barneveld
18-02-05, 21:35
De Vlaamse Leeuw is Arabisch
Dat Europeanen denigrerend neerkijken op Arabieren en moslims is een tamelijk recent fenomeen. Voordien werden ze door ons bewonderd en nageaapt. Dat schrijft Lucas Catherine in 'Vuile Arabieren, bedlectuur voor Vlaams-Blokkers'. Een leuk boek voor wie wil meepraten over migranten. En wie wil dat niet?
Lucas Catherine: "Ons eerste contact met de Arabische cultuur vond plaats tijdens de kruistochten. Dat waren weliswaar ook geen Arabiervriendelijke ondernemingen, maar het lag toen toch anders: het ging om een 'Heilige Oorlog' tegen een vijand die we hoog inschatten en waar we niet op neerkeken. Onze kruisvaarders werden niet alleen door die superieure vijand verslagen -de laatste kruisvaardersburcht viel in 1291- ze namen tijdens hun verblijf in het Midden-Oosten ook heel wat elementen uit de Arabische cultuur over."
De voorbeelden zijn talrijk en op zijn minst verrassend.
Ziekenhuizen en dokters. "Middeleeuws Europa had weinig belangstelling voor geneeskunde. We stonden wantrouwig tegenover het lichaam en gaven weinig om lichaamsverzorging. Een dokter mocht toen, volgens een vreemd dogma, niet met zijn handen werken. De zieken moesten het stellen met handoplegging, duiveluitbanning en gebed. Bij de Arabieren was dat anders. Dokter Abu Bakr al Razi richtte in het begin van de negende eeuw al het eerste ziekenhuis op. Men vertelt dat hij de plaats voor het ziekenhuis koos door in de stad brokken vlees op te hangen. Waar het vlees het laatste rot werd -de meest hygiënische plek- bouwde hij het ziekenhuis."
Mode. "Sommige vrouwen vergezelden hun man op kruisvaart. Zij brachten de kleren, die de moslimvrouw in de vrouwenvertrekken droeg, mee naar Europa. Het begon met de split opzij in de jurk en eindigde in de veertiende eeuw met een heus haremkostuum. Ook het met de heupen wiegen, werd afgekeken van de Arabieren. In het Arabisch hebben ze het over 'rah'a': met de billen draaien als een raspaard."
Verder ook nog: cheques, muziekinstrumenten, de cijfers, papier, algebra, landkaarten, universiteiten, het kompas, de pyjama, de douane, fluweel, cosmetica, het schaakspel, de windmolen en zelfs… de Vlaamse Leeuw. De leeuw stond op het wapenschild van sultan Baybars. Een moedig man hoor, daar niet van. Hij was het bijvoorbeeld die de kruisvaarders uit Nazareth verdreef.
Dat we nu neerkijken op Arabieren (volkeren die Arabisch spreken) en moslims (aanhangers van de islam) heeft veel -zo niet álles- te maken met het kolonialisme. In de 19de eeuw deelde Europa de moslimwereld op, van Marokko tot Indonesië, en verdeelde de koek. Catherine: "Sinds de kolonisatie kijkt Europa neer op al wat moslim of Arabier is. Want een volk dat je onderdrukt, kan je niet hoogachten, en zijn cultuur vind je automatisch waardeloos."
Over de titel van zijn boek, Vuile Arabieren, vertelt Catherine: "In de jaren zestig, werden Marokkaanse en Turkse gastarbeiders naar België gelokt om zwaar en onderbetaald werk uit te voeren, waar geen inlander voor te vinden was. Het ging om ongeschoold werkvolk uit arme achtergebleven gebieden, zoals het platteland van Anatolië en het Berbergebied. Door de smerige karweitjes die ze op zich namen, kregen ze de bijnaam 'vuile Arabieren', en daarmee volgden ze in feite de 'sales Flamins' op, die vóór hen die klusjes opknapten. Dus: ons eigen volk wás eerst."
Vuile Arabieren. Bedlectuur voor Vlaams Blokkers. Door Lucas Catherine. Hadewijch Antwerpen-Baarn. ISBN 90 5240 206X
Dat Europeanen denigrerend neerkijken op Arabieren en moslims is een tamelijk recent fenomeen. Voordien werden ze door ons bewonderd en nageaapt. Dat schrijft Lucas Catherine in 'Vuile Arabieren, bedlectuur voor Vlaams-Blokkers'. Een leuk boek voor wie wil meepraten over migranten. En wie wil dat niet?
Lucas Catherine: "Ons eerste contact met de Arabische cultuur vond plaats tijdens de kruistochten. Dat waren weliswaar ook geen Arabiervriendelijke ondernemingen, maar het lag toen toch anders: het ging om een 'Heilige Oorlog' tegen een vijand die we hoog inschatten en waar we niet op neerkeken. Onze kruisvaarders werden niet alleen door die superieure vijand verslagen -de laatste kruisvaardersburcht viel in 1291- ze namen tijdens hun verblijf in het Midden-Oosten ook heel wat elementen uit de Arabische cultuur over."
De voorbeelden zijn talrijk en op zijn minst verrassend.
Ziekenhuizen en dokters. "Middeleeuws Europa had weinig belangstelling voor geneeskunde. We stonden wantrouwig tegenover het lichaam en gaven weinig om lichaamsverzorging. Een dokter mocht toen, volgens een vreemd dogma, niet met zijn handen werken. De zieken moesten het stellen met handoplegging, duiveluitbanning en gebed. Bij de Arabieren was dat anders. Dokter Abu Bakr al Razi richtte in het begin van de negende eeuw al het eerste ziekenhuis op. Men vertelt dat hij de plaats voor het ziekenhuis koos door in de stad brokken vlees op te hangen. Waar het vlees het laatste rot werd -de meest hygiënische plek- bouwde hij het ziekenhuis."
Mode. "Sommige vrouwen vergezelden hun man op kruisvaart. Zij brachten de kleren, die de moslimvrouw in de vrouwenvertrekken droeg, mee naar Europa. Het begon met de split opzij in de jurk en eindigde in de veertiende eeuw met een heus haremkostuum. Ook het met de heupen wiegen, werd afgekeken van de Arabieren. In het Arabisch hebben ze het over 'rah'a': met de billen draaien als een raspaard."
Verder ook nog: cheques, muziekinstrumenten, de cijfers, papier, algebra, landkaarten, universiteiten, het kompas, de pyjama, de douane, fluweel, cosmetica, het schaakspel, de windmolen en zelfs… de Vlaamse Leeuw. De leeuw stond op het wapenschild van sultan Baybars. Een moedig man hoor, daar niet van. Hij was het bijvoorbeeld die de kruisvaarders uit Nazareth verdreef.
Dat we nu neerkijken op Arabieren (volkeren die Arabisch spreken) en moslims (aanhangers van de islam) heeft veel -zo niet álles- te maken met het kolonialisme. In de 19de eeuw deelde Europa de moslimwereld op, van Marokko tot Indonesië, en verdeelde de koek. Catherine: "Sinds de kolonisatie kijkt Europa neer op al wat moslim of Arabier is. Want een volk dat je onderdrukt, kan je niet hoogachten, en zijn cultuur vind je automatisch waardeloos."
Over de titel van zijn boek, Vuile Arabieren, vertelt Catherine: "In de jaren zestig, werden Marokkaanse en Turkse gastarbeiders naar België gelokt om zwaar en onderbetaald werk uit te voeren, waar geen inlander voor te vinden was. Het ging om ongeschoold werkvolk uit arme achtergebleven gebieden, zoals het platteland van Anatolië en het Berbergebied. Door de smerige karweitjes die ze op zich namen, kregen ze de bijnaam 'vuile Arabieren', en daarmee volgden ze in feite de 'sales Flamins' op, die vóór hen die klusjes opknapten. Dus: ons eigen volk wás eerst."
Vuile Arabieren. Bedlectuur voor Vlaams Blokkers. Door Lucas Catherine. Hadewijch Antwerpen-Baarn. ISBN 90 5240 206X