Xavier
16-04-05, 13:01
Vlaamse scholen / Die pets was verdiend
door Wendy Janssen
2005-04-16
Ouders willen een school die past bij hun stijl van opvoeden. Maar die stijl kan zeer verschillen. Daarom rijdt moeder Erika Ferwerda uren om haar zoon op een Iederwijs-school af te leveren, waar iedere mening telt. Maar om dezelfde reden zweren Frans en Maliët Martens bij een Vlaamse basisschool, waar juist tucht regeert. Twee reportages.
Stiptheid, discipline en prestatiedrang: de Nederlanders Frans en Maliët Martens vinden het belangrijke kwaliteiten die een school hun zes kinderen 'op een liefdevolle manier' moet bijbrengen. Het Nederlandse onderwijs vinden ze veel te slap. Ze sturen hun kroost daarom naar De Zonnebloem, een katholieke school net over de grens in België.
Ook thuis, in het gezin-Martens uit Koewacht (Zeeuws-Vlaanderen) heerst duidelijk discipline. Als vader praat, is de rest stil. Ze mogen alleen wat vertellen als hij hun een beurt geeft. ,,Ik heb niet het idee dat de kinderen ongelukkiger worden van discipline. Ik zie zes vrolijke kinderen die gezag hebben voor degene die boven hen staan.''
Steeds meer Nederlandse ouders sturen hun kinderen naar België op school. Van de vijftien leerlingen uit het vierde leerjaar (groep zes in Nederland) van De Zonnebloem komen zes kinderen uit Nederland. In de kleuterklassen is het percentage nog veel hoger, maar dat komt vooral doordat deze ouders gebruikmaken van de gratis 'kinderopvang'. In België mogen kinderen namelijk vanaf tweeënhalf jaar naar school. Zodra de kinderen voor de Nederlandse wet leerplichtig zijn, sturen de ouders ze weer in Nederland naar school. Maar er blijven steeds meer kinderen op Belgische scholen.
Vanaf de binnenplaats van De Zonnebloem klinken vrolijke kinderstemmen, leerlingen spelen en rennen door elkaar heen. Tot zover geen verschil met een willekeurige Nederlandse school. Dat verandert zodra de bel gaat. Bij de eerste bel snellen de 9-jarige tweeling Petrus en Jozef Martens naar 'hun' rij. Stippen op de grond geven de plaats aan waar ze zich moeten opstellen. Zodra de tweede bel klinkt staat iedereen netjes twee aan twee in de rij. Als de laatste bel rinkelt wordt het muisstil op het schoolplein. Een voor een vertrekken de rijen, geluidloos.
Voordat ze plaats nemen, blijven ze achter hun stoelen staan. Pas als juffrouw Marina een teken geeft, gaan de kinderen van het vierde leerjaar aan hun tafeltjes zitten. De rekenboeken komen te voorschijn. Stilletjes beginnen Petrus en Jozef aan de lange bladzijden sommen. ,,Ik denk dat we in België harder werken'', zegt Jozef.
De kinderen op Belgische scholen wordt gezag aangeleerd voor hun leerkracht. Ze moeten haar aanspreken met u en vooral doen wat ze zegt. ,,Ik heb gehoord van een leerkracht in Terneuzen die een vervelende jongen een pets gaf. De school wilde die leraar ontslaan. Als je in België een pets krijgt van de leraar, zul je het wel verdiend hebben. Je hebt zelfs kans dat je er twee bij krijgt, een van de directeur en een van je vader'', aldus Frans.
,,Als je hoort wat de Nederlandse kinderen soms tegen hun leerkracht zeggen. Vreselijk, ze schelden ze soms gewoon uit'', Maliët gruwelt bij het idee.
De Belgische scholieren leren al vroeg wat stiptheid en netheid is. Vanaf het eerste leerjaar krijgen de kinderen iedere dag een agenda mee. Petrus laat die van hem zien. Overzichtelijk staat er wat hij die week moet leren of mee moet nemen. De ouders zetten hun handtekening als alles gedaan is.
,,O wee als de agenda vergeten is af te tekenen, dan krijgen de leerlingen een minstreepje. Dat komt niet op het rapport, maar bij teveel minpunten wordt de leerling er wel op aangesproken'', vertelt moeder.
De scholieren kunnen ook pluspunten verdienen. Jozef komt er ineens achter dat hij vandaag eigenlijk een kadootje had mogen uitzoeken. Als de leerlingen een dag 'braaf' zijn geweest, krijgen ze een punt. Na veertig punten mogen ze een klein presentje uitzoeken. ,,Ik merk dat Petrus en Jozef daar echt op gebrand zijn. De spanning neemt toe zodra ze bijna bij de veertig punten zijn,'' zegt Maliët.
Ondertussen wordt zoon Ruben terechtgewezen. Hij heeft een slecht cijfer voor Frans gehaald. Dat moet beter, vindt z'n vader. Ook in het Belgische onderwijs wordt veel nadruk gelegd op presteren. ,,Een klasgenootje krijgt extra les in lezen van juf Marina, omdat hij een zeven had. Hij is niet zo goed in lezen'', vertelt Jozef aan zijn vader.
Op de rapporten staat ook het klasgemiddelde afgedrukt. Kinderen worden voortdurend geprest om beter dan de rest te zijn. ,,Bij mijn vorige rapport zat ik veel hoger dan het klasgemiddelde'', vertelt Jozef trots. ,,Ja, mijn zoons zijn slimme jongens'', glundert Frans.
Er wordt weinig met computers gewerkt. Eens in de maand mogen de leerlingen er op werken om bijvoorbeeld tafels te oefenen. ,,Maar dan hebben we het al van de juf geleerd. Op de computer oefenen we alleen maar'', vertelt Petrus. ,,Heel soms mogen we een spelletje doen op de computer'', vult Jozef zijn broer aan.
Frans en Maliët vinden het belangrijk dat hun kinderen goede banen in de buurt krijgen, zodat ze in Koewacht of omgeving blijven wonen. Zelfs al was de universiteit van Amsterdam de beste in de wereld, dan nog mochten de kinderen Martens daar niet heen. ,,Als de kinderen alle kanten op vliegen, krijg je alleen maar rotzooi. Ik wil ze bij mij in de buurt houden'', zegt Frans stellig.
Dat is ook een reden dat ze hun kinderen in België naar school sturen. Zo kunnen ze daar ook aan de slag. Zonder Belgische diploma's is het vrijwel onmogelijk om in België vervolgonderwijs te volgen of een baan te vinden. Omgekeerd willen de Nederlandse bedrijven maar wat graag Belgen in dienst nemen. ,,Op de Belgische scholen leren ze nog gedegen vakwerk. Daar leren ze wat werken is,'' aldus Frans.
Het Belgische onderwijs heeft echter ook nadelen, erkent Frans. ,,Er heerst een hele sterke hiërarchie, die je ook in het bedrijfsleven tegenkomt. De baas heeft het voor het zeggen en de onderdanen moeten doen wat hij zegt, die hebben geen inbreng.''
Voor de familie Martens is het Belgische onderwijs het beste wat er is. ,,Maar je moet vanaf het eerste leerjaar onderwijs in België volgen, anders wen je nooit aan de stiptheid en discipline.''
Bron: trouw.nl (http://www.trouw.nl/opvoedingenonderwijs/artikelen/1113542415939.html)
door Wendy Janssen
2005-04-16
Ouders willen een school die past bij hun stijl van opvoeden. Maar die stijl kan zeer verschillen. Daarom rijdt moeder Erika Ferwerda uren om haar zoon op een Iederwijs-school af te leveren, waar iedere mening telt. Maar om dezelfde reden zweren Frans en Maliët Martens bij een Vlaamse basisschool, waar juist tucht regeert. Twee reportages.
Stiptheid, discipline en prestatiedrang: de Nederlanders Frans en Maliët Martens vinden het belangrijke kwaliteiten die een school hun zes kinderen 'op een liefdevolle manier' moet bijbrengen. Het Nederlandse onderwijs vinden ze veel te slap. Ze sturen hun kroost daarom naar De Zonnebloem, een katholieke school net over de grens in België.
Ook thuis, in het gezin-Martens uit Koewacht (Zeeuws-Vlaanderen) heerst duidelijk discipline. Als vader praat, is de rest stil. Ze mogen alleen wat vertellen als hij hun een beurt geeft. ,,Ik heb niet het idee dat de kinderen ongelukkiger worden van discipline. Ik zie zes vrolijke kinderen die gezag hebben voor degene die boven hen staan.''
Steeds meer Nederlandse ouders sturen hun kinderen naar België op school. Van de vijftien leerlingen uit het vierde leerjaar (groep zes in Nederland) van De Zonnebloem komen zes kinderen uit Nederland. In de kleuterklassen is het percentage nog veel hoger, maar dat komt vooral doordat deze ouders gebruikmaken van de gratis 'kinderopvang'. In België mogen kinderen namelijk vanaf tweeënhalf jaar naar school. Zodra de kinderen voor de Nederlandse wet leerplichtig zijn, sturen de ouders ze weer in Nederland naar school. Maar er blijven steeds meer kinderen op Belgische scholen.
Vanaf de binnenplaats van De Zonnebloem klinken vrolijke kinderstemmen, leerlingen spelen en rennen door elkaar heen. Tot zover geen verschil met een willekeurige Nederlandse school. Dat verandert zodra de bel gaat. Bij de eerste bel snellen de 9-jarige tweeling Petrus en Jozef Martens naar 'hun' rij. Stippen op de grond geven de plaats aan waar ze zich moeten opstellen. Zodra de tweede bel klinkt staat iedereen netjes twee aan twee in de rij. Als de laatste bel rinkelt wordt het muisstil op het schoolplein. Een voor een vertrekken de rijen, geluidloos.
Voordat ze plaats nemen, blijven ze achter hun stoelen staan. Pas als juffrouw Marina een teken geeft, gaan de kinderen van het vierde leerjaar aan hun tafeltjes zitten. De rekenboeken komen te voorschijn. Stilletjes beginnen Petrus en Jozef aan de lange bladzijden sommen. ,,Ik denk dat we in België harder werken'', zegt Jozef.
De kinderen op Belgische scholen wordt gezag aangeleerd voor hun leerkracht. Ze moeten haar aanspreken met u en vooral doen wat ze zegt. ,,Ik heb gehoord van een leerkracht in Terneuzen die een vervelende jongen een pets gaf. De school wilde die leraar ontslaan. Als je in België een pets krijgt van de leraar, zul je het wel verdiend hebben. Je hebt zelfs kans dat je er twee bij krijgt, een van de directeur en een van je vader'', aldus Frans.
,,Als je hoort wat de Nederlandse kinderen soms tegen hun leerkracht zeggen. Vreselijk, ze schelden ze soms gewoon uit'', Maliët gruwelt bij het idee.
De Belgische scholieren leren al vroeg wat stiptheid en netheid is. Vanaf het eerste leerjaar krijgen de kinderen iedere dag een agenda mee. Petrus laat die van hem zien. Overzichtelijk staat er wat hij die week moet leren of mee moet nemen. De ouders zetten hun handtekening als alles gedaan is.
,,O wee als de agenda vergeten is af te tekenen, dan krijgen de leerlingen een minstreepje. Dat komt niet op het rapport, maar bij teveel minpunten wordt de leerling er wel op aangesproken'', vertelt moeder.
De scholieren kunnen ook pluspunten verdienen. Jozef komt er ineens achter dat hij vandaag eigenlijk een kadootje had mogen uitzoeken. Als de leerlingen een dag 'braaf' zijn geweest, krijgen ze een punt. Na veertig punten mogen ze een klein presentje uitzoeken. ,,Ik merk dat Petrus en Jozef daar echt op gebrand zijn. De spanning neemt toe zodra ze bijna bij de veertig punten zijn,'' zegt Maliët.
Ondertussen wordt zoon Ruben terechtgewezen. Hij heeft een slecht cijfer voor Frans gehaald. Dat moet beter, vindt z'n vader. Ook in het Belgische onderwijs wordt veel nadruk gelegd op presteren. ,,Een klasgenootje krijgt extra les in lezen van juf Marina, omdat hij een zeven had. Hij is niet zo goed in lezen'', vertelt Jozef aan zijn vader.
Op de rapporten staat ook het klasgemiddelde afgedrukt. Kinderen worden voortdurend geprest om beter dan de rest te zijn. ,,Bij mijn vorige rapport zat ik veel hoger dan het klasgemiddelde'', vertelt Jozef trots. ,,Ja, mijn zoons zijn slimme jongens'', glundert Frans.
Er wordt weinig met computers gewerkt. Eens in de maand mogen de leerlingen er op werken om bijvoorbeeld tafels te oefenen. ,,Maar dan hebben we het al van de juf geleerd. Op de computer oefenen we alleen maar'', vertelt Petrus. ,,Heel soms mogen we een spelletje doen op de computer'', vult Jozef zijn broer aan.
Frans en Maliët vinden het belangrijk dat hun kinderen goede banen in de buurt krijgen, zodat ze in Koewacht of omgeving blijven wonen. Zelfs al was de universiteit van Amsterdam de beste in de wereld, dan nog mochten de kinderen Martens daar niet heen. ,,Als de kinderen alle kanten op vliegen, krijg je alleen maar rotzooi. Ik wil ze bij mij in de buurt houden'', zegt Frans stellig.
Dat is ook een reden dat ze hun kinderen in België naar school sturen. Zo kunnen ze daar ook aan de slag. Zonder Belgische diploma's is het vrijwel onmogelijk om in België vervolgonderwijs te volgen of een baan te vinden. Omgekeerd willen de Nederlandse bedrijven maar wat graag Belgen in dienst nemen. ,,Op de Belgische scholen leren ze nog gedegen vakwerk. Daar leren ze wat werken is,'' aldus Frans.
Het Belgische onderwijs heeft echter ook nadelen, erkent Frans. ,,Er heerst een hele sterke hiërarchie, die je ook in het bedrijfsleven tegenkomt. De baas heeft het voor het zeggen en de onderdanen moeten doen wat hij zegt, die hebben geen inbreng.''
Voor de familie Martens is het Belgische onderwijs het beste wat er is. ,,Maar je moet vanaf het eerste leerjaar onderwijs in België volgen, anders wen je nooit aan de stiptheid en discipline.''
Bron: trouw.nl (http://www.trouw.nl/opvoedingenonderwijs/artikelen/1113542415939.html)