mark61
20-03-05, 13:09
In het kader van de internationale vrouwendag, vorige week woensdag, stelde minister Leeflang (Telecommunicatie) van de Antillen een gedragscode in die uitzenden van vrouwonvriendelijke rap verbiedt.
Door Miriam Sluis, correspondent op de Antillen
Er zijn zoveel muzieksoorten op Curaçao, waarom zou je alleen rap eruit pikken? ,,Minister Leeflang is oud, ze weet niet waar ze het over heeft'', zegt de 21-jarige Sigma. Samen met een vriend zit hij om half twee zaterdagnacht in zijn auto op een parkeerplaats in winkel- en uitgaanscentrum Salinja. Ze eten kip met patat uit schuimplastic bakjes, uit de autospeakers dreunt de laatste hit van Immorales.
Deze Antilliaans-Nederlandse reggaeton-groep is een van de bands op de zwarte lijst van Omayra Leeflang, minister van Telecommunicatie. Al gaat het de 50-jarige minister niet om een bepaalde band of muziekgenre. Zelf rapt ze ook. ,,Ik heb raps gecomponeerd die door jongeren zijn geproduceerd en niet-commercieel worden verspreid'', zegt ze in haar kantoor in de regeringszetel, Fort Amsterdam. ,,Hiphop is een modern Afrikanisme, ik heb daar veel waardering voor. Alleen moeten we wel het lef hebben om te zeggen waar het over de schreef gaat. En dat is bij gangsta rap, waar de vrouw niet alleen een goede minnaar, maar ook een hoer moet zijn.''
Volgens Leeflang is de Curaçaose samenleving ontvankelijk voor vrouwonvriendelijke gangsta-rapteksten. In de armste wijken op het eiland bestaat 68 procent van de huishoudens uit eenoudergezinnen met een vrouw aan het hoofd. De minister ziet armoede als grootste vijand van de Curaçaose vrouw, ,,die in een seksistische gemeenschap ook nog eens alleen wordt gelaten met de kinderen''.
Daarnaast heeft onderzoek van de Erasmus Universiteit uitgewezen dat 18 procent van de Antilliaanse jongeren tussen de vier en de 18 jaar kampt met psychopathologische gedragsproblemen. Leeflang: ,,De vrouw heeft hier als vrouw een heel slecht imago en als moeder is ze haast een supermens. De man is daarentegen als man een supermens, maar als vader bestaat hij bijna niet.''
Dat ziet Leeflang ook in de politiek. Zo kreeg premier Etienne Ys van de regeringspartij PAR vorig jaar veel kritiek van de oppositie toen hij een vergadering van het parlement verliet om thuis zijn kinderen op te vangen.
Om dat klimaat een halt toe te roepen is Leeflang, nadat ze in juni 2004 aantrad als minister van Telecommunicatie, met vergunninghouders van Antilliaanse radio- en televisiezenders gaan praten over zelfregulering. Daaruit kwam uiteindelijk de gedragscode, die onder andere inhoudt dat alleen gecensureerde radioversies van gangsta-rapnummers mogen worden uitgezonden.
De jongeren die op zaterdagnacht in het uitgaanscentrum Salinja samenkomen hebben geen boodschap aan de ideeën van de minister. Op steenworp afstand van waar Sigma in de auto zit te eten, staat de 25-jarige Patrick Kraal met wat vrienden. Ze kijken naar auto's die op hoge snelheid aan komen rijden om dan plotseling af te remmen, waardoor ze razendsnel in het rond draaien en rokende bandensporen op het asfalt achterlaten; het zogenoemde 'fever'.
De jongens zien eruit als hiphoppers: ze dragen wijde broeken, oorringen in beide oren en hun basebalcaps staan omgekeerd op hun hoofden. ,,Aan Leeflang kan je zien welke kant het met Curaçao op gaat, het wordt hier een dictatuur'', zegt Patrick. Naast hem staat Caroll Terborg. Volgens hem heeft de gedragscode weinig zin. ,,Dan moet je ook alle video's uit de videotheek weghalen. De regering wil de criminaliteit bestrijden en van alles verbieden, maar ze stoppen geen geld in het onderwijs.''
Toch kunnen sommige jongeren zich wel vinden in de boodschap van oud-onderwijzeres Leeflang. In het buurtcentrum Bos di Hubentut, oftewel Stem van de Jongeren, vertelt Sulainy Mejia dat de minister wat haar betreft niet ver genoeg gaat. Hij vindt dat er ook een gedragscode voor films en reclame moet komen. De Curaçaose cultuur lijkt doordrongen van één boodschap, zegt de 16-jarige, ,,dat het leven een feest is en alleen bestaat uit seks, roken, schieten en moorden''.
Door Miriam Sluis, correspondent op de Antillen
Er zijn zoveel muzieksoorten op Curaçao, waarom zou je alleen rap eruit pikken? ,,Minister Leeflang is oud, ze weet niet waar ze het over heeft'', zegt de 21-jarige Sigma. Samen met een vriend zit hij om half twee zaterdagnacht in zijn auto op een parkeerplaats in winkel- en uitgaanscentrum Salinja. Ze eten kip met patat uit schuimplastic bakjes, uit de autospeakers dreunt de laatste hit van Immorales.
Deze Antilliaans-Nederlandse reggaeton-groep is een van de bands op de zwarte lijst van Omayra Leeflang, minister van Telecommunicatie. Al gaat het de 50-jarige minister niet om een bepaalde band of muziekgenre. Zelf rapt ze ook. ,,Ik heb raps gecomponeerd die door jongeren zijn geproduceerd en niet-commercieel worden verspreid'', zegt ze in haar kantoor in de regeringszetel, Fort Amsterdam. ,,Hiphop is een modern Afrikanisme, ik heb daar veel waardering voor. Alleen moeten we wel het lef hebben om te zeggen waar het over de schreef gaat. En dat is bij gangsta rap, waar de vrouw niet alleen een goede minnaar, maar ook een hoer moet zijn.''
Volgens Leeflang is de Curaçaose samenleving ontvankelijk voor vrouwonvriendelijke gangsta-rapteksten. In de armste wijken op het eiland bestaat 68 procent van de huishoudens uit eenoudergezinnen met een vrouw aan het hoofd. De minister ziet armoede als grootste vijand van de Curaçaose vrouw, ,,die in een seksistische gemeenschap ook nog eens alleen wordt gelaten met de kinderen''.
Daarnaast heeft onderzoek van de Erasmus Universiteit uitgewezen dat 18 procent van de Antilliaanse jongeren tussen de vier en de 18 jaar kampt met psychopathologische gedragsproblemen. Leeflang: ,,De vrouw heeft hier als vrouw een heel slecht imago en als moeder is ze haast een supermens. De man is daarentegen als man een supermens, maar als vader bestaat hij bijna niet.''
Dat ziet Leeflang ook in de politiek. Zo kreeg premier Etienne Ys van de regeringspartij PAR vorig jaar veel kritiek van de oppositie toen hij een vergadering van het parlement verliet om thuis zijn kinderen op te vangen.
Om dat klimaat een halt toe te roepen is Leeflang, nadat ze in juni 2004 aantrad als minister van Telecommunicatie, met vergunninghouders van Antilliaanse radio- en televisiezenders gaan praten over zelfregulering. Daaruit kwam uiteindelijk de gedragscode, die onder andere inhoudt dat alleen gecensureerde radioversies van gangsta-rapnummers mogen worden uitgezonden.
De jongeren die op zaterdagnacht in het uitgaanscentrum Salinja samenkomen hebben geen boodschap aan de ideeën van de minister. Op steenworp afstand van waar Sigma in de auto zit te eten, staat de 25-jarige Patrick Kraal met wat vrienden. Ze kijken naar auto's die op hoge snelheid aan komen rijden om dan plotseling af te remmen, waardoor ze razendsnel in het rond draaien en rokende bandensporen op het asfalt achterlaten; het zogenoemde 'fever'.
De jongens zien eruit als hiphoppers: ze dragen wijde broeken, oorringen in beide oren en hun basebalcaps staan omgekeerd op hun hoofden. ,,Aan Leeflang kan je zien welke kant het met Curaçao op gaat, het wordt hier een dictatuur'', zegt Patrick. Naast hem staat Caroll Terborg. Volgens hem heeft de gedragscode weinig zin. ,,Dan moet je ook alle video's uit de videotheek weghalen. De regering wil de criminaliteit bestrijden en van alles verbieden, maar ze stoppen geen geld in het onderwijs.''
Toch kunnen sommige jongeren zich wel vinden in de boodschap van oud-onderwijzeres Leeflang. In het buurtcentrum Bos di Hubentut, oftewel Stem van de Jongeren, vertelt Sulainy Mejia dat de minister wat haar betreft niet ver genoeg gaat. Hij vindt dat er ook een gedragscode voor films en reclame moet komen. De Curaçaose cultuur lijkt doordrongen van één boodschap, zegt de 16-jarige, ,,dat het leven een feest is en alleen bestaat uit seks, roken, schieten en moorden''.