sadeeQ
09-03-05, 12:56
Studie bewijst discriminatie allochtone werkzoekenden
Islam Saafan (32) spreekt zes talen en heeft een diploma van sportleraar op zak. Maar na drie jaar zoeken naar werk moet hij zich nog altijd tevreden stellen met korte tijdelijke jobs onder zijn opleidingsniveau. Volgens een universitaire studie wordt de helft van de allochtonen gediscrimineerd bij het zoeken naar een job.
In zijn vaderland Egypte had Islam, een gediplomeerd leraar lichamelijke opvoeding, een aantrekkelijke baan als toeristische gids. ,,Ik leerde er Engels, Duits, Turks, Frans en een beetje Grieks'', zegt hij. Toen hij drie jaar geleden zijn geliefde volgde naar ons land, liet Islam zich meteen inschrijven voor een zes maanden durende intensieve cursus Nederlands ,,omdat ik weet dat een goede communicatie een absolute vereiste is om in een ander land te functioneren.''
Ondertussen is hij getrouwd met een Vlaamse journaliste. Samen kochten ze een huis in Hoboken en zijn ze in verwachting van een eerste kindje. Alleen werk vinden, blijkt moeilijker dan verwacht.
Islam Saafan: ,,In het begin was ik zo naďef om bij een sollicitatie aan de telefoon mijn naam te zeggen. De vacature is al ingevuld, klonk het dan meteen. Tot ik eens de proef op de som nam en een half uur later terugbelde onder een niet Arabisch klinkende naam. Ik kon meteen een afspraak maken.''
Geen eerlijke kans
,,Soms heb ik echt de indruk dat men iets zoekt wat ik niet heb om me geen kans te moeten geven. Ik spreek vijf talen maar dat was blijkbaar niet genoeg voor een job bij een helpdesk. Vaak hoorde ik dat ik een rijbewijs moest hebben. Toen ik er een had, had ik plots een eigen wagen nodig.''
Islam neemt nu elke tijdelijke job aan ,,omdat ik me alleen goed in mijn vel voel als ik werk heb.'' Maar hij is ook al eens opgestapt. ,,De filiaalchef van een grote warenhuisketen vroeg me of hij mijn voornaam mocht veranderen in Izi omdat de klanten het misschien niet zouden appreciëren als mijn voornaam Islam door de speaker werd opgeroepen. Toen voelde ik me echt niet geaccepteerd en ben ik weggegaan.''
Af en toe keert hij terug naar Egypte om daar enkele maanden te werken als veiligheidsagent. ,,Om die job hier uit te oefenen moet ik een Europese nationaliteit hebben. Daarom heb ik nu de dubbele nationaliteit aangevraagd. Ik blijf hopen.''
Een zoon van een Marokkaanse vader en een Belgische moeder uit het Antwerpse die anoniem wil blijven ,,om mijn kansen op werk niet te verknallen'' ondervond weinig hinder om aan werk te geraken tot hij een baardje liet groeien. ,,Plots ben ik blijkbaar een gevaarlijke moslimfundamentalist. Niemand zegt het me met zoveel woorden maar ik merk het aan de reacties in het uitzendkantoor. Aan de telefoon is alles oké, maar als ik me ga melden, zie ik de blikken verstarren.''
Vooral Turken en Marokkanen
Deze twee getuigenissen zijn geen uitzonderingen. Een studie van de ULB en KUL naar de ervaringen van allochtonen gedurende drie maanden solliciteren naar werk in de Brusselse regio toont met harde cijfers aan dat een op twee in die periode gemiddeld minstens een keer het slachtoffer werd van discriminatie.
In 27% van de sollicitaties stelden de onderzoekers ,,een vermoeden van ongelijke behandeling of effectieve ongelijke behandeling'' vast. Als ook (genaturaliseerde) Belgen voor de betrekking kandideerden, steeg dat percentage naar 45%.
Mensen van Marokkaanse of Turkse origine blijken vaker het slachtoffer van discriminatie op de arbeidsmarkt dan andere buitenlanders. Niet-Belgische West-Europeanen ondervinden zelfs geen enkele achteruitstelling ten opzichte van Belgen.
De wetenschappelijke studie, die volgende week wordt voorgesteld op een colloquium, stipt verder aan dat uitzendkantoren zich ook bezondigen aan discriminatie. Zo worden allochtonen vaker dan anderen met minder gunstige contracten van bepaalde duur opgezadeld.
De studie vraagt zich ten slotte ook af waarom vakbonden en sociale inspecties zich niet echt lijken te bekommeren om deze flagrante uiting van ongelijkheid op de arbeidsmarkt.
Geert NEYT09/03/2005
Islam Saafan (32) spreekt zes talen en heeft een diploma van sportleraar op zak. Maar na drie jaar zoeken naar werk moet hij zich nog altijd tevreden stellen met korte tijdelijke jobs onder zijn opleidingsniveau. Volgens een universitaire studie wordt de helft van de allochtonen gediscrimineerd bij het zoeken naar een job.
In zijn vaderland Egypte had Islam, een gediplomeerd leraar lichamelijke opvoeding, een aantrekkelijke baan als toeristische gids. ,,Ik leerde er Engels, Duits, Turks, Frans en een beetje Grieks'', zegt hij. Toen hij drie jaar geleden zijn geliefde volgde naar ons land, liet Islam zich meteen inschrijven voor een zes maanden durende intensieve cursus Nederlands ,,omdat ik weet dat een goede communicatie een absolute vereiste is om in een ander land te functioneren.''
Ondertussen is hij getrouwd met een Vlaamse journaliste. Samen kochten ze een huis in Hoboken en zijn ze in verwachting van een eerste kindje. Alleen werk vinden, blijkt moeilijker dan verwacht.
Islam Saafan: ,,In het begin was ik zo naďef om bij een sollicitatie aan de telefoon mijn naam te zeggen. De vacature is al ingevuld, klonk het dan meteen. Tot ik eens de proef op de som nam en een half uur later terugbelde onder een niet Arabisch klinkende naam. Ik kon meteen een afspraak maken.''
Geen eerlijke kans
,,Soms heb ik echt de indruk dat men iets zoekt wat ik niet heb om me geen kans te moeten geven. Ik spreek vijf talen maar dat was blijkbaar niet genoeg voor een job bij een helpdesk. Vaak hoorde ik dat ik een rijbewijs moest hebben. Toen ik er een had, had ik plots een eigen wagen nodig.''
Islam neemt nu elke tijdelijke job aan ,,omdat ik me alleen goed in mijn vel voel als ik werk heb.'' Maar hij is ook al eens opgestapt. ,,De filiaalchef van een grote warenhuisketen vroeg me of hij mijn voornaam mocht veranderen in Izi omdat de klanten het misschien niet zouden appreciëren als mijn voornaam Islam door de speaker werd opgeroepen. Toen voelde ik me echt niet geaccepteerd en ben ik weggegaan.''
Af en toe keert hij terug naar Egypte om daar enkele maanden te werken als veiligheidsagent. ,,Om die job hier uit te oefenen moet ik een Europese nationaliteit hebben. Daarom heb ik nu de dubbele nationaliteit aangevraagd. Ik blijf hopen.''
Een zoon van een Marokkaanse vader en een Belgische moeder uit het Antwerpse die anoniem wil blijven ,,om mijn kansen op werk niet te verknallen'' ondervond weinig hinder om aan werk te geraken tot hij een baardje liet groeien. ,,Plots ben ik blijkbaar een gevaarlijke moslimfundamentalist. Niemand zegt het me met zoveel woorden maar ik merk het aan de reacties in het uitzendkantoor. Aan de telefoon is alles oké, maar als ik me ga melden, zie ik de blikken verstarren.''
Vooral Turken en Marokkanen
Deze twee getuigenissen zijn geen uitzonderingen. Een studie van de ULB en KUL naar de ervaringen van allochtonen gedurende drie maanden solliciteren naar werk in de Brusselse regio toont met harde cijfers aan dat een op twee in die periode gemiddeld minstens een keer het slachtoffer werd van discriminatie.
In 27% van de sollicitaties stelden de onderzoekers ,,een vermoeden van ongelijke behandeling of effectieve ongelijke behandeling'' vast. Als ook (genaturaliseerde) Belgen voor de betrekking kandideerden, steeg dat percentage naar 45%.
Mensen van Marokkaanse of Turkse origine blijken vaker het slachtoffer van discriminatie op de arbeidsmarkt dan andere buitenlanders. Niet-Belgische West-Europeanen ondervinden zelfs geen enkele achteruitstelling ten opzichte van Belgen.
De wetenschappelijke studie, die volgende week wordt voorgesteld op een colloquium, stipt verder aan dat uitzendkantoren zich ook bezondigen aan discriminatie. Zo worden allochtonen vaker dan anderen met minder gunstige contracten van bepaalde duur opgezadeld.
De studie vraagt zich ten slotte ook af waarom vakbonden en sociale inspecties zich niet echt lijken te bekommeren om deze flagrante uiting van ongelijkheid op de arbeidsmarkt.
Geert NEYT09/03/2005