Joesoef
19-05-05, 08:38
VS krijgen geen grip op Iraaks verzet
Van onze verslaggever Stieven Ramdharie
CAMP WARHORSE - Het aantal opstandelingen in Irak is mogelijk al 40 duizend. Inzet van spionagevliegtuigen, straffen, onderhandelen: het werpt voor de Verenigde Staten weinig vruchten af.
’Hier komen de beelden, sir!’ In de commandoruimte van de 3rd Brigade Combat Team, een Amerikaans legeronderdeel van 3600 man dat een gebied bestrijkt van de Iraanse grens tot aan Bagdads buitenwijken, houdt het geroezemoes even op.
De hoogste officieren staren naar een groot scherm waarop live de beelden binnenkomen van een controlepost die net is opgeblazen door een zelfmoordenaar. De zwartgeblakerde krater in de weg is haarscherp in beeld, gefilmd op een paar meter hoogte, evenals de resten van de bomauto.
De vele optimistische geluiden uit het Pentagon en het Witte Huis ten spijt, zijn de VS nog geen stap dichter bij het verslaan van het Iraakse verzet. Maar aan de modernste middelen die de troepenmacht in Irak tot haar beschikking heeft, ligt het niet.
Met vier onbemande vliegtuigjes (UAV’s), de Shadow, bespieden de troepen klokje rond talloze wijken, wegen en dorpen in dit stukje onrustig Irak. Net als de tientallen andere UAV’s die dagelijks boven Irak op zoek zijn naar kopstukken van het verzet, zoals terroristenleider Al-Zarqawi.
Met een onbemand vliegtuig gewapend met een raket, zo werd afgelopen weekeinde bekend, doodde de CIA onlangs in Pakistan een belangrijke medewerker van Al Qa’ida. ‘De vliegtuigjes spelen een vitale rol in onze operaties’, benadrukt sergeant Joseph Cuevas van het Iraakse Shadow-team in het Tactical Operations Center (TOC), het zenuwcentrum van de brigade. ‘Is er een aanslag, dan hangt er meteen een vliegtuig boven de plek, zodat we elke verdachte beweging kunnen zien.’
Toen rebellen laatst mortieren afschoten op een naburige Amerikaanse basis, filmde een van de Shadows haarfijn hoe de Irakezen wegvluchtten en naar huis reden. Cuevas: ‘Tijdens een inval vonden we, behalve de daders, wapens, mortieren en zelfs video’s met beelden van aanslagen die ze eerder hadden gepleegd.’
Tegenslagen zijn er echter ook volop in het gebied met een miljoen inwoners, vooral door een gebrek aan goede inlichtingen. Zo mislukte in april een grote operatie tegen twee dorpen van troepen die vanuit helikopters werden aangevoerd. De gezochte rebellen bleken er helemaal niet te zijn. ‘Soms zijn de inlichtingen van onze lokale bronnen niet goed’, erkent operatie-officier Ed House. ‘De Iraakse legereenheden zijn daarin veel beter.’
Kunnen de Amerikanen de oorlog tegen het monsterverbond van Saddam Husseins trouwste aanhangers en buitenlandse strijders ooit winnen? Met de opleving van het geweld in Irak moeten zelfs de grootste optimisten in Washington, president Bush voorop, zich deze dagen afvragen hoe de oorlog er werkelijk voor staat. Ondanks twee grote operaties vorig jaar tegen het rebellenbolwerk Falluja, ten koste van honderden Amerikaanse en Iraakse doden, lopen Al-Zarqawi en Saddams tweede man Ibrahim Al-Douri, die de soennitische opstand naar verluidt leidt, immers nog steeds vrij rond.
De Amerikanen, die het verzet in het begin weinig serieus namen en hun sterkte ooit schatten op slechts vijfduizend man, lijken geen stap dichter bij het doorgronden van hun organisatie. Amerikaanse commandanten gaan er nu van uit dat ze een harde kern van soennitische rebellen bevechten van twaalf- tot twintigduizend man, mogelijk zelfs veertigduizend. Al-Zarqawi’s sterkte wordt geschat op een paar honderd fanatiekelingen, hoogstens duizend man. Maar zelfs deze aantallen zijn niet meer dan een ruwe schatting.
In de TOC is het op een ochtend binnen een half uur razend druk. Meldingen van diverse aanslagen op Amerikaanse en Iraakse eenheden komen binnen. ‘Stuur het meteen’, roept inlichtingenofficier Dean Warren als een eenheid om assistentie van een Shadow vraagt.
Majoor Michael Daniels, tweede in de leiding van de brigade die onderdeel is van de Derde Infanteriedivisie, wimpelt een vraag over de lokale rebellensterkte luchtig weg. ‘Aantallen zeggen niet zoveel. Er zitten bijvoorbeeld veel opportunisten bij, figuren die voor vijftig dollar een bom langs de weg plaatsen zodat hun gezinnen eten kunnen kopen.’
Met een strategie gericht op het drijven van een wig tussen de bevolking en het verzet, compleet met straffen en beloningen, proberen Daniels en zijn officieren het verzet in een hoek te drukken.
Zo is vandaag bij Muqdadiyah, richting de Iraanse grens, voor de tweede keer in twee dagen een aanslag gepleegd met een wegbom. Nadat het gebied al 24 uur was afgesloten van de buitenwereld na de eerste bom, wordt besloten het nog een dag te isoleren.
‘Dit is geen straf’, bezweert Daniels. ‘Maar de bevolking moet begrijpen dat deze aanslagen niet kunnen. Als ze iemand niet kennen in hun buurt of straat, geef het dan door. De boodschap die we willen laten overkomen, is een duidelijke: wij zijn er om ze te helpen, maar dan moeten ze ons ook helpen.
Natuurlijk is er ‘passieve’ steun voor het verzet. De bevolking wacht af wie deze strijd wint. Onder Saddam waren ze dat ook gewend te doen.’
De strategie van de lokale commandanten in Irak duidt erop dat ze niet de illusie hebben ooit nog het verzet militair te zullen verslaan. In Tikrit, Saddams geboorteplaats iets ten noorden van Baquba, worden zelfs onorthodoxe middelen zoals contacten met verzetsleiders niet geschuwd.
Daniels: ‘We kunnen Irak bezaaien met Amerikaanse militairen, maar zal dat het verzet breken? Ik denk het niet. Deze vijand is bijzonder creatief en goed ingelicht. Zo weten ze precies in welke gebieden we geen troepen hebben gelegerd zodat ze ongestoord kunnen trainen.’
Zijn er dan te weinig Amerikaanse troepen in Irak? Daniels: ‘Misschien hebben we in het begin het probleem van het opkomende verzet versimpeld. Hebben we te makkelijk gedacht dat we het wel zouden oplossen met de troepen die we toen hadden.’
Was het ook geen blunder om het Iraakse leger na de oorlog te ontbinden? Daniels: ‘Ik geef toe: dat was een vreemd besluit.’
Majoor Chris Barron vindt het nog te vroeg om te concluderen dat ‘Irak’ het zoveelste voorbeeld is dat de VS goed zijn in het winnen van oorlogen, maar slecht in het winnen van de vrede .
Barron: ‘Vergeet niet dat Irak onder Saddam al volledig was ingestort. Europa had ons na de oorlog kunnen helpen de vrede te winnen. Ze hadden een ander gezicht kunnen opzetten. Dat hebben ze niet gedaan.’
Van onze verslaggever Stieven Ramdharie
CAMP WARHORSE - Het aantal opstandelingen in Irak is mogelijk al 40 duizend. Inzet van spionagevliegtuigen, straffen, onderhandelen: het werpt voor de Verenigde Staten weinig vruchten af.
’Hier komen de beelden, sir!’ In de commandoruimte van de 3rd Brigade Combat Team, een Amerikaans legeronderdeel van 3600 man dat een gebied bestrijkt van de Iraanse grens tot aan Bagdads buitenwijken, houdt het geroezemoes even op.
De hoogste officieren staren naar een groot scherm waarop live de beelden binnenkomen van een controlepost die net is opgeblazen door een zelfmoordenaar. De zwartgeblakerde krater in de weg is haarscherp in beeld, gefilmd op een paar meter hoogte, evenals de resten van de bomauto.
De vele optimistische geluiden uit het Pentagon en het Witte Huis ten spijt, zijn de VS nog geen stap dichter bij het verslaan van het Iraakse verzet. Maar aan de modernste middelen die de troepenmacht in Irak tot haar beschikking heeft, ligt het niet.
Met vier onbemande vliegtuigjes (UAV’s), de Shadow, bespieden de troepen klokje rond talloze wijken, wegen en dorpen in dit stukje onrustig Irak. Net als de tientallen andere UAV’s die dagelijks boven Irak op zoek zijn naar kopstukken van het verzet, zoals terroristenleider Al-Zarqawi.
Met een onbemand vliegtuig gewapend met een raket, zo werd afgelopen weekeinde bekend, doodde de CIA onlangs in Pakistan een belangrijke medewerker van Al Qa’ida. ‘De vliegtuigjes spelen een vitale rol in onze operaties’, benadrukt sergeant Joseph Cuevas van het Iraakse Shadow-team in het Tactical Operations Center (TOC), het zenuwcentrum van de brigade. ‘Is er een aanslag, dan hangt er meteen een vliegtuig boven de plek, zodat we elke verdachte beweging kunnen zien.’
Toen rebellen laatst mortieren afschoten op een naburige Amerikaanse basis, filmde een van de Shadows haarfijn hoe de Irakezen wegvluchtten en naar huis reden. Cuevas: ‘Tijdens een inval vonden we, behalve de daders, wapens, mortieren en zelfs video’s met beelden van aanslagen die ze eerder hadden gepleegd.’
Tegenslagen zijn er echter ook volop in het gebied met een miljoen inwoners, vooral door een gebrek aan goede inlichtingen. Zo mislukte in april een grote operatie tegen twee dorpen van troepen die vanuit helikopters werden aangevoerd. De gezochte rebellen bleken er helemaal niet te zijn. ‘Soms zijn de inlichtingen van onze lokale bronnen niet goed’, erkent operatie-officier Ed House. ‘De Iraakse legereenheden zijn daarin veel beter.’
Kunnen de Amerikanen de oorlog tegen het monsterverbond van Saddam Husseins trouwste aanhangers en buitenlandse strijders ooit winnen? Met de opleving van het geweld in Irak moeten zelfs de grootste optimisten in Washington, president Bush voorop, zich deze dagen afvragen hoe de oorlog er werkelijk voor staat. Ondanks twee grote operaties vorig jaar tegen het rebellenbolwerk Falluja, ten koste van honderden Amerikaanse en Iraakse doden, lopen Al-Zarqawi en Saddams tweede man Ibrahim Al-Douri, die de soennitische opstand naar verluidt leidt, immers nog steeds vrij rond.
De Amerikanen, die het verzet in het begin weinig serieus namen en hun sterkte ooit schatten op slechts vijfduizend man, lijken geen stap dichter bij het doorgronden van hun organisatie. Amerikaanse commandanten gaan er nu van uit dat ze een harde kern van soennitische rebellen bevechten van twaalf- tot twintigduizend man, mogelijk zelfs veertigduizend. Al-Zarqawi’s sterkte wordt geschat op een paar honderd fanatiekelingen, hoogstens duizend man. Maar zelfs deze aantallen zijn niet meer dan een ruwe schatting.
In de TOC is het op een ochtend binnen een half uur razend druk. Meldingen van diverse aanslagen op Amerikaanse en Iraakse eenheden komen binnen. ‘Stuur het meteen’, roept inlichtingenofficier Dean Warren als een eenheid om assistentie van een Shadow vraagt.
Majoor Michael Daniels, tweede in de leiding van de brigade die onderdeel is van de Derde Infanteriedivisie, wimpelt een vraag over de lokale rebellensterkte luchtig weg. ‘Aantallen zeggen niet zoveel. Er zitten bijvoorbeeld veel opportunisten bij, figuren die voor vijftig dollar een bom langs de weg plaatsen zodat hun gezinnen eten kunnen kopen.’
Met een strategie gericht op het drijven van een wig tussen de bevolking en het verzet, compleet met straffen en beloningen, proberen Daniels en zijn officieren het verzet in een hoek te drukken.
Zo is vandaag bij Muqdadiyah, richting de Iraanse grens, voor de tweede keer in twee dagen een aanslag gepleegd met een wegbom. Nadat het gebied al 24 uur was afgesloten van de buitenwereld na de eerste bom, wordt besloten het nog een dag te isoleren.
‘Dit is geen straf’, bezweert Daniels. ‘Maar de bevolking moet begrijpen dat deze aanslagen niet kunnen. Als ze iemand niet kennen in hun buurt of straat, geef het dan door. De boodschap die we willen laten overkomen, is een duidelijke: wij zijn er om ze te helpen, maar dan moeten ze ons ook helpen.
Natuurlijk is er ‘passieve’ steun voor het verzet. De bevolking wacht af wie deze strijd wint. Onder Saddam waren ze dat ook gewend te doen.’
De strategie van de lokale commandanten in Irak duidt erop dat ze niet de illusie hebben ooit nog het verzet militair te zullen verslaan. In Tikrit, Saddams geboorteplaats iets ten noorden van Baquba, worden zelfs onorthodoxe middelen zoals contacten met verzetsleiders niet geschuwd.
Daniels: ‘We kunnen Irak bezaaien met Amerikaanse militairen, maar zal dat het verzet breken? Ik denk het niet. Deze vijand is bijzonder creatief en goed ingelicht. Zo weten ze precies in welke gebieden we geen troepen hebben gelegerd zodat ze ongestoord kunnen trainen.’
Zijn er dan te weinig Amerikaanse troepen in Irak? Daniels: ‘Misschien hebben we in het begin het probleem van het opkomende verzet versimpeld. Hebben we te makkelijk gedacht dat we het wel zouden oplossen met de troepen die we toen hadden.’
Was het ook geen blunder om het Iraakse leger na de oorlog te ontbinden? Daniels: ‘Ik geef toe: dat was een vreemd besluit.’
Majoor Chris Barron vindt het nog te vroeg om te concluderen dat ‘Irak’ het zoveelste voorbeeld is dat de VS goed zijn in het winnen van oorlogen, maar slecht in het winnen van de vrede .
Barron: ‘Vergeet niet dat Irak onder Saddam al volledig was ingestort. Europa had ons na de oorlog kunnen helpen de vrede te winnen. Ze hadden een ander gezicht kunnen opzetten. Dat hebben ze niet gedaan.’