Alim
19-05-05, 10:38
'We deden het in onze broek in Irak'
Door Allard Besse
De Irak-missie was zwaar en levensgevaarlijk. Een deel van de Nederlandse militairen was doodsbe-nauwd, sommigen knepen er zelfs stiekem tussenuit.
,,Er was angst voor aanvallen. Sommigen waren te bang om buiten de poort te gaan.'' Zo was medio 2004 de sfeer onder de derde lichting marechaussees die werden uitgezonden naar Irak, vertelt een onderofficier van de marechausssee begin dit jaar bij een onderzoekscommissie van Defensie. Dit blijkt uit vertrouwelijke verslagen.
Een radicale moslimbeweging begint in april 2004 een dreiging te vormen voor de Nederlanders. Het loopt uit op mortieraanvallen op het Nederlandse Camp Smitty in Zuid-Irak. De moraal heeft sterk te lijden. ,,Nog meer angst was het gevolg. Jonge militairen met soms al een gezin durfden nauwelijks meer naar buiten'', vervolgt de onderofficier. Niet dat marechaussees te koop liepen met hun vrees. ,,De trots van de mannen belet hen over angst te praten.''
Ook een kapitein van de militaire politie ziet wat de mortierbeschietingen met zijn mensen doen. ,,Na zonsondergang, acht uur, ging niemand meer naar buiten. Er heerste angst.'' De kapitein vroeg zich destijds af of hij de missie zou overleven, zegt hij voor de commissie. ,,Sommigen gingen zelfs met helm op en scherfvest aan slapen, om onmiddellijk gereed te zijn bij enig alarm.'' Een wachtmeester schat dat ongeveer de helft van de collega's met smoesjes patrouilles uit de weg ging. ,,Ze meldden zich ziek, zeiden dat ze zich niet zo lekker voelden.''Maar niet alle marechaussees liepen met lood in de schoenen door de hete Iraakse woestijn. Sommigen waanden zich onaantastbaar en knepen er stiekem tussenuit. De wachtmeester: ,,Officieel waren we dan ergens de Iraakse politie aan het monitoren.'' Aan het operatiecentrum op Camp Smitty werd dan een verzonnen plaats doorgegeven. In werkelijkheid reden de militairen naar een brede rivier op ongeveer een half uur van het kamp. ,,We gingen er zwemmen en in de zon liggen. Er was geen beveiliging en de omgeving was niet onderzocht op mijnen. Het was streng verboden.''
Bron: AD
Door Allard Besse
De Irak-missie was zwaar en levensgevaarlijk. Een deel van de Nederlandse militairen was doodsbe-nauwd, sommigen knepen er zelfs stiekem tussenuit.
,,Er was angst voor aanvallen. Sommigen waren te bang om buiten de poort te gaan.'' Zo was medio 2004 de sfeer onder de derde lichting marechaussees die werden uitgezonden naar Irak, vertelt een onderofficier van de marechausssee begin dit jaar bij een onderzoekscommissie van Defensie. Dit blijkt uit vertrouwelijke verslagen.
Een radicale moslimbeweging begint in april 2004 een dreiging te vormen voor de Nederlanders. Het loopt uit op mortieraanvallen op het Nederlandse Camp Smitty in Zuid-Irak. De moraal heeft sterk te lijden. ,,Nog meer angst was het gevolg. Jonge militairen met soms al een gezin durfden nauwelijks meer naar buiten'', vervolgt de onderofficier. Niet dat marechaussees te koop liepen met hun vrees. ,,De trots van de mannen belet hen over angst te praten.''
Ook een kapitein van de militaire politie ziet wat de mortierbeschietingen met zijn mensen doen. ,,Na zonsondergang, acht uur, ging niemand meer naar buiten. Er heerste angst.'' De kapitein vroeg zich destijds af of hij de missie zou overleven, zegt hij voor de commissie. ,,Sommigen gingen zelfs met helm op en scherfvest aan slapen, om onmiddellijk gereed te zijn bij enig alarm.'' Een wachtmeester schat dat ongeveer de helft van de collega's met smoesjes patrouilles uit de weg ging. ,,Ze meldden zich ziek, zeiden dat ze zich niet zo lekker voelden.''Maar niet alle marechaussees liepen met lood in de schoenen door de hete Iraakse woestijn. Sommigen waanden zich onaantastbaar en knepen er stiekem tussenuit. De wachtmeester: ,,Officieel waren we dan ergens de Iraakse politie aan het monitoren.'' Aan het operatiecentrum op Camp Smitty werd dan een verzonnen plaats doorgegeven. In werkelijkheid reden de militairen naar een brede rivier op ongeveer een half uur van het kamp. ,,We gingen er zwemmen en in de zon liggen. Er was geen beveiliging en de omgeving was niet onderzocht op mijnen. Het was streng verboden.''
Bron: AD