barfly
23-02-05, 18:30
AMSTERDAM - Syriërs zijn diep in de Libanese samenleving doorgedrongen. Werklozen komen er aan een baan, de boeren halen er water. De bemoeienis is veel meer dan een militaire.
Syrië heeft Libanon stap voor stap overgenomen sinds de Franse kolonialen het Midden-Oosten verlieten
Het was rond 1980 dat deze grap in Libanon de ronde deed.
Haastig klampt een Libanees een politieagent aan. 'Meneer, meneer, een Zwitser heeft mijn Syrische horloge gestolen.'
Verbaasd kijkt de agent hem aan. 'Hoe bedoel je: een Zwitser heeft je Syrische horloge gestolen? Je bedoelt een Syriër heeft je Zwitserse horloge gestolen.'
De Libanees lacht opgelucht. 'U zegt het, meneer, niet ik.'
De Amerikaanse New York Times-verslaggever Thomas Friedman haalt de grap aan in zijn boek From Beirut to Jerusalem om te illustreren hoe snel de angst voor Syrië zich heeft geworteld onder de Libanezen, nadat troepen uit het buurland zich in 1976 in de burgeroorlog hadden gemengd.
Sindsdien heeft Damascus van geen wijken willen weten. Sterker nog, gestaag heeft het Ba'ath-regime van vader en zoon Assad zijn invloed uitgebreid - Libanon heeft tegenwoordig veel weg van een satellietstaat. De Syrische geheime dienst, de mukhabarat, heeft er overal zijn spionnen, al is de repressie er minder dan aan de overzijde van de oostgrens.
Het protest tegen de Syrische dominantie dat sinds de aanslag op oud-premier Rafik Hariri in de straten van Beiroet bijna dagelijks oplaait, doet vermoeden dat veel Libanezen de angst van weleer hebben afgeschud. Maar het 'Syrië eruit!' dat de demonstranten eisen, geruggesteund door de VN, is niet zo eenvoudig uit te voeren als het terugtrekken van 14 duizend soldaten wel lijkt. De bemoeienis gaat veel verder dan de legering van militairen.
Vanaf de steigers voor de gevels van de kustboulevard Corniche waren het vooral Syrische bouwvakkers die de aanslag op Hariri hebben gezien. De toevloed van Syrische arbeidskrachten heet wel 'de andere bezetting' in Libanese oppositiekringen. De machthebbers in Damascus hebben er baat bij: de arbeiders sturen jaarlijks honderden miljoenen dollars naar huis en de banen in Libanon bieden een oplossing voor de werkloosheid in Syrië.
De gastarbeiders-statistieken zijn schimmig. Van 50 duizend (ministerie van Arbeid) tot een miljoen (de christelijke oppositie) - de waarheid ligt vermoedelijk in het midden. Hoe dan ook: onder de vier miljoen Libanezen zijn de Syriërs goed vertegenwoordigd.
Sluipenderwijs heeft Damascus de 'historische vergissing' van de Fransen goedgemaakt. De koloniale machthebbers besloten in 1943 van Libanon een zelfstandig land te maken; Parijs liet Syrië pas in 1946 op eigen benen staan. Maar in de ogen van Damascus was het Grotere Syrië, ook wel de Levant geheten, een ondeelbaar gebied. In 1949 hebben de Syriërs meteen al geprobeerd onrust te stoken in Libanon om hen een excuus te geven in te grijpen - tevergeefs. Maar toen de burgeroorlog in 1975 uitbrak, greep Damascus alsnog zijn kans.
Samen met Israël beschikte Syrië van alle buitenlandse betrokkenen over de langste adem. Na de zware aanslagen in Beiroet op de Amerikaanse en Franse troepen in 1983, met respectievelijk 241 en 58 doden, heeft de internationale gemeenschap zich snel van Libanon afgewend. Toen het Akkoord van Taif in 1989 een einde aan de burgeroorlog bracht, had Syrië feitelijk gezag over 90 procent van het grondgebied, en Israël in het zuiden nog over 10 procent. Het streven de 'vergissing van '43' recht te zetten was bijna voltooid.
Damascus bezegelde de relatie met Beiroet twee jaar later met het 'Verdrag van Broederschap, Samenwerking en Coördinatie' en het 'Defensie- en Veiligheidsakoord'. De samenwerking reikt zo ver dat Syrië driekwart van het water uit de Asi-rivier in de Bekaa-vallei onderschept voor de bevloeiing van de eigen landbouw - en dat terwijl de rivier uiteindelijk naar Syrië meandert. De Libanese boeren blijven achter met een tekort aan water.
Toen het Israëlische leger zich in 2000 uit de grensstreek met Libanon terugtrok, vierde de door Syrië gesteunde verzetsbeweging Hezbollah dat als een overwinning. Ze hadden de Israëli's het land uitgejaagd! - Damascus had eindelijk heel Libanon in zijn greep. Een oude wens was in vervulling gegaan: Libanon als buffer tegen een Israëlische aanval op Damascus en als uitvalsbasis voor Hezbollah.
Dat waarborgt Syrië's rol als major player in de regio.
Bron: www.volkskrant.nl
Ik krijg toch steeds meer de indruk dat de burgeroorlog in Libanon wellicht is georganiseerd door Syrië waarschijnlijk in combinatie met Israel al zal dat niet in overleg zijn geweest.
Syrië heeft Libanon stap voor stap overgenomen sinds de Franse kolonialen het Midden-Oosten verlieten
Het was rond 1980 dat deze grap in Libanon de ronde deed.
Haastig klampt een Libanees een politieagent aan. 'Meneer, meneer, een Zwitser heeft mijn Syrische horloge gestolen.'
Verbaasd kijkt de agent hem aan. 'Hoe bedoel je: een Zwitser heeft je Syrische horloge gestolen? Je bedoelt een Syriër heeft je Zwitserse horloge gestolen.'
De Libanees lacht opgelucht. 'U zegt het, meneer, niet ik.'
De Amerikaanse New York Times-verslaggever Thomas Friedman haalt de grap aan in zijn boek From Beirut to Jerusalem om te illustreren hoe snel de angst voor Syrië zich heeft geworteld onder de Libanezen, nadat troepen uit het buurland zich in 1976 in de burgeroorlog hadden gemengd.
Sindsdien heeft Damascus van geen wijken willen weten. Sterker nog, gestaag heeft het Ba'ath-regime van vader en zoon Assad zijn invloed uitgebreid - Libanon heeft tegenwoordig veel weg van een satellietstaat. De Syrische geheime dienst, de mukhabarat, heeft er overal zijn spionnen, al is de repressie er minder dan aan de overzijde van de oostgrens.
Het protest tegen de Syrische dominantie dat sinds de aanslag op oud-premier Rafik Hariri in de straten van Beiroet bijna dagelijks oplaait, doet vermoeden dat veel Libanezen de angst van weleer hebben afgeschud. Maar het 'Syrië eruit!' dat de demonstranten eisen, geruggesteund door de VN, is niet zo eenvoudig uit te voeren als het terugtrekken van 14 duizend soldaten wel lijkt. De bemoeienis gaat veel verder dan de legering van militairen.
Vanaf de steigers voor de gevels van de kustboulevard Corniche waren het vooral Syrische bouwvakkers die de aanslag op Hariri hebben gezien. De toevloed van Syrische arbeidskrachten heet wel 'de andere bezetting' in Libanese oppositiekringen. De machthebbers in Damascus hebben er baat bij: de arbeiders sturen jaarlijks honderden miljoenen dollars naar huis en de banen in Libanon bieden een oplossing voor de werkloosheid in Syrië.
De gastarbeiders-statistieken zijn schimmig. Van 50 duizend (ministerie van Arbeid) tot een miljoen (de christelijke oppositie) - de waarheid ligt vermoedelijk in het midden. Hoe dan ook: onder de vier miljoen Libanezen zijn de Syriërs goed vertegenwoordigd.
Sluipenderwijs heeft Damascus de 'historische vergissing' van de Fransen goedgemaakt. De koloniale machthebbers besloten in 1943 van Libanon een zelfstandig land te maken; Parijs liet Syrië pas in 1946 op eigen benen staan. Maar in de ogen van Damascus was het Grotere Syrië, ook wel de Levant geheten, een ondeelbaar gebied. In 1949 hebben de Syriërs meteen al geprobeerd onrust te stoken in Libanon om hen een excuus te geven in te grijpen - tevergeefs. Maar toen de burgeroorlog in 1975 uitbrak, greep Damascus alsnog zijn kans.
Samen met Israël beschikte Syrië van alle buitenlandse betrokkenen over de langste adem. Na de zware aanslagen in Beiroet op de Amerikaanse en Franse troepen in 1983, met respectievelijk 241 en 58 doden, heeft de internationale gemeenschap zich snel van Libanon afgewend. Toen het Akkoord van Taif in 1989 een einde aan de burgeroorlog bracht, had Syrië feitelijk gezag over 90 procent van het grondgebied, en Israël in het zuiden nog over 10 procent. Het streven de 'vergissing van '43' recht te zetten was bijna voltooid.
Damascus bezegelde de relatie met Beiroet twee jaar later met het 'Verdrag van Broederschap, Samenwerking en Coördinatie' en het 'Defensie- en Veiligheidsakoord'. De samenwerking reikt zo ver dat Syrië driekwart van het water uit de Asi-rivier in de Bekaa-vallei onderschept voor de bevloeiing van de eigen landbouw - en dat terwijl de rivier uiteindelijk naar Syrië meandert. De Libanese boeren blijven achter met een tekort aan water.
Toen het Israëlische leger zich in 2000 uit de grensstreek met Libanon terugtrok, vierde de door Syrië gesteunde verzetsbeweging Hezbollah dat als een overwinning. Ze hadden de Israëli's het land uitgejaagd! - Damascus had eindelijk heel Libanon in zijn greep. Een oude wens was in vervulling gegaan: Libanon als buffer tegen een Israëlische aanval op Damascus en als uitvalsbasis voor Hezbollah.
Dat waarborgt Syrië's rol als major player in de regio.
Bron: www.volkskrant.nl
Ik krijg toch steeds meer de indruk dat de burgeroorlog in Libanon wellicht is georganiseerd door Syrië waarschijnlijk in combinatie met Israel al zal dat niet in overleg zijn geweest.