sadeeQ
02-04-05, 22:37
3 Naffer-pausen
Wist je dat het een naffer was die het latijn tot officiele taal en Rome tot hoofdstad van de katholieke kerk maakte. En dat de katholieke kerk haar paasdatum aan dezelfde man uit Essaouira te danken heeft? Of dat onder een naffer-paus een einde kwam aan de vervolging van de christenen.
De katholieke kerk heeft drie pausen uit Noord Afrika gehad. Niet veel? Wel als je beseft dat Nederland er één leverde en dat er nog nooit een paus uit België is gekomen. Helaas zijn er geen afbeeldingen van de drie naffer-pausen bewaard gebleven. Over de eerste 11 pausen heeft geen enkel geschreven fragment de tand des tijds doorstaan. Uitzondering is de eerste naffer-paus. Vanaf het jaar 180 wordt er voor het eerst iets over de bisschop van Rome aan papier toevertrouwd. Negen jaar nadat Eusebius aan zijn Historia Ecclasiastica (De Geschiedenis van de Kerk) is begonnen wordt een uit het Marokkaanse Essaouira afkomstige naffer uitgeroepen tot ´plaatsvervanger van god op aarde´, ofwel de paus. Na hem zouden nog twee Noord Afrikaanse pausen op de Stoel van Petrus´ zetelen. Alle drie de Noord Afrikaanse pauzen zijn erkende naffer-heiligen van de rooms katholieke kerk.
Nafferpaus Victor
Het christendom staat nog in haar kinderschoenen als paus Victor (189-203 nChr.) tot bisschop van Rome wordt uitgeroepen. In die tijd staat er nog geen christelijke kerk in Rome. Het eerste christelijk cultcentrum in deze stad zal zo´n 20 jaar later in gebruik worden genomen. De christenen komen in die tijd nog in ondergrondse graftunnels bijeen om in het geheim hun rituelen uit te oefenen. De uit Essaouira afkomstige paus is de eerste waarover tijdgenoten melding maken. Historisch gezien bestaan er slechts twee voorgangers van de uit Marokko afkomstige ´Heilige Vader´ te traceren: Serieuze geleerden zijn het er niet over eens of Anicetus (155-166) in het jaar 155 of diens voorganger Pius I (140-155) de eerste historische bisschop van Rome moet zijn geweest. Volgens het Liber Pontificalis, dat eerst in de 6de eeuw werd samengesteld, is de allereerste paus de uit Palestina afkomstige Petrus, één van de eerste Christenen die Jezus volgden.Het historische bestaan van de voorgangers van de uit de oude Tamazight-hoofdstad Mogador (Essaouira) afkomstige paus is niet onomstreden. In tegenstelling tot het bestaan van de eerste nafferpaus. Over hem zijn er verschillende berichten van tijdgenoten. Zoals een commentaar van Hippolitus: ´Marcia, een concubine van Commodus, zij was een god-liefhebbende vrouw en vol velangen om goede daden te verrichten en inviteerde de zalige Victor´. Nafferpaus Victor werd dus uitgenodigd door Marcia, de maitresse van keizer Commodus. Volgens Hippolitus ´was Marcia groot gebracht door een eunuch, Hyacintus genaamd, die een priester was en een hoge positie aan het hof had´. De nafferpaus gaf Marcia een lijst van gevangen genomen christenen, die in de mijnen van Sardinië te werk waren gesteld. Dankzij Marcia´s invloed op de keizer zouden ze in vrijheid worden gesteld.
Hij was dan wel in Marokko geboren, eenmaal bisschop van Rome vond Victor dat juist de bisschop van deze stad (hij dus) toch de belangrijkste man op aarde hoorde te zijn. Hij was de eerste paus die het oppergezag en voorrang van de Romeinse kerk boven alle andere kerken propagandeerde. Het was deze naffer die het latijn tot de officiele taal van de Rooms Katholieke kerk maakte.
Deze (volgens de officiele Vatikaanse versie) 14de paus van de katholieke kerk had in het jaar 196 bepaald dat het paasfeest op de zondag volgende na de 14de dag van de maan in maart gevierd diende te worden. Hij eiste dat de gehele christenheid zich aan deze datum zou houden. In Istanbul (Constantinopel), Jerusalem, Alexandrië en Antakya (Antochië) vierde men dit echter op de 14de nisan volgens de oude traditie. Bisschoppen die weigerde het feest op de door hem bepaalde datum te vieren, werden geexommuniceerd. Hij dreigde de complete christelijke kerk buiten Rome uit de gemeenschap te gooien als ze doorbleven gaan pasen op de 14de nisan te vieren. Ook vervloekte en excommuniceerde hij keizer Theodorus van Byzantium. Deze weigerde in de goddelijkheid te geloven van Jezus, de zoon van de Maria. Tijdens het pontifikaat van deze Afrikaanse paus regeerde de Romeinse keizers Commdus (180-192), Pertinax (193), Didius Julianus (193) en Septimius Serverus (193-211). Nafferpaus Victor zou in het jaar 199 onder keizer Serverus vermoord.
Zie ook a shorter history of early popes
Nafferpaus Miltiades
Paus Miltiades (311-314) was een als ´zwarte paus´ omschreven kind van Noord Afrikaanse ouders. De katholieken vieren de feestdag van deze derde-generatiepaus op 10 december. Miltiades was een eenvoudig priester toen hij 311 tot paus werd gekozen. Sint Augustine prees Miltiades als een man van eenvoud en vrede. Onder hem heeft de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van het christendom plaats: de erkenning van deze godsdienst door het wettig gezag. Daarvoor was de uitoefening van het christendom door de Romeinen verboden. Onder deze naffer-paus begint een nieuw tijdvak voor het christendom.
Keizer Constantijn zit behoorlijk in zijn maag met de wet op het christendom. Zijn moeder Helena was een fanatiek aanhangster van dit nieuwe geloof. Volgens de Romeinse wet diende christenen uitgeroeid te worden. Maar Constantijn voelde er weinig voor zijn eigen moeder te kruisigen. Nadat hij zijn macht als keizer had gevestig door tegenstander Maxentius bij de brug van Milvi te verslaan, tekent hij in februari 313 de zgn. tolerantiescriptie. Hierin wordt bepaald dat het Romeins gezag de verering van alle goden en uitoefening van verschillende godsdiensten tolereert. Constantijn hoeft zijn moeder niet te kruisigen. Onder naffer-paus Miltiades komt er een einde aan de christenvervolging. Als hij in januari van het jaar 314 te Rome sterft, zal het niet lang duren of de christenen gaan zelf iedereen die een ander geloof heeft afslachten. Tijdens een ontmoeting met keizer Constantijn, schenkt deze hem een gebied in Rome, het Lateraan. In 313 roept deze nafferpaus een vergadering bij elkaar om Donatus te veroordelen. Miltiades sterft het daaropvolgende jaar, hetzelfde jaar waarin de keizer een vergadering in Arles om de zaak Donatus opnieuw te bekijken. Tijdens het pontifikaat van Miltiades (311-314) regeerde de Romeinse keizer Maxentius (306-312) en Constantijn (311-324).
Nafferpaus Gelasius
De laatste nafferpaus is sint Gelasius (492-496). Hij werd zelf in Rome geboren als zoon van de Noord Afrikaan Valerius. Als priester werd hij tot paus gekozen op 1 maart 492. Zijn feestdag is op 21 november. Vlak voor zijn pontifikaat was er een einde gekomen aan het klassieke Romeinse Keizerrijk. Gelasius is bekend vanwege de liturgische inleidingen en redenvoeringen die hij schreef voor religieuze plechtigheden. Delen daarvan werden opgenomen in de zgn. Leonine Sacramentarium. Net als de twee andere naffer-pausen hebben onder zijn pontifikaat grote gebeurtenissen voor de ontwikkeling van het christendom en de katholieke kerk in het bijzonder plaats. De geleerden zijn het tot op heden echter oneens of het deze paus zou zijn geweest die het beroemde boekendecreet van Gelasius zou hebben uitgevaardigd. Hierdoor werd o.a. de uiteindelijke vorm van het heilige boek van de christenen, het zgn. Nieuwe Testament, vastgesteld. Zijn theorie over de realatie tussen kerk en staat beschreven in een brief aan de Byzantijnse keizer Anastasius. Resoluut wees hij alle aanspraken op gelijkwaardigheid van Constantinopel met Rome van de hand. Het argument dat de kerkelijke rang van een stad zich naar haar staatkundige betekenis moest richten noemde hij ronduit bespottelijk. Rome über alles. Hij was in een theologisch gevecht gewikkeld met Euphemius, de Patriarch van Constantinopel (Istanbul) over de Acaciaanse christenen. Hij verplichte, om het verschil met de Manichaeaanse christenen te benadrukken, het gebruik van zowel brood als wijn bij de ontvangst van de eucharestie (het katholieke avondmaal). Ook protesteerde paus Gelasius heftig tegen de samenwerking tussen Constantinopel met Alexandrië in Egypte en Antiochië (Antakya in Turkije). Gelasius was een actief bestrijder van alle vormen van niet-katholieke godsdienst in Rome. Fel haalde hij uit naar christenen die het oud Romeinse feest van Lupercalia op 15 februari bleven vieren. Onder hem komt er een einde aan de strijd tussen Odovakar en de Oostgotenkoning Theodorik. De laatste nafferpaus stierf te Rome op 21 november 496.
Sint Ahmed van Marokko
Dat waren dan drie nafferpausen. De katholieke kerk kent echter ook andere Noord Afrikaanse heiligen. Zoals Sint Moulai Ahmed (gestorven in 1729). Deze Marokkaanse prins heeft een eigen monument in Rome. Niet op een plein, maar in de kerk van Sant´Andrea delle Fratte, aan de achtergevel van het Paleis der Propaganda Fide. Het beeld van Moulai Ahmed van Marokko bevind zich, enigzing verdekt opgesteld in de doorgang tussen de 4de kapel aan de rechterkant en het transept. De meeste belangstelling in deze kerk gaat uit naar tegenover de Marokkaanse prins bevindende plek waar in 1842 de Heilige Maagd Maria zou zijn verschenen aan Alfons Ratisbonne. Moulai Ahmed, telg uit het roemrijke Alaoui-geslacht van de huidige Marokkaanse heersers, ging tot het katholicisme over. Over deze Marokkaanse prins, wiens verschijning honderden nonnen en diverse kardinalen het hoofd op hol bracht wil MokumTV een documentaire maken.
Mohamed el-Fers
Wist je dat het een naffer was die het latijn tot officiele taal en Rome tot hoofdstad van de katholieke kerk maakte. En dat de katholieke kerk haar paasdatum aan dezelfde man uit Essaouira te danken heeft? Of dat onder een naffer-paus een einde kwam aan de vervolging van de christenen.
De katholieke kerk heeft drie pausen uit Noord Afrika gehad. Niet veel? Wel als je beseft dat Nederland er één leverde en dat er nog nooit een paus uit België is gekomen. Helaas zijn er geen afbeeldingen van de drie naffer-pausen bewaard gebleven. Over de eerste 11 pausen heeft geen enkel geschreven fragment de tand des tijds doorstaan. Uitzondering is de eerste naffer-paus. Vanaf het jaar 180 wordt er voor het eerst iets over de bisschop van Rome aan papier toevertrouwd. Negen jaar nadat Eusebius aan zijn Historia Ecclasiastica (De Geschiedenis van de Kerk) is begonnen wordt een uit het Marokkaanse Essaouira afkomstige naffer uitgeroepen tot ´plaatsvervanger van god op aarde´, ofwel de paus. Na hem zouden nog twee Noord Afrikaanse pausen op de Stoel van Petrus´ zetelen. Alle drie de Noord Afrikaanse pauzen zijn erkende naffer-heiligen van de rooms katholieke kerk.
Nafferpaus Victor
Het christendom staat nog in haar kinderschoenen als paus Victor (189-203 nChr.) tot bisschop van Rome wordt uitgeroepen. In die tijd staat er nog geen christelijke kerk in Rome. Het eerste christelijk cultcentrum in deze stad zal zo´n 20 jaar later in gebruik worden genomen. De christenen komen in die tijd nog in ondergrondse graftunnels bijeen om in het geheim hun rituelen uit te oefenen. De uit Essaouira afkomstige paus is de eerste waarover tijdgenoten melding maken. Historisch gezien bestaan er slechts twee voorgangers van de uit Marokko afkomstige ´Heilige Vader´ te traceren: Serieuze geleerden zijn het er niet over eens of Anicetus (155-166) in het jaar 155 of diens voorganger Pius I (140-155) de eerste historische bisschop van Rome moet zijn geweest. Volgens het Liber Pontificalis, dat eerst in de 6de eeuw werd samengesteld, is de allereerste paus de uit Palestina afkomstige Petrus, één van de eerste Christenen die Jezus volgden.Het historische bestaan van de voorgangers van de uit de oude Tamazight-hoofdstad Mogador (Essaouira) afkomstige paus is niet onomstreden. In tegenstelling tot het bestaan van de eerste nafferpaus. Over hem zijn er verschillende berichten van tijdgenoten. Zoals een commentaar van Hippolitus: ´Marcia, een concubine van Commodus, zij was een god-liefhebbende vrouw en vol velangen om goede daden te verrichten en inviteerde de zalige Victor´. Nafferpaus Victor werd dus uitgenodigd door Marcia, de maitresse van keizer Commodus. Volgens Hippolitus ´was Marcia groot gebracht door een eunuch, Hyacintus genaamd, die een priester was en een hoge positie aan het hof had´. De nafferpaus gaf Marcia een lijst van gevangen genomen christenen, die in de mijnen van Sardinië te werk waren gesteld. Dankzij Marcia´s invloed op de keizer zouden ze in vrijheid worden gesteld.
Hij was dan wel in Marokko geboren, eenmaal bisschop van Rome vond Victor dat juist de bisschop van deze stad (hij dus) toch de belangrijkste man op aarde hoorde te zijn. Hij was de eerste paus die het oppergezag en voorrang van de Romeinse kerk boven alle andere kerken propagandeerde. Het was deze naffer die het latijn tot de officiele taal van de Rooms Katholieke kerk maakte.
Deze (volgens de officiele Vatikaanse versie) 14de paus van de katholieke kerk had in het jaar 196 bepaald dat het paasfeest op de zondag volgende na de 14de dag van de maan in maart gevierd diende te worden. Hij eiste dat de gehele christenheid zich aan deze datum zou houden. In Istanbul (Constantinopel), Jerusalem, Alexandrië en Antakya (Antochië) vierde men dit echter op de 14de nisan volgens de oude traditie. Bisschoppen die weigerde het feest op de door hem bepaalde datum te vieren, werden geexommuniceerd. Hij dreigde de complete christelijke kerk buiten Rome uit de gemeenschap te gooien als ze doorbleven gaan pasen op de 14de nisan te vieren. Ook vervloekte en excommuniceerde hij keizer Theodorus van Byzantium. Deze weigerde in de goddelijkheid te geloven van Jezus, de zoon van de Maria. Tijdens het pontifikaat van deze Afrikaanse paus regeerde de Romeinse keizers Commdus (180-192), Pertinax (193), Didius Julianus (193) en Septimius Serverus (193-211). Nafferpaus Victor zou in het jaar 199 onder keizer Serverus vermoord.
Zie ook a shorter history of early popes
Nafferpaus Miltiades
Paus Miltiades (311-314) was een als ´zwarte paus´ omschreven kind van Noord Afrikaanse ouders. De katholieken vieren de feestdag van deze derde-generatiepaus op 10 december. Miltiades was een eenvoudig priester toen hij 311 tot paus werd gekozen. Sint Augustine prees Miltiades als een man van eenvoud en vrede. Onder hem heeft de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van het christendom plaats: de erkenning van deze godsdienst door het wettig gezag. Daarvoor was de uitoefening van het christendom door de Romeinen verboden. Onder deze naffer-paus begint een nieuw tijdvak voor het christendom.
Keizer Constantijn zit behoorlijk in zijn maag met de wet op het christendom. Zijn moeder Helena was een fanatiek aanhangster van dit nieuwe geloof. Volgens de Romeinse wet diende christenen uitgeroeid te worden. Maar Constantijn voelde er weinig voor zijn eigen moeder te kruisigen. Nadat hij zijn macht als keizer had gevestig door tegenstander Maxentius bij de brug van Milvi te verslaan, tekent hij in februari 313 de zgn. tolerantiescriptie. Hierin wordt bepaald dat het Romeins gezag de verering van alle goden en uitoefening van verschillende godsdiensten tolereert. Constantijn hoeft zijn moeder niet te kruisigen. Onder naffer-paus Miltiades komt er een einde aan de christenvervolging. Als hij in januari van het jaar 314 te Rome sterft, zal het niet lang duren of de christenen gaan zelf iedereen die een ander geloof heeft afslachten. Tijdens een ontmoeting met keizer Constantijn, schenkt deze hem een gebied in Rome, het Lateraan. In 313 roept deze nafferpaus een vergadering bij elkaar om Donatus te veroordelen. Miltiades sterft het daaropvolgende jaar, hetzelfde jaar waarin de keizer een vergadering in Arles om de zaak Donatus opnieuw te bekijken. Tijdens het pontifikaat van Miltiades (311-314) regeerde de Romeinse keizer Maxentius (306-312) en Constantijn (311-324).
Nafferpaus Gelasius
De laatste nafferpaus is sint Gelasius (492-496). Hij werd zelf in Rome geboren als zoon van de Noord Afrikaan Valerius. Als priester werd hij tot paus gekozen op 1 maart 492. Zijn feestdag is op 21 november. Vlak voor zijn pontifikaat was er een einde gekomen aan het klassieke Romeinse Keizerrijk. Gelasius is bekend vanwege de liturgische inleidingen en redenvoeringen die hij schreef voor religieuze plechtigheden. Delen daarvan werden opgenomen in de zgn. Leonine Sacramentarium. Net als de twee andere naffer-pausen hebben onder zijn pontifikaat grote gebeurtenissen voor de ontwikkeling van het christendom en de katholieke kerk in het bijzonder plaats. De geleerden zijn het tot op heden echter oneens of het deze paus zou zijn geweest die het beroemde boekendecreet van Gelasius zou hebben uitgevaardigd. Hierdoor werd o.a. de uiteindelijke vorm van het heilige boek van de christenen, het zgn. Nieuwe Testament, vastgesteld. Zijn theorie over de realatie tussen kerk en staat beschreven in een brief aan de Byzantijnse keizer Anastasius. Resoluut wees hij alle aanspraken op gelijkwaardigheid van Constantinopel met Rome van de hand. Het argument dat de kerkelijke rang van een stad zich naar haar staatkundige betekenis moest richten noemde hij ronduit bespottelijk. Rome über alles. Hij was in een theologisch gevecht gewikkeld met Euphemius, de Patriarch van Constantinopel (Istanbul) over de Acaciaanse christenen. Hij verplichte, om het verschil met de Manichaeaanse christenen te benadrukken, het gebruik van zowel brood als wijn bij de ontvangst van de eucharestie (het katholieke avondmaal). Ook protesteerde paus Gelasius heftig tegen de samenwerking tussen Constantinopel met Alexandrië in Egypte en Antiochië (Antakya in Turkije). Gelasius was een actief bestrijder van alle vormen van niet-katholieke godsdienst in Rome. Fel haalde hij uit naar christenen die het oud Romeinse feest van Lupercalia op 15 februari bleven vieren. Onder hem komt er een einde aan de strijd tussen Odovakar en de Oostgotenkoning Theodorik. De laatste nafferpaus stierf te Rome op 21 november 496.
Sint Ahmed van Marokko
Dat waren dan drie nafferpausen. De katholieke kerk kent echter ook andere Noord Afrikaanse heiligen. Zoals Sint Moulai Ahmed (gestorven in 1729). Deze Marokkaanse prins heeft een eigen monument in Rome. Niet op een plein, maar in de kerk van Sant´Andrea delle Fratte, aan de achtergevel van het Paleis der Propaganda Fide. Het beeld van Moulai Ahmed van Marokko bevind zich, enigzing verdekt opgesteld in de doorgang tussen de 4de kapel aan de rechterkant en het transept. De meeste belangstelling in deze kerk gaat uit naar tegenover de Marokkaanse prins bevindende plek waar in 1842 de Heilige Maagd Maria zou zijn verschenen aan Alfons Ratisbonne. Moulai Ahmed, telg uit het roemrijke Alaoui-geslacht van de huidige Marokkaanse heersers, ging tot het katholicisme over. Over deze Marokkaanse prins, wiens verschijning honderden nonnen en diverse kardinalen het hoofd op hol bracht wil MokumTV een documentaire maken.
Mohamed el-Fers