Marsipulami
30-03-05, 22:28
Nadia McCaffrey, moeder van 'slachtoffer 848' in Irak vertelt
12 september 2001, dag één na de aanslagen op de WTC-torens in New York. De 34-jarige Patrick McCaffrey, echtgenoot en vader van twee kinderen, is zo verontwaardigd dat hij beslist zich aan te sluiten bij de Nationale Garde. Die wordt ingeschakeld bij noodsituaties in het binnenland. Maar enkele dagen na de aanslagen verandert Bush in alle stilte de wet, waardoor de Garde in Irak belandt. Patrick sneuvelt op 22 juni 2004 en wordt geregistreerd als 'slachtoffer 848'. "Mijn zoon had nooit vermoed in oorlogsgebied terecht te komen", vertelt zijn moeder Nadia McCaffrey. Zij reist de wereld rond om mensen te overtuigen van de waanzin van de oorlog in Irak.
Inge Van De Merlen
30-03-2005
Hoe is Patrick in Irak terecht gekomen?
Nadia McCaffrey. Voordat mijn zoon naar Irak werd gestuurd, was hij manager van een bedrijf in Californië. Maar hij was zo diep geschokt door de aanslagen van 11 september 2001, dat hij de volgende dag besloot zich bij de Nationale Garde aan te sluiten. Die Garde heeft als opdracht in te grijpen bij alle mogelijke rampen en crisissituaties op Amerikaans grondgebied. Patrick engageerde zich als weekendsoldaat bij een eenheid die technische ondersteuning aan gewapende strijdkrachten biedt en ingrijpt bij crisissen.
Hij wilde zich nuttig maken om burgers te helpen als een nieuwe ramp Amerika zou treffen. Maar hij had nooit vermoed in overzees oorlogsgebied terecht te komen. Sedert de Tweede Wereldoorlog werd zijn eenheid niet meer in het buitenland ingezet. Enkele dagen na 11 september wijzigde Bush echter in alle stilte de regelgeving. Zo werd Patrick de eerste soldaat van het Californische 579 Ingenieursbataljon van de Nationale Garde die in Irak sneuvelde. Hij is nu officieel geregistreerd als 'slachtoffer 848'.
Pas zeer kort voor hij vertrok, besefte hij dat de kans om in Irak ingezet te worden zeer reëel was. Voordien verwachtte hij een veiligheidstaak te krijgen in een atoomcentrale in Utah.
Wat was zijn reactie toen hij vernam dat hij in Irak zou ingezet worden?
Nadia McCaffrey. Hij werd zeer somber. Terwijl Patrick altijd een zeer gelukkig mens was, zeer vrolijk. Hij lachte eigenlijk de hele tijd. Nadat hij het nieuws vernomen had, verdween die lach. Hij bracht me op de hoogte toen hij met me alleen was. Hij vertelde me dat hij niet wilde gaan, maar geen keuze had, de overeenkomst was ondertekend. De regering mocht de wet dan wel veranderd hebben, hij bleef dienstplichtig. In de periode voor zijn vertrek hoopte hij tenminste goede dingen in Irak te kunnen realiseren, mensen te helpen. Ik vroeg hem wat hij zou doen als hij uit zelfverdediging of om iemand anders te beschermen, gedwongen zou worden een ander mens het leven te ontnemen. Hij heeft me nooit op deze vraag kunnen antwoorden.
Zeer recentelijk hebben we nieuwe informatie ontvangen over de omstandigheden waarin hij gestorven is. Toen hij tijdens de aanval al gewond was, heeft hij zich nog als schild op de soldaat die samen met hem sneuvelde, geworpen. Verder onderzoek heeft aangetoond dat Patrick niet de tijd had om terug te vuren, zoals eerst aangenomen werd. Tijdens het incident had men schoten van een M16 gehoord. Patrick droeg een M16, maar onderzoekers zijn er nu achter gekomen dat de schoten afkomstig waren van een derde soldaat, die de aanval overleefde. Hij had in de lucht geschoten om hulp in te roepen.
Hoe reageerde je op het nieuws dat hij in Irak zou ingezet worden?
Nadia McCaffrey. Ik had een heel slecht gevoel van binnen. Zoals een moeder dat kan hebben. Ik was sprakeloos, ik wist gewoon niet wat zeggen. Ik wilde hem ook niet kwetsen, ik wou hem respecteren. Maar ik ben heel mijn leven pacifist geweest en Patrick wist dat. Hij vervulde zijn plicht, maar hij heeft nooit de oorlog verdedigd.
Heeft het besef dat je zoon de oorlog zou ingezonden worden je visie op de oorlog veranderd?
Nadia McCaffrey. Nee. Ik heb mijn leven lang de oorlog veroordeeld, ook die in Vietnam. Ik werd kort na de Tweede Wereldoorlog, in 1945, in Frankrijk geboren. Ik heb dus de naweeën ervan nog meegemaakt. Mijn grootouders hebben tijdens de oorlog joden helpen schuilen en ontsnappen. Ik herinner me nog een beeld van toen ik drie jaar was. Er woonde toen een vrouw bij ons die geen Frans sprak en nergens heen kon. Ze zorgde voor mij en ze hielp in het huishouden. Ze bakte altijd brood in een grote, stenen oven. Op zekere dag was ze weg. Het was een joodse vluchtelinge uit Polen.
Als een oorlog officieel beëindigd wordt, is hij nog lang niet voorbij. De oorlog duurde in werkelijkheid voort, ook na 1945. Alles was stukgeschoten, families uiteen gerukt. Na een oorlog hervat men het leven niet alsof er niets gebeurd is. Amerikanen zijn zich daar doorgaans niet van bewust. Zij hebben sinds de Burgeroorlog in de 19de eeuw nooit een oorlog op eigen bodem meegemaakt. Amerikanen kunnen niet begrijpen wat oorlog in werkelijkheid betekent.
Wat vertelde Patrick je over de oorlog in Irak? Wat waren zijn indrukken?
Nadia McCaffrey. Hij verafschuwde de oorlog. Hij had slechts één week nodig om te begrijpen hoe deze oorlog op leugens gebaseerd is. Hij belde me dagelijks en zei: "Ik heb geen idee wat wij hier komen doen, mama. Ik weet niet waarom we hier zijn. We helpen hier niemand, er wordt niets opgebouwd. De Irakezen willen ons hier helemaal niet hebben, zij willen ons weg uit hun land." Patrick had zeer snel begrepen wat oorlog in werkelijkheid betekent. Hij zag de dingen zoals ze waren.
Hoe ging hij met de situatie om?
Nadia McCaffrey. Het was zeer moeilijk voor hem. Patrick was geen militair persoon, dat was zijn aard niet. Hij nam het altijd op voor de zwakken en kwetsbaren in de maatschappij. Nadat hij de ware aard van deze oorlog herkend had, wilde hij zijn aanwezigheid in Irak zo goed mogelijk benutten. Daarom richtte hij zich tot de kinderen van Irak. Hij trachtte hen te helpen. Patrick heeft altijd veel van kinderen gehouden. Hij vroeg ons ook dikwijls om pakketten op te sturen met snoep en speelgoed voor de Iraakse kinderen en hij zamelde de resterende voedsel- en waterrantsoenen van de soldaten in, om ze aan hen uit te delen. Eigenlijk is het de soldaten verboden om geschenken aan de kinderen te geven, maar Patrick deed het toch.
Ook voor de andere soldaten was hij een toeverlaat, een soort vaderfiguur voor de jongere soldaten. Wanneer één van de soldaten bijvoorbeeld een slecht rapport kreeg, was Patrick er om hem te verdedigen. Zo trad hij tijdens zijn verblijf in Irak op als beschermer van de andere soldaten en de Iraakse kinderen. Iedereen die Patrick kent, zal dit beamen. Hij wist hoe hij zachtjes met mensen moest omgaan, omdat hij van de mensen hield. Hij wist dat hij een verschil kon maken.
Welke invloed hadden zijn getuigenissen op je visie op de oorlog?
Nadia McCaffrey. Mijn afkeer van de oorlog werd er veel sterker door, veel intenser. Ik wenste heel hard dat deze oorlog zou stoppen.
Hoe reageerde je toen je het nieuws van zijn overlijden vernam?
Nadia McCaffrey. Mijn leven stopte. Ik hield op met alles waar ik voor zijn dood mee bezig was geweest. Ik ben de oprichter van een vzw, 'Changing the Face of Life'. Gedurende twintig jaar stond ik als vrijwilliger terminale patiënten en hun familie bij. Meer dan duizend mensen in de regio van San Fransisco-Bay heb ik tot vrijwilliger voor stervensbegeleiding opgeleid.
Bij het vernemen van Patricks overlijden werd ik op slag anti-oorlogsactiviste. Ik doe nu alles wat in mijn macht ligt om deze oorlog te stoppen. Het bloedvergieten moet ophouden. Toen Patricks kist aankwam in Sacramento, verwittigde ik de media. De regering had de aanwezigheid van de media bij de repatriëring van gesneuvelde soldaten strikt verboden, maar ik nodigde hen uit om getuige te zijn van zijn thuiskomst. Zo werd ik de moeder die regering-Bush uitdaagde. Amerika kan en mag de oorlog in Irak en de gevolgen ervan niet langer negeren. Ik voelde ook een sterke drang om zelf naar Irak te gaan. Ik wilde op de plaats staan waar Patrick gestorven is. Er was een heel sterk gevoel iets te moeten doen.
Op welke manier heeft Patricks dood je houding tegenover de regering-Bush beïnvloed?
Nadia McCaffrey. Ik ben nooit republikein geweest, ik ben democraat. Maar deze regering erken ik zelfs niet als republikeins. Deze regering vertegenwoordigt niets van wat Amerika betekent, want Amerika heeft veel hogere waarden. Maar het Amerika van vandaag wordt in het duister gehouden. De mensen worden niet geïnformeerd, ze worden geïsoleerd en door angst gecontroleerd. Dit komt niet overeen met onze grondwet, die destijds door het volk en voor het volk werd opgesteld. De regering-Bush respecteert onze grondwettelijke rechten niet meer. De Patriot Act, waardoor mensen nu zonder enige reden en zonder enige vorm van proces voor onbepaalde tijd gearresteerd kunnen worden, is daar een mooi voorbeeld van.
Wat zijn je belangrijkste drijfveren om actief te zijn in de anti-oorlogsbeweging?
Nadia McCaffrey. Zowel Patricks dood als de oorlog zelf drijven me ertoe. Ik ben tegen elke oorlog. Dat heb ik altijd gehad. Maar bij deze oorlog is het veel sterker geworden. Ik zal niet meer stoppen, nooit. Ik geloof ook dat de weg om de oorlog te stoppen van mens tot mens gaat, en van moeder tot moeder, niet via regeringen. Vooral moeders hebben een belangrijke taak in de strijd voor de vrede. Wat we nodig hebben, is een wereldwijde alliantie tegen de oorlog. Wij, de mensen, moeten onze krachten ten volle verenigen. Voor mij zijn mensenrechten de allerhoogste prioriteit.
Wat betekent anti-oorlogsactivisme voor jou concreet?
Nadia McCaffrey. Ik treed naar buiten en ik spreek onophoudelijk tot het publiek. Daarbij tracht ik de mensen te raken. Ik vertel over de helse horror die de oorlog bij ze thuis brengt. De oorlog moet een gezicht krijgen. Ik toon de mensen hoe ze een verschil kunnen maken, een stem worden. Wij, het volk, zijn de regering! Door zo intensief te spreken, bereik ik zeer veel media. Toen Patrick terugkwam, is zijn verhaal de hele wereld rondgegaan. Zijn levensverhaal kan worden teruggevonden in twee boeken. Het is zijn boodschap voor vrede, naastenliefde, zorgen voor elkaar, familiewaarden, patriottisme, moed, kracht en gerechtigheid voor iedereen.
Ik spreek over mijn zoon, geloof me. En ik zal niet ophouden voor ik mijn laatste adem heb uitgeblazen. Momenteel schrijft een professor aan de universiteit van Berkeley een boek over Patrick en mij. Mensen zeggen me wel eens dat ik op een andere wijze omga met de dood van mijn zoon dan andere ouders van gesneuvelde soldaten. Ik ben nu een organisatie aan het oprichten om hulp te verlenen aan vrouwen en kinderen uit oorlogs- en bezette gebieden in het Midden-Oosten. Ik tracht met mijn persoonlijke tragedie hoofdzakelijk op een positieve, constructieve wijze om te gaan.
Heb je een boodschap voor de Europeanen? Wat is volgens jou het belangrijkst bij hun deelname aan de strijd tegen de oorlog?
Nadia McCaffrey. De protesten moeten nog veel sterker en luider worden. Het Amerikaanse volk heeft de Europeanen nodig. Iedereen zou moeten begrijpen dat de toekomst van ons allemaal op het spel staat. Het gaat niet enkel om de Irakezen. De oorlog beperkt zich niet tot Irak of het Midden-Oosten. Hij zal ons uiteindelijk allemaal treffen.
--------------------------------------------------------------------------------
12 september 2001, dag één na de aanslagen op de WTC-torens in New York. De 34-jarige Patrick McCaffrey, echtgenoot en vader van twee kinderen, is zo verontwaardigd dat hij beslist zich aan te sluiten bij de Nationale Garde. Die wordt ingeschakeld bij noodsituaties in het binnenland. Maar enkele dagen na de aanslagen verandert Bush in alle stilte de wet, waardoor de Garde in Irak belandt. Patrick sneuvelt op 22 juni 2004 en wordt geregistreerd als 'slachtoffer 848'. "Mijn zoon had nooit vermoed in oorlogsgebied terecht te komen", vertelt zijn moeder Nadia McCaffrey. Zij reist de wereld rond om mensen te overtuigen van de waanzin van de oorlog in Irak.
Inge Van De Merlen
30-03-2005
Hoe is Patrick in Irak terecht gekomen?
Nadia McCaffrey. Voordat mijn zoon naar Irak werd gestuurd, was hij manager van een bedrijf in Californië. Maar hij was zo diep geschokt door de aanslagen van 11 september 2001, dat hij de volgende dag besloot zich bij de Nationale Garde aan te sluiten. Die Garde heeft als opdracht in te grijpen bij alle mogelijke rampen en crisissituaties op Amerikaans grondgebied. Patrick engageerde zich als weekendsoldaat bij een eenheid die technische ondersteuning aan gewapende strijdkrachten biedt en ingrijpt bij crisissen.
Hij wilde zich nuttig maken om burgers te helpen als een nieuwe ramp Amerika zou treffen. Maar hij had nooit vermoed in overzees oorlogsgebied terecht te komen. Sedert de Tweede Wereldoorlog werd zijn eenheid niet meer in het buitenland ingezet. Enkele dagen na 11 september wijzigde Bush echter in alle stilte de regelgeving. Zo werd Patrick de eerste soldaat van het Californische 579 Ingenieursbataljon van de Nationale Garde die in Irak sneuvelde. Hij is nu officieel geregistreerd als 'slachtoffer 848'.
Pas zeer kort voor hij vertrok, besefte hij dat de kans om in Irak ingezet te worden zeer reëel was. Voordien verwachtte hij een veiligheidstaak te krijgen in een atoomcentrale in Utah.
Wat was zijn reactie toen hij vernam dat hij in Irak zou ingezet worden?
Nadia McCaffrey. Hij werd zeer somber. Terwijl Patrick altijd een zeer gelukkig mens was, zeer vrolijk. Hij lachte eigenlijk de hele tijd. Nadat hij het nieuws vernomen had, verdween die lach. Hij bracht me op de hoogte toen hij met me alleen was. Hij vertelde me dat hij niet wilde gaan, maar geen keuze had, de overeenkomst was ondertekend. De regering mocht de wet dan wel veranderd hebben, hij bleef dienstplichtig. In de periode voor zijn vertrek hoopte hij tenminste goede dingen in Irak te kunnen realiseren, mensen te helpen. Ik vroeg hem wat hij zou doen als hij uit zelfverdediging of om iemand anders te beschermen, gedwongen zou worden een ander mens het leven te ontnemen. Hij heeft me nooit op deze vraag kunnen antwoorden.
Zeer recentelijk hebben we nieuwe informatie ontvangen over de omstandigheden waarin hij gestorven is. Toen hij tijdens de aanval al gewond was, heeft hij zich nog als schild op de soldaat die samen met hem sneuvelde, geworpen. Verder onderzoek heeft aangetoond dat Patrick niet de tijd had om terug te vuren, zoals eerst aangenomen werd. Tijdens het incident had men schoten van een M16 gehoord. Patrick droeg een M16, maar onderzoekers zijn er nu achter gekomen dat de schoten afkomstig waren van een derde soldaat, die de aanval overleefde. Hij had in de lucht geschoten om hulp in te roepen.
Hoe reageerde je op het nieuws dat hij in Irak zou ingezet worden?
Nadia McCaffrey. Ik had een heel slecht gevoel van binnen. Zoals een moeder dat kan hebben. Ik was sprakeloos, ik wist gewoon niet wat zeggen. Ik wilde hem ook niet kwetsen, ik wou hem respecteren. Maar ik ben heel mijn leven pacifist geweest en Patrick wist dat. Hij vervulde zijn plicht, maar hij heeft nooit de oorlog verdedigd.
Heeft het besef dat je zoon de oorlog zou ingezonden worden je visie op de oorlog veranderd?
Nadia McCaffrey. Nee. Ik heb mijn leven lang de oorlog veroordeeld, ook die in Vietnam. Ik werd kort na de Tweede Wereldoorlog, in 1945, in Frankrijk geboren. Ik heb dus de naweeën ervan nog meegemaakt. Mijn grootouders hebben tijdens de oorlog joden helpen schuilen en ontsnappen. Ik herinner me nog een beeld van toen ik drie jaar was. Er woonde toen een vrouw bij ons die geen Frans sprak en nergens heen kon. Ze zorgde voor mij en ze hielp in het huishouden. Ze bakte altijd brood in een grote, stenen oven. Op zekere dag was ze weg. Het was een joodse vluchtelinge uit Polen.
Als een oorlog officieel beëindigd wordt, is hij nog lang niet voorbij. De oorlog duurde in werkelijkheid voort, ook na 1945. Alles was stukgeschoten, families uiteen gerukt. Na een oorlog hervat men het leven niet alsof er niets gebeurd is. Amerikanen zijn zich daar doorgaans niet van bewust. Zij hebben sinds de Burgeroorlog in de 19de eeuw nooit een oorlog op eigen bodem meegemaakt. Amerikanen kunnen niet begrijpen wat oorlog in werkelijkheid betekent.
Wat vertelde Patrick je over de oorlog in Irak? Wat waren zijn indrukken?
Nadia McCaffrey. Hij verafschuwde de oorlog. Hij had slechts één week nodig om te begrijpen hoe deze oorlog op leugens gebaseerd is. Hij belde me dagelijks en zei: "Ik heb geen idee wat wij hier komen doen, mama. Ik weet niet waarom we hier zijn. We helpen hier niemand, er wordt niets opgebouwd. De Irakezen willen ons hier helemaal niet hebben, zij willen ons weg uit hun land." Patrick had zeer snel begrepen wat oorlog in werkelijkheid betekent. Hij zag de dingen zoals ze waren.
Hoe ging hij met de situatie om?
Nadia McCaffrey. Het was zeer moeilijk voor hem. Patrick was geen militair persoon, dat was zijn aard niet. Hij nam het altijd op voor de zwakken en kwetsbaren in de maatschappij. Nadat hij de ware aard van deze oorlog herkend had, wilde hij zijn aanwezigheid in Irak zo goed mogelijk benutten. Daarom richtte hij zich tot de kinderen van Irak. Hij trachtte hen te helpen. Patrick heeft altijd veel van kinderen gehouden. Hij vroeg ons ook dikwijls om pakketten op te sturen met snoep en speelgoed voor de Iraakse kinderen en hij zamelde de resterende voedsel- en waterrantsoenen van de soldaten in, om ze aan hen uit te delen. Eigenlijk is het de soldaten verboden om geschenken aan de kinderen te geven, maar Patrick deed het toch.
Ook voor de andere soldaten was hij een toeverlaat, een soort vaderfiguur voor de jongere soldaten. Wanneer één van de soldaten bijvoorbeeld een slecht rapport kreeg, was Patrick er om hem te verdedigen. Zo trad hij tijdens zijn verblijf in Irak op als beschermer van de andere soldaten en de Iraakse kinderen. Iedereen die Patrick kent, zal dit beamen. Hij wist hoe hij zachtjes met mensen moest omgaan, omdat hij van de mensen hield. Hij wist dat hij een verschil kon maken.
Welke invloed hadden zijn getuigenissen op je visie op de oorlog?
Nadia McCaffrey. Mijn afkeer van de oorlog werd er veel sterker door, veel intenser. Ik wenste heel hard dat deze oorlog zou stoppen.
Hoe reageerde je toen je het nieuws van zijn overlijden vernam?
Nadia McCaffrey. Mijn leven stopte. Ik hield op met alles waar ik voor zijn dood mee bezig was geweest. Ik ben de oprichter van een vzw, 'Changing the Face of Life'. Gedurende twintig jaar stond ik als vrijwilliger terminale patiënten en hun familie bij. Meer dan duizend mensen in de regio van San Fransisco-Bay heb ik tot vrijwilliger voor stervensbegeleiding opgeleid.
Bij het vernemen van Patricks overlijden werd ik op slag anti-oorlogsactiviste. Ik doe nu alles wat in mijn macht ligt om deze oorlog te stoppen. Het bloedvergieten moet ophouden. Toen Patricks kist aankwam in Sacramento, verwittigde ik de media. De regering had de aanwezigheid van de media bij de repatriëring van gesneuvelde soldaten strikt verboden, maar ik nodigde hen uit om getuige te zijn van zijn thuiskomst. Zo werd ik de moeder die regering-Bush uitdaagde. Amerika kan en mag de oorlog in Irak en de gevolgen ervan niet langer negeren. Ik voelde ook een sterke drang om zelf naar Irak te gaan. Ik wilde op de plaats staan waar Patrick gestorven is. Er was een heel sterk gevoel iets te moeten doen.
Op welke manier heeft Patricks dood je houding tegenover de regering-Bush beïnvloed?
Nadia McCaffrey. Ik ben nooit republikein geweest, ik ben democraat. Maar deze regering erken ik zelfs niet als republikeins. Deze regering vertegenwoordigt niets van wat Amerika betekent, want Amerika heeft veel hogere waarden. Maar het Amerika van vandaag wordt in het duister gehouden. De mensen worden niet geïnformeerd, ze worden geïsoleerd en door angst gecontroleerd. Dit komt niet overeen met onze grondwet, die destijds door het volk en voor het volk werd opgesteld. De regering-Bush respecteert onze grondwettelijke rechten niet meer. De Patriot Act, waardoor mensen nu zonder enige reden en zonder enige vorm van proces voor onbepaalde tijd gearresteerd kunnen worden, is daar een mooi voorbeeld van.
Wat zijn je belangrijkste drijfveren om actief te zijn in de anti-oorlogsbeweging?
Nadia McCaffrey. Zowel Patricks dood als de oorlog zelf drijven me ertoe. Ik ben tegen elke oorlog. Dat heb ik altijd gehad. Maar bij deze oorlog is het veel sterker geworden. Ik zal niet meer stoppen, nooit. Ik geloof ook dat de weg om de oorlog te stoppen van mens tot mens gaat, en van moeder tot moeder, niet via regeringen. Vooral moeders hebben een belangrijke taak in de strijd voor de vrede. Wat we nodig hebben, is een wereldwijde alliantie tegen de oorlog. Wij, de mensen, moeten onze krachten ten volle verenigen. Voor mij zijn mensenrechten de allerhoogste prioriteit.
Wat betekent anti-oorlogsactivisme voor jou concreet?
Nadia McCaffrey. Ik treed naar buiten en ik spreek onophoudelijk tot het publiek. Daarbij tracht ik de mensen te raken. Ik vertel over de helse horror die de oorlog bij ze thuis brengt. De oorlog moet een gezicht krijgen. Ik toon de mensen hoe ze een verschil kunnen maken, een stem worden. Wij, het volk, zijn de regering! Door zo intensief te spreken, bereik ik zeer veel media. Toen Patrick terugkwam, is zijn verhaal de hele wereld rondgegaan. Zijn levensverhaal kan worden teruggevonden in twee boeken. Het is zijn boodschap voor vrede, naastenliefde, zorgen voor elkaar, familiewaarden, patriottisme, moed, kracht en gerechtigheid voor iedereen.
Ik spreek over mijn zoon, geloof me. En ik zal niet ophouden voor ik mijn laatste adem heb uitgeblazen. Momenteel schrijft een professor aan de universiteit van Berkeley een boek over Patrick en mij. Mensen zeggen me wel eens dat ik op een andere wijze omga met de dood van mijn zoon dan andere ouders van gesneuvelde soldaten. Ik ben nu een organisatie aan het oprichten om hulp te verlenen aan vrouwen en kinderen uit oorlogs- en bezette gebieden in het Midden-Oosten. Ik tracht met mijn persoonlijke tragedie hoofdzakelijk op een positieve, constructieve wijze om te gaan.
Heb je een boodschap voor de Europeanen? Wat is volgens jou het belangrijkst bij hun deelname aan de strijd tegen de oorlog?
Nadia McCaffrey. De protesten moeten nog veel sterker en luider worden. Het Amerikaanse volk heeft de Europeanen nodig. Iedereen zou moeten begrijpen dat de toekomst van ons allemaal op het spel staat. Het gaat niet enkel om de Irakezen. De oorlog beperkt zich niet tot Irak of het Midden-Oosten. Hij zal ons uiteindelijk allemaal treffen.
--------------------------------------------------------------------------------