PDA

Bekijk Volledige Versie : Waarom aaslagen?



Don Vito
01-03-05, 00:26
Zelfmoordaanslagen, vergeldingsacties, terreur, executies - het geweld van beide kanten is steeds verder geëscaleerd. Dik tien jaar na ondertekening van de Oslo-akkoorden lijkt vrede verder weg dan ooit. De EU moet nu alle politieke, diplo-matieke en economische middelen inzet-ten om de strijdende partijen te beïn-vloeden.

De recente moorden op sjeik Yassin en zijn rechterhand door het Israëlische leger zijn daden van staatsterrorisme in dienst van de bezetting, die de kans voor een oplossing door onderhandelingen saboteren en de kans op meer geweld vergroten. Politici en commentatoren wereldwijd veroordeelden de moord.
Sharon laat een apartheidsmuur bouwen op de Westelijke Jordaanoever, die Palestijnse gemeenschappen uiteen rijt. Israël dreigt de grond aan de 'Israëlische' kant van de muur te annexeren, zodat de meer dan vierhonderdduizend joodse kolo-nisten daar kunnen blijven. De Palestijnen houden dan 42 procent van de Jordaanoe-ver over, opgesplitst in losse brokstukken. Dat wordt gesanctioneerd door de VS, die ook het nieuwste plan, om alle Palestijnen in de zo dichtbevolkte en straatarme Gaza-strook samen te drijven en er een muur om-heen te bouwen, heeft goedgekeurd.

De bezettingspolitiek van Israël zelf is verantwoordelijk voor de verharding van het verzet, dat door hopeloosheid en uit-zichtloosheid wordt gekenschetst. Als de jeugd bereid is zichzelf met zelfmoordacties op te offeren, dan zegt dat iets over de om-standigheden waaronder deze jongeren opgroeien in een land zonder toekomstper-spectief. Hier is geen sprake van een con-flict tussen twee religies, of een afvallige provincie die onafhankelijkheid eist. Israël houdt Palestina tegen alle VN-resoluties in nog steeds bezet. De afgelopen jaren heeft het Israëlische leger zich weliswaar terug-getrokken uit de Palestijnse steden, maar ze zitten nu anderhalve kilometer buiten de stadsgrenzen. Het Palestijns gebied is ver-splinterd in enclaves met daartussenin mili-taire installaties, controleposten enzovoort. Die enclaves kunnen zo gemakkelijk geïso-leerd worden en van elkaar afgeschermd.
Tegelijkertijd beheerst Israël de grensover-gang met Egypte, de watervoorraad en het telefoon- en energienet. Omdat de Palestij-nen zitten opgesloten in hun dorpen, kan er niet geoogst en slechts met moeite bevoor-raad worden. Er zijn dramatische verhalen van terminale kankerpatiënten, van barende vrouwen die naar het ziekenhuis moesten, maar niet werden doorgelaten en stierven. Dat is dagelijkse realiteit voor Palestijnen.
Elk volk heeft recht op bescherming door de staat; ook een bezettende mogend-heid is verplicht om de strijders van het be-zette land als krijgsgevangenen te behan-delen en de burgerbevolking te bescher-men. De regels daarvoor zijn na de twee wereldoorlogen vastgelegd in de Conven-ties van Génève.
Samen met het Handvest voor de Mensenrechten vormen die de prin-cipes van het internationaal humanitair recht. Israël, dat zowel het Handvest als de Conventies van Génève heeft ondertekend, houdt zich daar niet aan. De Palestijnen binnen Israël zelf worden niet als gelijke staatsburgers behandeld en de Palestijnen in de bezette gebieden worden onderwor-pen aan maatregelen die tegen de Conven-ties zijn.
In artikel 83 bijvoorbeeld wordt be-paald dat een bezettende mogendheid geen veranderingen mag aanbrengen in het be-zette territorium en de eigen bevolking daar niet heen mag brengen. In dit licht zijn alle nederzettingen illegaal. Alles wordt uit de kast gehaald om de nederzettingen te ‘be-schermen’, zoals totale afsluitingen van Palestijnse dorpen, huisarresten en ver-woestingen. Er zijn talloze wraakacties en liquidaties uitgevoerd met disproportioneel geweld, waarbij ook de burgerbevolking doelwit is en huizen van de families van zelfmoordactivisten worden opgeblazen. Via administratieve hechtenis worden duizen-den Palestijnen opgepakt en zonder proces of rechtsbijstand voor onbepaalde tijd opge-sloten.
Palestijnen kunnen nergens heen om hun zaak aanhangig te maken. Het Pa-lestijnse Gezag is vrijwel machteloos, wordt zelf bedreigd en heeft, behalve een gefrag-menteerde politiemacht, geen leger. De VN heeft weliswaar resolutie na resolutie aan-genomen waarin de Palestijnen in het gelijk werden gesteld, maar geen daarvan is uit-gevoerd.

Israël ontkent eenvoudig dat het gaat om een militaire bezetting en zegt dat daarom de Conventies van Génève niet van toepassing zijn. Hun redenatie gaat onge-veer als volgt: de Palestijnse gebieden wa-ren nooit een soevereine staat, maar vielen onder Jordanië en Egypte. Zonder soeve-reine staat die zijn rechten op kan eisen is er geen sprake van een bezetting. De Con-venties van Génève zijn echter opgesteld om de burgerbevolking te beschermen, niet de macht van soevereine staten. Vrijwel alle democratische landen noemen de Westoe-ver en de Gazastrook dan ook Bezet Pales-tijns Gebied, alleen Israël blijft ontkennen.
Onlangs had Sharon het er over dat Israël niet eeuwig door kan gaan met de Palestij-nen onder bezetting te houden. Even hiel-den we onze adem in: Sharon geeft toe dat er sprake is van een bezetting? Vervolgens nam de Knesset, het Israëlische parlement, met meerderheid van stemmen een motie aan waarin gesteld wordt dat er geen spra-ke was van een bezetting…

Zonder bescherming van een staat vallen mensen terug op oude stamverban-den en de wetten van wraak en vergelding. Israël zegt dat het niet mogelijk is om een stabiele en veilige vrede te sluiten met de Palestijnen. Dus, luidt de redenering, moe-ten we onszelf wel beschermen en is het geoorloofd om defensieve maatregelen te nemen. De reacties blijven niet uit. De Pa-lestijnse bevolking, die nergens heen kan om haar recht te halen, neemt het recht in eigen hand en gaat in verzet. Vervolgens heeft Israël weer een excuus om nog harde-re maatregelen te nemen. Dat begint met soldaten die de armen van jongens breken omdat ze daar stenen mee zouden kunnen gaan gooien. Het eindigt met liquidaties, massa-arrestaties, afsluiting en moedwillige verpaupering van hele dorpen. Bij het uit machteloze woede geboren verzet wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen militaire doelen en burgerdoelen.
Israël zelf is begonnen het onderscheid tussen militai-re doelen en burgerdoelen te vervagen en krijgt dus een koekje van eigen deeg.

Het handhaven van het humanitaire recht gaat veel verder dan alleen de be-scherming van individuele mensen. Wan-neer de internationaal afgesproken regels worden overtreden, vallen we weer terug in de wetten van de jungle en accepteren we terrorisme als een normaal verschijnsel. De tekenen aan de wand zijn al te zien. Net als Israël eigent ook de VS zich het recht toe om “preventieve oorlogen” te voeren, dat wil zeggen een land te bezetten omdat het in de toekomst gevaar zou kunnen opleveren. De discussie over de rechtmatigheid van de invasie in Irak gaat veel verder dan de toe-komst van de Irakese bevolking. Hoeveel bewijsmateriaal heeft een staat in de toe-komst nodig om eenzijdig een ander land aan te vallen? En in welke mate is het ge-oorloofd om mensen op te sluiten omdat ze in de toekomst een gevaar zouden kunnen zijn? Tot nu toe gingen we er in onze rechtsstaat vanuit dat mensen pas bestraft worden wanneer ze de wet overtreden heb-ben, nadat ze een eerlijk proces hebben gekregen. Maar in de oorlog tegen het terro-risme vinden zowel Amerika als Israël het geoorloofd om mensen zonder proces en voor onbepaalde tijd in de gevangenis te zetten.

Als we geen protest aantekenen bij landen die mensenrechten schenden, lopen we het risico dat mensen in hun burgerrechten worden aangetast uitsluitend omdat ze tot een verdachte groep horen, ook hier in Ne-derland. De lidstaten van de EU hebben met Israël een Associatieverdrag gesloten, dat Israël dezelfde handelsvoorwaarden geeft als Europese landen. In dat verdrag staat opgetekend dat de reden voor deze tegemoetkoming ligt in de ‘gemeenschap-pelijke waarden’, ‘partnerschap’ en de in-tentie om een verdere integratie tussen de Europese en Israëlische economie tot stand te brengen. Daar zijn voorwaarden aan ver-bonden, met name de eerbiediging van de mensenrechten en de democratische be-ginselen (in artikel 2). Maar er zijn steeds redenen, in de ogen van Balkenende c.s. om Israël daar niet aan te hoeven houden: van ‘’gebrek aan bewijs’’, via ‘’onmogelijk om te implementeren’’ tot ‘’niet het juiste moment, vanwege de road map’’. Helaas is het al vele jaren niet het juiste moment en het is maar of dat ooit komt. Het is duidelijk: Nederland heeft een middel om Israël op de vingers te tikken maar de politieke wil ont-breekt.