starttijd=00:00:00&speelduur=00:00:00
Palestijnen herdenken 'catastrofe' 1948.
57 jaar geleden is de staat Israel opgericht na een verdrijvingsoorlog die een heel volk ontheemde. Sindsdien hebben de Palastijnen zich onafgebroken maar zonder veel succes beijverd voor de trugkeer naar hun eigen grond.
Voor de ene "de ver van mijn bedshow", voor de ander een open wond.
Wat is het voor jou?
bron: RTL-Nieuws
Wat is het voor jou? Grootste vorm van etnische Misdaden die door een bij elkaar aangeharkte 'volk' gepleegd zijn. Slachtoffers worden daders!
Geplaatst door Al Sawt
Slachtoffers worden daders! Dat is nog het ergste van allemaal.
Geplaatst door Carolus
Internationaal erkende en gelegitimeerde staat wordt door buurlanden aangevallen. Buurlanden entameren arabische bewoners te vertrekken tot joden in zee zijn gedreven. Plan mislukt. Arabische buurlanden nu verantwoordelijk voor vluchtelingen. Verdrijving was minimaal.
Zeuren over wat arabieren zou zijn aangedaan is hypocriet; zelf afgeroepen onheil tenslotte. Wie zich brandt moet op blaren zitten.
Internationaal erkend? Israel is erkend door een kliek eindoverwinnaars van WO2 en hun erkenning is geheel te danken aan hun gewetensbezwaren rond Holocaust.
Voorts is die internationale erkenning, van minder belang voor ons.
Prlwytzkofski
20-05-05, 16:21
Geplaatst door Al Sawt
Grootste vorm van etnische Misdaden die door een bij elkaar aangeharkte 'volk' gepleegd zijn. Slachtoffers worden daders!
Grootste ?
Before the first world war, there were at least 2.700.000 Greeks living in Anatolia. Today, not a single greek exist in Minor Asia - Anatolia. The first world war was an excellent medium for the party leaders to get rid of the non-muslim peoples from Anatolia. During the war, Armenian genocide and transportation was silently applied to the Armenian people. Nearly 1.500.000 Armenians were either killed or moved from the coutry. At the same time, the same act was applied to the Greeks living at Pontos or the Eastern Anatolia.
Die Bevölkerung der Ostgebiete des Deutschen Reichs wurde in den Jahren 1944 bis 1949 durch Flucht, Vertreibung und Neuansiedlung von Polen bzw. Russen fast vollständig ausgetauscht. Die Provinzen wiesen folgende Zahlen auf:
• Ostpreußen: 2.209.200 Vertriebene
• Schlesien: 3.587.300 Vertriebene
• Pommern: 1.761.700 Vertriebene
• Ost-Brandenburg: 597.500 Vertriebene
Insgesamt mussten 8.155.700 Deutsche die Ostgebiete verlassen
De Duitse 'Ostgebiete' werden herbevolkt door Polen, die op hun beurt uit de Oekraïne en Witrusland waren verdreven.
Geplaatst door Prlwytzkofski
Grootste ?
Tja, als de wind je een beetje verkeerd op de oogkleppen staat dan wordt t lastig bepaalde dingen waar te nemen.
:)
Zulke paarden moet je gewoon goed strak houden.
Inderdaad, de verdrijving was verwaarloosbaar. Zo er al gesproken kan worden van verdrijving.
Toch interessant om het artikel van Carolus even te plaatsen:
De zwendelpartij met de benaming 'vluchtelingen'
Geschreven door: Menachem Begin
Het verhaal over de Arabieren die de kustvlakte van Palestina in het voorjaar van 1948 hebben verlaten bevat het grootste internationale bedrog van de 20ste eeuw. De Arabieren werden de enige "vluchtelingen" die vluchteling werden na daartoe te zijn opgeroepen door hun eigen leiders. De monsterlijke beschuldiging dat het de Joden waren die de Arabieren uit Palestina verdreven was een strategische beslissing van de Arabische leiders, genomen maanden na de vlucht van de Arabieren.
De Arabische "vluchtelingen" werden door niemand verdreven. De grote meerderheid vertrok na de oproep en het bevel van hun leiders – steeds met dezelfde geruststelling – dat het de Arabische staten zou helpen in de oorlog die ze op het punt stonden te beginnen om de Staat Israel te vernietigen.
Dit verzinsel kan het beste worden bewezen door het eenvoudige feit dat, op het moment dat de verdrijving der Arabieren door Zionisten aan de gang zou zijn, niemand er iets van heeft gemerkt..
Talrijke buitenlandse journalisten waren het land binnengekomen, dagelijks in contact met alle betrokkenen en ze schreven wel over de vluicht van Arabieren, maar zelfs zij die het meest vijandig stonden tegenover Joden zagen niets dat hen op de gedachte kon brengen dat die vlucht niet vrijwillig was. In de drie maanden dat de meeste Arabieren vluchtten, publiceerde de Londense Times, een krant zeer vijandig tegenover Zionisme, 11 hoofdartikelen over de situatie in Palestina, met bovendien nog uitvoerige nieuwsmeldingen. In geen daarvan was zelfs een vage verdenking te bespeuren dat Zionisten Arabieren uit hun huizen verdreven.
En nog duidelijker: geen enkele Arabische woordvoerder heeft zo’n aanklacht geuit. Op het hoogtepunt van de vlucht hield de Palestijnse hoofdvertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, Jamal Husseini, een lange politieke verklaring (op 27 April 1948) waar vijandigheid tegenover de Zionisten niet ontbrak. Maar hij noemde niet het woord vluchtelingen. Drie weken later (toen de vlucht nog in volle gang was) maakte de secretaris-generaal van de Arabische Liga, Azzam Pasha, een woedende politieke verklaring over Palestina, maar die bevatte geen woord over vluchtelingen.
WAAROM vertrokken zij? Monsignor George Hakim, de Grieks-Katholieke bisschop van Galilea, de leidende Christelijke figuur in Palestina gedurende vele jaren, zei tegen een krant uit Beiroet, Sada al-Janub, in de zomer van 1948: "de vluchtelingen vertrouwden er op dat hun afwezigheid niet lang zou duren, en dat ze binnen een week of twee konden terugkeren. Hun leiders hadden beloofd dat de Arabische legers de "Zionistische misdadigers" zeer snel zouden vernietigen en dat er geen paniek of angst zou bestaan voor een lange afwezigheid".
Inderdaad was het initiatief voor de vlucht geen geheim. Een van de belangrijkste Asmerikaanse journalisten uit die tijd, Kenneth Bilby, die Palestina jarenlang had meegemaakt, verklaarde de reden voor de Arabische leiders voor de vlucht in zijn boek "New Star in the East", uitgekomen in 1950: "Laat de Arabieren naar buurlanden vluchten. Het zal andere Arabische landen opwekken tot meer steun, en als de Arabische invasie slaagt kunnen de Palestijnen naar hun huis teruggaan en als vergoeding het eigendom krijgen van de Joden die de zee in zijn gedreven".
Er is ook nog het pikante rapport in de dossiers van de Britse politie in Haifa over hoe de leiders van de Joodse gemeenschap pleitten met de Arabische leiders om Haifa niet te verlaten, en hoe de Arabieren weigerden. Ook is er in de annalen van de veiligheidsraad van de Verenigde Naties een toespraak van Jamal Husseini die de Arabieren prees om hun weigering in Haifa te blijven en hen dringend opriep hun huizen te verlaten. De Britse politie was toen vriendelijk genoeg om transport te verlenen en de Arabieren te helpen naar de Libanese en Transjordaanse grenzen te reizen.
Toen vier maanden na de iunvasie er geen vooruitzicht was op terugkeer van de vluchtelingen "in een paar weken", waren er nogal wat verwijten. Emil Ghouri, een van de Palestijnse leiders, zei in een interview met de Beiroet-krant Daily Telegraph: "ik wil niemand beschuldigen en alleen de vluchtelingen helpen. Het feit dat de vluchtelingen er zijn is een direct gevolg van de actie van Arabische staten die tegen de verdeling waren en tegen een Joodse Staat. De Arabische landen waren het hierover eens en moeten nu delen in de oplossing van dit probleem".
Tot die politiek was besloten door de leiders van de invasie. De eerste Minister van Irak, Nuri Said, beloofde: "we zullen het land vernielen met onze kanonnen en elke plaats waar de Joden zich schuilhouden opblazen. De Arabieren moeten hun vrouwen en kinderen naar veilige plaatsen brengen totdat de gvechten zijn beeindigd".
Een van de gevluchte Arabieren somde de situatie in de Jordaanse krant Al-Difaa als volgt op: "De Arabische regering zei ons: ga weg zodat wij er in kunnen. Dus gingen we weg maar wij kunnen niet terug."
Later, nadat de gevechten waren begonnen, waren er talrijke Arabische dorpsbewoners die geloofden in de valse geruchten over een massamoord in het dorp Deir Yassin. "Zij raakten in paniek en vluchtten smadelijk nog voor de gevechten zich uitbreidden" schreef de Britse Generaal Sir John Glubb die het bevel voerde over het Transjordaanse leger. Gedurende die oorlog waren er twee incidenten – in Ramle en Lod – waar Arabische burgers uit hun huizen werden verdreven door Israelische soldaten.
Het totale aantal vertrokken Arabieren, zelfs volgens statistieken van het Britse Mandaat, kon niet meer zijn geweest dan 420.000. Dit cijfer bevestigt ongeveer het aantal dat door Arabische bronnen en zelfs door de Verenigde Naties is gepubliceerd.
Het centrale, afschuwelijk wrede feit is dat de Arabische Staten, die hun ellende hebben veroorzaakt en hun verblijfsrechten hebben ontzegd, op het idee zijn gekomen ze onder te brengen in kampen en ze te gebruiken als een wapen voor Israel’s vernietiging. "De terugkeer van de vluchtelingen" zei President Nasser van Egypte jaren later "betekent het einde van Israel".
Het was direct na de oorlog dat de vluchtelingenzwendel zich ontwikkelde tot een internationale operatie. Zodra de rampenhulporganisatie van de Verenigde Naties begon met het uitdelen van voedsel, onderdak, kleding en medische hulp aan Arabieren die Palestina hadden ontvlucht, kwamen massa’s behoeftige Arabieren naar de kampen uit alle Arabische landen. De organisatie had geen mogelijkheid tot identificatie; de nieuwkomers tekenden dus eenvoudigweg het register als vluchtelingen en ontvingen gratis hulp.
Reeds in December 1948 rapporteerde Sir Rafael Cilento, de directeur van de hulporganisatie, dat 750.000 "vluchtelingen" werden geholpen. Rond Juli 1949 bedroeg dat aantal al een miljoen.
Het Internationale Comite van het Rode Kruis nam ook deel aan die bezigheden. Het drong aan op erkenning van elke behoeftige Arabier in Palestina als een vluchteling. Zo kwamen er nog eens 100.000 bij op de lijst.
Om wat sarcastische humor toe te voegen schreef de Rode Kruis autoriteit dat "het zinloos zou zijn om ze te dwingen hun huizen op te geven om voedsel te kunnen krijgen als vluchtelingen". Deze mensen bleven dus thuis, werden daar gratis geholpen en werden toegevoegd aan het aantal "vluchtelingen".
Zo hebben we dus nu, in de derde generatie, als gevolg van alle vervalsingen, een grote vage massa Arabieren, vermeld op officiele lijsten van de Verenigde Naties als Arabische vluchtelingen, beschreven als "slachtoffers van Israelische agressie" en vragend om hun "recht op terugkeer".
Terwijl iedereen in Israel de Arabische eis om de "terugkeer van de vluchtelingen" weigert te accepteren, heeft de regering niet het idee afgewezen voor een regeling van het probleem. Verder is gesproken over "compensatie" door Israel. Zelfs is gesproken over de terugkeer van een "symbolisch klein aantal".
Israel moet nu, en voor altijd, zulke ideeen zonder aarzelen afwijzen. Israel moet een ieder er op wijzen dat de verantwoordelijkheid voor het vertrek van de vluchtelingen absoluut en in zijn geheel ligt op de schouders van de Arabische staten. Hun geheel ongeprovoceerde invasie in het territorium van Israel in Mei 1948 was misdadig.
Hun openlijk verklaarde bedoeling was een misdaad. Zesduizend Israelische burgers werden in die oorlog gedood en duizenden meer werden gewond. Het waren de Arabische staten die de Arabische bevolking hebben opgeroepen om te evacueren, met het doel hun boosaardige plannen te vergemakkelijken.
Het is een chutspah van historische afmetingen om Israel te vragen om te praten over betaling van zelfs een cent voor de prijs van het vluchtelingenprobleem. En het is gevaarlijk voor een Israelische woordvoerder om deel te nemen in een discussie over dit onderwerp – in welk forum of op welke plaats dan ook.
Inderdaad had de Israelische regering al lang geleden moeten verklaren, maar zelfs nu is het nog niet te laat: "wij zullen niet deelnemen in enige discussie over het zogenaamde vluchtelingen probleem. Dit is een probleem dat de Arabische natie voor zichzelf moet oplossen in zijn eigen uitgestrekte gebieden".
De schrijver is met Menachem Begin een medestichter van de Herutpartij en lid van de eerste Knesset en is biograaf en essayist.
Dit artikel verscheen in de Jerusalem Post dd. 19 September 2003. De oorspronkelijke, Engelse tekst is helaas alleen tegen betaling in te zien .
Oftewel, correctie. Uiteraard is hier sprake van verdrijving, ik moet niet zeggen dat t niet zo is. Alleen zijn de daders andere dan tot nu toe wordt volgehouden; de arabische wereld. Men heeft tenslotte toch een breekijzer nodig om zijn anti-semitisme "legitiem" te manifesteren, niet?
Oftewel, correctie. Uiteraard is hier sprake van verdrijving, ik moet niet zeggen dat t niet zo is. Alleen zijn de daders andere dan tot nu toe wordt volgehouden; de arabische wereld. Men heeft tenslotte toch een breekijzer nodig om zijn anti-semitisme "legitiem" te manifesteren, niet?
Ik dacht altijd dat verdrijving niet vrijwillig was. :maf2:
Die vervloekte zionisten hadden Engelse legervoertuigen gekaapt en daarmee het gros van de 'palestijnen' de grens over geknikkerd.
Geplaatst door jans
Ik dacht altijd dat verdrijving niet vrijwillig was. :maf2:
Tja, zie het zo dat de verdrijving nog immer voortduurt: zolang de Arabische staten niet bereid zijn om hun oorspronkelijk eigen bevolking vanuit de kampen weder op te nemen, kan dat verdrijving genoemd worden.
Als men daartoe bereid is, zie ik Israël zonder moeite het probleem van de resterende 100 a 200 duizend echte Palestijnen rechtzetten.