MO_NL
14-05-05, 18:13
LESSEN VAN DEARBORN
door: Willem Post
[Klik hier voor beelden over Dearnborn] (http://www.maroc.nl/forums/showthread.php?threadid=139220)
Sommige, populistische politici roepen in Nederland om een harde aanpak van niet goed geïntegreerde allochtonen. In Dearborn, Michigan, gaat men heel anders om met minderheden. Dearborn wordt ‘de moslimhoofdstad’ van Amerika genoemd en kent een veel langere multiculturele traditie. Amerika-deskundige Willem Post ging op onderzoek uit.
Als in de vroege ochtend van ‘11 september 2001’ de gekaapte vliegtuigen zich in de symbolen van Amerika boren, roept burgemeester Michael Guido van Dearborn onmiddellijk politiefunctionarissen en vertegenwoordigers van de Arabisch-Amerikaanse gemeenschap bijeen. Mogelijk zouden geschokte Amerikanen zich nu tegen de moslims van Dearborn keren. In de stad van 100.000 mensen woont het hoogste percentage Arabische Amerikanen van buiten het Midden Oosten. Iets meer dan de helft zijn blanke Amerikanen.
De burgemeester stuurt alle politiewagens de ‘Arabische’ wijk in om te zorgen dat niemand van buiten ook maar iets onderneemt tegen de lokale gemeenschap. Met spoed wordt de burgemeester naar het lokale televisiestation gereden. Om 13.00 uur is hij in de lucht en spreekt hij, veel eerder dan president Bush, zijn mede-Amerikanen toe. ‘Arabische Amerikanen zijn net zoals ik echte Amerikanen. Ook zij hebben deze stad opgebouwd, welvarend gemaakt. Naast mij staat de politiecommandant die van Arabische afkomst is. Ik ben trots op hem. En iedereen moet weten dat een aanslag op één Arabische Amerikaan een aanslag is op iedere Dearborner. Als niet-moslim verwacht ik dat u uw hand uitsteekt naar onze moslimburen. Praat met elkaar!’
Als de burgemeester naar buiten loopt, rijden de wagens van CNN en andere televisiestations al door de stad. Maar er gebeurt niets, helemaal niets. De mensenrechtenorganisatie ‘Human Rights Watch’ signaleerde zo’n 500 haatmisdaden tegen moslims elders in het land. Volgens de organisatie hadden de uitstekende relaties tussen de diverse bevolkingsgroepen in Dearborn gezorgd voor een ‘afdoende buffer’ tegen zelfs een crisis van het formaat van ‘nine-eleven’.
Ik ontmoet dus een trotse burgemeester in zijn werkkamer in het stadhuis. Onlangs is hij voor de vijfde keer herkozen met maar liefst 80% van de stemmen. Hij vertelt mij dat de moord op Theo van Gogh hier dagenlang in het nieuws was. ‘Als burgemeester houd ik zulke gebeurtenissen in een tolerant, multicultureel land als Nederland goed in de gaten. Maar ik hoef hier niet bang te zijn voor radicale imams. De paar die er zijn worden door de FBI in de gaten gehouden. En daarnaast zijn verreweg de meeste moslims gematigd.’
Om het integratieproces te bevorderen wijst de burgemeester met name ook op werkgelegenheid. ‘De werkloosheid is hier onder de 4%. Iedere immigrant moet zo snel mogelijk een baan hebben. Eerlijk, eenvoudig werk. Een vaste baan. Zelfs de meer dan tienduizend Irakese vluchtelingen, die veelal van het platteland kwamen en weinig onderwijs genoten hebben, hebben nu een baan. Ze spreken niet vloeiend Engels maar onze lokale hulporganisatie Access met honderden vrijwilligers geeft speciale cursussen ‘werkplaats engels’. Ze leren specifieke woorden en moeten veiligheidsvoorschriften bij het productieproces kunnen begrijpen. Om nog beter engels te leren komen ze een uur eerder naar het werk voor taalles en blijven ze ook nog eens een uur langer om te studeren.’
‘Ik wil dat de immigranten zich allereerst zo snel mogelijk Dearborner voelen. Ze moeten goed met hun buren omgaan. Weten wat de regels hier zijn. Voor praktische zaken als vuilnis buiten zetten hebben we folders in het Arabisch. Natuurlijk is de nationale burgerschapstest belangrijk. Ze moeten redelijk engels kunnen spreken, iets van de Amerikaanse geschiedenis afweten. Ze vinden het prachtig als ik als burgemeester bij de inzweringsceremonie ben. Dan is het feest. De hele familie is er bij. Ze zijn apetrots. Ze zijn Amerikaan!
De burgemeester wordt alom gezien als een slimme politicus. Hij heeft Joe Beydoun, een sleutelfiguur in de Arabische gemeenschap, al enige jaren geleden benoemd tot zijn belangrijkste assistent. Zo weet hij precies wat er speelt.
Toen eind jaren negentig Zuid-Libanon werd bevrijd, reden de Arabisch-Amerikaanse jongeren toeterend door de straat. Dat had gemakkelijk uit de hand kunnen lopen want de andere Dearborners raakten toch wat geïrriteerd. ‘Ik heb ze toen voor een paar uur een straat gegeven in het centrum waar ze een feest mochten houden met onze politieagenten er gratis bij voor de organisatie. Natuurlijk heb ik als burgemeester ook een bezoek gebracht en dat werd bijzonder op prijs gesteld.’
Guido kreeg van Joe Beydoun nog meer goede adviezen. Op een dag in de ramadan was de burgemeester gastheer voor een speciaal ‘zonsondergangdiner’. (president Bush doet het nu ook) Er kwamen bijna duizend mensen. De burgemeester wenste het gezelschap persoonlijk een goede ramadan. En dit jaar is een kalender ontwikkeld met ook Arabische feestdagen. ‘Een gebaar van respect wat nauwelijks extra moeite kost’, aldus Guido
Bij het afscheid zegt de burgemeester dat ik maar eens eventjes over Warren Avenue moet rijden om indrukken op te doen. Ik rijd als het ware zo het Midden Oosten in. Alle winkels hebben Arabische teksten. Ik stop, op advies van Joe, bij de New Yasmeen Bakery, een van de zeer vele Libanese bakkerijen. Het is een populaire winkel annex restaurant.
Ik sta in de rij tussen de ‘hoofddoekjes’ en blanke zakenmensen. Iedereen weet precies welke keuze hij of zij moet maken uit de vele lekkernijen van brood, vlees en groenten. Als ik aan de beurt ben, stamel ik. ‘Wat is dit ?’ Ik wijs op iets wat op aardappelsalade lijkt. Een forse blanke Amerikaanse vrouw achter mij redt me. ‘Dat is ‘hummous’. Iedereen is dol hier op het voorgerecht. Een soort van pasta met wat olie en citroenzuur.’
Ik praat nog even met deze Louise na. Ik vertel dat ik uit het multiculturele Nederland kom. Ze onderbreekt me onmiddellijk. ‘En dan weet je niet eens wat ‘hummous’ is uit de wereldberoemde Libanese keuken. Dat soort weetjes uit andere culturen leren wij op ‘diversiteitstraining’ wat veel bedrijven verplicht stellen voor hun personeel. Als verkoopster in een winkel heb ik dat echt nodig. Veel collega’s zijn Arabische Amerikanen en uiteraard ook de klanten. Zo leerzaam en nog leuk ook. Op het werk hebben wij één keer in de paar weken een gespreksgroep en daar leer je de culturele en religieuze verschillen maar ook dat we heel veel met elkaar gemeen hebben. Ons geluk, onze zorgen, ons verdriet.’ Bij het afscheid laat Louise haar visitekaartje zien. In het engels en ook in het Arabisch. Ze vroeg of ik ’s avonds naar het Martin Luther King-diner wilde komen? Dan kon ik nog wat meer leren van integratie in Dearborn.
De avond blijkt georganiseerd door de Arab-American Anti-Discrimination Center. Er is een wedstrijd uitgeschreven voor middelbare scholieren. Ze mochten een scriptie schrijven over de invloed van Martin Luther King op de huidige jeugd. De winnaars kunnen een studiebeurs winnen. Ik zie niet alleen Arabische Amerikanen maar vooral ook veel zwarte Amerikanen.
Voor het diner begint wordt het Amerikaanse volkslied gespeeld en uit volle borst meegezongen. Daarna moet iedereen nog even blijven staan voor het officieuze volkslied van zwart Amerka. Het zangkoor van de winnende ‘Riverside school’ marcheert binnen. Ik zie zwarte en blanke kindertjes en ook nogal wat met een hoofddoek. Louise legt me uit dat in Amerika niemand zich daar druk over maakt. ‘Individuele vrijheid is bij ons heilig en daar passen ook je eigen religieuze symbolen bij. Joodse mensen hebben bijvoorbeeld een keppeltje.’
De zwarte televisiepresentatrice Fanchon Stinger van het lokale nieuws neemt het woord. ‘De fakkel van Dr. King wordt vanavond overgedragen aan de jeugd van Dearborn. Ik ben een zwarte vrouw maar ik weet dat de geweldloze sociale strijd van Dr. King ook bedoeld was voor mensen van alle godsdiensten en voor iedereen in achterstandsituaties. Ik ben er trots op Amerikaanse te zijn. In dit land mag niemand beoordeeld worden op de kleur van zijn huid, z’n seksuele geaardheid of op z’n geloof. Diversiteit van mensen geeft de kracht aan Amerika.’ Een ovationeel applaus volgt en de winnaars glimmen van trots. Amerikanen smijten met prijzen, oorkondes en eervolle benamingen. Ik zie dat het zeker voor jonge kinderen inspirerend werkt. Winnares Amy vertelt mij: ‘Toen ik werkte aan de scriptie voelde ik de invloed van Dr. King en nu ik de prijs gewonnen heb zal ik nog meer mijn best doen om zijn idealen te verwezenlijken.’
Na één dagje Dearborn waan ik mij al op een andere multiculturele planeet. Verplichte diversiteittrainingen, zwarte rolmodellen die ook door moslims worden vereerd, burgerschapstesten waar immigranten maar wat graag aan mee doen. Het meest valt mij op dat hier zo ontspannen met verschillen tussen mensen wordt omgegaan.
Een dag later ontmoet ik in een (uiteraard!) Libanees restaurant Nasser Beydoun, een succesvol zakenman. Nasser was tot voor kort directeur van de Arabisch-Amerikaanse Kamer van Koophandel. Onlangs verbleef hij enige dagen in Nederland en sprak hij met moslimjongeren. ‘Het eerste wat mij trof is dat Marokkaanse en Turkse jongeren niet trots zijn op Nederland. Dat heeft denk ik te maken met het feit dat Nederland nog krampachtig vasthoudt aan een monocultuur. Maar jullie moeten niet bang zijn voor diversiteit. Dat is een enorme verrijking.’
(vervolg hieronder)
door: Willem Post
[Klik hier voor beelden over Dearnborn] (http://www.maroc.nl/forums/showthread.php?threadid=139220)
Sommige, populistische politici roepen in Nederland om een harde aanpak van niet goed geïntegreerde allochtonen. In Dearborn, Michigan, gaat men heel anders om met minderheden. Dearborn wordt ‘de moslimhoofdstad’ van Amerika genoemd en kent een veel langere multiculturele traditie. Amerika-deskundige Willem Post ging op onderzoek uit.
Als in de vroege ochtend van ‘11 september 2001’ de gekaapte vliegtuigen zich in de symbolen van Amerika boren, roept burgemeester Michael Guido van Dearborn onmiddellijk politiefunctionarissen en vertegenwoordigers van de Arabisch-Amerikaanse gemeenschap bijeen. Mogelijk zouden geschokte Amerikanen zich nu tegen de moslims van Dearborn keren. In de stad van 100.000 mensen woont het hoogste percentage Arabische Amerikanen van buiten het Midden Oosten. Iets meer dan de helft zijn blanke Amerikanen.
De burgemeester stuurt alle politiewagens de ‘Arabische’ wijk in om te zorgen dat niemand van buiten ook maar iets onderneemt tegen de lokale gemeenschap. Met spoed wordt de burgemeester naar het lokale televisiestation gereden. Om 13.00 uur is hij in de lucht en spreekt hij, veel eerder dan president Bush, zijn mede-Amerikanen toe. ‘Arabische Amerikanen zijn net zoals ik echte Amerikanen. Ook zij hebben deze stad opgebouwd, welvarend gemaakt. Naast mij staat de politiecommandant die van Arabische afkomst is. Ik ben trots op hem. En iedereen moet weten dat een aanslag op één Arabische Amerikaan een aanslag is op iedere Dearborner. Als niet-moslim verwacht ik dat u uw hand uitsteekt naar onze moslimburen. Praat met elkaar!’
Als de burgemeester naar buiten loopt, rijden de wagens van CNN en andere televisiestations al door de stad. Maar er gebeurt niets, helemaal niets. De mensenrechtenorganisatie ‘Human Rights Watch’ signaleerde zo’n 500 haatmisdaden tegen moslims elders in het land. Volgens de organisatie hadden de uitstekende relaties tussen de diverse bevolkingsgroepen in Dearborn gezorgd voor een ‘afdoende buffer’ tegen zelfs een crisis van het formaat van ‘nine-eleven’.
Ik ontmoet dus een trotse burgemeester in zijn werkkamer in het stadhuis. Onlangs is hij voor de vijfde keer herkozen met maar liefst 80% van de stemmen. Hij vertelt mij dat de moord op Theo van Gogh hier dagenlang in het nieuws was. ‘Als burgemeester houd ik zulke gebeurtenissen in een tolerant, multicultureel land als Nederland goed in de gaten. Maar ik hoef hier niet bang te zijn voor radicale imams. De paar die er zijn worden door de FBI in de gaten gehouden. En daarnaast zijn verreweg de meeste moslims gematigd.’
Om het integratieproces te bevorderen wijst de burgemeester met name ook op werkgelegenheid. ‘De werkloosheid is hier onder de 4%. Iedere immigrant moet zo snel mogelijk een baan hebben. Eerlijk, eenvoudig werk. Een vaste baan. Zelfs de meer dan tienduizend Irakese vluchtelingen, die veelal van het platteland kwamen en weinig onderwijs genoten hebben, hebben nu een baan. Ze spreken niet vloeiend Engels maar onze lokale hulporganisatie Access met honderden vrijwilligers geeft speciale cursussen ‘werkplaats engels’. Ze leren specifieke woorden en moeten veiligheidsvoorschriften bij het productieproces kunnen begrijpen. Om nog beter engels te leren komen ze een uur eerder naar het werk voor taalles en blijven ze ook nog eens een uur langer om te studeren.’
‘Ik wil dat de immigranten zich allereerst zo snel mogelijk Dearborner voelen. Ze moeten goed met hun buren omgaan. Weten wat de regels hier zijn. Voor praktische zaken als vuilnis buiten zetten hebben we folders in het Arabisch. Natuurlijk is de nationale burgerschapstest belangrijk. Ze moeten redelijk engels kunnen spreken, iets van de Amerikaanse geschiedenis afweten. Ze vinden het prachtig als ik als burgemeester bij de inzweringsceremonie ben. Dan is het feest. De hele familie is er bij. Ze zijn apetrots. Ze zijn Amerikaan!
De burgemeester wordt alom gezien als een slimme politicus. Hij heeft Joe Beydoun, een sleutelfiguur in de Arabische gemeenschap, al enige jaren geleden benoemd tot zijn belangrijkste assistent. Zo weet hij precies wat er speelt.
Toen eind jaren negentig Zuid-Libanon werd bevrijd, reden de Arabisch-Amerikaanse jongeren toeterend door de straat. Dat had gemakkelijk uit de hand kunnen lopen want de andere Dearborners raakten toch wat geïrriteerd. ‘Ik heb ze toen voor een paar uur een straat gegeven in het centrum waar ze een feest mochten houden met onze politieagenten er gratis bij voor de organisatie. Natuurlijk heb ik als burgemeester ook een bezoek gebracht en dat werd bijzonder op prijs gesteld.’
Guido kreeg van Joe Beydoun nog meer goede adviezen. Op een dag in de ramadan was de burgemeester gastheer voor een speciaal ‘zonsondergangdiner’. (president Bush doet het nu ook) Er kwamen bijna duizend mensen. De burgemeester wenste het gezelschap persoonlijk een goede ramadan. En dit jaar is een kalender ontwikkeld met ook Arabische feestdagen. ‘Een gebaar van respect wat nauwelijks extra moeite kost’, aldus Guido
Bij het afscheid zegt de burgemeester dat ik maar eens eventjes over Warren Avenue moet rijden om indrukken op te doen. Ik rijd als het ware zo het Midden Oosten in. Alle winkels hebben Arabische teksten. Ik stop, op advies van Joe, bij de New Yasmeen Bakery, een van de zeer vele Libanese bakkerijen. Het is een populaire winkel annex restaurant.
Ik sta in de rij tussen de ‘hoofddoekjes’ en blanke zakenmensen. Iedereen weet precies welke keuze hij of zij moet maken uit de vele lekkernijen van brood, vlees en groenten. Als ik aan de beurt ben, stamel ik. ‘Wat is dit ?’ Ik wijs op iets wat op aardappelsalade lijkt. Een forse blanke Amerikaanse vrouw achter mij redt me. ‘Dat is ‘hummous’. Iedereen is dol hier op het voorgerecht. Een soort van pasta met wat olie en citroenzuur.’
Ik praat nog even met deze Louise na. Ik vertel dat ik uit het multiculturele Nederland kom. Ze onderbreekt me onmiddellijk. ‘En dan weet je niet eens wat ‘hummous’ is uit de wereldberoemde Libanese keuken. Dat soort weetjes uit andere culturen leren wij op ‘diversiteitstraining’ wat veel bedrijven verplicht stellen voor hun personeel. Als verkoopster in een winkel heb ik dat echt nodig. Veel collega’s zijn Arabische Amerikanen en uiteraard ook de klanten. Zo leerzaam en nog leuk ook. Op het werk hebben wij één keer in de paar weken een gespreksgroep en daar leer je de culturele en religieuze verschillen maar ook dat we heel veel met elkaar gemeen hebben. Ons geluk, onze zorgen, ons verdriet.’ Bij het afscheid laat Louise haar visitekaartje zien. In het engels en ook in het Arabisch. Ze vroeg of ik ’s avonds naar het Martin Luther King-diner wilde komen? Dan kon ik nog wat meer leren van integratie in Dearborn.
De avond blijkt georganiseerd door de Arab-American Anti-Discrimination Center. Er is een wedstrijd uitgeschreven voor middelbare scholieren. Ze mochten een scriptie schrijven over de invloed van Martin Luther King op de huidige jeugd. De winnaars kunnen een studiebeurs winnen. Ik zie niet alleen Arabische Amerikanen maar vooral ook veel zwarte Amerikanen.
Voor het diner begint wordt het Amerikaanse volkslied gespeeld en uit volle borst meegezongen. Daarna moet iedereen nog even blijven staan voor het officieuze volkslied van zwart Amerka. Het zangkoor van de winnende ‘Riverside school’ marcheert binnen. Ik zie zwarte en blanke kindertjes en ook nogal wat met een hoofddoek. Louise legt me uit dat in Amerika niemand zich daar druk over maakt. ‘Individuele vrijheid is bij ons heilig en daar passen ook je eigen religieuze symbolen bij. Joodse mensen hebben bijvoorbeeld een keppeltje.’
De zwarte televisiepresentatrice Fanchon Stinger van het lokale nieuws neemt het woord. ‘De fakkel van Dr. King wordt vanavond overgedragen aan de jeugd van Dearborn. Ik ben een zwarte vrouw maar ik weet dat de geweldloze sociale strijd van Dr. King ook bedoeld was voor mensen van alle godsdiensten en voor iedereen in achterstandsituaties. Ik ben er trots op Amerikaanse te zijn. In dit land mag niemand beoordeeld worden op de kleur van zijn huid, z’n seksuele geaardheid of op z’n geloof. Diversiteit van mensen geeft de kracht aan Amerika.’ Een ovationeel applaus volgt en de winnaars glimmen van trots. Amerikanen smijten met prijzen, oorkondes en eervolle benamingen. Ik zie dat het zeker voor jonge kinderen inspirerend werkt. Winnares Amy vertelt mij: ‘Toen ik werkte aan de scriptie voelde ik de invloed van Dr. King en nu ik de prijs gewonnen heb zal ik nog meer mijn best doen om zijn idealen te verwezenlijken.’
Na één dagje Dearborn waan ik mij al op een andere multiculturele planeet. Verplichte diversiteittrainingen, zwarte rolmodellen die ook door moslims worden vereerd, burgerschapstesten waar immigranten maar wat graag aan mee doen. Het meest valt mij op dat hier zo ontspannen met verschillen tussen mensen wordt omgegaan.
Een dag later ontmoet ik in een (uiteraard!) Libanees restaurant Nasser Beydoun, een succesvol zakenman. Nasser was tot voor kort directeur van de Arabisch-Amerikaanse Kamer van Koophandel. Onlangs verbleef hij enige dagen in Nederland en sprak hij met moslimjongeren. ‘Het eerste wat mij trof is dat Marokkaanse en Turkse jongeren niet trots zijn op Nederland. Dat heeft denk ik te maken met het feit dat Nederland nog krampachtig vasthoudt aan een monocultuur. Maar jullie moeten niet bang zijn voor diversiteit. Dat is een enorme verrijking.’
(vervolg hieronder)