Juliette
10-06-05, 11:31
Loodgieterstaal rond het afvoerputje
Anil Ramdas
08/06/2005
's Ochtends springen de blonde kindjes op hun fietsjes, de zware rugtassen op de bagagedrager vastgehaakt, in groepjes gaan ze naar Breukelen of Hilversum, lachend, gillend, drukte makend. Hun ouders stappen in hun auto's en voegen zich in de dorpsstraat in de file naar Amsterdam of Utrecht. Mannen scheren zich in de auto, vrouwen stiften hun lippen, het is niet anders, de file is er elke dag en het duurt zeker 25 minuten voordat ze op de grote weg zijn.
Daarna is het stil. Het dorp is leeg. Kippen struinen langs de weg, vogels fladderen doelloos rond de kastanjes, honden en katten liggen te suffen in hun mandjes.
Maar dan, rond half tien, komt bus 120 uit Amsterdam het dorp binnendenderen. De Ghana-expres. Tientallen dikke Afrikaanse vrouwen stappen uit en begeven zich in Afrikaanse tred naar de adressen van hun mevrouwen. Daar gaan ze vier of vijf uur lang stofzuigen en boenen en strijken.
Terwijl ze daarmee bezig zijn, komen de Poolse busjes het dorp in, busjes met een imperiaal waarop ladders en gereedschappen zijn vastgemaakt en met aanhangwagens met daarin zand en stoeptegels. Tuinlieden, loodgieters, glazenwassers, bouwvakkers.
Poolse mannen en Ghanese vrouwen zorgen voor het noodzakelijke onderhoud van het dorp. Het zijn ideale werkers, ze kosten maar zeven of acht euro per uur, maar ze zijn vooral ideaal omdat ze verdwenen zijn als de dorpelingen terugkeren van school of kantoor. Ze laten geen sporen achter, maar de kraan in de tuin doet het weer, de ramen zijn schoon en de hemden van de heer des huizes zijn keurig gestreken.
Je hoeft nooit thee voor ze te zetten, je hoeft alleen een envelop met wat euro's achter te laten en je hoeft nooit een gesprek met ze aan te knopen. Je weet amper hoe ze heten, laat staan wat ze met hun geld doen, welk deel ze naar hun familie in hun verre landen sturen, welk deel ze besteden aan de huur van hun kamertjes in de Bijlmer waarin ze met z'n zessen slapen. Globalisering gedijt in onwetendheid.
Je zou denken dat zo'n dorp blij is met de Ghanezen en de Polen. Evenals met de Koerden die 's avonds voor 1,50 euro bier schenken in het dorpscafé en met de Chinezen die voor 14,50 euro een smakeloze babi pangang in plastic bakjes bij de afhaalbalie meegeven. Je zou denken dat zo'n dorp blij is met de globalisering en daarom uitbundig en ruimhartig ja zegt tegen de Europese grondwet.
Ik dacht werkelijk dat, als je voor goedkope loodgieters en schoonmakers bent, je voor Europa en dus voor de Grondwet zult zijn. Maar zie: 53 procent van het dorp stemde tegen de grondwet.
Hoe is dit te verklaren? Misschien dat ze in mijn dorp allemaal De Telegraaf lezen (de populairste tabloid van Nederland, nvdr). Dat is geen goed teken, maar in De Telegraaf van 13 mei zei Rita Verdonk, de minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie, te hopen dat Nederlanders ja zouden stemmen voor de Europese grondwet, ,,want dan kan de immigratie nog beter worden geregeld''. Let wel: niet beperkt of tegengegaan, maar 'geregeld'. We begrijpen wel wat ze bedoelt.
Rita Verdonk zei verder in De Telegraaf: ,,Er zijn nu al landen die onze regels overnemen en als de Europese grondwet er komt, gaat dat nog beter.'' De minister zegt te vrezen dat Nederland bij een nee van zijn burgers op dit punt het buitenbeentje van Europa gaat worden: ,,Je zult zien dat de toestroom van immigranten naar ons land vele malen groter zal worden. Dan worden wij het afvoerputje van Europa.''
Dat is heldere loodgieterstaal, niemand beheerst die taal zo als minister Rita Verdonk. Als afvoerputje van Europa zouden alle geneugten ons toekomen. Wat is er tegen een afvoerputje, mits regelmatig ontstopt door Poolse loodgieters? Misschien zou de prijs omlaag gaan, dat hebben we sinds de invoering van de euro niet meer meegemaakt. Een Ghanees of Pool voor vier of vijf euro per uur. Een glas bier voor de eerlijke prijs van één euro, een smakeloze babi pangang voor de eerlijke prijs van zes euro.
Hoe meer buitenlanders, hoe meer concurrentie en hoe meer concurrentie, hoe goedkoper de gestreken hemden. Niet alleen de goedverdienende dorpelingen zouden gebruik kunnen maken van de Ghanese vrouwen en Poolse mannen, zelfs de oudjes zouden met hun armzalige AOW'tje hun tuin kunnen laten betegelen. Een betegelde tuin is toch een belangrijk grondwettelijk recht?
Ik dacht dus dat bij een ja tegen de grondwet nog meer goedkope Polen en Ghanezen zouden verschijnen. Maar de minister zei dat er juist bij een nee meer goedkope Polen en Ghanezen zouden komen. En de minister is verstandiger dan ik.
Als Rita Verdonk gelijk heeft, is er niets aan de hand. Maar stel je voor dat door een Nederlands nee tegen de Europese grondwet de buitenlanders niet komen binnenvallen, maar juist wegblijven?
De gevolgen zijn niet te overzien. 's Morgens zullen de kindjes op hun fietsjes stappen, de ouders zullen zich scheren en zich opmaken in de auto, maar als ze 'smiddags moe en afgepeigerd thuiskomen, zullen huis en tuin niet aan kant zijn. Geen Polen, geen Ghanezen. We zullen zelf onze hemden moeten strijken, zelf onze ramen lappen, zelf onze kraan in de tuin repareren.
Dat is een verschrikkelijk vooruitzicht. We zullen geen nachtrust meer hebben en daarom de volgende dag slechter presteren, op school en op kantoor, de Nederlandse economie zal achteruitgaan, niemand zal zich buitenlanders kunnen permitteren, we zullen arm worden en de prijs van de babi pangang zal verdrievoudigen.
Ik zeg daarom: beloofd is beloofd. Bij een nee tegen de grondwet beloofde Rita Verdonk ons een geweldige toestroom van die buitenlandse gasten. Ze heeft een nee gekregen, en nu wil ik die buitenlandse gasten ook zien. Ik houd de Ghana-expres en de Poolse busjes in de gaten.
Anil Ramdas
(De auteur is columnist voor NRC Handelsblad.)
Copyright | De Standaard Online 2005
Anil Ramdas
08/06/2005
's Ochtends springen de blonde kindjes op hun fietsjes, de zware rugtassen op de bagagedrager vastgehaakt, in groepjes gaan ze naar Breukelen of Hilversum, lachend, gillend, drukte makend. Hun ouders stappen in hun auto's en voegen zich in de dorpsstraat in de file naar Amsterdam of Utrecht. Mannen scheren zich in de auto, vrouwen stiften hun lippen, het is niet anders, de file is er elke dag en het duurt zeker 25 minuten voordat ze op de grote weg zijn.
Daarna is het stil. Het dorp is leeg. Kippen struinen langs de weg, vogels fladderen doelloos rond de kastanjes, honden en katten liggen te suffen in hun mandjes.
Maar dan, rond half tien, komt bus 120 uit Amsterdam het dorp binnendenderen. De Ghana-expres. Tientallen dikke Afrikaanse vrouwen stappen uit en begeven zich in Afrikaanse tred naar de adressen van hun mevrouwen. Daar gaan ze vier of vijf uur lang stofzuigen en boenen en strijken.
Terwijl ze daarmee bezig zijn, komen de Poolse busjes het dorp in, busjes met een imperiaal waarop ladders en gereedschappen zijn vastgemaakt en met aanhangwagens met daarin zand en stoeptegels. Tuinlieden, loodgieters, glazenwassers, bouwvakkers.
Poolse mannen en Ghanese vrouwen zorgen voor het noodzakelijke onderhoud van het dorp. Het zijn ideale werkers, ze kosten maar zeven of acht euro per uur, maar ze zijn vooral ideaal omdat ze verdwenen zijn als de dorpelingen terugkeren van school of kantoor. Ze laten geen sporen achter, maar de kraan in de tuin doet het weer, de ramen zijn schoon en de hemden van de heer des huizes zijn keurig gestreken.
Je hoeft nooit thee voor ze te zetten, je hoeft alleen een envelop met wat euro's achter te laten en je hoeft nooit een gesprek met ze aan te knopen. Je weet amper hoe ze heten, laat staan wat ze met hun geld doen, welk deel ze naar hun familie in hun verre landen sturen, welk deel ze besteden aan de huur van hun kamertjes in de Bijlmer waarin ze met z'n zessen slapen. Globalisering gedijt in onwetendheid.
Je zou denken dat zo'n dorp blij is met de Ghanezen en de Polen. Evenals met de Koerden die 's avonds voor 1,50 euro bier schenken in het dorpscafé en met de Chinezen die voor 14,50 euro een smakeloze babi pangang in plastic bakjes bij de afhaalbalie meegeven. Je zou denken dat zo'n dorp blij is met de globalisering en daarom uitbundig en ruimhartig ja zegt tegen de Europese grondwet.
Ik dacht werkelijk dat, als je voor goedkope loodgieters en schoonmakers bent, je voor Europa en dus voor de Grondwet zult zijn. Maar zie: 53 procent van het dorp stemde tegen de grondwet.
Hoe is dit te verklaren? Misschien dat ze in mijn dorp allemaal De Telegraaf lezen (de populairste tabloid van Nederland, nvdr). Dat is geen goed teken, maar in De Telegraaf van 13 mei zei Rita Verdonk, de minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie, te hopen dat Nederlanders ja zouden stemmen voor de Europese grondwet, ,,want dan kan de immigratie nog beter worden geregeld''. Let wel: niet beperkt of tegengegaan, maar 'geregeld'. We begrijpen wel wat ze bedoelt.
Rita Verdonk zei verder in De Telegraaf: ,,Er zijn nu al landen die onze regels overnemen en als de Europese grondwet er komt, gaat dat nog beter.'' De minister zegt te vrezen dat Nederland bij een nee van zijn burgers op dit punt het buitenbeentje van Europa gaat worden: ,,Je zult zien dat de toestroom van immigranten naar ons land vele malen groter zal worden. Dan worden wij het afvoerputje van Europa.''
Dat is heldere loodgieterstaal, niemand beheerst die taal zo als minister Rita Verdonk. Als afvoerputje van Europa zouden alle geneugten ons toekomen. Wat is er tegen een afvoerputje, mits regelmatig ontstopt door Poolse loodgieters? Misschien zou de prijs omlaag gaan, dat hebben we sinds de invoering van de euro niet meer meegemaakt. Een Ghanees of Pool voor vier of vijf euro per uur. Een glas bier voor de eerlijke prijs van één euro, een smakeloze babi pangang voor de eerlijke prijs van zes euro.
Hoe meer buitenlanders, hoe meer concurrentie en hoe meer concurrentie, hoe goedkoper de gestreken hemden. Niet alleen de goedverdienende dorpelingen zouden gebruik kunnen maken van de Ghanese vrouwen en Poolse mannen, zelfs de oudjes zouden met hun armzalige AOW'tje hun tuin kunnen laten betegelen. Een betegelde tuin is toch een belangrijk grondwettelijk recht?
Ik dacht dus dat bij een ja tegen de grondwet nog meer goedkope Polen en Ghanezen zouden verschijnen. Maar de minister zei dat er juist bij een nee meer goedkope Polen en Ghanezen zouden komen. En de minister is verstandiger dan ik.
Als Rita Verdonk gelijk heeft, is er niets aan de hand. Maar stel je voor dat door een Nederlands nee tegen de Europese grondwet de buitenlanders niet komen binnenvallen, maar juist wegblijven?
De gevolgen zijn niet te overzien. 's Morgens zullen de kindjes op hun fietsjes stappen, de ouders zullen zich scheren en zich opmaken in de auto, maar als ze 'smiddags moe en afgepeigerd thuiskomen, zullen huis en tuin niet aan kant zijn. Geen Polen, geen Ghanezen. We zullen zelf onze hemden moeten strijken, zelf onze ramen lappen, zelf onze kraan in de tuin repareren.
Dat is een verschrikkelijk vooruitzicht. We zullen geen nachtrust meer hebben en daarom de volgende dag slechter presteren, op school en op kantoor, de Nederlandse economie zal achteruitgaan, niemand zal zich buitenlanders kunnen permitteren, we zullen arm worden en de prijs van de babi pangang zal verdrievoudigen.
Ik zeg daarom: beloofd is beloofd. Bij een nee tegen de grondwet beloofde Rita Verdonk ons een geweldige toestroom van die buitenlandse gasten. Ze heeft een nee gekregen, en nu wil ik die buitenlandse gasten ook zien. Ik houd de Ghana-expres en de Poolse busjes in de gaten.
Anil Ramdas
(De auteur is columnist voor NRC Handelsblad.)
Copyright | De Standaard Online 2005