Marsipulami
26-03-05, 01:28
Mehmet Sadik Karanfil, 25 jaar, Turkse origine Verkozen in Oost-Vlaanderen met 2.222 stemmen
Ik ontmoet Mehmet Sadik Karanfil in de vergaderlokalen van de Federatie van Zelforganisaties in Vlaanderen. Mehmet is bestuurslid van deze migrantenvereniging. Beroepshalve werkt hij in een jeugdcentrum. Mehmet is imam noch islamleraar: hij is maatschappelijk werker. Toch besloten verschillende Turkse moskeeën en verenigingen hem als consensuskandidaat naar voren te schuiven. ,,Hun vraag kwam als een verrassing. Maar ik wilde de uitdaging aangaan.''
De jongste kandidaat bij de verkiezingen werd in 1979 geboren in Lokeren, als oudste zoon van een arbeidersgezin. Zijn vader kwam in 1974 naar België en vond werk als kabellegger in Zele, waar het gezin woonde tot 1992. Nu wonen Mehmet en zijn familie in Gent.
,,Ik heb me al van jongs af geëngageerd in het verenigingsleven. Ik hielp ook veel mensen, door te tolken, brieven te vertalen en mee te gaan naar advocaten. Dus heb ik van mijn hobby mijn beroep gemaakt. Mijn ouders, die zelf niet de kans hadden om te studeren, beseften goed dat een opleiding een garantie was voor een goede toekomst. Mijn twee zusjes studeren trouwens aan de universiteit.''
Mehmet is naar voren geschoven door de moskeeën van de Diyanet, die zowat de helft van de Turkse moskeeën in België onder haar hoede heeft. Dat hij geen theologische opleiding heeft, was geen bezwaar.
,,Sommigen hebben me verweten dat ik de godsdienst onvoldoende ken. Intolerantie bestaat ook binnen de eigen gemeenschap. Maar blijkbaar vonden mijn kiezers niet alleen de kennis van de religie belangrijk. Ze wilden een gezicht waarmee iedereen zich kan verzoenen. Ik ken de taal en de structuur van het land, ik ben een gematigd persoon en ik sta open om met iedereen constructief te werken.''
Mehmet Karanfil vindt dat de executieve haar rol breder moet zien dan de loutere erkenning en financiering van moskeeën, imams en islamleerkrachten. ,,Een executieve van louter imams zou gehandicapt zijn op het moment dat er ook over maatschappelijke thema's gepraat moet worden. De executieve heeft ook een rol te vervullen naar niet-moslims toe. Ze moet een duidelijker en transparanter beeld geven van de islam. Bijvoorbeeld door de contacten met de pers beter te verzorgen, een degelijke website te bouwen en haar recht op zendtijd op radio en televisie benutten.''
,,Er vallen veel vooroordelen te doorbreken. Integratie wordt te makkelijk gelinkt met islam. Alsof een praktiserende moslim niet perfect geïntegreerd kan zijn in dit land. Een moslim anno 2005 is een moderne burger die zich ook voor andere maatschappelijke thema's dan zijn alleen religie moet interesseren.''
De uitspraken van Mimount Bousakla over de zinloosheid van de verkiezingen, vindt Mehmet een provocatie. ,,En dat net op de dag dat de verkiezingen plaatsvonden. Een democratisch verkozen orgaan dat met 50 procent van de stemmen plus één beslissingen neemt, lijkt mij het beste systeem om de islam te vertegenwoordigen in een land waar verschillende strekkingen van de islam naast elkaar bestaan.''
En dat een moslim geen democraat kan zijn, zoals Filip De Man van het Vlaams Belang beweerde, noemt hij een persoonlijke belediging. ,,Ik ben praktiserend moslim en voor honderd procent democraat. In de tijd van Mohammed was de islam een verlichtende overtuiging. Islam is geen geschiedenis. Islam is voor alle tijden, maar moet mee evolueren met de samenleving.
Mehmet beseft dat de nieuwe executieve bezwaard is door het falen van de vorige. ,,Men heeft te weinig voor het algemeen belang, en te veel voor het eigen belang of dat van de achterban gekozen.'' Hij beseft ook dat de Turkse gemeenschap oververtegenwoordigd is in de Moslimraad: 40 van de 68 zetels gaan naar Turkse kandidaten, tegenover 20 voor Marokkaanse, hoewel er in België dubbel zoveel moslims van Marokkaanse origine zijn.
,,Het is aan ons om de vertegenwoordigers van alle moslims in België te zijn, niet alleen van de Turken. Het is jammer dat een deel van de islamitische gemeenschap zijn verantwoordelijkheid niet heeft opgenomen. Sommige moskeeën hebben hun gelovigen niet geïnformeerd, andere hebben de verkiezingen zelfs geboycot. We zullen niet alleen het vertrouwen in de raad moeten herstellen, we zullen ook het vertrouwen moeten winnen van wie zich niet vertegenwoordigd voelt. Dat zal niet makkelijk worden. We zullen aan alle kanten beschoten worden. Maar het mag deze keer niet mislukken. Dit waren de verkiezingen van de laatste kans. Als het deze keer fout loopt, geloven de moslims niet meer in de raad. Laat staan dat de autochtone bevolking erin zou geloven.''
Ik ontmoet Mehmet Sadik Karanfil in de vergaderlokalen van de Federatie van Zelforganisaties in Vlaanderen. Mehmet is bestuurslid van deze migrantenvereniging. Beroepshalve werkt hij in een jeugdcentrum. Mehmet is imam noch islamleraar: hij is maatschappelijk werker. Toch besloten verschillende Turkse moskeeën en verenigingen hem als consensuskandidaat naar voren te schuiven. ,,Hun vraag kwam als een verrassing. Maar ik wilde de uitdaging aangaan.''
De jongste kandidaat bij de verkiezingen werd in 1979 geboren in Lokeren, als oudste zoon van een arbeidersgezin. Zijn vader kwam in 1974 naar België en vond werk als kabellegger in Zele, waar het gezin woonde tot 1992. Nu wonen Mehmet en zijn familie in Gent.
,,Ik heb me al van jongs af geëngageerd in het verenigingsleven. Ik hielp ook veel mensen, door te tolken, brieven te vertalen en mee te gaan naar advocaten. Dus heb ik van mijn hobby mijn beroep gemaakt. Mijn ouders, die zelf niet de kans hadden om te studeren, beseften goed dat een opleiding een garantie was voor een goede toekomst. Mijn twee zusjes studeren trouwens aan de universiteit.''
Mehmet is naar voren geschoven door de moskeeën van de Diyanet, die zowat de helft van de Turkse moskeeën in België onder haar hoede heeft. Dat hij geen theologische opleiding heeft, was geen bezwaar.
,,Sommigen hebben me verweten dat ik de godsdienst onvoldoende ken. Intolerantie bestaat ook binnen de eigen gemeenschap. Maar blijkbaar vonden mijn kiezers niet alleen de kennis van de religie belangrijk. Ze wilden een gezicht waarmee iedereen zich kan verzoenen. Ik ken de taal en de structuur van het land, ik ben een gematigd persoon en ik sta open om met iedereen constructief te werken.''
Mehmet Karanfil vindt dat de executieve haar rol breder moet zien dan de loutere erkenning en financiering van moskeeën, imams en islamleerkrachten. ,,Een executieve van louter imams zou gehandicapt zijn op het moment dat er ook over maatschappelijke thema's gepraat moet worden. De executieve heeft ook een rol te vervullen naar niet-moslims toe. Ze moet een duidelijker en transparanter beeld geven van de islam. Bijvoorbeeld door de contacten met de pers beter te verzorgen, een degelijke website te bouwen en haar recht op zendtijd op radio en televisie benutten.''
,,Er vallen veel vooroordelen te doorbreken. Integratie wordt te makkelijk gelinkt met islam. Alsof een praktiserende moslim niet perfect geïntegreerd kan zijn in dit land. Een moslim anno 2005 is een moderne burger die zich ook voor andere maatschappelijke thema's dan zijn alleen religie moet interesseren.''
De uitspraken van Mimount Bousakla over de zinloosheid van de verkiezingen, vindt Mehmet een provocatie. ,,En dat net op de dag dat de verkiezingen plaatsvonden. Een democratisch verkozen orgaan dat met 50 procent van de stemmen plus één beslissingen neemt, lijkt mij het beste systeem om de islam te vertegenwoordigen in een land waar verschillende strekkingen van de islam naast elkaar bestaan.''
En dat een moslim geen democraat kan zijn, zoals Filip De Man van het Vlaams Belang beweerde, noemt hij een persoonlijke belediging. ,,Ik ben praktiserend moslim en voor honderd procent democraat. In de tijd van Mohammed was de islam een verlichtende overtuiging. Islam is geen geschiedenis. Islam is voor alle tijden, maar moet mee evolueren met de samenleving.
Mehmet beseft dat de nieuwe executieve bezwaard is door het falen van de vorige. ,,Men heeft te weinig voor het algemeen belang, en te veel voor het eigen belang of dat van de achterban gekozen.'' Hij beseft ook dat de Turkse gemeenschap oververtegenwoordigd is in de Moslimraad: 40 van de 68 zetels gaan naar Turkse kandidaten, tegenover 20 voor Marokkaanse, hoewel er in België dubbel zoveel moslims van Marokkaanse origine zijn.
,,Het is aan ons om de vertegenwoordigers van alle moslims in België te zijn, niet alleen van de Turken. Het is jammer dat een deel van de islamitische gemeenschap zijn verantwoordelijkheid niet heeft opgenomen. Sommige moskeeën hebben hun gelovigen niet geïnformeerd, andere hebben de verkiezingen zelfs geboycot. We zullen niet alleen het vertrouwen in de raad moeten herstellen, we zullen ook het vertrouwen moeten winnen van wie zich niet vertegenwoordigd voelt. Dat zal niet makkelijk worden. We zullen aan alle kanten beschoten worden. Maar het mag deze keer niet mislukken. Dit waren de verkiezingen van de laatste kans. Als het deze keer fout loopt, geloven de moslims niet meer in de raad. Laat staan dat de autochtone bevolking erin zou geloven.''