Ron Haleber
21-06-05, 11:32
Samira Abbos' eerstgeborene: "De moslim bestaat niet"
Ik dacht Maroc.nl eens een primeur te schenken door nog voor de recensenten in de media zich erover uiten, mijn mening hier te geven over Samira's eerste boek:
http://www.abbos.nl/foto/sam1.jpg
Samira Abbos is een bekende Marokkaanse presentatrice van multiculturele evenementen. Nog onlangs trad zij op tijdens de dag 'Wie is bang voor mij" in Paradiso - een feest dat ook onze prikker Wortel meeorganiseerde. Ook op de tv laat Samira vaak haar gezicht zien.
Ditmaal verrast zij ons met een boek van een dertien interviews met een kort voorwoord van Abdulwahid van Bommel. De interviews zijn helder en sprankelend geschreven en lezen daarom makkelijk weg.
De moslims die aan het woord komen, zijn: Mohamed Cheppih, el-Moumni, Jan Beerenhout, Marcouch, Yassin Hartog, Abdul-Jabbar van de Ven e.a.. Samira gaat op zoek naar wat deze mensen tot moslim maakt en ondervraagt daartoe elke persoon over zijn eigen persoonlijke mening daarover. Deze vraagstelling op zich al, zal bij de orthodoxie de nodige weerstand oproepen.
M.i. terecht zal men daar stellen dat het moslim zijn ontkend moet worden van iemand als Ahmadi Jan Beerenhout die 'als moslim' varkenscarbonaadjes, bal gehakt en de borrel niet versmaadt. Ik voeg er zelf nog maar even aan toe: tijdens de ramadan treft men hem aan met een dikke sigaar, waarvoor hij het excuus heeft: "Ja, maar ik inhaleer niet!" Aardig verzonnen door onze Jan, maar behalve het uitspreken van de 'shahada' - "er is geen god dan God en Mohammed is zijn profeet" is er toch nog nog wel iets meer vereist om jezelf moslim te kunnen noemen, hoe minimaal ook... Met name als je pretendeert moslims te moeten vertellen hoe zij moeten integreren.
Toch heeft de vraagstelling van Samira zijn goed recht: men kan het moslim zijn niet door de soennieten van de CMO laten bepalen, laat staan door de salafisten die vandaag de dag in moslimland de scepter schijnen te zwaaien. De Surinaamse Ahmadi-moslim Hikmat Mahawat Khan geeft in het boek terecht een eigen visie op het moslim zijn met name indien hij het profeetschap van Mohamed niet in twijfel trekt.
Men had van Samira verwacht dat zij ook vrouwen als moslima's duidelijk uit de verf liet komen. Ondanks vier interviews valt dit wat tegen. Daarbij blijkt de enige vrouw die zich hierover echt bloot geeft (Naema Tahir blijft maar eindeloos aan het dubben) zich weer anoniem te moeten uiten, daarbij nogmaals bewijzend dat moslima's geen volle vrijheid van spreken is gegund ondans de herhaalde beweringen van het tegendeel. Deze Marokkaanse Fatima C. die een moderne wijze van leven als moslim naar haar eigen opvattingen voorstaat, geeft duidelijk weer hoe zij door het macho-klimaat in haar gemeenschap is gemangeld en daarbij de bekende - al te vaak ontkende - traumata heeft opgelopen. Dit zullen moslims natuurlijk op rekening van de Marokkaanse cultuur schuiven, maar ik moet de eerste Marokkaanse moslima nog ontmoeten die zich niet heeft moeten conformeren aan diezelfde Marokkaanse cultuur op gevaar af zich buiten die gemeenschap te stellen.
Als vrouw die zich daarvan wél haarondanks bevrijd heeft, zou men de omstreden Fatima Elatik kunnen noemen, die ook bij de presentatie van Samira's boek door Job Cohen aanwezig was. Zij schittert in het boek door afwezigheid - en ik kan géén andere vrouw noemen die in die lacune zou kunnen voorzien (dit op zich spreekt m.i. al boekdelen).
Het boeiendst vond ik de interviews met Abdul-Jabbar van de Ven en die met Haci Karacaer.
Abdul-Jabbar van de Ven met wie ik bij de presentatie een kwartiertje na kon praten, maakt in het boek duidelijk dat van hem via het 'gesprek' met Knevel door de media die daarna over hem heenbuitelden, een caricatuur van 'terrorist' is gemaakt. Hij zei me dat ook vandaag de dag die caricatuur hem bij zijn werk in een Amsterdams buurthuis achtervolgt en belemmert. Natuurlijk vertegenwoordigt Abdul-Jabbar de orthodoxe islam - de stroming die bij uitstek populair is onder jonge Marokkanen. Maar ondanks zijn verschil in mening met Abdullah Haselhoef en met name Abdulwahid van Bommel wees hij hun eigen plaats in het moslimspectrum tegenover mij niet af. Abdul-Jabbar is dus zeker géén ketterjager, bleek me.
Wel trof me zijn volgende uitspraak: "Je kunt als moslim proberen iets te veranderen in je omgeving, maar als dat niet lukt moet je naar een ander land verhuizen". Uit de mond van wethouder Aboutaleb zou dit als een regelrecht racistische vervloeking opgevat worden. Deze orthodoxe moslim mag het echter zeggen...
Abdul-Jabbar zou onze Eindhovense prikker Rafiq trouwens de groeten doen.
De Turk Haci Karacaer (Milli Görüs) is als altijd erg duidelijk; "Onze kinderen zijn op dit moment een islamitische identiteit aan het opzetten. En omdat zij van niemand richting krijgen, zoeken zij zelf naar de islam: een wat bij elkaar geraapte islam, gebaseerd op een gebrek aan zelfrespect en zelfvertrouwen".
Het verschil met Marokkanen verklaart hij uit het feit dat "Turken last hebben van de remmende voorsprong, omdat onze culturele achtergrond makkelijk kan concurreren met die van de Nederlanders". "In Nederland hebben wij geen gedifferentieerde islamitische gemeenschap. Wat hier leeft is één pot nat, allemaal onderklasse, het zijn bijna allemaal islam-anlfabeten".
Bekeerling Yassin (Hein) Hartog beklaagt zich ook over zijn moslims: "Een van de debattechnieken die moslims onderling hanteren is om iemand met wie ze van mening verschillen 'kalt zu stellen': als je dit en dat niet doet, dan ben je geen moslim en hoeven wij niet meer de discussie met elkaar aan te gaan'...
Natuurlijk kan niet men van dit boek - geschreven volgens de formule van korte interviews - niet verwachten dat Samira de diepte ingaat. Kritisch doorvragen komt dus jammer genoeg niet aan de orde. Hopelijk doet Samira - die niet op haar mond blijkt gevallen en die goed weet waar ze het over heeft - dit eens de volgende keer in een ander boek. Samira's opzet beperkte zich ertoe om de motivatie van haar partners bloot te leggen met name vanuit hun biografie en dat waar zij om bekend werden in het publieke domein.
Dit doet zij recht door zee zonder om zaken heen te draaien. En dat is op zich al een grote en moedige verdienste van een moslima levend in een wurgend macho-milieu. Jammer dat Samira waarschijnlijk vanwege datzelfde milieu zich niet waagt aan een eigen talkshow. Zij zou daartoe best in staat zijn en het Nederlandse publiek net als in dit boek, met een met een heel andere invalshoek confronteren dan de gebruikelijk autochtone die tot op heden uitblinkt door onverschilligheid, onwetendheid en vaak zelfs vijandigheid tegenover moslims en hun wereld.
Ik eindig deze bespreking van Samira's eerstgeborene met een hem typerend citaat van onze cyberimam Abdulwahid van Bommel uit zijn voorwoord:
"Tawhied is zo ongeveer het belangrijkste geloofsprincipe van de islam en betekent ‘eenheid van God’. Voor de koran is dat juist een principe dat de mensen samenbrengt en waaruit het geloof in de eenheid van de mensen voortkomt: ‘de hele mensheid is één volk’ (10:19) ‘De verschillen tussen mensen zijn niet bedoeld om conflicten te veroorzaken maar om in elkaar geïnteresseerd te raken, samen te werken en tot wederzijds begrip te komen’(49:13).
Het pluralisme van de volken en religies wordt door de koran bevestigd. Niet alleen als een historisch feit maar ook als een religieus ‘door God gewild’ gegeven, zodat mensen met verschillende religieuze en culturele achtergronden kunnen wedijveren in goed doen. De komende tijd zal duidelijk worden hoe wij - Nederlanders en moslims - omgaan met ‘de ander’ ".
Ron Haleber.
Samira in aktie als bodyguard van Job Cohen - bij de Marokkaanse demo na de moord op Van Gogh.
http://members.lycos.nl/haroun/theo-demo/03.jpg
cf: De demonstratie in zijn geheel op de site van Ron (foto's c: ron) (http://www.ronhaleber.nl/theo-demo.html)
Ik dacht Maroc.nl eens een primeur te schenken door nog voor de recensenten in de media zich erover uiten, mijn mening hier te geven over Samira's eerste boek:
http://www.abbos.nl/foto/sam1.jpg
Samira Abbos is een bekende Marokkaanse presentatrice van multiculturele evenementen. Nog onlangs trad zij op tijdens de dag 'Wie is bang voor mij" in Paradiso - een feest dat ook onze prikker Wortel meeorganiseerde. Ook op de tv laat Samira vaak haar gezicht zien.
Ditmaal verrast zij ons met een boek van een dertien interviews met een kort voorwoord van Abdulwahid van Bommel. De interviews zijn helder en sprankelend geschreven en lezen daarom makkelijk weg.
De moslims die aan het woord komen, zijn: Mohamed Cheppih, el-Moumni, Jan Beerenhout, Marcouch, Yassin Hartog, Abdul-Jabbar van de Ven e.a.. Samira gaat op zoek naar wat deze mensen tot moslim maakt en ondervraagt daartoe elke persoon over zijn eigen persoonlijke mening daarover. Deze vraagstelling op zich al, zal bij de orthodoxie de nodige weerstand oproepen.
M.i. terecht zal men daar stellen dat het moslim zijn ontkend moet worden van iemand als Ahmadi Jan Beerenhout die 'als moslim' varkenscarbonaadjes, bal gehakt en de borrel niet versmaadt. Ik voeg er zelf nog maar even aan toe: tijdens de ramadan treft men hem aan met een dikke sigaar, waarvoor hij het excuus heeft: "Ja, maar ik inhaleer niet!" Aardig verzonnen door onze Jan, maar behalve het uitspreken van de 'shahada' - "er is geen god dan God en Mohammed is zijn profeet" is er toch nog nog wel iets meer vereist om jezelf moslim te kunnen noemen, hoe minimaal ook... Met name als je pretendeert moslims te moeten vertellen hoe zij moeten integreren.
Toch heeft de vraagstelling van Samira zijn goed recht: men kan het moslim zijn niet door de soennieten van de CMO laten bepalen, laat staan door de salafisten die vandaag de dag in moslimland de scepter schijnen te zwaaien. De Surinaamse Ahmadi-moslim Hikmat Mahawat Khan geeft in het boek terecht een eigen visie op het moslim zijn met name indien hij het profeetschap van Mohamed niet in twijfel trekt.
Men had van Samira verwacht dat zij ook vrouwen als moslima's duidelijk uit de verf liet komen. Ondanks vier interviews valt dit wat tegen. Daarbij blijkt de enige vrouw die zich hierover echt bloot geeft (Naema Tahir blijft maar eindeloos aan het dubben) zich weer anoniem te moeten uiten, daarbij nogmaals bewijzend dat moslima's geen volle vrijheid van spreken is gegund ondans de herhaalde beweringen van het tegendeel. Deze Marokkaanse Fatima C. die een moderne wijze van leven als moslim naar haar eigen opvattingen voorstaat, geeft duidelijk weer hoe zij door het macho-klimaat in haar gemeenschap is gemangeld en daarbij de bekende - al te vaak ontkende - traumata heeft opgelopen. Dit zullen moslims natuurlijk op rekening van de Marokkaanse cultuur schuiven, maar ik moet de eerste Marokkaanse moslima nog ontmoeten die zich niet heeft moeten conformeren aan diezelfde Marokkaanse cultuur op gevaar af zich buiten die gemeenschap te stellen.
Als vrouw die zich daarvan wél haarondanks bevrijd heeft, zou men de omstreden Fatima Elatik kunnen noemen, die ook bij de presentatie van Samira's boek door Job Cohen aanwezig was. Zij schittert in het boek door afwezigheid - en ik kan géén andere vrouw noemen die in die lacune zou kunnen voorzien (dit op zich spreekt m.i. al boekdelen).
Het boeiendst vond ik de interviews met Abdul-Jabbar van de Ven en die met Haci Karacaer.
Abdul-Jabbar van de Ven met wie ik bij de presentatie een kwartiertje na kon praten, maakt in het boek duidelijk dat van hem via het 'gesprek' met Knevel door de media die daarna over hem heenbuitelden, een caricatuur van 'terrorist' is gemaakt. Hij zei me dat ook vandaag de dag die caricatuur hem bij zijn werk in een Amsterdams buurthuis achtervolgt en belemmert. Natuurlijk vertegenwoordigt Abdul-Jabbar de orthodoxe islam - de stroming die bij uitstek populair is onder jonge Marokkanen. Maar ondanks zijn verschil in mening met Abdullah Haselhoef en met name Abdulwahid van Bommel wees hij hun eigen plaats in het moslimspectrum tegenover mij niet af. Abdul-Jabbar is dus zeker géén ketterjager, bleek me.
Wel trof me zijn volgende uitspraak: "Je kunt als moslim proberen iets te veranderen in je omgeving, maar als dat niet lukt moet je naar een ander land verhuizen". Uit de mond van wethouder Aboutaleb zou dit als een regelrecht racistische vervloeking opgevat worden. Deze orthodoxe moslim mag het echter zeggen...
Abdul-Jabbar zou onze Eindhovense prikker Rafiq trouwens de groeten doen.
De Turk Haci Karacaer (Milli Görüs) is als altijd erg duidelijk; "Onze kinderen zijn op dit moment een islamitische identiteit aan het opzetten. En omdat zij van niemand richting krijgen, zoeken zij zelf naar de islam: een wat bij elkaar geraapte islam, gebaseerd op een gebrek aan zelfrespect en zelfvertrouwen".
Het verschil met Marokkanen verklaart hij uit het feit dat "Turken last hebben van de remmende voorsprong, omdat onze culturele achtergrond makkelijk kan concurreren met die van de Nederlanders". "In Nederland hebben wij geen gedifferentieerde islamitische gemeenschap. Wat hier leeft is één pot nat, allemaal onderklasse, het zijn bijna allemaal islam-anlfabeten".
Bekeerling Yassin (Hein) Hartog beklaagt zich ook over zijn moslims: "Een van de debattechnieken die moslims onderling hanteren is om iemand met wie ze van mening verschillen 'kalt zu stellen': als je dit en dat niet doet, dan ben je geen moslim en hoeven wij niet meer de discussie met elkaar aan te gaan'...
Natuurlijk kan niet men van dit boek - geschreven volgens de formule van korte interviews - niet verwachten dat Samira de diepte ingaat. Kritisch doorvragen komt dus jammer genoeg niet aan de orde. Hopelijk doet Samira - die niet op haar mond blijkt gevallen en die goed weet waar ze het over heeft - dit eens de volgende keer in een ander boek. Samira's opzet beperkte zich ertoe om de motivatie van haar partners bloot te leggen met name vanuit hun biografie en dat waar zij om bekend werden in het publieke domein.
Dit doet zij recht door zee zonder om zaken heen te draaien. En dat is op zich al een grote en moedige verdienste van een moslima levend in een wurgend macho-milieu. Jammer dat Samira waarschijnlijk vanwege datzelfde milieu zich niet waagt aan een eigen talkshow. Zij zou daartoe best in staat zijn en het Nederlandse publiek net als in dit boek, met een met een heel andere invalshoek confronteren dan de gebruikelijk autochtone die tot op heden uitblinkt door onverschilligheid, onwetendheid en vaak zelfs vijandigheid tegenover moslims en hun wereld.
Ik eindig deze bespreking van Samira's eerstgeborene met een hem typerend citaat van onze cyberimam Abdulwahid van Bommel uit zijn voorwoord:
"Tawhied is zo ongeveer het belangrijkste geloofsprincipe van de islam en betekent ‘eenheid van God’. Voor de koran is dat juist een principe dat de mensen samenbrengt en waaruit het geloof in de eenheid van de mensen voortkomt: ‘de hele mensheid is één volk’ (10:19) ‘De verschillen tussen mensen zijn niet bedoeld om conflicten te veroorzaken maar om in elkaar geïnteresseerd te raken, samen te werken en tot wederzijds begrip te komen’(49:13).
Het pluralisme van de volken en religies wordt door de koran bevestigd. Niet alleen als een historisch feit maar ook als een religieus ‘door God gewild’ gegeven, zodat mensen met verschillende religieuze en culturele achtergronden kunnen wedijveren in goed doen. De komende tijd zal duidelijk worden hoe wij - Nederlanders en moslims - omgaan met ‘de ander’ ".
Ron Haleber.
Samira in aktie als bodyguard van Job Cohen - bij de Marokkaanse demo na de moord op Van Gogh.
http://members.lycos.nl/haroun/theo-demo/03.jpg
cf: De demonstratie in zijn geheel op de site van Ron (foto's c: ron) (http://www.ronhaleber.nl/theo-demo.html)