angkor
25-02-05, 11:53
'Geert Mak verlaagt zich tot vuile insinuaties'
DEN HAAG 25-02-2005
Voorpagina De Volkskrant
Van onze verslaggever - De jongste bestseller van geschiedschrijver Geert Mak, Gedoemd tot kwetsbaarheid, staat vol met 'ronduit vuile insinuaties, onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden'. De auteur maakt zich bovendien schuldig aan geschiedvervalsing.
Dit schrijven twee invloedrijke VVD'ers, Luuk van Middelaar en Kees Berghuis, vandaag in de Volkskrant.
Luuk van Middelaar is politiek adviseur van fractievoorzitter Van Aartsen en secretaris van de commissie die het nieuwe Liberaal Manifest heeft geschreven. Berghuis is politiek assistent van vice-premier Zalm.
De twee auteurs hebben hun opiniestuk voorafgaand aan publicatie ter goedkeuring voorgelegd aan hun bazen. Die hadden geen bezwaar tegen publicatie.
In zijn onlangs verschenen boekje beschrijft Mak de gebeurtenissen in Nederland sinds de moord op de filmmaker Theo van Gogh op 2 november 2004.
Berghuis en Van Middelaar zijn woedend over Maks beschrijving van VVD'ers en andere rechtse politici als 'handelaren inangst'.
Met name de vergelijking van Ayaan Hirsi Ali's film Submission met nazi-propagandapraktijken vinden zij stuitend.
'Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici', aldus Van Middelaar en Berghuis.
Volledig artikel:
Milde Geert Mak pleegt karaktermoord
Opinie
Kees Berghuis en Luuk van Middelaar, respectievelijk politiek adviseur van vice-premier Gerrit Zalm en van VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen, zijn niet erg gelukkig met Geert Maks sociaal-politieke schets van Nederland na de moord op Theo van Gogh in zijn nieuwste boekje 'Gedoemd tot kwetsbaarheid'.
'Waar moet ik beginnen?' Zo begint Geert Mak zijn boekje Gedoemd tot kwetsbaarheid, als hij worstelt met de vraag hoe de gebeurtenissen in de laatste maanden van 2004 aan onze kleinkinderen te vertellen (besproken in Cicero, 18 februari). Deze gebeurtenissen zijn misschien inderdaad zo schokkend geweest dat ze over vijftig jaar nog steeds de mondelinge overlevering waard zijn. Dan is het ronduit dapper dat Mak zich al een maand na deze periode aan een poging tot geschiedschrijving heeft gewaagd.
In het boekje staat een aantal redeneringen, maar de opvallendste is deze: toen Theo van Gogh werd vermoord, zagen veel politici hun kans schoon om hun invloed te vergroten door het volk angst aan te jagen. Het volk was wel even geschokt maar hervond zich snel, terwijl de politici en de media misbruik gingen maken van de crisissfeer om kiezers en kijkers te winnen. Mak noemt de politici 'handelaren in angst'. Dat zal de verkoop van het werkje ironisch genoeg geen slecht doen.
Deze redenering wordt, zoals bij de auteur gebruikelijk, gelardeerd met tal van historische feiten, maar ook met een aantal ronduit vuile insinuaties. De film Submission wordt één op één vergeleken met Der Ewige Jude, een nazi-propagandafilm van Goebbels die joden als ratten afbeeldde. Ook komt de Kristallnacht voorbij, alsmede de deportaties van de joden uit Amsterdam en het plan van de Duitsers de joden naar Madagaskar te verbannen. Ziet u ook het verband met de inburgeringsplicht voor mensen die zich in ons land willen vestigen? Mak wel.
Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici. B. liet op het lichaam van zijn slachtoffer een brief achter, waarin behalve de afvallige moslima Hirsi Ali onder anderen de burgemeester van Amsterdam met de dood werd bedreigd en de VVD als jodenpartij werd neergezet. Mak wijdt geen letter aan dit antisemitisme, dat kwam hem niet uit.
Om zijn hoofdredenering een beetje consistent te houden, deinst Mak evenmin terug voor geschiedvervalsing. De beschrijving van de gang van zaken op het VVD-partijcongres eind november is onwaar. Maks verhaal is in geen enkel medium zo beschreven; aanwezig was hij ook niet op het congres, dus de bron is hier de dikke duim. Ook de verzoenende toespraak van de vice-premier is hem in de media opmerkelijk genoeg ontgaan. Evenmin was Ayaan Hirsi Ali 'onaantastbaar', zoals Mak meent, getuige tal van artikelen op onder meer deze Forumpagina. En het politieke debat ging negen dagen na de moord juist wel over de inrichting en de financiering van de veiligheidsdiensten. Maar goed, sinds zijn dagen als PSP-fractieassistent werd Mak nog zelden in de Tweede Kamer gezien.
Het is al met al een heel knap boek. Mak gebruikt zulke zachte woorden, zulke mooie omschrijvingen en roept soms zulke rake beelden op, dat je denkt: wat een milde, wijze man. Een ziener bijna. Doordat hij personen niet bij naam maar bij functie omschrijft, wekt Mak de suggestie dat lezing bedoeld is voor over enkele decennia, als het verhaal over het onvermijdelijke begin van een zwarte periode. 'Flessenpost', noemt hij zijn werkje. Maar wie alle stijlbloempjes eruit zeeft, houdt een fles vol onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden over. Die post is bovendien niet voor over vijftig jaar, maar voor nu. In zijn voorbarigheid toont de historicus van het heden zich een propagandist. Naar oude marxistische traditie gehuld in het gewaad van de geschiedwetenschap.
De auteur had het verhaal aan onze kleinkinderen misschien beter ergens anders kunnen laten beginnen. Een jaar of twintig geleden, bijvoorbeeld. 'Angst om te handelen', zou een goede leidraad zijn geweest. Dan had Mak uitgebreid kunnen verhalen over de stromingen in de politiek die ervoor kozen problemen te ontkennen tot het niet meer ging, om over te stappen op bagatelliseren. Hij had kunnen melden dat grote delen van de bevolking hierdoor ronduit gefrustreerd raakten en zich onbegrepen wisten. Mak zou ongetwijfeld een mooie regenten-gelijkenis hebben gevonden om de houding van die progressieve politici te beschrijven, met hun eerste-klascoupé en de witte school voor hun kinderen.
Verder had Mak kunnen vertellen over Bolkestein, over Fortuyn, over de onderstroom in de samenleving en over de historische nederlaag van de sociaal-democraten in 2002. Ook een passage over de bekering van links op deze thema's had voor de hand gelegen.
Niemand zal ontkennen dat de spanningen in Nederland hoog opliepen na 2 november, dat er onheil in de lucht hing. Maar als Mak even had gewacht met zijn versie van de geschiedschrijving, dan had hij moeten beschrijven dat de politiek alles in het werk stelt om te voorkomen dat bevolkingsgroepen verder uiteen drijven. Dan had hij moeten vaststellen dat zijn geliefde traditie van pacificatie springlevend is. Dat de tolerantie van het 17de-eeuwse Amsterdam juist wordt hervonden wanneer de politiek niet langer onverschillig is voor wat er in de godshuizen wordt gepreekt.
Burgers zijn niet angstig. De samen leving als geheel reageert gematigd, constateerde de voorzitter van de grootste liberale fractie op 11 november in de Kamer. Burgers zijn wel bezorgd over een aantal fundamentele bedreigingen van hun samenleving, en terecht. Gelukkig zijn er politici die daarnaar luisteren en zich de vraag stellen: hoe veel verder moet het nog komen voordat onze liberale democratie haar weerbaarheid toont? Hoeveel antisemitisme, hoeveel homohaat, hoeveel jihadrekruteringen, hoeveel afgebrande kerken en moskeeën kunnen wij verdragen? En die vervolgens handelen, democratische meerderheden zoeken, verantwoording afleggen.
Maar dat verhaal kwam Mak kennelijk niet uit. Hij heeft gekozen voor een karaktermoord op politici die de Nederlandse samenleving in het juiste spoor willen krijgen. Het geschetste beeld zet zich snel vast. Zeker als je er, zoals de Volkskrant deed bij de warm-collegiale bespreking, een suggestieve foto bijplaatst (van Van Aartsen en Hirsi Ali, red.). Al met al is het niet Maks beste boek. Maar misschien valt dat alleen op doordat we ditmaal zelf hebben meegemaakt wat hij beschrijft?
Kees Berghuis en Luuk van Middelaar zijn respectievelijk politiek adviseur van vice-premier Gerrit Zalm en van VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen.
Copyright: De Volkskrant 25-02-2005
DEN HAAG 25-02-2005
Voorpagina De Volkskrant
Van onze verslaggever - De jongste bestseller van geschiedschrijver Geert Mak, Gedoemd tot kwetsbaarheid, staat vol met 'ronduit vuile insinuaties, onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden'. De auteur maakt zich bovendien schuldig aan geschiedvervalsing.
Dit schrijven twee invloedrijke VVD'ers, Luuk van Middelaar en Kees Berghuis, vandaag in de Volkskrant.
Luuk van Middelaar is politiek adviseur van fractievoorzitter Van Aartsen en secretaris van de commissie die het nieuwe Liberaal Manifest heeft geschreven. Berghuis is politiek assistent van vice-premier Zalm.
De twee auteurs hebben hun opiniestuk voorafgaand aan publicatie ter goedkeuring voorgelegd aan hun bazen. Die hadden geen bezwaar tegen publicatie.
In zijn onlangs verschenen boekje beschrijft Mak de gebeurtenissen in Nederland sinds de moord op de filmmaker Theo van Gogh op 2 november 2004.
Berghuis en Van Middelaar zijn woedend over Maks beschrijving van VVD'ers en andere rechtse politici als 'handelaren inangst'.
Met name de vergelijking van Ayaan Hirsi Ali's film Submission met nazi-propagandapraktijken vinden zij stuitend.
'Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici', aldus Van Middelaar en Berghuis.
Volledig artikel:
Milde Geert Mak pleegt karaktermoord
Opinie
Kees Berghuis en Luuk van Middelaar, respectievelijk politiek adviseur van vice-premier Gerrit Zalm en van VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen, zijn niet erg gelukkig met Geert Maks sociaal-politieke schets van Nederland na de moord op Theo van Gogh in zijn nieuwste boekje 'Gedoemd tot kwetsbaarheid'.
'Waar moet ik beginnen?' Zo begint Geert Mak zijn boekje Gedoemd tot kwetsbaarheid, als hij worstelt met de vraag hoe de gebeurtenissen in de laatste maanden van 2004 aan onze kleinkinderen te vertellen (besproken in Cicero, 18 februari). Deze gebeurtenissen zijn misschien inderdaad zo schokkend geweest dat ze over vijftig jaar nog steeds de mondelinge overlevering waard zijn. Dan is het ronduit dapper dat Mak zich al een maand na deze periode aan een poging tot geschiedschrijving heeft gewaagd.
In het boekje staat een aantal redeneringen, maar de opvallendste is deze: toen Theo van Gogh werd vermoord, zagen veel politici hun kans schoon om hun invloed te vergroten door het volk angst aan te jagen. Het volk was wel even geschokt maar hervond zich snel, terwijl de politici en de media misbruik gingen maken van de crisissfeer om kiezers en kijkers te winnen. Mak noemt de politici 'handelaren in angst'. Dat zal de verkoop van het werkje ironisch genoeg geen slecht doen.
Deze redenering wordt, zoals bij de auteur gebruikelijk, gelardeerd met tal van historische feiten, maar ook met een aantal ronduit vuile insinuaties. De film Submission wordt één op één vergeleken met Der Ewige Jude, een nazi-propagandafilm van Goebbels die joden als ratten afbeeldde. Ook komt de Kristallnacht voorbij, alsmede de deportaties van de joden uit Amsterdam en het plan van de Duitsers de joden naar Madagaskar te verbannen. Ziet u ook het verband met de inburgeringsplicht voor mensen die zich in ons land willen vestigen? Mak wel.
Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici. B. liet op het lichaam van zijn slachtoffer een brief achter, waarin behalve de afvallige moslima Hirsi Ali onder anderen de burgemeester van Amsterdam met de dood werd bedreigd en de VVD als jodenpartij werd neergezet. Mak wijdt geen letter aan dit antisemitisme, dat kwam hem niet uit.
Om zijn hoofdredenering een beetje consistent te houden, deinst Mak evenmin terug voor geschiedvervalsing. De beschrijving van de gang van zaken op het VVD-partijcongres eind november is onwaar. Maks verhaal is in geen enkel medium zo beschreven; aanwezig was hij ook niet op het congres, dus de bron is hier de dikke duim. Ook de verzoenende toespraak van de vice-premier is hem in de media opmerkelijk genoeg ontgaan. Evenmin was Ayaan Hirsi Ali 'onaantastbaar', zoals Mak meent, getuige tal van artikelen op onder meer deze Forumpagina. En het politieke debat ging negen dagen na de moord juist wel over de inrichting en de financiering van de veiligheidsdiensten. Maar goed, sinds zijn dagen als PSP-fractieassistent werd Mak nog zelden in de Tweede Kamer gezien.
Het is al met al een heel knap boek. Mak gebruikt zulke zachte woorden, zulke mooie omschrijvingen en roept soms zulke rake beelden op, dat je denkt: wat een milde, wijze man. Een ziener bijna. Doordat hij personen niet bij naam maar bij functie omschrijft, wekt Mak de suggestie dat lezing bedoeld is voor over enkele decennia, als het verhaal over het onvermijdelijke begin van een zwarte periode. 'Flessenpost', noemt hij zijn werkje. Maar wie alle stijlbloempjes eruit zeeft, houdt een fles vol onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden over. Die post is bovendien niet voor over vijftig jaar, maar voor nu. In zijn voorbarigheid toont de historicus van het heden zich een propagandist. Naar oude marxistische traditie gehuld in het gewaad van de geschiedwetenschap.
De auteur had het verhaal aan onze kleinkinderen misschien beter ergens anders kunnen laten beginnen. Een jaar of twintig geleden, bijvoorbeeld. 'Angst om te handelen', zou een goede leidraad zijn geweest. Dan had Mak uitgebreid kunnen verhalen over de stromingen in de politiek die ervoor kozen problemen te ontkennen tot het niet meer ging, om over te stappen op bagatelliseren. Hij had kunnen melden dat grote delen van de bevolking hierdoor ronduit gefrustreerd raakten en zich onbegrepen wisten. Mak zou ongetwijfeld een mooie regenten-gelijkenis hebben gevonden om de houding van die progressieve politici te beschrijven, met hun eerste-klascoupé en de witte school voor hun kinderen.
Verder had Mak kunnen vertellen over Bolkestein, over Fortuyn, over de onderstroom in de samenleving en over de historische nederlaag van de sociaal-democraten in 2002. Ook een passage over de bekering van links op deze thema's had voor de hand gelegen.
Niemand zal ontkennen dat de spanningen in Nederland hoog opliepen na 2 november, dat er onheil in de lucht hing. Maar als Mak even had gewacht met zijn versie van de geschiedschrijving, dan had hij moeten beschrijven dat de politiek alles in het werk stelt om te voorkomen dat bevolkingsgroepen verder uiteen drijven. Dan had hij moeten vaststellen dat zijn geliefde traditie van pacificatie springlevend is. Dat de tolerantie van het 17de-eeuwse Amsterdam juist wordt hervonden wanneer de politiek niet langer onverschillig is voor wat er in de godshuizen wordt gepreekt.
Burgers zijn niet angstig. De samen leving als geheel reageert gematigd, constateerde de voorzitter van de grootste liberale fractie op 11 november in de Kamer. Burgers zijn wel bezorgd over een aantal fundamentele bedreigingen van hun samenleving, en terecht. Gelukkig zijn er politici die daarnaar luisteren en zich de vraag stellen: hoe veel verder moet het nog komen voordat onze liberale democratie haar weerbaarheid toont? Hoeveel antisemitisme, hoeveel homohaat, hoeveel jihadrekruteringen, hoeveel afgebrande kerken en moskeeën kunnen wij verdragen? En die vervolgens handelen, democratische meerderheden zoeken, verantwoording afleggen.
Maar dat verhaal kwam Mak kennelijk niet uit. Hij heeft gekozen voor een karaktermoord op politici die de Nederlandse samenleving in het juiste spoor willen krijgen. Het geschetste beeld zet zich snel vast. Zeker als je er, zoals de Volkskrant deed bij de warm-collegiale bespreking, een suggestieve foto bijplaatst (van Van Aartsen en Hirsi Ali, red.). Al met al is het niet Maks beste boek. Maar misschien valt dat alleen op doordat we ditmaal zelf hebben meegemaakt wat hij beschrijft?
Kees Berghuis en Luuk van Middelaar zijn respectievelijk politiek adviseur van vice-premier Gerrit Zalm en van VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen.
Copyright: De Volkskrant 25-02-2005