Marsipulami
19-03-05, 09:44
De zwalpende koers van het Belang
Vlaams Belang probeert zich de jongste maanden ideologisch te herprofileren. Maar de partij maakt er een behoorlijk rommeltje van. Nog goed dat er zoiets bestaat als een cordon sanitaire, een acute vorm ,,baseball-journalistiek'' en dat Belang-politici behoorlijk vijandig reageren op elke gezonde journalistieke interesse. Anders zou voorzitter Frank Vanhecke sterretjes zien.
DAT is een interne kwestie waarmee u geen zaken heeft.'' De uitval typeerde Belangvoorzitter Frank Vanhecke ten voeten uit. Iedere ,,normale'' partijvoorzitter zou er niet aan denken om een reporter die even informeert naar de samenstelling van het partijbestuur zo af te snauwen. Maar Vanhecke houdt niet van journalisten. De aanwezigheid van verslaggevers vormt voor hem de belangrijkste reden om officiële recepties of pers-etentjes te verafschuwen, liet hij zich ooit ontvallen. Een amicale omgang met journalisten eindigt toch maar in een zekere vorm van informele informatieoverdracht. Daar wil de voorzitter echt niet van weten.
De partij die voortdurend klaagt over die zogenaamde mediaboycot draagt er zelf heel bewust toe bij, het kan niet genoeg worden herhaald. Vlaams Belang is nog niet doodgegaan van een contradictie meer of minder. Voor de voorzitter heeft de publieke opinie geen uitstaans met de reden waarom kersvers partijlid Marie-Rose Morel de voorkeur kreeg op oude getrouwe Sandra Colen als nieuw lid voor het partijbestuur, ook wel het politburo genoemd naar het communistische gebruik om dit via coöptatie samen te stellen. Nochtans is de desavouering van het Molse kamerlid - die haar reputatie bouwde op ultraconservatieve en ultraliberale standpunten - een belangrijk signaal voor de ideologische marsrichting van Vlaams Belang.
De chaotische communicatie over de samenstelling van het partijbestuur staat model voor het inhoudelijk gezwalp dat de partij momenteel teistert. Traditioneel teert het Belang op drie ideologisch pijlers: Vlaamse onafhankelijkheid, het bestrijden van de ,,multicultuur'' (gekoppeld aan een strak veiligheidsdiscours) en de verdediging van traditionele morele waarden. Die laatste twee pijlers zijn de laatste tijd flink aan corrosie onderhevig. Partijvoorzitter Frank Vanhecke slaagt er maar niet in om op een geloofwaardige manier het partijprogramma transparant uit te dragen.
Sedert haar definitieve veroordeling wegens racisme schaaft Vlaams Belang aan zijn migrantenstandpunt en stelt scherp op de positie van de islam in de westerse samenleving. Het absolute terugkeerbeleid werd verlaten voor een voorwaardelijke aanpak: migranten die zich assimileren mogen blijven. De partij probeert op te schuiven naar een koers die liberale partijen terzake in het buitenland aanhangen, een koers die een meerderheid van de VLD'ers overigens deelt. Daarbij wordt gefocust op het fundamentele verschil tussen de Europese kernwaarden (scheiding van kerk en staat, gelijkheid tussen man en vrouw, vrijheid van meningsuiting) en de islam.
Helaas schiet de partij zich tegenwoordig voortdurend in de voet. Zo stelde Filip Dewinter enkele weken geleden het dragen van een hoofddoek gelijk aan het tekenen van een terugkeercontract. Ijlings moest de partij deze ,,boutade'', dixit Gerolf Annemans, ,,verticaal klasseren'' wegen ,,over de rand''. De dreigbrieven aan het adres van Naïma Amzil deden Vanhecke zelfs besluiten dat de hoofddoek ,,een privé-kwestie was waar een partij zich niet mee moet moeien'', al bleef het voor hem een bewijs dat de drager ervan ,,een aantal westerse waarden niet aanhangt''.
De afgelopen week was het opnieuw raak. In een onbewaakt moment liet Annemans zich ontvallen dat hij moslims op een Belang-lijst niet principieel uitsloot. Meteen oogstte hij een virulente reactie van kamerlid Filip De Man. ,,Onaanvaardbaar,'' brieste hij. ,,De islam is volstrekt incompatibel met onze Europese normen en waarden. De moslim die deze waarden wel respecteert, is geen moslim meer.''
Officieel is het dispuut van de baan ,,omdat het probleem zich niet stelt'' en omdat er eensgezindheid bestaat dat ,,radicale moslims'' bij het Belang niets te zoeken hebben. Maar de vraag wat de partij aan moet met volledig geïntegreerde en niet-praktiserende moslims - de interesse bij allochtonen voor het Belang is erg groot - zou wel eens voor vonken kunnen zorgen.
De komst van verruimers Jurgen Verstrepen en Marie-Rose Morel - en het virtueel koud maken van Colen - wekken dan weer de indruk dat de partij steeds minder zwaar tilt aan de derde pijler: de verdediging van de traditionele morele waarden. De webstek van Verstrepen loopt over van de, weliswaar fijnzinnige, blote borsten en g-strings, Morel, die zelf rijk werd als bazin van een modellenbureau, vindt dan weer geen graten in homoseksuelen. De komst van deze nieuwlichters werkt een aantal strijders van het eerste uur flink op de zenuwen. Niet alleen omdat de twee een blitzcarrière mogen maken, maar evengoed omdat het ,,morele luik'' van het partijprogramma verkruimelt.
Onlangs bleek nog dat Verstrepen veel meer tijd steekt in het up-to-date houden van zijn weblog dan in het instuderen van dossiers. Toen hij tien dagen geleden Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux (Spirit) interpelleerde over diens wankele communicatie inzake de invoering van migrantenquota's in de sport-, de jeugd- en de culturele sector slaagde Verstrepen er niet in om zinnig te repliceren. Kennelijk had hij het antwoord (in het Nederlands) niet verstaan.
Filip Dewinter zou hier Anciaux alle hoeken van de commissiezaal laten verkennen. Maar dat Antwerpse kopstuk maakte ook niet bepaald een sterke indruk in het dossier van de stadstheaters. Eerst zei Dewinter dat die subsidies moesten worden stopgezet, luttele dagen later (het kunnen ook minuten zijn geweest) was dat plots niet meer nodig. Als bliksemafleider voor het geknoei met de hoofddoeken was het alvast geslaagd.
Niemand zal ontkennen dat de kokette Morel of de vlotte Verstrepen electoraal een stuk sterker scoren dan Colen of De Man. Maar een partij moet natuurlijk wel weten waar ze wil landen. Wil het Belang uitgroeien tot een ,,rechts-progressieve'' beleidspartij, krijgen de ultraconservatieven de bovenhand, geniet de oppositie de voorkeur of blijft de formatie kreunen onder fascistoïde invloeden?
Zo voelde europarlementslid Koen Dillen zich geroepen om met Léon Degrelle vriendschappelijk op de foto te staan of notoire Franse negationisten in het parlement te verdedigen. Een normale partij gooi zo'n type onmiddellijk buiten. Vanhecke kwam niet verder dan hem als ,,onverstandig'' te bestempelen.
Dit geknoei zou elke andere partijvoorzitter in moeilijkheden brengen. Frank Vanhecke blijft evenwel moeiteloos overeind. Zijn beleid stoelt op het ontzeggen aan ieder partijlid van datgene waar het Belang voor strijdt: de vrijheid van meningsuiting. Verder profiteert het Belang van een journalistiek genre dat de berichtgeving over de partij verwart met een partijtje baseball. Zo verwordt het beeld tot een makkelijk te weerleggen karikatuur.
Tot slot blijft er dat cordon sanitaire. De isolatie van het Belang verplicht Belangers om tegen elkaar aan te schurken, kwestie van toch nog wat maatschappelijke nestwarmte over te houden. Een slechte adem kan dan plots draaglijk worden.
De afwezigheid van een inspirerend, wervend alternatief bij de andere partijen doet de rest.
19/03/2005 Bart Brinckman
©Copyright De Standaard
Vlaams Belang probeert zich de jongste maanden ideologisch te herprofileren. Maar de partij maakt er een behoorlijk rommeltje van. Nog goed dat er zoiets bestaat als een cordon sanitaire, een acute vorm ,,baseball-journalistiek'' en dat Belang-politici behoorlijk vijandig reageren op elke gezonde journalistieke interesse. Anders zou voorzitter Frank Vanhecke sterretjes zien.
DAT is een interne kwestie waarmee u geen zaken heeft.'' De uitval typeerde Belangvoorzitter Frank Vanhecke ten voeten uit. Iedere ,,normale'' partijvoorzitter zou er niet aan denken om een reporter die even informeert naar de samenstelling van het partijbestuur zo af te snauwen. Maar Vanhecke houdt niet van journalisten. De aanwezigheid van verslaggevers vormt voor hem de belangrijkste reden om officiële recepties of pers-etentjes te verafschuwen, liet hij zich ooit ontvallen. Een amicale omgang met journalisten eindigt toch maar in een zekere vorm van informele informatieoverdracht. Daar wil de voorzitter echt niet van weten.
De partij die voortdurend klaagt over die zogenaamde mediaboycot draagt er zelf heel bewust toe bij, het kan niet genoeg worden herhaald. Vlaams Belang is nog niet doodgegaan van een contradictie meer of minder. Voor de voorzitter heeft de publieke opinie geen uitstaans met de reden waarom kersvers partijlid Marie-Rose Morel de voorkeur kreeg op oude getrouwe Sandra Colen als nieuw lid voor het partijbestuur, ook wel het politburo genoemd naar het communistische gebruik om dit via coöptatie samen te stellen. Nochtans is de desavouering van het Molse kamerlid - die haar reputatie bouwde op ultraconservatieve en ultraliberale standpunten - een belangrijk signaal voor de ideologische marsrichting van Vlaams Belang.
De chaotische communicatie over de samenstelling van het partijbestuur staat model voor het inhoudelijk gezwalp dat de partij momenteel teistert. Traditioneel teert het Belang op drie ideologisch pijlers: Vlaamse onafhankelijkheid, het bestrijden van de ,,multicultuur'' (gekoppeld aan een strak veiligheidsdiscours) en de verdediging van traditionele morele waarden. Die laatste twee pijlers zijn de laatste tijd flink aan corrosie onderhevig. Partijvoorzitter Frank Vanhecke slaagt er maar niet in om op een geloofwaardige manier het partijprogramma transparant uit te dragen.
Sedert haar definitieve veroordeling wegens racisme schaaft Vlaams Belang aan zijn migrantenstandpunt en stelt scherp op de positie van de islam in de westerse samenleving. Het absolute terugkeerbeleid werd verlaten voor een voorwaardelijke aanpak: migranten die zich assimileren mogen blijven. De partij probeert op te schuiven naar een koers die liberale partijen terzake in het buitenland aanhangen, een koers die een meerderheid van de VLD'ers overigens deelt. Daarbij wordt gefocust op het fundamentele verschil tussen de Europese kernwaarden (scheiding van kerk en staat, gelijkheid tussen man en vrouw, vrijheid van meningsuiting) en de islam.
Helaas schiet de partij zich tegenwoordig voortdurend in de voet. Zo stelde Filip Dewinter enkele weken geleden het dragen van een hoofddoek gelijk aan het tekenen van een terugkeercontract. Ijlings moest de partij deze ,,boutade'', dixit Gerolf Annemans, ,,verticaal klasseren'' wegen ,,over de rand''. De dreigbrieven aan het adres van Naïma Amzil deden Vanhecke zelfs besluiten dat de hoofddoek ,,een privé-kwestie was waar een partij zich niet mee moet moeien'', al bleef het voor hem een bewijs dat de drager ervan ,,een aantal westerse waarden niet aanhangt''.
De afgelopen week was het opnieuw raak. In een onbewaakt moment liet Annemans zich ontvallen dat hij moslims op een Belang-lijst niet principieel uitsloot. Meteen oogstte hij een virulente reactie van kamerlid Filip De Man. ,,Onaanvaardbaar,'' brieste hij. ,,De islam is volstrekt incompatibel met onze Europese normen en waarden. De moslim die deze waarden wel respecteert, is geen moslim meer.''
Officieel is het dispuut van de baan ,,omdat het probleem zich niet stelt'' en omdat er eensgezindheid bestaat dat ,,radicale moslims'' bij het Belang niets te zoeken hebben. Maar de vraag wat de partij aan moet met volledig geïntegreerde en niet-praktiserende moslims - de interesse bij allochtonen voor het Belang is erg groot - zou wel eens voor vonken kunnen zorgen.
De komst van verruimers Jurgen Verstrepen en Marie-Rose Morel - en het virtueel koud maken van Colen - wekken dan weer de indruk dat de partij steeds minder zwaar tilt aan de derde pijler: de verdediging van de traditionele morele waarden. De webstek van Verstrepen loopt over van de, weliswaar fijnzinnige, blote borsten en g-strings, Morel, die zelf rijk werd als bazin van een modellenbureau, vindt dan weer geen graten in homoseksuelen. De komst van deze nieuwlichters werkt een aantal strijders van het eerste uur flink op de zenuwen. Niet alleen omdat de twee een blitzcarrière mogen maken, maar evengoed omdat het ,,morele luik'' van het partijprogramma verkruimelt.
Onlangs bleek nog dat Verstrepen veel meer tijd steekt in het up-to-date houden van zijn weblog dan in het instuderen van dossiers. Toen hij tien dagen geleden Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux (Spirit) interpelleerde over diens wankele communicatie inzake de invoering van migrantenquota's in de sport-, de jeugd- en de culturele sector slaagde Verstrepen er niet in om zinnig te repliceren. Kennelijk had hij het antwoord (in het Nederlands) niet verstaan.
Filip Dewinter zou hier Anciaux alle hoeken van de commissiezaal laten verkennen. Maar dat Antwerpse kopstuk maakte ook niet bepaald een sterke indruk in het dossier van de stadstheaters. Eerst zei Dewinter dat die subsidies moesten worden stopgezet, luttele dagen later (het kunnen ook minuten zijn geweest) was dat plots niet meer nodig. Als bliksemafleider voor het geknoei met de hoofddoeken was het alvast geslaagd.
Niemand zal ontkennen dat de kokette Morel of de vlotte Verstrepen electoraal een stuk sterker scoren dan Colen of De Man. Maar een partij moet natuurlijk wel weten waar ze wil landen. Wil het Belang uitgroeien tot een ,,rechts-progressieve'' beleidspartij, krijgen de ultraconservatieven de bovenhand, geniet de oppositie de voorkeur of blijft de formatie kreunen onder fascistoïde invloeden?
Zo voelde europarlementslid Koen Dillen zich geroepen om met Léon Degrelle vriendschappelijk op de foto te staan of notoire Franse negationisten in het parlement te verdedigen. Een normale partij gooi zo'n type onmiddellijk buiten. Vanhecke kwam niet verder dan hem als ,,onverstandig'' te bestempelen.
Dit geknoei zou elke andere partijvoorzitter in moeilijkheden brengen. Frank Vanhecke blijft evenwel moeiteloos overeind. Zijn beleid stoelt op het ontzeggen aan ieder partijlid van datgene waar het Belang voor strijdt: de vrijheid van meningsuiting. Verder profiteert het Belang van een journalistiek genre dat de berichtgeving over de partij verwart met een partijtje baseball. Zo verwordt het beeld tot een makkelijk te weerleggen karikatuur.
Tot slot blijft er dat cordon sanitaire. De isolatie van het Belang verplicht Belangers om tegen elkaar aan te schurken, kwestie van toch nog wat maatschappelijke nestwarmte over te houden. Een slechte adem kan dan plots draaglijk worden.
De afwezigheid van een inspirerend, wervend alternatief bij de andere partijen doet de rest.
19/03/2005 Bart Brinckman
©Copyright De Standaard