PDA

Bekijk Volledige Versie : Uitgaan in Casablanca: kijken en niet aankomen



bamajob.nl
29-03-05, 16:10
Al die Nederlandse Marokkanen zijn achterlijk, allemaal Berbers, iedereen zegt het. Niet te vergelijken met de Marokkanen in Rabat, Casablanca of Marrakech.

Daar is het leven veel moderner, daar gaan de seksen normaal met elkaar om. Daar zijn goed opgeleide mensen, die studeren, die kranten maken, de vrouwenbeweging vormen. Daar kun je drinken en uitgaan, daar heb je pas een nachtleven. Het meest trendy is de Candy Bar, chique, strak, met laser en house en techno. De duurste club van het land. En daardoor decadent. Hier besteden de happy few en hun kinderen op een avondje uit wat voor anderen een jaarsalaris is.

Kun je allemaal modern noemen, maar het is schijn. Pas na een tijdje dringt tot je door wat het toch zo anders maakt. Het zijn de omgangsvormen; mannen hangen aan elkaar, meisjes hangen aan elkaar, maar elkaar aanraken is zo goed als taboe. Hoezo modern.

De ober die hen bedient, had hun vader kunnen zijn. Hij moet twee maanden werken voor wat zij op zo'n zaterdagavond uitgeven. Zij, die het maandloon van een straatveger - vijftien euro - betalen om hier binnen te komen, zien er niet naar uit dat zulke zaken hen ook maar een moment bezighouden. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd; de Candy Bar aan de grote boulevard van Casablanca loopt vol en het valt niet mee in het bijna duister, waar de groene laserstralen precies op ooghoogte door de ruimte priemen, in de gaten te houden wie deze zaterdagavond allemaal binnenkomen.

De vip-hoek van de Candy Bar is bomvol. Verwachtingsvolle blikken, opgewonden sfeer. In een van de strakke, paarse zithoeken, zitplekken waarvoor je honderd euro betaalt, zit een meisje. Ze is hooguit veertien, vijftien jaar. Armen nog stakerig, push up-behaatje om haar ontluikende borsten te laten bollen in het satijnen hempje. Onhandig houdt ze een sigaret tussen haar vingers. Haar zus, iets ouder, is hier duidelijk niet voor het eerst. En de jonge mannen om hen heen, in pak of in leren jasjes, zijn dat al helemaal niet. Achteloos laten zij de ober de champagne ontkurken. In een megaschaal met ijs liggen een fles wodka, flesjes cola en vruchtensap. Uit de speaker dendert techno.

De jongemannen, haren glanzend van de gel, omarmen en kussen elkaar, maar taxeren intussen de meisjes en de vrouwen. Alle ogen blijven rusten op de blote benen van een jonge vrouw. Blote benen, ze draagt een jurkje, dat is pas extravagant. Er zijn deze avond in de meest trendy club van Casablanca, dus van heel Marokko, precies twee vrouwen die hun benen laten zien. De andere zijn met strakke broeken en topjes met spaghettibandjes, of strapless, voor hun doen conventioneel. Naar gemiddelde Marokkaanse maatstaven zijn ze absoluut onbetamelijk. Maar deze kinderen van de Marokkaanse happy few, de kleine rijke bovenlaag in dit land, hebben daar natuurlijk maling aan. De norm is zo westers mogelijk. Er is ook geen noot Arabische muziek te horen.

Aan de hoge, witte bar wordt champagne geschonken, worden cocktails gemixt en wordt bier verkocht, omgerekend minimaal tien euro per consumptie. Terwijl gasten in de spiegels hun uiterlijk checken, gaan de briefjes van honderd dirham (tien euro) nonchalant in stapeltjes van hand tot hand. De obers lopen gedienstig mee om glazen en flessen te dragen.

Buiten parkeren meer en meer glanzend gepoetste wagens, de rij voor de entree groeit nog steeds. Vrouwen, altijd in de minderheid, hoeven nooit te wachten hier. Binnen raakt het vol en begint de boel op stoom te raken: de eerste meisjes staan op de verhogingen te dansen en laten hun heupen draaien. Ze willen gezien worden. En ze worden gezien. Eromheen bossen jonge mannen, hun blik geconcentreerd op die haren, die heupen, die billen en die blote schouders. Kijken, intensief kijken, maar van aanraken is geen sprake. Zo zie je, hoe geladen de sfeer ook, deze avond precies één stel elkaar in het openbaar omarmen en uitgebreid zoenen.

Het Marokkaanse opinieweekblad Tel Quel besteedde er vorige week nog een heel verhaal aan. ''In de Marokkaanse samenleving is liefde bijna nog meer taboe dan seksualiteit,'' zei daar, zorgelijk, seksuologe Aboubaker Harakat. Ze hekelt de gewoonte jongens en meisjes al vanaf heel jonge leeftijd van elkaar te scheiden, een scheiding die compleet wordt vanaf de pubertijd. Zo missen jongeren, juist in de periode dat de driften toeslaan, de ruimte verliefd te zijn, te experimenteren, 'normaal' met elkaar om te gaan. Ze zien hoogstens films, daarvan moeten ze leren hoe je zoiets als liefde uit.

Zo ontwikkelen de jongens zich tot macho's en de meisjes ontwikkelen een diep wantrouwen jegens mannen. Hun ouders geven ook al geen voorbeeld. Het blad publiceerde een woordenlijst, met termen als 'ik ben verliefd', of 'ik wil je', en schreef dat je 'mijn liefje' (habibi) mag zeggen, of 'ik hou van jou'. Dat ontbreekt in de opvoeding. Aanleiding voor het stuk was de vreugdevolle constatering dat in Marokko iets aan het veranderen is: op straat zijn stellen te zien die hand in hand lopen. Een bijzonderheid, tot voor kort totaal taboe.

Dus de jongen die - en dan is het in de Candy Bar al laat - voorzichtig de bovenarm kust van een dansend meisje, gaat behoorlijk ver. Maar ze laat het behaagziek toe. Straks, als om vier uur de muziek stopt, wacht de wagen met chauffeur die haar naar huis brengt.

Over de kilometers lange boulevard van Casablanca waait een venijnig windje. Zo diep in de nacht is zelfs The Village, de enige homotent van Casa, verlaten. Tag Azout, New Look, Calypso, Cabaret

Oriëntal - ze raken allemaal leeg.

In de hotels, zoals Bellerive, is de bar ook verlaten. De meisjes die hier 's avonds zitten - hoeren, want ze roken en drinken bier - hebben hun klanten opgepikt of zijn naar huis. De portiers van de nachtclubs, in pak met zwarte jas, hangen nog rond, de schouders opgetrokken tegen de kou. Een meisje in een kort jasje, haren los, sigaret in de hand, slentert voorbij. ''I give you a fixed price,'' zegt ze zonder veel enthousiasme in haar mobieltje.

De portiers kijken haar na. Ze vertrekken geen spier, maar de afkeuring en totale minachting druipen van hun gezichten af.

bamajob.nl
29-03-05, 16:15
Waar ligt de grens van achterlijkheid en wanneer ben je als mens modern?

delirious
29-03-05, 16:17
Achterlijk stuk.
Nee... New-york en London is het stukken anders.
Zo zijn grote steden. :boos:

delirious
29-03-05, 16:17
:watte?:

bamajob.nl
30-03-05, 16:29
:fplet:

Rabi'ah.
31-03-05, 12:18
Geplaatst door bamajob.nl
Al die Nederlandse Marokkanen zijn achterlijk, allemaal Berbers, iedereen zegt het. Niet te vergelijken met de Marokkanen in Rabat, Casablanca of Marrakech.


Waar slaat dat nou weer op? Alsof alle Berbers achterlijk zijn? Alsof er in Rabat, Casablanca en Marrakech geen Berbers wonen? Alsof er in Nederland alleen Berberse Marokkanen wonen? Alsof er in Nederland geen Marokkanen uit Rabat, Casablanca en Marrakech wonen?

taouanza
31-03-05, 12:23
Geplaatst door bamajob.nl
Al die Nederlandse Marokkanen zijn achterlijk, allemaal Berbers, iedereen zegt het. Niet te vergelijken met de Marokkanen in Rabat, Casablanca of Marrakech.

Daar is het leven veel moderner, daar gaan de seksen normaal met elkaar om. Daar zijn goed opgeleide mensen, die studeren, die kranten maken, de vrouwenbeweging vormen. Daar kun je drinken en uitgaan, daar heb je pas een nachtleven. Het meest trendy is de Candy Bar, chique, strak, met laser en house en techno. De duurste club van het land. En daardoor decadent. Hier besteden de happy few en hun kinderen op een avondje uit wat voor anderen een jaarsalaris is.

Kun je allemaal modern noemen, maar het is schijn. Pas na een tijdje dringt tot je door wat het toch zo anders maakt. Het zijn de omgangsvormen; mannen hangen aan elkaar, meisjes hangen aan elkaar, maar elkaar aanraken is zo goed als taboe. Hoezo modern.

De ober die hen bedient, had hun vader kunnen zijn. Hij moet twee maanden werken voor wat zij op zo'n zaterdagavond uitgeven. Zij, die het maandloon van een straatveger - vijftien euro - betalen om hier binnen te komen, zien er niet naar uit dat zulke zaken hen ook maar een moment bezighouden. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd; de Candy Bar aan de grote boulevard van Casablanca loopt vol en het valt niet mee in het bijna duister, waar de groene laserstralen precies op ooghoogte door de ruimte priemen, in de gaten te houden wie deze zaterdagavond allemaal binnenkomen.

De vip-hoek van de Candy Bar is bomvol. Verwachtingsvolle blikken, opgewonden sfeer. In een van de strakke, paarse zithoeken, zitplekken waarvoor je honderd euro betaalt, zit een meisje. Ze is hooguit veertien, vijftien jaar. Armen nog stakerig, push up-behaatje om haar ontluikende borsten te laten bollen in het satijnen hempje. Onhandig houdt ze een sigaret tussen haar vingers. Haar zus, iets ouder, is hier duidelijk niet voor het eerst. En de jonge mannen om hen heen, in pak of in leren jasjes, zijn dat al helemaal niet. Achteloos laten zij de ober de champagne ontkurken. In een megaschaal met ijs liggen een fles wodka, flesjes cola en vruchtensap. Uit de speaker dendert techno.

De jongemannen, haren glanzend van de gel, omarmen en kussen elkaar, maar taxeren intussen de meisjes en de vrouwen. Alle ogen blijven rusten op de blote benen van een jonge vrouw. Blote benen, ze draagt een jurkje, dat is pas extravagant. Er zijn deze avond in de meest trendy club van Casablanca, dus van heel Marokko, precies twee vrouwen die hun benen laten zien. De andere zijn met strakke broeken en topjes met spaghettibandjes, of strapless, voor hun doen conventioneel. Naar gemiddelde Marokkaanse maatstaven zijn ze absoluut onbetamelijk. Maar deze kinderen van de Marokkaanse happy few, de kleine rijke bovenlaag in dit land, hebben daar natuurlijk maling aan. De norm is zo westers mogelijk. Er is ook geen noot Arabische muziek te horen.

Aan de hoge, witte bar wordt champagne geschonken, worden cocktails gemixt en wordt bier verkocht, omgerekend minimaal tien euro per consumptie. Terwijl gasten in de spiegels hun uiterlijk checken, gaan de briefjes van honderd dirham (tien euro) nonchalant in stapeltjes van hand tot hand. De obers lopen gedienstig mee om glazen en flessen te dragen.

Buiten parkeren meer en meer glanzend gepoetste wagens, de rij voor de entree groeit nog steeds. Vrouwen, altijd in de minderheid, hoeven nooit te wachten hier. Binnen raakt het vol en begint de boel op stoom te raken: de eerste meisjes staan op de verhogingen te dansen en laten hun heupen draaien. Ze willen gezien worden. En ze worden gezien. Eromheen bossen jonge mannen, hun blik geconcentreerd op die haren, die heupen, die billen en die blote schouders. Kijken, intensief kijken, maar van aanraken is geen sprake. Zo zie je, hoe geladen de sfeer ook, deze avond precies één stel elkaar in het openbaar omarmen en uitgebreid zoenen.

Het Marokkaanse opinieweekblad Tel Quel besteedde er vorige week nog een heel verhaal aan. ''In de Marokkaanse samenleving is liefde bijna nog meer taboe dan seksualiteit,'' zei daar, zorgelijk, seksuologe Aboubaker Harakat. Ze hekelt de gewoonte jongens en meisjes al vanaf heel jonge leeftijd van elkaar te scheiden, een scheiding die compleet wordt vanaf de pubertijd. Zo missen jongeren, juist in de periode dat de driften toeslaan, de ruimte verliefd te zijn, te experimenteren, 'normaal' met elkaar om te gaan. Ze zien hoogstens films, daarvan moeten ze leren hoe je zoiets als liefde uit.

Zo ontwikkelen de jongens zich tot macho's en de meisjes ontwikkelen een diep wantrouwen jegens mannen. Hun ouders geven ook al geen voorbeeld. Het blad publiceerde een woordenlijst, met termen als 'ik ben verliefd', of 'ik wil je', en schreef dat je 'mijn liefje' (habibi) mag zeggen, of 'ik hou van jou'. Dat ontbreekt in de opvoeding. Aanleiding voor het stuk was de vreugdevolle constatering dat in Marokko iets aan het veranderen is: op straat zijn stellen te zien die hand in hand lopen. Een bijzonderheid, tot voor kort totaal taboe.

Dus de jongen die - en dan is het in de Candy Bar al laat - voorzichtig de bovenarm kust van een dansend meisje, gaat behoorlijk ver. Maar ze laat het behaagziek toe. Straks, als om vier uur de muziek stopt, wacht de wagen met chauffeur die haar naar huis brengt.

Over de kilometers lange boulevard van Casablanca waait een venijnig windje. Zo diep in de nacht is zelfs The Village, de enige homotent van Casa, verlaten. Tag Azout, New Look, Calypso, Cabaret

Oriëntal - ze raken allemaal leeg.

In de hotels, zoals Bellerive, is de bar ook verlaten. De meisjes die hier 's avonds zitten - hoeren, want ze roken en drinken bier - hebben hun klanten opgepikt of zijn naar huis. De portiers van de nachtclubs, in pak met zwarte jas, hangen nog rond, de schouders opgetrokken tegen de kou. Een meisje in een kort jasje, haren los, sigaret in de hand, slentert voorbij. ''I give you a fixed price,'' zegt ze zonder veel enthousiasme in haar mobieltje.

De portiers kijken haar na. Ze vertrekken geen spier, maar de afkeuring en totale minachting druipen van hun gezichten af.

Wat een vrolijke tafereel zeg

MarinadeMix
31-03-05, 12:51
Geplaatst door bamajob.nl

Het Marokkaanse opinieweekblad Tel Quel besteedde er vorige week nog een heel verhaal aan. ''In de Marokkaanse samenleving is liefde bijna nog meer taboe dan seksualiteit,'' zei daar, zorgelijk, seksuologe Aboubaker Harakat. Ze hekelt de gewoonte jongens en meisjes al vanaf heel jonge leeftijd van elkaar te scheiden, een scheiding die compleet wordt vanaf de pubertijd. Zo missen jongeren, juist in de periode dat de driften toeslaan, de ruimte verliefd te zijn, te experimenteren, 'normaal' met elkaar om te gaan. Ze zien hoogstens films, daarvan moeten ze leren hoe je zoiets als liefde uit.

Zo ontwikkelen de jongens zich tot macho's en de meisjes ontwikkelen een diep wantrouwen jegens mannen . Hun ouders geven ook al geen voorbeeld. Het blad publiceerde een woordenlijst, met termen als 'ik ben verliefd', of 'ik wil je', en schreef dat je 'mijn liefje' (habibi) mag zeggen, of 'ik hou van jou'. Dat ontbreekt in de opvoeding. Aanleiding voor het stuk was de vreugdevolle constatering dat in Marokko iets aan het veranderen is: op straat zijn stellen te zien die hand in hand lopen. Een bijzonderheid, tot voor kort totaal taboe.


En terecht; mannen zijn niet te vertrouwen :jeweetog:



uitzonderingen nagelaten

bamajob.nl
31-03-05, 14:54
Geplaatst door Rabi'ah.
Waar slaat dat nou weer op? Alsof alle Berbers achterlijk zijn? Alsof er in Rabat, Casablanca en Marrakech geen Berbers wonen? Alsof er in Nederland alleen Berberse Marokkanen wonen? Alsof er in Nederland geen Marokkanen uit Rabat, Casablanca en Marrakech wonen?

Dit is het beeld dat over berbers heerst, maar in werkelijkheid is meer dan 90 % van Marokkanen in Marokko berbers. Mensen vinden het stoer om te zeggen dat ze Arabieren zijn.