Don Vito
20-02-05, 01:27
11 september. Waarom de kapers vrij spel kregen
11 September 2001. Een datum die in de collectieve geheugens van zowel de Westerse als de Islamitische wereld staat gegrift. Vriend noch vijand zullen deze dag licht vergeten. Er ging een schokgolf van ongekende kracht door de wereld toen het symbool van het Amerikaanse ongebreidelde kapitalisme, het World Trade Center in New York, door vliegtuigen werd vernietigd en the American Dream vrijwel live op tv in een nachtmerrie veranderde. Hoe kon dit gebeuren, vroeg en vraagt men zich verbijsterd af. Werd deze weerzinwekkende misdaad dan niet voorzien? Had deze slachting niet voorkomen kunnen worden? De auteur van dit ‘voer voor democraten’ toont aan dat de Amerikaanse inlichtingendiensten de kapers willens en wetens lieten begaan en geeft als antwoord op de vraag "… gaat het militair-strategische denken van generaals en geheime diensten zover dat ze in bepaalde omstandigheden kiezen voor bloedige terreuraanslagen tegen het eigen Amerikaanse volk"? (blz. 99) een openlijk ‘ja’.
Waarschuwingen en bewijzen
"Een maand voor de fatale 11de september 2001 geeft de Russische president Poetin zijn inlichtingendiensten de opdracht de Amerikaanse regering in de meest dringende en dwingende termen te waarschuwen dat terroristen grootscheepse aanvallen op Amerikaanse regeringsgebouwen plannen. Russische officieren zeggen daarop aan hun collega’s van de CIA dat 25 terroristen opgeleid werden om vliegtuigen te kapen en die in zelfmoordacties te pletter te doen vliegen." (blz. 6). Washington haalt de schouders op en zegt niets te kunnen doen. Eerder, in juni 2001, zegt de Duitse inlichtingendienst BND letterlijk tegen de CIA: "Terroristen uit het Midden-Oosten zijn van plan passagiersvliegtuigen te kapen om daarmee belangrijke symbolen van de Verenigde Staten aan te vallen." (blz. 7). Naast waarschuwingen kwamen er aanwijzingen en keiharde bewijzen - niet alleen van buiten de V.S. Op 17 augustus 2001 wordt in de staat Minnesota een Marokkaan aangehouden nadat de FBI op zijn vreemde gedrag wees: hij nam vlieglessen maar wilde perse niet leren landen of opstijgen. De agent die het onderzoek leidde "schrijft dat het vermoedelijk om een kaper gaat ‘die van plan was met een vliegtuig in het World Trade Center te vliegen’." (blz. 8). Al eerder, in september 1999 (!), schrijft een commissie van de Library of Congress (de Bibliotheek van het Amerikaanse Congres) in een rapport: "Zelfmoordpiloten van het martelarenbataljon van al-Qaeda zouden vliegtuigen kunnen doen crashen tegen het Pentagon, het hoofdkwartier van de CIA of tegen het Witte Huis." (blz. 10, 11) Hoewel ze tot 11 september 2001 aan een vorm van politieke zwakzinnigheid leken te lijden, lijken FBI en CIA na de ramp opeens zowat alles te weten en volgt de ene arrestatie na de andere…
Minutieus heeft de schrijver de misdadige samenzwering van de geheime diensten van de V.S. gevolgd en blootgelegd. Hij laat zien dat de "meest gezochte misdadiger" Osama bin Laden op de loonlijst van de CIA heeft gestaan en dat de "creatie van het Taliban-regime (…) met de directe hulp van Pakistan en onder auspiciën van de Verenigde Staten" plaatsvond om het communistische regiem in Afghanistan te bestrijden. (blz. 17) In juli 2001 (!) wordt bin Laden in een Amerikaans ziekenhuis in Dubai opgenomen maar niet gearresteerd. Bovendien heeft hij een ontmoeting met het hoofd van de CIA aldaar en wordt hem geen strobreed in de weg gelegd…
What’s in a name?
Wat de achterliggende belangen van de V.S. zijn wordt helder in het volgende citaat: "De Britse krant The Guardian (een internationaal gezaghebbend onafhankelijk links-liberaal blad, JB) schrijft op 16 januari 2002: ‘De Verenigde Staten zijn bezig met een strategische machtsgreep van een epische omvang in Centraal Azië. Vroeger zou en dit soort expansionisme kolonialisme of imperialisme genoemd hebben. Nu heet het gewoon oorlog tegen het terrorisme." (blz. 96) Om een excuus te hebben om deze oorlog om de macht in het Nabije Oosten en Centraal Azië te ontketenen én de bevolking van de V.S. en zijn bondgenoten achter zich te krijgen, laat men de moordenaars van "9-11" hun gang gaan.
Het relaas van de officiële actie tegen de aanslagen is misschien nog schokkender dan de aanslag zelf. Na 1994 is het volgens "mensen die wel wat weten van de veiligheid in het luchtruim, zo goed als onmogelijk" dat een vliegtuig het WTC nadert en binnenvliegt zonder dat iemand tussenbeide komt. In dat jaar landt een eenmotorig vliegtuigje op het grasveld vlak voor het Witte Huis. Vanaf die tijd is de USAF (de Amerikaanse Luchtmacht) voorbereid op soortgelijke incidenten. Binnen maximaal "21 minuten tussen het verbreken van het contact tussen de controletoren en de piloot" (blz. 34) zijn militaire vliegtuigen - en dit zijn praktijkvoorbeelden - bij het betreffende toestel. Na de eerste zelfmoordactie, die van American Airlines vlucht 11, duurt het 48 minuten voor de straaljagers ter plaatse zijn. Bij de tweede actie, gericht tegen de zuidelijke toren van het WTC, uitgevoerd door United Airlines vlucht 175, doet men niets, helemaal niets, om het toestel te onderscheppen. Bij American Airlines vlucht 77 - het derde toestel, dat tegen het Pentagon (!) in Washington te pletter vliegt - duurt het eveneens 48 minuten voor twee gevechtsvliegtuigen ter plaatse zijn – een minuut na de crash… Hoe kon dit zo lang duren? Het antwoord is even simpel als schokkend. De toestellen stegen op van relatief veraf gelegen bases terwijl er vlakbij New York een luchtmachtbasis ligt; ze vlogen met een gemiddelde snelheid van 1050 resp. 890 km/u terwijl ze gemakkelijk het drievoudige kunnen halen. Bovendien stegen ze veel te laat op: resp. 30 en 36 minuten na het verbreken van het contact. Anders gezegd, pas negen minuten resp. een kwartier nadat ze al ter plaatse hadden moeten zijn stegen ze op! Alsof ze hoe dan ook te laat moesten komen.
De Iraakse dreiging
Wat voor belang hebben de geheime diensten en de regering van de V.S. erbij om moordenaars hun gang te laten gaan en duizenden mensen te doden? Ongeacht of zij Democratisch of Republikeins zijn, streefden en streven opeenvolgende Amerikaanse regeringen naar handhaving van de Amerikaanse economische, politieke en militaire hegemonie. Zo was het John F. Kennedy, de Democraat, die de aanval op Cuba (Varkensbaai, 1961) beval en in 1962/63 de oorlog in Vietnam zijn gruwelijke wending gaf. Bush jr., Republikein, popelt van ongeduld om hem te overtreffen met een nieuwe aanvalsoorlog tegen Irak. Dat daar een misdadiger dictator is, hoeft geen discussie, net zo goed als het duidelijk is dat een oorlog tegen Irak niet om democratie gaat maar om olie en macht. Wie twijfelt aan de visie van de schrijver moet het hierna volgende recente nieuws lezen. Van onverdachte zijde komt steun voor het standpunt dat de "Iraakse dreiging" niet meer is dan een verzinsel: op 4 september 2002 verklaart oud-minister onder president "Johnson moordenaar", Ramsey Clark, op een persconferentie: "De bewering dat Irak een bedreiging vormt, is complete oplichterij. Ik denk niet dat zij (de regering Bush en zijn bendeleden, JB) dat zelf ook maar een minuut geloven." "… Zbigniew Brzezinski, "één van de belangrijkste architecten van Amerika’s buitenlandse politiek en nationaal veiligheidsadviseur onder president Carter (…) schrijft al in 1997: ‘Het nastreven van macht roept niet meteen passies op bij het volk. Behalve als dat volk zich opeens bedreigd voelt." Op 11 september is die dreiging er." (blz. 123) Hitler ensceneerde een "Pools grensincident" om een excuus te hebben Polen binnen te vallen. Bush hoefde niets te ensceneren. Hij kreeg zijn "Poolse grensincident" in de schoot geworpen. Hij heeft ook geen fascistische dictatuur of rassenleer nodig om zijn doel te bereiken. Sterker: dat zijn slechts hinderpalen. Democratie verkoopt veel beter
11 September 2001. Een datum die in de collectieve geheugens van zowel de Westerse als de Islamitische wereld staat gegrift. Vriend noch vijand zullen deze dag licht vergeten. Er ging een schokgolf van ongekende kracht door de wereld toen het symbool van het Amerikaanse ongebreidelde kapitalisme, het World Trade Center in New York, door vliegtuigen werd vernietigd en the American Dream vrijwel live op tv in een nachtmerrie veranderde. Hoe kon dit gebeuren, vroeg en vraagt men zich verbijsterd af. Werd deze weerzinwekkende misdaad dan niet voorzien? Had deze slachting niet voorkomen kunnen worden? De auteur van dit ‘voer voor democraten’ toont aan dat de Amerikaanse inlichtingendiensten de kapers willens en wetens lieten begaan en geeft als antwoord op de vraag "… gaat het militair-strategische denken van generaals en geheime diensten zover dat ze in bepaalde omstandigheden kiezen voor bloedige terreuraanslagen tegen het eigen Amerikaanse volk"? (blz. 99) een openlijk ‘ja’.
Waarschuwingen en bewijzen
"Een maand voor de fatale 11de september 2001 geeft de Russische president Poetin zijn inlichtingendiensten de opdracht de Amerikaanse regering in de meest dringende en dwingende termen te waarschuwen dat terroristen grootscheepse aanvallen op Amerikaanse regeringsgebouwen plannen. Russische officieren zeggen daarop aan hun collega’s van de CIA dat 25 terroristen opgeleid werden om vliegtuigen te kapen en die in zelfmoordacties te pletter te doen vliegen." (blz. 6). Washington haalt de schouders op en zegt niets te kunnen doen. Eerder, in juni 2001, zegt de Duitse inlichtingendienst BND letterlijk tegen de CIA: "Terroristen uit het Midden-Oosten zijn van plan passagiersvliegtuigen te kapen om daarmee belangrijke symbolen van de Verenigde Staten aan te vallen." (blz. 7). Naast waarschuwingen kwamen er aanwijzingen en keiharde bewijzen - niet alleen van buiten de V.S. Op 17 augustus 2001 wordt in de staat Minnesota een Marokkaan aangehouden nadat de FBI op zijn vreemde gedrag wees: hij nam vlieglessen maar wilde perse niet leren landen of opstijgen. De agent die het onderzoek leidde "schrijft dat het vermoedelijk om een kaper gaat ‘die van plan was met een vliegtuig in het World Trade Center te vliegen’." (blz. 8). Al eerder, in september 1999 (!), schrijft een commissie van de Library of Congress (de Bibliotheek van het Amerikaanse Congres) in een rapport: "Zelfmoordpiloten van het martelarenbataljon van al-Qaeda zouden vliegtuigen kunnen doen crashen tegen het Pentagon, het hoofdkwartier van de CIA of tegen het Witte Huis." (blz. 10, 11) Hoewel ze tot 11 september 2001 aan een vorm van politieke zwakzinnigheid leken te lijden, lijken FBI en CIA na de ramp opeens zowat alles te weten en volgt de ene arrestatie na de andere…
Minutieus heeft de schrijver de misdadige samenzwering van de geheime diensten van de V.S. gevolgd en blootgelegd. Hij laat zien dat de "meest gezochte misdadiger" Osama bin Laden op de loonlijst van de CIA heeft gestaan en dat de "creatie van het Taliban-regime (…) met de directe hulp van Pakistan en onder auspiciën van de Verenigde Staten" plaatsvond om het communistische regiem in Afghanistan te bestrijden. (blz. 17) In juli 2001 (!) wordt bin Laden in een Amerikaans ziekenhuis in Dubai opgenomen maar niet gearresteerd. Bovendien heeft hij een ontmoeting met het hoofd van de CIA aldaar en wordt hem geen strobreed in de weg gelegd…
What’s in a name?
Wat de achterliggende belangen van de V.S. zijn wordt helder in het volgende citaat: "De Britse krant The Guardian (een internationaal gezaghebbend onafhankelijk links-liberaal blad, JB) schrijft op 16 januari 2002: ‘De Verenigde Staten zijn bezig met een strategische machtsgreep van een epische omvang in Centraal Azië. Vroeger zou en dit soort expansionisme kolonialisme of imperialisme genoemd hebben. Nu heet het gewoon oorlog tegen het terrorisme." (blz. 96) Om een excuus te hebben om deze oorlog om de macht in het Nabije Oosten en Centraal Azië te ontketenen én de bevolking van de V.S. en zijn bondgenoten achter zich te krijgen, laat men de moordenaars van "9-11" hun gang gaan.
Het relaas van de officiële actie tegen de aanslagen is misschien nog schokkender dan de aanslag zelf. Na 1994 is het volgens "mensen die wel wat weten van de veiligheid in het luchtruim, zo goed als onmogelijk" dat een vliegtuig het WTC nadert en binnenvliegt zonder dat iemand tussenbeide komt. In dat jaar landt een eenmotorig vliegtuigje op het grasveld vlak voor het Witte Huis. Vanaf die tijd is de USAF (de Amerikaanse Luchtmacht) voorbereid op soortgelijke incidenten. Binnen maximaal "21 minuten tussen het verbreken van het contact tussen de controletoren en de piloot" (blz. 34) zijn militaire vliegtuigen - en dit zijn praktijkvoorbeelden - bij het betreffende toestel. Na de eerste zelfmoordactie, die van American Airlines vlucht 11, duurt het 48 minuten voor de straaljagers ter plaatse zijn. Bij de tweede actie, gericht tegen de zuidelijke toren van het WTC, uitgevoerd door United Airlines vlucht 175, doet men niets, helemaal niets, om het toestel te onderscheppen. Bij American Airlines vlucht 77 - het derde toestel, dat tegen het Pentagon (!) in Washington te pletter vliegt - duurt het eveneens 48 minuten voor twee gevechtsvliegtuigen ter plaatse zijn – een minuut na de crash… Hoe kon dit zo lang duren? Het antwoord is even simpel als schokkend. De toestellen stegen op van relatief veraf gelegen bases terwijl er vlakbij New York een luchtmachtbasis ligt; ze vlogen met een gemiddelde snelheid van 1050 resp. 890 km/u terwijl ze gemakkelijk het drievoudige kunnen halen. Bovendien stegen ze veel te laat op: resp. 30 en 36 minuten na het verbreken van het contact. Anders gezegd, pas negen minuten resp. een kwartier nadat ze al ter plaatse hadden moeten zijn stegen ze op! Alsof ze hoe dan ook te laat moesten komen.
De Iraakse dreiging
Wat voor belang hebben de geheime diensten en de regering van de V.S. erbij om moordenaars hun gang te laten gaan en duizenden mensen te doden? Ongeacht of zij Democratisch of Republikeins zijn, streefden en streven opeenvolgende Amerikaanse regeringen naar handhaving van de Amerikaanse economische, politieke en militaire hegemonie. Zo was het John F. Kennedy, de Democraat, die de aanval op Cuba (Varkensbaai, 1961) beval en in 1962/63 de oorlog in Vietnam zijn gruwelijke wending gaf. Bush jr., Republikein, popelt van ongeduld om hem te overtreffen met een nieuwe aanvalsoorlog tegen Irak. Dat daar een misdadiger dictator is, hoeft geen discussie, net zo goed als het duidelijk is dat een oorlog tegen Irak niet om democratie gaat maar om olie en macht. Wie twijfelt aan de visie van de schrijver moet het hierna volgende recente nieuws lezen. Van onverdachte zijde komt steun voor het standpunt dat de "Iraakse dreiging" niet meer is dan een verzinsel: op 4 september 2002 verklaart oud-minister onder president "Johnson moordenaar", Ramsey Clark, op een persconferentie: "De bewering dat Irak een bedreiging vormt, is complete oplichterij. Ik denk niet dat zij (de regering Bush en zijn bendeleden, JB) dat zelf ook maar een minuut geloven." "… Zbigniew Brzezinski, "één van de belangrijkste architecten van Amerika’s buitenlandse politiek en nationaal veiligheidsadviseur onder president Carter (…) schrijft al in 1997: ‘Het nastreven van macht roept niet meteen passies op bij het volk. Behalve als dat volk zich opeens bedreigd voelt." Op 11 september is die dreiging er." (blz. 123) Hitler ensceneerde een "Pools grensincident" om een excuus te hebben Polen binnen te vallen. Bush hoefde niets te ensceneren. Hij kreeg zijn "Poolse grensincident" in de schoot geworpen. Hij heeft ook geen fascistische dictatuur of rassenleer nodig om zijn doel te bereiken. Sterker: dat zijn slechts hinderpalen. Democratie verkoopt veel beter