RinC
01-03-05, 14:12
© 2005 PCM Uitgevers B.V.
de Volkskrant
March 1, 2005
VVD-Kamerlid Ayaan Hirsi Ali wordt bewonderd en verguisd. Twee critici aan het woord: Desanne van Brederode, die verbaasd is dat Ayaan het clan-denken hekelt, maar moslima's wel als een groep benadert. Ebru Umar gaat verder en houdt Ayaan mede verantwoordelijk voor het vergiftigde Nederlandse klimaat.
Desanne van Brederode:
Beste Ayaan,
Ik bewonder je moed om de stilte rond de voor ons nog steeds zo mysterieuze islam te doorbreken, door de misstanden te benoemen. Je kunt je emancipatoire boodschap niet exclusief tot moslims richten. Onwetende Nederlanders kijken over je schouder mee, met grote belangstelling. Jij tilt letterlijk een tip van de sluier op en bevredigt daarmee onze nieuwsgierigheid.
Maar ik zie de spaanders van je hakwerk ook.
Mijn islamitische vriendinnen worden niet thuisgehouden, laat staan geslagen. Hun keuze voor het dragen van een hoofddoek komt uit henzelf voort - en hun motieven zijn net zo persoonlijk als mijn motief katholiek te blijven, ook al veroordeel ik de wijze waarop het instituut in deze wereld handelt of juist verzuimt te handelen. Dat ik behoor tot een kerk die nog steeds corrupte uitwassen kent, weet ik, en het vervult me met schaamte en woede. Maar er is een groot verschil tussen 'religie' en 'religieus leven'. Het laatste doe je buiten de kerkmuren, buiten de veilige geloofsgemeenschap, en niet alleen op zondag.
Het wonderlijke is, dat ik bij mijn islamitische vriendinnen zoveel herken. We hebben het nooit over 'de' islam, nooit over 'het' christendom, maar vrijwel dagelijks over wat ons als gelovig individu inspireert, over dat waar ieder van ons, als individu, mee worstelt. Hieruit volgt dat we elkaar kritische, openhartige vragen stellen. Over seks, dood, de manier waarop we moeder (willen) zijn, vriendin van, en burger.
Ook over Submission Part 1 hebben we vaak gesproken. Koranteksten op een naakt vrouwenlichaam blasfemisch? Eerder smakeloos. De film beledigde onbedoeld alle islamitische vrouwen die niet mishandeld worden, die niet klein gehouden worden en nu toch weer worden aangekeken als zieligerds over wier prive-leven het zo heerlijk speculeren is.
Mijn vriendinnen en ik, we weten allemaal dat er, waar het de islam betreft, nog een hoop werk aan de winkel is. Dat er gelogen wordt en gehuicheld, alles om de plaats in de familie maar te behouden. Dat er vrouwen zijn die huisarrest hebben en mishandeld en verstoten worden zodra ze hun mond opendoen. We weten ook dat islamitische vrouwen meedogenloos hard kunnen zijn jegens de dochter die geen maagd meer is, jegens de schoondochter die door haar man wordt vernederd. Natuurlijk is het goed dat dergelijke problemen aan de kaak worden gesteld, dat de godsdienst die hierbij vaak als dekmantel wordt gebruikt, wordt doorgelicht - maar de manier waarop jij jouw radicale strijd voert, speelt vooral diegenen in de kaart die toch al vijandig tegen elke vorm van religie staan, en nooit de moeite hebben genomen met open vizier en vanuit een verlichte medemenselijkheid, dus zonder vooringenomen theorien in hun hoofd, een ander te bevragen.
Jij idealiseert onze verlichte cultuur - maar ik wil graag het consumentisme bevechten, het daaruit voortvloeiende nabootsgedrag. Ik heb diep medelijden met moslima's die in hun vrijheid worden gehinderd, maar ik heb ook medelijden met Nederlandse vrouwen die daar niet in worden gehinderd, en desalniettemin door allerlei geluiden van buitenaf zo onzeker kunnen worden over hun uiterlijk dat ze de straat pas weer op durven nadat ze hardhandig in zich hebben laten snijden voor een paar grotere borsten. Hoe vrij is vrij?
Hoe vrij zijn al die intellectuelen die iets vinden van 'de moslims' in relatie tot 'ons' - maar zich in hun meningsvorming uitsluitend baseren op de media, en nog nooit een Marokkaan 'in het wild' gesproken hebben, op Hafid Bouazza en Abdelkader Benali na?
In plaats van naar Submission Part 2 hunker ik naar soaps, quizzen, en vooruit dan maar, commercials waarin moslims figureren. Naar beelden van een actieve moeder met hoofddoekje (in de speeltuin, bij aerobics, tijdens een vergadering van de ouderraad, op de markt) die kauwvitamines aanprijst, diepvriesspinazie of doucheschuim. Naar beelden van islamitische mannen die oplos-espresso bereiden, of in de broodtrommels van hun kinderen een pakje Liga leggen. Ik hunker naar beelden van moslims die in de eerste plaats mensen zijn. Mensen die wel eens hoofdpijn hebben, die genieten van een mooie auto of van frisse oksels, die zich druk maken om het milieu of de files, om gewelddadige videogames en overgewicht - en dus niet alleen om de islam.
Dat ik een goede vorm heb kunnen vinden om gelovig te leven, dank ik aan een omgeving die mij in de eerste plaats bejegent als individu, als gelijke, of liever: als iemand die evenveel verschilt van ieder ander als een ander.
Pas als Nederlanders de kans krijgen in iedere moslim in de eerste plaats een persoon te zien, met een eigen geschiedenis, een eigen smaak, een eigen karakter, pas dan kunnen gesprekken gelijkwaardig worden.
Wat je nu doet, is mensen als een groep aanspreken. Des te vreemder als je bedenkt dat juist jij het 'achterlijke' clan-denken zo verafschuwt. Je spreekt een groep aan, zo onzichtbaar en anoniem dat er van een serieus debat geen sprake kan zijn, en jawel, degenen die zich aangevallen voelen grijpen naar geweld. De andere groep, die van de Nederlandse toeschouwers, reageert met 'Kijk, zo primitief en gevaarlijk zijn die mensen dus' - het einde van een discussie die niet eens een aanvang heeft kunnen nemen. Terwijl jij verdomme als een tweede Luther moet onderduiken, is er hier een strijd aan de gang die je nooit gewild kunt hebben.
Soms denk ik: kon je maar een dagje met me ruilen. Dan geef ik je mijn zoontje mee, en jij brengt hem naar school, je knoopt praatjes aan met Nederlandse, Kroatische, Marokkaanse en Surinaamse moeders. Je gaat met Aicha en Fatima en onze kinderen lekker naar het park, en ziet dat deze reeds geemancipeerde moeders de zwijgende moslima's bij het gesprek betrekken en ze adviseren op naailes te gaan, of ook naar het vrouwenzwemuurtje in het De Mirandabad te komen. Dochters worden gestimuleerd in hun schoolprestaties, onze zoontjes in zorgzaamheid en het doen van huishoudelijke karweitjes.
Ik zie moslima's door andere moslima's veranderen; doordat de een de ander aanspoort taal- of rijles te nemen, overblijfmoeder te worden, of op een andere manier buitenshuis wat te verdienen. Ik zie mijn vriendinnen veranderen door mij, en mijn verhalen over hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Maar ik ben ook door ieder van hen veranderd. Ik ben vrolijker geworden, opener, zachtaardiger en relativerender. We nemen kritiek makkelijk van elkaar aan, omdat we zien dat de goede dingen ook worden aangenomen.
Laat in een tweede film eens een Aicha zien. Eigenzinnig, uitbundig, in een heftige maar humoristisch discussie met de wat 'calvinistischer' en tobberiger, maar minstens zo eigenzinnige Fatima. Geef niet 'de' vernederde moslima een gezicht, maar gelovige vrouwen - meervoud.
Desanne van Brederode is schrijver. Dit is een bekorte versie van de bijdrage aan Brieven aan Ayaan Hirsi Ali, dat morgen verschijnt bij uitgeverij Prometheus. De opbrengst van het boek is deels bestemd voor de Stichting Vrouwenopvang Amsterdam.
------------------------------------------------------------------------------------
Ebru Umar:
Ha Ayaan!
In het glossy vrouwenblad Jackie las ik dat je 'politiek helemaal niet leuk vindt'. Ik had daar graag persoonlijk met je over willen spreken, en ook over andere zaken, maar je wilt niet met mij praten. Zelfs niet als ik het interview zou publiceren in Blvd, een andere glossy. Of is het omdat ik het zou publiceren? Dus moet ik je maar langs deze weg een hart onder de riem steken.
Het is maar goed dat je na de rituele afslachting van Theo onderdook. Nederland was in rep en roer. Kerken, scholen, moskeeen, allemaal in de hens. Ik ben niet snel bang maar het was bedreigend, heel bedreigend. Het leek wel een oorlogssituatie, 1940-'45, my God! Moslims tegen christenen, autochtonen tegen allochtonen, Nederlander tegen Nederlander. Alsof de moord op Theo pas het begin was. Terecht natuurlijk dat je, net als Wilhelmina destijds, het land uitvluchtte. Fijn dat je kans zag om in al jouw ellende ons, het verwarde volk, middels interviews in NRC Handelsblad op de hoogte te houden van jouw strijdlust. Heel goed.
Doe je wel voorzichtig? Stel je voor dat jou iets zou overkomen, wie moet ons dan op het moslimgevaar wijzen?
Weet je waarvan ik schrok? De haat die op Nederland neerdaalde. Ik heb altijd al geweten dat bevolkingsgroepen in dit land elkaar haten, en ik heb me altijd verbaasd over het feit dat onze politici zich daar geen zorgen over maken. Dat ze het niet alleen aanschouwen, maar ook nog financieren. Islamitische scholen, moskeeen en het GAK dat afreist naar Marokko om een stel oplichters mentaal te ondersteunen. Zwarte wijken waar kanslozen weggestopt worden met een uitkering. Allemaal mensen die we eigenlijk niet willen zien, niet willen kennen, waar we niet naast willen wonen, met wie we niet willen spreken. Vind je het gek dat die mensen zich afkeren van Nederland? Van politici in Den Haag die eens in de vier jaar op hun knieen de moskee in komen kruipen voor stemmen? Den Haag financiert de haat die allochtonen voelen jegens Nederland. Onze politici zijn niet alleen wereldvreemd, maar vooral verantwoordelijk voor het klimaat waarin de moord op Theo van Gogh heeft plaats kunnen vinden. Je hebt je goed aangepast, Ayaan.
Helaas wordt dit land geregeerd door baantjesjagers, ze noemen zich politici. Wanneer heb jij je aan hun mores geconformeerd? Hoewel: als PvdA'er heb je natuurlijk nooit beter geweten. Geheel volgens de PvdA-traditie heb jij het gepresteerd om maanden in de Tweede Kamer te zitten zonder ook maar iets voor elkaar te krijgen. Je pr-machine doet leuk werk, maar wat is het antwoord op de vraag wat jij als VVD'er gepresteerd hebt? Ik heb je assistent al voor 2 november een aantal maal gebeld met die vraag, maar kreeg telkens nul op het rekest. Vandaar dat jouw prestaties als VVD'er me blijven boeien. Wellicht dat je me daar nog eens een A4'tje - of meer - over wilt sturen? Gewoon een overzicht van al jouw wapenfeiten? Alvast dank!
Toch moet ik bekennen dat niet alleen je vaardigheden als politica, ook die van activiste vragen bij mij oproepen. Laten we eerlijk zijn: Volkert van der G. is ook een activist. Het lijkt wel of jullie activisten tegenwoordig je punt niet meer kunnen maken zonder een moord - actief dan wel passief - op je geweten te hebben. Natuurlijk heb jij de trekker niet overgehaald, en daarom blijf ik benieuwd naar je politieke prestaties, anders dan meewerken aan het klimaat waarin een rituele afslachting heeft kunnen plaatsvinden. Is het gek dat ik me blijf afvragen wat jouw toegevoegde waarde voor dit land in hemelsnaam is?
Natuurlijk, Ayaan, heb je gelijk als je stelt dat veel moslims achterlijk zijn. Dat christenen dom zijn. En dat Balkenende als wetenschapper onmogelijk in God kan geloven. Maar ja, het atheisme vergt moed, en moed is wat velen ontbreekt. Anderzijds: hoe 'moedig' is het om gelovigen uit te schelden achter een kordon van zes man bewaking? En daarbij vooral heilig te blijven beweren dat jij niet scheldt, provoceert of wat dies meer zij? Zonder rel geen debat, zei Bolkestein, maar sinds wanneer vallen er doden bij een debat? Ik zal je het antwoord besparen. . . Ach, de VVD is al lang niet meer wat zij ooit geweest is, en jij bent gedegradeerd tot hun troetelallochtoon. Daar gaat je imago!
Ik vind het knap dat je nog steeds niet aan jezelf twijfelt, ik wou dat ik zo overtuigd was van mijn gelijk. Of van mijn strategie. Ik was ook erg ontroerd, Ayaan, dat je, daags na een open brief van mij in Propria Cures, Sylvain Ephimenco belde met de vraag of het wel goed met me ging. Dat je in al je stress nog aan mij moest denken, ongelofelijk.
Jammer dat je mijzelf niet even belde, maar dat begrijp ik best hoor. Sylvain is ook aardiger dan ik, en heeft een column in Trouw. Lezers en bereik dus, heus, ik begrijp het. Bovendien is hij uitermate charmant, en dan die ogen van hem. . . Ik zou ook met Sylvain bellen als ik zou willen weten hoe het met mij gaat, misschien doe ik dat nog wel eens.
Maar goed dat NRC Handelsblad mijn open brief niet heeft geplaatst. Dan had heel Nederland gelezen dat jij to hell with the VVD roept, en dat die Wassenaarse club je niets kan schelen. Wel jammer dat je namens die club een salaris in ontvangst neemt en dat wij, belastingbetalende burgers, al jaren jouw bewaking voor onze rekening nemen.
Jammer dat je je hebt ingelaten met mensen die je minacht. Ik vraag me ineens af of je ons Nederlanders eigenlijk niet ook minacht? Heb je trouwens niet gelachen om die staande ovatie tijdens dat VVD-congres? Ik dacht dat ik er in bleef. Wat een domheid!
Ik kan geen VVD'er vinden die me kan uitleggen waarom je nou een staande ovatie verdiende. Misschien was het je brief? Mag ik je een tip geven voor de volgende brief? De aanhef 'Landgenoten' maakt 'm net iets geloofwaardiger, statiger ook. Misschien had dat Beatrix kunnen overtuigen om je te komen opzoeken?
Weet je al dat ik Submission Part 2 wil financieren? Het lijkt me een goed plan dat jij het script schrijft, Gerrit Zalm regisseert en Jozias van Aartsen produceert. Dan is tenminste ook meteen duidelijk hoe de VVD erin staat en zal er nooit meer een discussie zijn of het wel of geen VVD-film cq-standpunt is. Wat denk je?
Anyway, ik vind het zo wel mooi geweest, ik ben klaar met je. Iemand vroeg me laatst waar toch dat leuke gezellig aardige shop-aholic-meisje was gebleven, dat humoristische en vileine columns schreef. Ik vraag me dat ook wel eens af.
Aan dat meisje had Theo een belangrijk advies, ik deel het graag met je. Misschien dat jij er wat aan hebt, hij bedoelde het goed:
'Liefje, je moet gewoon kinderen baren. Dan pas zul je echt gelukkig worden.'
Ik hoop dat jouw kinderen lang, heel lang van je zullen genieten, Ayaan.
Ebru Umar is publicist. Zij schreef columns op de website van Theo van Gogh. Dit is de bekorte versie van een bijdrage aan, ook, Brieven aan Ayaan Hirsi Ali.
de Volkskrant
March 1, 2005
VVD-Kamerlid Ayaan Hirsi Ali wordt bewonderd en verguisd. Twee critici aan het woord: Desanne van Brederode, die verbaasd is dat Ayaan het clan-denken hekelt, maar moslima's wel als een groep benadert. Ebru Umar gaat verder en houdt Ayaan mede verantwoordelijk voor het vergiftigde Nederlandse klimaat.
Desanne van Brederode:
Beste Ayaan,
Ik bewonder je moed om de stilte rond de voor ons nog steeds zo mysterieuze islam te doorbreken, door de misstanden te benoemen. Je kunt je emancipatoire boodschap niet exclusief tot moslims richten. Onwetende Nederlanders kijken over je schouder mee, met grote belangstelling. Jij tilt letterlijk een tip van de sluier op en bevredigt daarmee onze nieuwsgierigheid.
Maar ik zie de spaanders van je hakwerk ook.
Mijn islamitische vriendinnen worden niet thuisgehouden, laat staan geslagen. Hun keuze voor het dragen van een hoofddoek komt uit henzelf voort - en hun motieven zijn net zo persoonlijk als mijn motief katholiek te blijven, ook al veroordeel ik de wijze waarop het instituut in deze wereld handelt of juist verzuimt te handelen. Dat ik behoor tot een kerk die nog steeds corrupte uitwassen kent, weet ik, en het vervult me met schaamte en woede. Maar er is een groot verschil tussen 'religie' en 'religieus leven'. Het laatste doe je buiten de kerkmuren, buiten de veilige geloofsgemeenschap, en niet alleen op zondag.
Het wonderlijke is, dat ik bij mijn islamitische vriendinnen zoveel herken. We hebben het nooit over 'de' islam, nooit over 'het' christendom, maar vrijwel dagelijks over wat ons als gelovig individu inspireert, over dat waar ieder van ons, als individu, mee worstelt. Hieruit volgt dat we elkaar kritische, openhartige vragen stellen. Over seks, dood, de manier waarop we moeder (willen) zijn, vriendin van, en burger.
Ook over Submission Part 1 hebben we vaak gesproken. Koranteksten op een naakt vrouwenlichaam blasfemisch? Eerder smakeloos. De film beledigde onbedoeld alle islamitische vrouwen die niet mishandeld worden, die niet klein gehouden worden en nu toch weer worden aangekeken als zieligerds over wier prive-leven het zo heerlijk speculeren is.
Mijn vriendinnen en ik, we weten allemaal dat er, waar het de islam betreft, nog een hoop werk aan de winkel is. Dat er gelogen wordt en gehuicheld, alles om de plaats in de familie maar te behouden. Dat er vrouwen zijn die huisarrest hebben en mishandeld en verstoten worden zodra ze hun mond opendoen. We weten ook dat islamitische vrouwen meedogenloos hard kunnen zijn jegens de dochter die geen maagd meer is, jegens de schoondochter die door haar man wordt vernederd. Natuurlijk is het goed dat dergelijke problemen aan de kaak worden gesteld, dat de godsdienst die hierbij vaak als dekmantel wordt gebruikt, wordt doorgelicht - maar de manier waarop jij jouw radicale strijd voert, speelt vooral diegenen in de kaart die toch al vijandig tegen elke vorm van religie staan, en nooit de moeite hebben genomen met open vizier en vanuit een verlichte medemenselijkheid, dus zonder vooringenomen theorien in hun hoofd, een ander te bevragen.
Jij idealiseert onze verlichte cultuur - maar ik wil graag het consumentisme bevechten, het daaruit voortvloeiende nabootsgedrag. Ik heb diep medelijden met moslima's die in hun vrijheid worden gehinderd, maar ik heb ook medelijden met Nederlandse vrouwen die daar niet in worden gehinderd, en desalniettemin door allerlei geluiden van buitenaf zo onzeker kunnen worden over hun uiterlijk dat ze de straat pas weer op durven nadat ze hardhandig in zich hebben laten snijden voor een paar grotere borsten. Hoe vrij is vrij?
Hoe vrij zijn al die intellectuelen die iets vinden van 'de moslims' in relatie tot 'ons' - maar zich in hun meningsvorming uitsluitend baseren op de media, en nog nooit een Marokkaan 'in het wild' gesproken hebben, op Hafid Bouazza en Abdelkader Benali na?
In plaats van naar Submission Part 2 hunker ik naar soaps, quizzen, en vooruit dan maar, commercials waarin moslims figureren. Naar beelden van een actieve moeder met hoofddoekje (in de speeltuin, bij aerobics, tijdens een vergadering van de ouderraad, op de markt) die kauwvitamines aanprijst, diepvriesspinazie of doucheschuim. Naar beelden van islamitische mannen die oplos-espresso bereiden, of in de broodtrommels van hun kinderen een pakje Liga leggen. Ik hunker naar beelden van moslims die in de eerste plaats mensen zijn. Mensen die wel eens hoofdpijn hebben, die genieten van een mooie auto of van frisse oksels, die zich druk maken om het milieu of de files, om gewelddadige videogames en overgewicht - en dus niet alleen om de islam.
Dat ik een goede vorm heb kunnen vinden om gelovig te leven, dank ik aan een omgeving die mij in de eerste plaats bejegent als individu, als gelijke, of liever: als iemand die evenveel verschilt van ieder ander als een ander.
Pas als Nederlanders de kans krijgen in iedere moslim in de eerste plaats een persoon te zien, met een eigen geschiedenis, een eigen smaak, een eigen karakter, pas dan kunnen gesprekken gelijkwaardig worden.
Wat je nu doet, is mensen als een groep aanspreken. Des te vreemder als je bedenkt dat juist jij het 'achterlijke' clan-denken zo verafschuwt. Je spreekt een groep aan, zo onzichtbaar en anoniem dat er van een serieus debat geen sprake kan zijn, en jawel, degenen die zich aangevallen voelen grijpen naar geweld. De andere groep, die van de Nederlandse toeschouwers, reageert met 'Kijk, zo primitief en gevaarlijk zijn die mensen dus' - het einde van een discussie die niet eens een aanvang heeft kunnen nemen. Terwijl jij verdomme als een tweede Luther moet onderduiken, is er hier een strijd aan de gang die je nooit gewild kunt hebben.
Soms denk ik: kon je maar een dagje met me ruilen. Dan geef ik je mijn zoontje mee, en jij brengt hem naar school, je knoopt praatjes aan met Nederlandse, Kroatische, Marokkaanse en Surinaamse moeders. Je gaat met Aicha en Fatima en onze kinderen lekker naar het park, en ziet dat deze reeds geemancipeerde moeders de zwijgende moslima's bij het gesprek betrekken en ze adviseren op naailes te gaan, of ook naar het vrouwenzwemuurtje in het De Mirandabad te komen. Dochters worden gestimuleerd in hun schoolprestaties, onze zoontjes in zorgzaamheid en het doen van huishoudelijke karweitjes.
Ik zie moslima's door andere moslima's veranderen; doordat de een de ander aanspoort taal- of rijles te nemen, overblijfmoeder te worden, of op een andere manier buitenshuis wat te verdienen. Ik zie mijn vriendinnen veranderen door mij, en mijn verhalen over hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Maar ik ben ook door ieder van hen veranderd. Ik ben vrolijker geworden, opener, zachtaardiger en relativerender. We nemen kritiek makkelijk van elkaar aan, omdat we zien dat de goede dingen ook worden aangenomen.
Laat in een tweede film eens een Aicha zien. Eigenzinnig, uitbundig, in een heftige maar humoristisch discussie met de wat 'calvinistischer' en tobberiger, maar minstens zo eigenzinnige Fatima. Geef niet 'de' vernederde moslima een gezicht, maar gelovige vrouwen - meervoud.
Desanne van Brederode is schrijver. Dit is een bekorte versie van de bijdrage aan Brieven aan Ayaan Hirsi Ali, dat morgen verschijnt bij uitgeverij Prometheus. De opbrengst van het boek is deels bestemd voor de Stichting Vrouwenopvang Amsterdam.
------------------------------------------------------------------------------------
Ebru Umar:
Ha Ayaan!
In het glossy vrouwenblad Jackie las ik dat je 'politiek helemaal niet leuk vindt'. Ik had daar graag persoonlijk met je over willen spreken, en ook over andere zaken, maar je wilt niet met mij praten. Zelfs niet als ik het interview zou publiceren in Blvd, een andere glossy. Of is het omdat ik het zou publiceren? Dus moet ik je maar langs deze weg een hart onder de riem steken.
Het is maar goed dat je na de rituele afslachting van Theo onderdook. Nederland was in rep en roer. Kerken, scholen, moskeeen, allemaal in de hens. Ik ben niet snel bang maar het was bedreigend, heel bedreigend. Het leek wel een oorlogssituatie, 1940-'45, my God! Moslims tegen christenen, autochtonen tegen allochtonen, Nederlander tegen Nederlander. Alsof de moord op Theo pas het begin was. Terecht natuurlijk dat je, net als Wilhelmina destijds, het land uitvluchtte. Fijn dat je kans zag om in al jouw ellende ons, het verwarde volk, middels interviews in NRC Handelsblad op de hoogte te houden van jouw strijdlust. Heel goed.
Doe je wel voorzichtig? Stel je voor dat jou iets zou overkomen, wie moet ons dan op het moslimgevaar wijzen?
Weet je waarvan ik schrok? De haat die op Nederland neerdaalde. Ik heb altijd al geweten dat bevolkingsgroepen in dit land elkaar haten, en ik heb me altijd verbaasd over het feit dat onze politici zich daar geen zorgen over maken. Dat ze het niet alleen aanschouwen, maar ook nog financieren. Islamitische scholen, moskeeen en het GAK dat afreist naar Marokko om een stel oplichters mentaal te ondersteunen. Zwarte wijken waar kanslozen weggestopt worden met een uitkering. Allemaal mensen die we eigenlijk niet willen zien, niet willen kennen, waar we niet naast willen wonen, met wie we niet willen spreken. Vind je het gek dat die mensen zich afkeren van Nederland? Van politici in Den Haag die eens in de vier jaar op hun knieen de moskee in komen kruipen voor stemmen? Den Haag financiert de haat die allochtonen voelen jegens Nederland. Onze politici zijn niet alleen wereldvreemd, maar vooral verantwoordelijk voor het klimaat waarin de moord op Theo van Gogh heeft plaats kunnen vinden. Je hebt je goed aangepast, Ayaan.
Helaas wordt dit land geregeerd door baantjesjagers, ze noemen zich politici. Wanneer heb jij je aan hun mores geconformeerd? Hoewel: als PvdA'er heb je natuurlijk nooit beter geweten. Geheel volgens de PvdA-traditie heb jij het gepresteerd om maanden in de Tweede Kamer te zitten zonder ook maar iets voor elkaar te krijgen. Je pr-machine doet leuk werk, maar wat is het antwoord op de vraag wat jij als VVD'er gepresteerd hebt? Ik heb je assistent al voor 2 november een aantal maal gebeld met die vraag, maar kreeg telkens nul op het rekest. Vandaar dat jouw prestaties als VVD'er me blijven boeien. Wellicht dat je me daar nog eens een A4'tje - of meer - over wilt sturen? Gewoon een overzicht van al jouw wapenfeiten? Alvast dank!
Toch moet ik bekennen dat niet alleen je vaardigheden als politica, ook die van activiste vragen bij mij oproepen. Laten we eerlijk zijn: Volkert van der G. is ook een activist. Het lijkt wel of jullie activisten tegenwoordig je punt niet meer kunnen maken zonder een moord - actief dan wel passief - op je geweten te hebben. Natuurlijk heb jij de trekker niet overgehaald, en daarom blijf ik benieuwd naar je politieke prestaties, anders dan meewerken aan het klimaat waarin een rituele afslachting heeft kunnen plaatsvinden. Is het gek dat ik me blijf afvragen wat jouw toegevoegde waarde voor dit land in hemelsnaam is?
Natuurlijk, Ayaan, heb je gelijk als je stelt dat veel moslims achterlijk zijn. Dat christenen dom zijn. En dat Balkenende als wetenschapper onmogelijk in God kan geloven. Maar ja, het atheisme vergt moed, en moed is wat velen ontbreekt. Anderzijds: hoe 'moedig' is het om gelovigen uit te schelden achter een kordon van zes man bewaking? En daarbij vooral heilig te blijven beweren dat jij niet scheldt, provoceert of wat dies meer zij? Zonder rel geen debat, zei Bolkestein, maar sinds wanneer vallen er doden bij een debat? Ik zal je het antwoord besparen. . . Ach, de VVD is al lang niet meer wat zij ooit geweest is, en jij bent gedegradeerd tot hun troetelallochtoon. Daar gaat je imago!
Ik vind het knap dat je nog steeds niet aan jezelf twijfelt, ik wou dat ik zo overtuigd was van mijn gelijk. Of van mijn strategie. Ik was ook erg ontroerd, Ayaan, dat je, daags na een open brief van mij in Propria Cures, Sylvain Ephimenco belde met de vraag of het wel goed met me ging. Dat je in al je stress nog aan mij moest denken, ongelofelijk.
Jammer dat je mijzelf niet even belde, maar dat begrijp ik best hoor. Sylvain is ook aardiger dan ik, en heeft een column in Trouw. Lezers en bereik dus, heus, ik begrijp het. Bovendien is hij uitermate charmant, en dan die ogen van hem. . . Ik zou ook met Sylvain bellen als ik zou willen weten hoe het met mij gaat, misschien doe ik dat nog wel eens.
Maar goed dat NRC Handelsblad mijn open brief niet heeft geplaatst. Dan had heel Nederland gelezen dat jij to hell with the VVD roept, en dat die Wassenaarse club je niets kan schelen. Wel jammer dat je namens die club een salaris in ontvangst neemt en dat wij, belastingbetalende burgers, al jaren jouw bewaking voor onze rekening nemen.
Jammer dat je je hebt ingelaten met mensen die je minacht. Ik vraag me ineens af of je ons Nederlanders eigenlijk niet ook minacht? Heb je trouwens niet gelachen om die staande ovatie tijdens dat VVD-congres? Ik dacht dat ik er in bleef. Wat een domheid!
Ik kan geen VVD'er vinden die me kan uitleggen waarom je nou een staande ovatie verdiende. Misschien was het je brief? Mag ik je een tip geven voor de volgende brief? De aanhef 'Landgenoten' maakt 'm net iets geloofwaardiger, statiger ook. Misschien had dat Beatrix kunnen overtuigen om je te komen opzoeken?
Weet je al dat ik Submission Part 2 wil financieren? Het lijkt me een goed plan dat jij het script schrijft, Gerrit Zalm regisseert en Jozias van Aartsen produceert. Dan is tenminste ook meteen duidelijk hoe de VVD erin staat en zal er nooit meer een discussie zijn of het wel of geen VVD-film cq-standpunt is. Wat denk je?
Anyway, ik vind het zo wel mooi geweest, ik ben klaar met je. Iemand vroeg me laatst waar toch dat leuke gezellig aardige shop-aholic-meisje was gebleven, dat humoristische en vileine columns schreef. Ik vraag me dat ook wel eens af.
Aan dat meisje had Theo een belangrijk advies, ik deel het graag met je. Misschien dat jij er wat aan hebt, hij bedoelde het goed:
'Liefje, je moet gewoon kinderen baren. Dan pas zul je echt gelukkig worden.'
Ik hoop dat jouw kinderen lang, heel lang van je zullen genieten, Ayaan.
Ebru Umar is publicist. Zij schreef columns op de website van Theo van Gogh. Dit is de bekorte versie van een bijdrage aan, ook, Brieven aan Ayaan Hirsi Ali.