wytze
09-03-05, 09:57
Subject: bezoek aan Zestienhoven - 8 maart 2005
Date: Wed, 9 Mar 2005 01:22:40 +0100
8 maart 2005
Verslag van het afgesproken bezoek
van pleegouders Eelke en Zwanny Visser van "Huize Plexat" , aan de heer Gholan Abbas Ahmadi en zijn echtgenote Sahar Hosseini en hun
twee kinderen Amir en Reza, 5 en 6 jaar oud,
die in het uitzetcentrum Zestienhoven verblijven.
adres: Airportlaan 18 3045 AN Rotterdam.
Zondag 6 maart 2005 heb ik, pleegvader Eelke Visser met een portier van het
uitzetcentrum getelefoneerd en die meneer heeft in de afsprakenlijst voor
het bezoek gekeken en mij voorgelezen dat de heer en mevrouw E. Visser-Zandt
op dinsdag 8 maart om 13.15 uur worden verwacht, voor een bezoek aan de
familie Ahmadi.
Dit om teleurstellingen te voorkomen.
Want de reis van Musselkanaal (provincie Groningen) naar Rotterdam is te
ver, om die tevergeefs te maken.
Dit is duidelijk gezegd en door beide partijen beaamd.
Dinsdag 8 maart 2005 om 12.45 uur komen wij bij de toegangspoort van het
uitzetcentrum aan.
We doen de deur van het gebouw open en willen naar binnen gaan.
Maar op barse toon wordt van achter het glas, via een luidspreker gezegd:
"Naar buiten jullie. Doe de deur dicht. Bezoekuur begint pas om kwart over één!"
In een regenbui lopen we maar weer terug naar onze auto op de parkeerplaats.
Om 13.12 uur staan we weer voor de deur.
Daar staan al enkele mensen voor ons te wachten.
Om precies kwart over één wordt de eerste bezoeker binnengelaten.
We moeten buiten, in de kou, op onze beurt wachten.
Na 12 minuten daar gestaan te hebben, terwijl we door een raam zagen, hoe de
bezoekers, die voor ons, om de beurt naar binnen mochten, alle sieraden af
moesten doen, de riemen uit hun broeken moesten halen, al hun spullen,
jassen enz. in een kluis moesten doen, mochten wij plotseling voor onze beurt naar binnen.
We werden zelfs bij onze naam genoemd.
Familie Visser uit Musselkanaal mag binnen komen.
Reden: De familie Abbas, in het uitzetcentrum ingeschreven onder de naam
Ahmadi, is er niet.
Zij zijn om 12 uur naar de ambassade gebracht.
En wij hebben een vergeefse reis gemaakt.
Groot was onze verbazing en verbijstering. Dit kan toch niet? We hadden toch afgesproken?
"Dit is toch onvoorstelbaar?" zegt mijn vrouw. Waarop op barse toon door de
luidspreker wordt geschreeuwd: "Hoezo, onvoorspelbaar?
De familie Ahmadi is gisteravond ingelicht, dat zij vandaag naar de ambassade moesten.
En dan hadden zij jullie maar af moeten bellen."
De hele verantwoordelijkheid van onze vergeefse reis, wordt door de portier
in de schoenen van de familie Ahmadi geschoven.
Ik blijf vriendelijk en probeer een praatje met de portier te maken.
Dit lukt wonderwel. Hij begint zelfs op gewone toon tegen mij te praten.
En op een gegeven moment zegt hij tegen mij: "Ja, meneer, ik vind het ook
altijd niet leuk, maar ik heb mijn orders. En die moet ik uitvoeren.
Ik zeg het niet, maar op dat moment denk ik: "Befehl ist befehl!"
Waar is de eigen verantwoordelijkheid en de fatsoensnormen van deze
portier?
Op een gegeven moment vraag ik hem of ik even gebruik mag maken van het
toilet.
"Nee, meneer, voor bezoekers van dit uitzetcentrum is geen toilet
aanwezig."
Dat vond hij zelf ook niet leuk.
Mijn vrouw en ik hebben een tas met kleren, een pakje sigaretten en ? 50, -
zakgeld voor deze mensen meegenomen.
En een cadeautje voor de kinderen. Voor beide jongetjes een speelgoed auto.
Een verjaardagscadeautje voor het oudste kind, dat deze week zijn
verjaardag viert.
Hij wordt dan 7 jaar.
Het geld moeten we afgeven aan de bali. Ik krijg een bewijs, dat ik het aan
de portier gegeven heb.
De rode tas met inhoud zal door iemand opgehaald worden om in de BAD-kamer
gescreend te worden. En als alles goed is, dan zal die tas + inhoud aan de
familie gegeven worden.
Omdat het een beetje lang duurt, voordat die persoon die tas op komt halen,
is de portier nu zo vriendelijk om tegen ons te zeggen, dat hij die tas wel
aan zijn collega wil geven.
Dat doen we dan maar. En we geven die portier ook nog een lijst, waarop
alles staat, wat in de tas zit.
Daarna gaan we met een heel vervelend gevoel en zeer teleurgesteld naar onze auto.
Later rijden om het gebouw heen en ik maak van de buitenkant van het
gebouw een paar foto's.
Komen er drie marechaussees op me af.
Ik mag vanaf de parkeerplaats geen foto's van de buitenkant van het gebouw maken.
Ik vraag: "Waarom niet?"
Krijg ik niet een duidelijk antwoord op. Maar wel wil die meneer mijn gemaakte foto's zien.
En bepaalde foto's moet ik deleten. Andere foto's van het vliegveld
Zestienhoven mag ik laten staan.
Op mijn vraag aan hem, hoe zijn naam is, antwoordt hij mij, dat hij die
niet wil zeggen.
Waarop ik zeg, dat ik heel blij ben met zijn antwoord en dat hij mijn naam
wel mag weten.
Plotseling heeft hij heel erge haast en mijn gemaakte foto's wil hij niet
meer controleren.
Hij maakt zich heel snel, samen met zijn collega's uit de voeten. Vreemd allemaal.
Mijn vrouw en ik blijven nog met een paar vragen zitten.
Waarom werden wij om kwart voor één weggestuurd?
Waarom moesten wij om kwart over één buiten in de kou bijna een kwartier
wachten?
Waarom werden we toen plotseling bij onze naam genoemd en mochten we zelfs
voor onze beurt naar binnen?
Mijn vrouw had toen wel vlak van te voren, terwijl we daar buiten stonden
te wachten, tegen een andere vrouw gezegd, dat wij helemaal uit Musselkanaal kwamen.
Pleegouders van "Huize Plexat"
Eelke en Zwanny Visser
Dinsdag 8 maart 2005
Verslag van het telefoongesprek tussen de heer Achmed,
en de heer Gholan Abbas Ahmadi, die samen met zijn vrouw Sahar Hosseini
en hun twee kinderen Amir (6jaar oud) en Reza (5 jaar oud) opgesloten
zitten in het uitzetcentrum
Zestienhoven, adres: Airportlaan 18 3045 AN Rotterdam.
De heer Gholan Abbas Ahmadi vertelt 's avonds via de telefoon aan de heer
Achmed het volgende:
Vanmiddag om 12 uur worden hij en zijn vrouw, en hun 2 kinderen opgeroepen.
Ze krijgen de handboeien om en in een geblindeerde busje worden ze naar de
Ambassade gebracht, om een handtekening te zetten.
Mevrouw Sahar Hosseini valt flauw, maar niemand van de bewakers helpt haar.
Wel krijgen ze te horen, dat ze nu beslist ons land uit moeten.
En om die reden worden ze, zonder medeweten van hun advocaat, de heer P.M.
van der Roest van het advocatenkantoor Zuid-Ooste Drenthe naar de Ambassade gebracht.
De heer Gholan Abbas Ahmadi mocht, toen zijn gezin laat op de ochtend opgeroepen werd,
a. geen vragen stellen
b. niet telefoneren
In de Ambassade van Afghanistan aangekomen, zegt de ambassadeur tegen de
heer Gholan Abbas Ahmadi dat de politie zich onwettig gedraagt.
Maar toch vraagt de ambassadeur hem of hij een handtekening wil zetten, voor een nieuw paspoort.
De heer Gholan Abbas Ahmadi weigert dit.
Reden: Hij durft niet terug naar Afghanistan, en hij heeft officiële papieren, waarin staat, dat bij terugkeer in Afghanistan hij en zijn vrouw
en hun beide kinderen, hun leven niet zeker zijn.
Commandant Zaher en zijn zoon Osman willen dit hele gezin wegens eerwraak/bloedwraak doden.
Bij terugkeer in het uitzetcentrum krijgen de kinderen Amir en Reza de cadeautjes, die de familie Eelke en Zwanny Visser, adres Pleeggezin "Huize Plexat" Musselkanaal hen die middag tijdens het afgesproken bezoekuur gebracht hebben.
De tas met kleren, het pakje sigaretten en de ? 50, - zakgeld hebben ze nog niet gekregen.
Krijgen ze die morgen?
Date: Wed, 9 Mar 2005 01:22:40 +0100
8 maart 2005
Verslag van het afgesproken bezoek
van pleegouders Eelke en Zwanny Visser van "Huize Plexat" , aan de heer Gholan Abbas Ahmadi en zijn echtgenote Sahar Hosseini en hun
twee kinderen Amir en Reza, 5 en 6 jaar oud,
die in het uitzetcentrum Zestienhoven verblijven.
adres: Airportlaan 18 3045 AN Rotterdam.
Zondag 6 maart 2005 heb ik, pleegvader Eelke Visser met een portier van het
uitzetcentrum getelefoneerd en die meneer heeft in de afsprakenlijst voor
het bezoek gekeken en mij voorgelezen dat de heer en mevrouw E. Visser-Zandt
op dinsdag 8 maart om 13.15 uur worden verwacht, voor een bezoek aan de
familie Ahmadi.
Dit om teleurstellingen te voorkomen.
Want de reis van Musselkanaal (provincie Groningen) naar Rotterdam is te
ver, om die tevergeefs te maken.
Dit is duidelijk gezegd en door beide partijen beaamd.
Dinsdag 8 maart 2005 om 12.45 uur komen wij bij de toegangspoort van het
uitzetcentrum aan.
We doen de deur van het gebouw open en willen naar binnen gaan.
Maar op barse toon wordt van achter het glas, via een luidspreker gezegd:
"Naar buiten jullie. Doe de deur dicht. Bezoekuur begint pas om kwart over één!"
In een regenbui lopen we maar weer terug naar onze auto op de parkeerplaats.
Om 13.12 uur staan we weer voor de deur.
Daar staan al enkele mensen voor ons te wachten.
Om precies kwart over één wordt de eerste bezoeker binnengelaten.
We moeten buiten, in de kou, op onze beurt wachten.
Na 12 minuten daar gestaan te hebben, terwijl we door een raam zagen, hoe de
bezoekers, die voor ons, om de beurt naar binnen mochten, alle sieraden af
moesten doen, de riemen uit hun broeken moesten halen, al hun spullen,
jassen enz. in een kluis moesten doen, mochten wij plotseling voor onze beurt naar binnen.
We werden zelfs bij onze naam genoemd.
Familie Visser uit Musselkanaal mag binnen komen.
Reden: De familie Abbas, in het uitzetcentrum ingeschreven onder de naam
Ahmadi, is er niet.
Zij zijn om 12 uur naar de ambassade gebracht.
En wij hebben een vergeefse reis gemaakt.
Groot was onze verbazing en verbijstering. Dit kan toch niet? We hadden toch afgesproken?
"Dit is toch onvoorstelbaar?" zegt mijn vrouw. Waarop op barse toon door de
luidspreker wordt geschreeuwd: "Hoezo, onvoorspelbaar?
De familie Ahmadi is gisteravond ingelicht, dat zij vandaag naar de ambassade moesten.
En dan hadden zij jullie maar af moeten bellen."
De hele verantwoordelijkheid van onze vergeefse reis, wordt door de portier
in de schoenen van de familie Ahmadi geschoven.
Ik blijf vriendelijk en probeer een praatje met de portier te maken.
Dit lukt wonderwel. Hij begint zelfs op gewone toon tegen mij te praten.
En op een gegeven moment zegt hij tegen mij: "Ja, meneer, ik vind het ook
altijd niet leuk, maar ik heb mijn orders. En die moet ik uitvoeren.
Ik zeg het niet, maar op dat moment denk ik: "Befehl ist befehl!"
Waar is de eigen verantwoordelijkheid en de fatsoensnormen van deze
portier?
Op een gegeven moment vraag ik hem of ik even gebruik mag maken van het
toilet.
"Nee, meneer, voor bezoekers van dit uitzetcentrum is geen toilet
aanwezig."
Dat vond hij zelf ook niet leuk.
Mijn vrouw en ik hebben een tas met kleren, een pakje sigaretten en ? 50, -
zakgeld voor deze mensen meegenomen.
En een cadeautje voor de kinderen. Voor beide jongetjes een speelgoed auto.
Een verjaardagscadeautje voor het oudste kind, dat deze week zijn
verjaardag viert.
Hij wordt dan 7 jaar.
Het geld moeten we afgeven aan de bali. Ik krijg een bewijs, dat ik het aan
de portier gegeven heb.
De rode tas met inhoud zal door iemand opgehaald worden om in de BAD-kamer
gescreend te worden. En als alles goed is, dan zal die tas + inhoud aan de
familie gegeven worden.
Omdat het een beetje lang duurt, voordat die persoon die tas op komt halen,
is de portier nu zo vriendelijk om tegen ons te zeggen, dat hij die tas wel
aan zijn collega wil geven.
Dat doen we dan maar. En we geven die portier ook nog een lijst, waarop
alles staat, wat in de tas zit.
Daarna gaan we met een heel vervelend gevoel en zeer teleurgesteld naar onze auto.
Later rijden om het gebouw heen en ik maak van de buitenkant van het
gebouw een paar foto's.
Komen er drie marechaussees op me af.
Ik mag vanaf de parkeerplaats geen foto's van de buitenkant van het gebouw maken.
Ik vraag: "Waarom niet?"
Krijg ik niet een duidelijk antwoord op. Maar wel wil die meneer mijn gemaakte foto's zien.
En bepaalde foto's moet ik deleten. Andere foto's van het vliegveld
Zestienhoven mag ik laten staan.
Op mijn vraag aan hem, hoe zijn naam is, antwoordt hij mij, dat hij die
niet wil zeggen.
Waarop ik zeg, dat ik heel blij ben met zijn antwoord en dat hij mijn naam
wel mag weten.
Plotseling heeft hij heel erge haast en mijn gemaakte foto's wil hij niet
meer controleren.
Hij maakt zich heel snel, samen met zijn collega's uit de voeten. Vreemd allemaal.
Mijn vrouw en ik blijven nog met een paar vragen zitten.
Waarom werden wij om kwart voor één weggestuurd?
Waarom moesten wij om kwart over één buiten in de kou bijna een kwartier
wachten?
Waarom werden we toen plotseling bij onze naam genoemd en mochten we zelfs
voor onze beurt naar binnen?
Mijn vrouw had toen wel vlak van te voren, terwijl we daar buiten stonden
te wachten, tegen een andere vrouw gezegd, dat wij helemaal uit Musselkanaal kwamen.
Pleegouders van "Huize Plexat"
Eelke en Zwanny Visser
Dinsdag 8 maart 2005
Verslag van het telefoongesprek tussen de heer Achmed,
en de heer Gholan Abbas Ahmadi, die samen met zijn vrouw Sahar Hosseini
en hun twee kinderen Amir (6jaar oud) en Reza (5 jaar oud) opgesloten
zitten in het uitzetcentrum
Zestienhoven, adres: Airportlaan 18 3045 AN Rotterdam.
De heer Gholan Abbas Ahmadi vertelt 's avonds via de telefoon aan de heer
Achmed het volgende:
Vanmiddag om 12 uur worden hij en zijn vrouw, en hun 2 kinderen opgeroepen.
Ze krijgen de handboeien om en in een geblindeerde busje worden ze naar de
Ambassade gebracht, om een handtekening te zetten.
Mevrouw Sahar Hosseini valt flauw, maar niemand van de bewakers helpt haar.
Wel krijgen ze te horen, dat ze nu beslist ons land uit moeten.
En om die reden worden ze, zonder medeweten van hun advocaat, de heer P.M.
van der Roest van het advocatenkantoor Zuid-Ooste Drenthe naar de Ambassade gebracht.
De heer Gholan Abbas Ahmadi mocht, toen zijn gezin laat op de ochtend opgeroepen werd,
a. geen vragen stellen
b. niet telefoneren
In de Ambassade van Afghanistan aangekomen, zegt de ambassadeur tegen de
heer Gholan Abbas Ahmadi dat de politie zich onwettig gedraagt.
Maar toch vraagt de ambassadeur hem of hij een handtekening wil zetten, voor een nieuw paspoort.
De heer Gholan Abbas Ahmadi weigert dit.
Reden: Hij durft niet terug naar Afghanistan, en hij heeft officiële papieren, waarin staat, dat bij terugkeer in Afghanistan hij en zijn vrouw
en hun beide kinderen, hun leven niet zeker zijn.
Commandant Zaher en zijn zoon Osman willen dit hele gezin wegens eerwraak/bloedwraak doden.
Bij terugkeer in het uitzetcentrum krijgen de kinderen Amir en Reza de cadeautjes, die de familie Eelke en Zwanny Visser, adres Pleeggezin "Huize Plexat" Musselkanaal hen die middag tijdens het afgesproken bezoekuur gebracht hebben.
De tas met kleren, het pakje sigaretten en de ? 50, - zakgeld hebben ze nog niet gekregen.
Krijgen ze die morgen?