AARDIG
19-04-05, 17:21
Pedofiel eist schadevergoeding na boek van slachtoffer
Naamsvermelding in biografie leidt tot vreemd proces
Twintig jaar nadat Jef Marynissen (32) als kind ontelbare keren verkracht werd door een pedofiel, eist de dader 10.000 euro schadevergoeding van zijn slachtoffer. Hij beweert zijn werk te zijn kwijtgespeeld omdat zijn naam wordt vermeld in een autobiografisch boek van het slachtoffer. ,,Dit is surrealistisch. Hij heeft al mijn leven verwoest en wil nu nog eens van mij profiteren."
Ik ben twaalf en pas ondervraagd door de politie over Fernand. Aan de overzijde van de gang van het politiebureau zie ik hem zitten in een ander kantoortje, helemaal in elkaar gedoken. Ik wuif naar hem maar hij wuift niet terug. Ik had toen naar hem willen toelopen en een kus geven want ik vond het erg dat hij daar zo zat. Dat beeld en dat gevoel blijven mij tot op de dag van vandaag shockeren omdat het weergeeft op welke listige wijze die man mijn jeugd en mijn leven heeft verwoest."
Tussen zijn derde en twaalfde levensjaar werd Jef Marynissen ,,wel duizend keer verkracht" door Fernand I., een vrijwilliger in het home waar Jef met zijn zusje verbleef. ,,Anaal, oraal, alles wat je je kan voorstellen." Twintig jaar later zet het diep gekwetste pedofilieslachtoffer zijn eerste aarzelende stappen in de richting van een normaal leven. Met een niets ontziend boek, Eerst moesten we ons wassen (bij uitgeverij Vanhalewijck) , waarin Jef letter per letter alles van zich af wou schrijven. ,,Voor het eerst probeer ik Jef te zijn."
Jef Marynissen: ,,Ik was drie en mijn zusje tweeënhalf toen we in een home in Rekem werden geplaatst. Onze vader hebben we nooit gekend en moeder had geestelijke problemen. We zijn er bijna tien jaar gebleven en al die tijd misbruikt door Fernand, een twintiger die de monitors meehielp spelen organiseren. Om het andere weekend brachten we bij hem thuis door en daarnaast ook de hele zomervakantie. Ieder weekend begon met hetzelfde ritueel in zijn wagen. Muziek van Kinderen voor Kinderen. Nog voor we de Kennedytunnel door waren had hij mijn hoofd tussen zijn benen geduwd. Naast de versnellingspook lag het zakje Mentos om de vieze smaak nadien weg te krijgen. Dan bij hem thuis de ijzeren trap op, met zijn drieën het bad in en dan samen met opengeslagen kamerjas op de zetel voor de tekenfilm die ik nauwelijks kon zien omdat hij overal aan me zat. Daarna in het grote bed de verkrachting terwijl mijn zus of ik in het veldbedje ernaast moesten liggen. Het is een beeld en een gevoel dat ik niet meer uit mijn hoofd krijg. Het volle gewicht van Fernand op mij, zijn gehijg en zijn woorden: ,,Morgen gaan we naar Walibi. Of wil je naar Bobbejaanland?"
Onbestaande straf
Bijna tien jaar lang leefden Jef en zijn zusje in deze hel, zich er niet van bewust dat hun toekomst grondig werd verziekt.
Jef: ,,Thuis was het armoe troef, met een zieke moeder. Bij Fernand stond er altijd wel een fiets of een ander cadeau klaar. We werden simpelweg gekocht. De pijn namen we erbij. Als kind wisten we niet beter. Toen ik op mijn twaalfde mijn eerste seksboekje in handen kreeg, was ik geschokt toen ik daar mannen bezig zag met vrouwen. Voor mij was het normaal dat volwassen mannen zoiets deden met jonge kinderen. Je kan je wel inbeelden dat ik daarna helemaal in de knoop lag met mijn seksuele identiteit. Ofwel raak je enkel nog opgewonden door perversiteiten ofwel knap je helemaal af op seks."
In 1985 werd Fernand I., die ook afgevaardigde was van de miniemen van de voetbalploeg van Blaasveld, opgepakt. Bij hem thuis werden grote hoeveelheden pedopornografie gevonden en een notaboekje waarin hij al zijn ,,veroveringen" in geuren en kleuren beschreef. 144 kinderen werden geïdentificeerd maar slechts bij 24 was er genoeg bewijsmateriaal om hem te vervolgen voor aanranding. De Mechelse strafrechter Koen Aurousseau, die later zelf in opspraak kwam door SM-spelletjes met zijn vrouw, verleende hem opschorting van straf. In beroep kreeg Fernand I. zes maanden met uitstel. De slachtoffers kregen één frank schadevergoeding. De voorwaarde van een verplichte medische begeleiding van de dader zoals die in de veroordeling in eerste aanleg was bepaald, viel weg. Een uitspraak die alleen maar kon in het pre-Dutrouxtijdperk.
Jef: ,,Die man is dus op geen enkele manier gestraft of begeleid. Hij kàn niet veranderd zijn. Na het verschijnen van mijn boek hebben mensen uit Blaasveld mij gebeld om te zeggen dat hij af en toe oppast op een kindje van buren. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurt als hij met dat kind alleen is."
Zalige zelfmoord
Na de uitspraak werden Jef en zijn zus gewoon verplaatst naar een andere instelling.
Jef: ,,We werden nooit echt geholpen of geloofd. Integendeel, in de nieuwe instelling kwam ik weer in contact met een pedofiel. Het was alsof op mijn gezicht stond te lezen dat men een vrijgeleide had om te doen wat men wou met mij. Op mijn veertiende ben ik naar de rijkswacht gereden om mijn verhaal te doen. Ik kreeg een chocomelkje en werd weer op mijn fiets gezet. Toen heb ik gezworen dat niemand nog aan mijn lijf zou zitten. Ik zou mij verweren met alles wat in mijn bereik lag. Mijn zus werkte haar agressie op zichzelf uit door zich te verminken, ik richtte mijn woede naar buiten en werd een crapuul. Feesten, vechten, drugs nemen en dealen. Daar draaide mijn leven rond. Toen ik op mijn zestiende door een deejay van een vrije radio werd gevraagd te masturberen, ben ik door het lint gegaan. Ik ben teruggekomen met een pistool en heb het op hem leeggeschoten. Gelukkig voor hem en voor mij bleek het maar een alarmpistool te zijn."
Alles samen bracht Jef zeven en een half jaar door in gevangenissen. In 2000 probeerde hij zichzelf van het leven te beroven. ,,Ik kon kiezen tussen hem of mezelf kapotmaken. Ik grabbelde alle pillen bij elkaar die ik kon vinden, ging in de sofa liggen met mijn hond en koos voor het laatste. Ik herinner me nog hoe ik na de zoveelste pil duizelend van de trap viel, mijn hond het bloed van mijn hoofd likte en ik zei: Het is erg voor jou maar baasje is gelukkig nu . Het was het zaligste moment van mijn leven: weg van alle pijn, miserie en ongeloof, weg van Fernand, weg van de stomme aardbol."
Zeventien uren later werd Jef gevonden. Zijn ene been had al die tijd onder zijn andere gekneld gezeten zodat de bloedtoevoer was afgesneden en zijn spieren weggesneden moesten worden. Dagenlang lag hij in coma, twee jaar bleef hij in het ziekenhuis. Zijn voeten en benen vertonen nog altijd gaten van doorligwonden. Tot heel recent zat hij in een rolstoel. Een uitgeefster die zelf nog als monitrice had gewerkt in het bewuste home gaf Jef de kans het boek te schrijven waar hij al zolang aan had willen beginnen. Jef kon het geld goed gebruiken want de ziekenhuisfacturen hadden geleid tot torenhoge schulden.
Jef: ,,Advocaat Toon De Schepper, die getroffen was door mijn boek heeft belangeloos aangeboden een schadevergoeding van 17.000 euro voor mij en mijn zus te vragen aan Fernand. Maar diens reactie deed mij achterover vallen: Fernand eist op zijn beurt 10.000 euro van mij omdat ik hem vernoem in mijn boek en hij daardoor zijn werk verloren zou hebben. Dat is toch de omgekeerde wereld. Ik had gehoopt op een sprankeltje spijt maar hij doet alsof hij het slachtoffer is. Ik hoop dat de rechtbank inziet dat therapie alleen niet volstaat om te genezen. Je moet ook erkend worden als slachtoffer. Is het niet door de dader, dan tenminste door de maatschappij."
De zaak begint vandaag voor de rechtbank in Mechelen.
Geert NEYT19/04/2005
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=GDQE6T1A
Naamsvermelding in biografie leidt tot vreemd proces
Twintig jaar nadat Jef Marynissen (32) als kind ontelbare keren verkracht werd door een pedofiel, eist de dader 10.000 euro schadevergoeding van zijn slachtoffer. Hij beweert zijn werk te zijn kwijtgespeeld omdat zijn naam wordt vermeld in een autobiografisch boek van het slachtoffer. ,,Dit is surrealistisch. Hij heeft al mijn leven verwoest en wil nu nog eens van mij profiteren."
Ik ben twaalf en pas ondervraagd door de politie over Fernand. Aan de overzijde van de gang van het politiebureau zie ik hem zitten in een ander kantoortje, helemaal in elkaar gedoken. Ik wuif naar hem maar hij wuift niet terug. Ik had toen naar hem willen toelopen en een kus geven want ik vond het erg dat hij daar zo zat. Dat beeld en dat gevoel blijven mij tot op de dag van vandaag shockeren omdat het weergeeft op welke listige wijze die man mijn jeugd en mijn leven heeft verwoest."
Tussen zijn derde en twaalfde levensjaar werd Jef Marynissen ,,wel duizend keer verkracht" door Fernand I., een vrijwilliger in het home waar Jef met zijn zusje verbleef. ,,Anaal, oraal, alles wat je je kan voorstellen." Twintig jaar later zet het diep gekwetste pedofilieslachtoffer zijn eerste aarzelende stappen in de richting van een normaal leven. Met een niets ontziend boek, Eerst moesten we ons wassen (bij uitgeverij Vanhalewijck) , waarin Jef letter per letter alles van zich af wou schrijven. ,,Voor het eerst probeer ik Jef te zijn."
Jef Marynissen: ,,Ik was drie en mijn zusje tweeënhalf toen we in een home in Rekem werden geplaatst. Onze vader hebben we nooit gekend en moeder had geestelijke problemen. We zijn er bijna tien jaar gebleven en al die tijd misbruikt door Fernand, een twintiger die de monitors meehielp spelen organiseren. Om het andere weekend brachten we bij hem thuis door en daarnaast ook de hele zomervakantie. Ieder weekend begon met hetzelfde ritueel in zijn wagen. Muziek van Kinderen voor Kinderen. Nog voor we de Kennedytunnel door waren had hij mijn hoofd tussen zijn benen geduwd. Naast de versnellingspook lag het zakje Mentos om de vieze smaak nadien weg te krijgen. Dan bij hem thuis de ijzeren trap op, met zijn drieën het bad in en dan samen met opengeslagen kamerjas op de zetel voor de tekenfilm die ik nauwelijks kon zien omdat hij overal aan me zat. Daarna in het grote bed de verkrachting terwijl mijn zus of ik in het veldbedje ernaast moesten liggen. Het is een beeld en een gevoel dat ik niet meer uit mijn hoofd krijg. Het volle gewicht van Fernand op mij, zijn gehijg en zijn woorden: ,,Morgen gaan we naar Walibi. Of wil je naar Bobbejaanland?"
Onbestaande straf
Bijna tien jaar lang leefden Jef en zijn zusje in deze hel, zich er niet van bewust dat hun toekomst grondig werd verziekt.
Jef: ,,Thuis was het armoe troef, met een zieke moeder. Bij Fernand stond er altijd wel een fiets of een ander cadeau klaar. We werden simpelweg gekocht. De pijn namen we erbij. Als kind wisten we niet beter. Toen ik op mijn twaalfde mijn eerste seksboekje in handen kreeg, was ik geschokt toen ik daar mannen bezig zag met vrouwen. Voor mij was het normaal dat volwassen mannen zoiets deden met jonge kinderen. Je kan je wel inbeelden dat ik daarna helemaal in de knoop lag met mijn seksuele identiteit. Ofwel raak je enkel nog opgewonden door perversiteiten ofwel knap je helemaal af op seks."
In 1985 werd Fernand I., die ook afgevaardigde was van de miniemen van de voetbalploeg van Blaasveld, opgepakt. Bij hem thuis werden grote hoeveelheden pedopornografie gevonden en een notaboekje waarin hij al zijn ,,veroveringen" in geuren en kleuren beschreef. 144 kinderen werden geïdentificeerd maar slechts bij 24 was er genoeg bewijsmateriaal om hem te vervolgen voor aanranding. De Mechelse strafrechter Koen Aurousseau, die later zelf in opspraak kwam door SM-spelletjes met zijn vrouw, verleende hem opschorting van straf. In beroep kreeg Fernand I. zes maanden met uitstel. De slachtoffers kregen één frank schadevergoeding. De voorwaarde van een verplichte medische begeleiding van de dader zoals die in de veroordeling in eerste aanleg was bepaald, viel weg. Een uitspraak die alleen maar kon in het pre-Dutrouxtijdperk.
Jef: ,,Die man is dus op geen enkele manier gestraft of begeleid. Hij kàn niet veranderd zijn. Na het verschijnen van mijn boek hebben mensen uit Blaasveld mij gebeld om te zeggen dat hij af en toe oppast op een kindje van buren. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurt als hij met dat kind alleen is."
Zalige zelfmoord
Na de uitspraak werden Jef en zijn zus gewoon verplaatst naar een andere instelling.
Jef: ,,We werden nooit echt geholpen of geloofd. Integendeel, in de nieuwe instelling kwam ik weer in contact met een pedofiel. Het was alsof op mijn gezicht stond te lezen dat men een vrijgeleide had om te doen wat men wou met mij. Op mijn veertiende ben ik naar de rijkswacht gereden om mijn verhaal te doen. Ik kreeg een chocomelkje en werd weer op mijn fiets gezet. Toen heb ik gezworen dat niemand nog aan mijn lijf zou zitten. Ik zou mij verweren met alles wat in mijn bereik lag. Mijn zus werkte haar agressie op zichzelf uit door zich te verminken, ik richtte mijn woede naar buiten en werd een crapuul. Feesten, vechten, drugs nemen en dealen. Daar draaide mijn leven rond. Toen ik op mijn zestiende door een deejay van een vrije radio werd gevraagd te masturberen, ben ik door het lint gegaan. Ik ben teruggekomen met een pistool en heb het op hem leeggeschoten. Gelukkig voor hem en voor mij bleek het maar een alarmpistool te zijn."
Alles samen bracht Jef zeven en een half jaar door in gevangenissen. In 2000 probeerde hij zichzelf van het leven te beroven. ,,Ik kon kiezen tussen hem of mezelf kapotmaken. Ik grabbelde alle pillen bij elkaar die ik kon vinden, ging in de sofa liggen met mijn hond en koos voor het laatste. Ik herinner me nog hoe ik na de zoveelste pil duizelend van de trap viel, mijn hond het bloed van mijn hoofd likte en ik zei: Het is erg voor jou maar baasje is gelukkig nu . Het was het zaligste moment van mijn leven: weg van alle pijn, miserie en ongeloof, weg van Fernand, weg van de stomme aardbol."
Zeventien uren later werd Jef gevonden. Zijn ene been had al die tijd onder zijn andere gekneld gezeten zodat de bloedtoevoer was afgesneden en zijn spieren weggesneden moesten worden. Dagenlang lag hij in coma, twee jaar bleef hij in het ziekenhuis. Zijn voeten en benen vertonen nog altijd gaten van doorligwonden. Tot heel recent zat hij in een rolstoel. Een uitgeefster die zelf nog als monitrice had gewerkt in het bewuste home gaf Jef de kans het boek te schrijven waar hij al zolang aan had willen beginnen. Jef kon het geld goed gebruiken want de ziekenhuisfacturen hadden geleid tot torenhoge schulden.
Jef: ,,Advocaat Toon De Schepper, die getroffen was door mijn boek heeft belangeloos aangeboden een schadevergoeding van 17.000 euro voor mij en mijn zus te vragen aan Fernand. Maar diens reactie deed mij achterover vallen: Fernand eist op zijn beurt 10.000 euro van mij omdat ik hem vernoem in mijn boek en hij daardoor zijn werk verloren zou hebben. Dat is toch de omgekeerde wereld. Ik had gehoopt op een sprankeltje spijt maar hij doet alsof hij het slachtoffer is. Ik hoop dat de rechtbank inziet dat therapie alleen niet volstaat om te genezen. Je moet ook erkend worden als slachtoffer. Is het niet door de dader, dan tenminste door de maatschappij."
De zaak begint vandaag voor de rechtbank in Mechelen.
Geert NEYT19/04/2005
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=GDQE6T1A