Juliette
09-05-05, 14:58
Bibberen in Brugge voor foto Spencer Tunick
Van onze redacteur
Evert Hermans
09/05/2005
BRUGGE - Om kwart voor zeven kraakt eindelijk de megafoon: ,,You may take your clothes off.'' Luid gejuich! Al van drie uur 's morgens wachten we om uit de kleren te gaan. Honderden verkleumde en doorweekte deelnemers proppen hun plunje in een plastiekzak. Achter de ramen van hotel Nicolas halen toeristen snel hun cameraatjes boven. Binnen veertien dagen ben ik alvast een curiosum in Japanse huiskamers en Amerikaanse fotoalbums. Maar de echte opnamen moeten nog beginnen.
NA een fikse spurt door de Brugse binnenstad ben ik nog net op tijd, zaterdag om 3.15 uur, bij de stadsschouwburg. Het plein staat vol wachtenden. Sofie uit Affligem heeft daarnet op het nippertje de binnenopname gemist, alleen de eerste 350 vrouwen en mannen mochten erin. Haar vriendinnen zijn er wel bij. Ze vertelt dat haar ouders niet mogen weten dat ze hier is en ze dus eigenlijk niet Sofie heet. Even later kruipt Spencer Tunick, de Amerikaanse fotograaf voor wie we dit allemaal doen, buiten op zijn laddertje en spreekt de meute toe: we moeten nog even geduld hebben. En hij houdt van ons!
Er is plaats voor iedereen op de foto, maar niemand is er nog gerust op en het blijft dringen voor de inschrijvingstafel. Eindelijk is het mijn beurt, ik geef mijn formulier af en met een doorschijnende plastiekzak voor mijn kleren word ik terug het plein op gestuurd. Eleonora heeft net de hare boven haar hoofd gebonden, als regenscherm. Ze is negen jaar en is hier met haar opa. Ze vindt het maar lang wachten. En het is nog maar 4 uur.
Af en toe brengt de megafoon nieuws: ,,Nog eventjes geduld, het is bijna aan jullie.'' Of: ,,Wij kunnen hier ook niet veel aan doen.'' Het gemopper begint. De eerste geruchten. Tunick zou nadien nog driehonderd kandidaten zoeken om in bootjes te poseren. Enkel vrouwen. Niet alle dieren zijn gelijk in zijn veestapel.
De portalen staan vol schuilende vrijwilligers. Ik vind een plekje aan de ingang van het stadstheater, maar we worden terug de regen in gejaagd om de zevenhonderd uitverkorenen veilig naar buiten te laten komen. Triomfantelijk komen de eerste modellen de trappen af, stralend en vooral droog. Wij buitenstaanders kijken jaloers toe. Koppels vinden elkaar terug, Sofie knuffelt haar vrienden, er wordt naar huis gebeld. Een dame zeurt dat het er veel te warm was, er is zelfs iemand flauwgevallen.
Op de trappen zitten Saskia Van Vaerenberg en Joost Delcourt, ook al uit Affligem - wat zou er daar aan de hand zijn? Ze zijn recht van het café naar Brugge gereden en zowat als laatste binnen geraakt. Waarom ze meedoen? Zomaar en ook wel een beetje om hun grenzen te verleggen. Dat viel ontzettend mee, het uit de kleren gaan gaat vanzelf. Even verderop verwoordt Alex het kleuriger: ,,Ik zat met min neuze in de konte van de dame veur mie." Hij is niet eens ingeschreven. Ze zijn met een paar vrienden na een feest naar hier afgezakt. Hij heet ook al niet Alex, want hij werkt in een katholieke instelling.
TEGEN zes uur stuurt de megafoon ons eindelijk naar onze kleedkamer, de Niklaas Desparstraat, vlak bij de Vlamingstraat, waar de opnames gebeuren. Als een uitgelaten bende dollen we met elkaar, dagen de buurtbewoners uit, en bibberen van de kou. De megafoon vraagt nog vijf minuten geduld. De man naast me kan niet meer wachten en kleedt zich uit. Na een kwartier zijn de vijf minuten om en klinkt het bevrijdende go!
In een mum van tijd is de hele bende uitgekleed. Opgewonden rennen we naar onze plaats. Ik bots tegen koude lijven aan. Honderden tinten blanke huid en hier en daar een vleugje zwart vermengen zich. Dit is poëzie. Een vreemde rust overvalt me, en in de roes vergeet ik zelfs mijn buik in te trekken. Het meisje naast me bibbert zich bijna van de foto. Ik kijk om me heen. De koude maakt slachtoffers, vooral bij de heren. Ik buig me voorzichtig voorover om mijn situatie op te nemen. Die verdekselse kou toch!
Van op zijn hoogtewerker stuurt de fotograaf de massa. We maken twee shoots. Eerst rechtop, dan gehurkt. Het zit erop. Wij geven onszelf een luid applaus, Spencer Tunick wuift ons hartelijk toe. Voorzichtig wuif ik terug. I love you too Spencer!
Copyright | De Standaard Online 2005
Van onze redacteur
Evert Hermans
09/05/2005
BRUGGE - Om kwart voor zeven kraakt eindelijk de megafoon: ,,You may take your clothes off.'' Luid gejuich! Al van drie uur 's morgens wachten we om uit de kleren te gaan. Honderden verkleumde en doorweekte deelnemers proppen hun plunje in een plastiekzak. Achter de ramen van hotel Nicolas halen toeristen snel hun cameraatjes boven. Binnen veertien dagen ben ik alvast een curiosum in Japanse huiskamers en Amerikaanse fotoalbums. Maar de echte opnamen moeten nog beginnen.
NA een fikse spurt door de Brugse binnenstad ben ik nog net op tijd, zaterdag om 3.15 uur, bij de stadsschouwburg. Het plein staat vol wachtenden. Sofie uit Affligem heeft daarnet op het nippertje de binnenopname gemist, alleen de eerste 350 vrouwen en mannen mochten erin. Haar vriendinnen zijn er wel bij. Ze vertelt dat haar ouders niet mogen weten dat ze hier is en ze dus eigenlijk niet Sofie heet. Even later kruipt Spencer Tunick, de Amerikaanse fotograaf voor wie we dit allemaal doen, buiten op zijn laddertje en spreekt de meute toe: we moeten nog even geduld hebben. En hij houdt van ons!
Er is plaats voor iedereen op de foto, maar niemand is er nog gerust op en het blijft dringen voor de inschrijvingstafel. Eindelijk is het mijn beurt, ik geef mijn formulier af en met een doorschijnende plastiekzak voor mijn kleren word ik terug het plein op gestuurd. Eleonora heeft net de hare boven haar hoofd gebonden, als regenscherm. Ze is negen jaar en is hier met haar opa. Ze vindt het maar lang wachten. En het is nog maar 4 uur.
Af en toe brengt de megafoon nieuws: ,,Nog eventjes geduld, het is bijna aan jullie.'' Of: ,,Wij kunnen hier ook niet veel aan doen.'' Het gemopper begint. De eerste geruchten. Tunick zou nadien nog driehonderd kandidaten zoeken om in bootjes te poseren. Enkel vrouwen. Niet alle dieren zijn gelijk in zijn veestapel.
De portalen staan vol schuilende vrijwilligers. Ik vind een plekje aan de ingang van het stadstheater, maar we worden terug de regen in gejaagd om de zevenhonderd uitverkorenen veilig naar buiten te laten komen. Triomfantelijk komen de eerste modellen de trappen af, stralend en vooral droog. Wij buitenstaanders kijken jaloers toe. Koppels vinden elkaar terug, Sofie knuffelt haar vrienden, er wordt naar huis gebeld. Een dame zeurt dat het er veel te warm was, er is zelfs iemand flauwgevallen.
Op de trappen zitten Saskia Van Vaerenberg en Joost Delcourt, ook al uit Affligem - wat zou er daar aan de hand zijn? Ze zijn recht van het café naar Brugge gereden en zowat als laatste binnen geraakt. Waarom ze meedoen? Zomaar en ook wel een beetje om hun grenzen te verleggen. Dat viel ontzettend mee, het uit de kleren gaan gaat vanzelf. Even verderop verwoordt Alex het kleuriger: ,,Ik zat met min neuze in de konte van de dame veur mie." Hij is niet eens ingeschreven. Ze zijn met een paar vrienden na een feest naar hier afgezakt. Hij heet ook al niet Alex, want hij werkt in een katholieke instelling.
TEGEN zes uur stuurt de megafoon ons eindelijk naar onze kleedkamer, de Niklaas Desparstraat, vlak bij de Vlamingstraat, waar de opnames gebeuren. Als een uitgelaten bende dollen we met elkaar, dagen de buurtbewoners uit, en bibberen van de kou. De megafoon vraagt nog vijf minuten geduld. De man naast me kan niet meer wachten en kleedt zich uit. Na een kwartier zijn de vijf minuten om en klinkt het bevrijdende go!
In een mum van tijd is de hele bende uitgekleed. Opgewonden rennen we naar onze plaats. Ik bots tegen koude lijven aan. Honderden tinten blanke huid en hier en daar een vleugje zwart vermengen zich. Dit is poëzie. Een vreemde rust overvalt me, en in de roes vergeet ik zelfs mijn buik in te trekken. Het meisje naast me bibbert zich bijna van de foto. Ik kijk om me heen. De koude maakt slachtoffers, vooral bij de heren. Ik buig me voorzichtig voorover om mijn situatie op te nemen. Die verdekselse kou toch!
Van op zijn hoogtewerker stuurt de fotograaf de massa. We maken twee shoots. Eerst rechtop, dan gehurkt. Het zit erop. Wij geven onszelf een luid applaus, Spencer Tunick wuift ons hartelijk toe. Voorzichtig wuif ik terug. I love you too Spencer!
Copyright | De Standaard Online 2005