoorraden slinken snel'.
De doctrines die vandaag de dag ten uitvoer worden gebracht in Irak, zijn al in de beginjaren '90 geschreven, na de eerste Golfoorlog en vóór 11 september 2001. De 'neocons' spreken zelf in dit verband van een 'Project for the New American Century' (PNAC). Op dit moment is de wereld volkomen afhankelijk van olie. Wie de olievoorraden controleert heeft macht en anderen voor het nakijken. Amerika is uit op olie en dus meer macht. De VS wil groeien en de groei van anderen frustreren. Bush probeert daarom zijn tegenstanders te verlammen en vijanden uit te schakelen met groot militair machtsvertoon. Rusland wordt ingekapseld, net als Irak en Afghanistan, door Amerikaanse legerbases in omringende landen.
Een supermacht kan alleen supermacht blijven door anderen van zich afhankelijk te maken. Dat is wat we zien in de wereld van vandaag. Wijsheid komt niet met de jaren, ouderdom wel. Amerika heeft geen honderden miljarden dollars van de Amerikaanse belastingbetaler geïnvesteerd in een illegale oorlog om Irak daarna zelf te laten bepalen in de toekomst aan wie zij olie verkoopt. En zeker niet aan landen als China en India, twee landen die een explosieve groei doormaken en op lange termijn een bedreiging vormen voor de Verenigde Staten...
BRON (http://www.dejongejournalist.nl/index.php?itemid=1346)
Wereldleiders haastten zich vorige week al naar het wereldtoneel om te spreken van een groot succes. Dat moet nog maar blijken. Het is een klassiek geval van de huid en de beer. Bush heeft de huid van de beer verkocht in zijn 'State of the Oen', voordat de beer geschoten is. Dat de opkomst hoog was, is inderdaad belangrijk, maar de uitkomst nog belangrijker! De Koerden hebben niet gestemd voor een federaal Irak, maar voor een onafhankelijk Koerdistan. De sjiieten wilden hun historische gram halen op Saddam Hussein. Daarom getuigt het van een bovenmodale naïviteit om de verkiezingen van Irak tot een groot succes uit te roepen.
De problemen beginnen pas, de doos van Pandora is nu echt geopend. De soennieten hebben de verkiezingen geboycot en dat voorspelt weinig goeds voor de toekomst van een federaal Irak. De verkiezingen zouden pas een succes zijn wanneer de soennieten massaal hadden gestemd. Dat is helaas niet het geval en daarom voorspel ik dat de verkiezingen het begin zijn van een roerige periode in Irak. Een nieuw hoofdstuk, waarin niet alleen de etnische tegenstellingen worden vergroot en verschillende politieke agenda's worden nagestreeft, maar vooral een periode waarin het verzet steeds groter wordt tegen de Amerikaanse bezetting.
Irak is wat ik noem een democratisch kaartenhuis, gebouwd op moerassige grond. De ondergrond is zwak, sterke fundamenten voor een democratie ontbreken. In mijn beleving zijn de verkiezingen in Irak één grote Amerikaans poppenkast. Er is geen sprake van echte, vrije en democratische verkiezingen vanwege de onveilige situatie. Bovendien moet je wel supernaïef zijn, wil je geloven dat Irak een democratie kan worden naar westers model. Irak wordt zeer waarschijnlijk een theocratie omdat meer dan 60% van de bevolking uit sjiieten bestaat, die een islamitische staat willen oprichten.
De Groot Ayatollah heeft al vaker laten weten, dat de sjiieten het voor het zeggen moeten krijgen in Irak. Zo blijkt maar weer, democratie wordt niet opgelegd met harde hand, maar moet met liefde bloeien in de harten en hoofden van de Irakezen. Alleen dan heeft het kans van slagen! Waarden als vrijheid en democratie worden tegenwoordig gebruikt als toverwoorden. Alsof het abracadabra is en simsalabim, alsof vrijheid en democratie uit een hoge hoed worden getoverd. Niets is minder waar. Niet ieder land leent zich voor een democratisch staatsbestel. Irak heeft niet de juiste ingrediënten om een volwaardige democratie te worden. De conservatieve religieuze invloeden zijn daarvoor te groot, en dat is de pijnlijke vergissing die het westen steeds maakt.
De geo-politiek van Irak is een hele andere dan die van Nederland, maar dat willen etnocentristen maar niet begrijpen. Helaas is de denkwereld van predikant Bush net zo zwart/wit gekleurd als de 64 vlakken van een schaakbord. Irak is slechts een pion in het schaakspel van Bush op weg naar werelddominantie. Ik geloof niet in de papieren democratie van Bush, maar in de dagelijkse realiteit binnen de geo-politiek van een bepaald land. In het geval van Irak moet ik wel vaststellen dat de verkiezingen het land zullen verdelen, omdat de groepen zich vooral bewegen via etnische en religieuze lijnen. De verdeeldheid onder de Irakezen is groot...
De olierijke steden Mosul en Kirkuk vormen nu al een explosief mengsel van Arabieren, Koerden en Turkmenen, die elkaar naar het leven staren. Etnocentrisme en simplisme bepalen al jaren de visie van het westen en dat leidt alleen maar tot meer problemen in de wereld. In allerlei internationale vraagstukken, maar vooral in conflicten die spelen in het Midden-Oosten. Een Engelse malloot heeft in het verleden al genoeg problemen veroorzaakt met een liniaal en potlood. Nu dreigt massavernietigingswapen Bush, de Amerikaanse malloot, hetzelfde te doen.
Gaan we de klok soms zestig jaar terugzetten en opnieuw met een liniaal en potlood het Midden-Oosten in kaart brengen? De geschiedenis terugdraaien, en opnieuw dezelfde fout maken als in het geval van Israël in 1948? De oprichting van de staat Israël te midden van de Arabische wereld is een historische fout geweest van het westen en nu dreigt men een tweede te maken als de Koerden hun zin krijgen. Een onafhankelijk Koerdistan zal de politieke, geografische en economische verhoudingen in de regio zwaar verstoren en een nieuwe brandhaard veroorzaken.
Bush heeft geen vrijheid en democratie gebracht naar het Midden-Oosten, daar is hij niet in geslaagd. Bush is er wél in geslaagd de wereld in twee kampen te verdelen. In een 'wij en zij', in een 'U bent voor of tegen ons'. Bush heeft gefaald met zijn oorlog tegen het internationale terrorisme. Bush heeft het terrorisme naar het westen geëxporteerd door als een 'oliefant' door de islamitische porseleinkast te gaan. Amerika is een ongekend sterke supermacht, maar wanneer de grotere landen er gezamenlijk voor kiezen om voortaan zaken te doen in euro's zal Amerika vanzelf een knieval maken. Arrogante Bush zal dan een keer luisteren naar wat anderen te zeggen hebben.
De tijd is aangebroken dat China en India de dollar loskoppelen van hun munteenheid, dan gaat de doofstomme Bush vanzelf luisteren naar Europa. Amerika voelt de hete adem van potentiële supermachten en probeert de wereld opnieuw te ordenen. Daarvoor gebruikt Amerika een arsenaal aan leugens, waaronder die van vrijheid en democratie en natuurlijk massavernietigingswapens. Op zich is vrijheid en democratie een legitiem doel, en één dat ik van harte steun, maar het heiligt niet de middelen om met grof geweld democratie op te leggen aan een soeverein land.
De inval in Irak is er niet geweest vanwege de massavernietigingswapens of om het Iraakse volk te bevrijden van het voormalig regime. Dat zijn níet de ware redenen, maar drogredenen. In het geval van Irak draait het enkel om olie. Volgens Jeremy Rifkin, econoom en adviseur van de Amerikaanse president Bush, zijn wij 'oliemensen'. Antropologen zullen in de toekomst terugblikken naar onze tijd als 'het olietijdperk'. Ik wil graag verwijzen naar het interview van Twee Vandaag met Rifkin. Ga naar de site van Twee Vandaag en zoek naar 'Olievoorraden slinken snel'.
De doctrines die vandaag de dag ten uitvoer worden gebracht in Irak, zijn al in de beginjaren '90 geschreven, na de eerste Golfoorlog en vóór 11 september 2001. De 'neocons' spreken zelf in dit verband van een 'Project for the New American Century' (PNAC). Op dit moment is de wereld volkomen afhankelijk van olie. Wie de olievoorraden controleert heeft macht en anderen voor het nakijken. Amerika is uit op olie en dus meer macht. De VS wil groeien en de groei van anderen frustreren. Bush probeert daarom zijn tegenstanders te verlammen en vijanden uit te schakelen met groot militair machtsvertoon. Rusland wordt ingekapseld, net als Irak en Afghanistan, door Amerikaanse legerbases in omringende landen.
Een supermacht kan alleen supermacht blijven door anderen van zich afhankelijk te maken. Dat is wat we zien in de wereld van vandaag. Wijsheid komt niet met de jaren, ouderdom wel. Amerika heeft geen honderden miljarden dollars van de Amerikaanse belastingbetaler geïnvesteerd in een illegale oorlog om Irak daarna zelf te laten bepalen in de toekomst aan wie zij olie verkoopt. En zeker niet aan landen als China en India, twee landen die een explosieve groei doormaken en op lange termijn een bedreiging vormen voor de Verenigde Staten...
BRON (http://www.dejongejournalist.nl/index.php?itemid=1346)