Bekijk Volledige Versie : Mensenrechten als Wereldreligie
tr_imparator
04-07-05, 23:16
Onzin op stelten: Mensenrechten als Wereldreligie
Michiel Korzec(Samengevat)
Een rationele discussie met propagandisten van de mensenrechten is onmogelijk, omdat de taal van de mensenrechten een taal is van protest en verontwaardiging. De kwaliteit van die verontwaardiging is bedroevend.
Kritiek op mensenrechtenbeweging is tot nu toe achterwege gebleven omdat het begrip mensenrechten associaties oproept met nobele gevoelens en nastrevenswaardige zaken. Maar juist nobele zaken zijn niet geholpen met mistige retoriek en een slonzige filosofie. Zolang de vraag naar de kosten van een mensenrechtenbeleid ongepast gevonden wordt, hoeven oprechte gelovigen in de zaak van de mensenrechten met niemand een discussie te voeren over de ethische, intellectuele of politieke merites van hun zaak. Toch is een toetsing van drie waarden onvermijdelijk.
Ethiek: het aanroepen van de universele, absolute rechten van de mens blijkt vaak niet meer dan de retoriek te zijn waarachter heel verschillende belangen schuilgaan. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens kan dan ook - alleen al omdat ze zo verschillend uitgelegd kunnen worden - zelfs met de beste wil van de wereld onmogelijk letterlijk genomen worden. Daardoor is de beweging van de mensenrechten te karakteriseren een westerse wereldsekte. Bovendien wordt de ethische fundering nog verder ondergraven doordat de mensenrechten waar de meeste voorvechters van de democratie een zwak voor hebben, nooit helder beschreven zijn.
Intelectueel: zij gaat uit van onjuiste visies op politieke machtsverhoudingen. Een dergelijke misvatting is de gedachte van de mensenrechten geschiedt waar sterke staten zwakke staten onderwerpen en waar sterke staten individuen en minderheden vervolgen, onderdrukken of tiranniseren. Het besef wint echter steeds meer veld dat de meeste vormen van wreedheid tegen mensen niet zijn te verklaren uit het optreden van sterke staten, maar juist uit de afwezigheid van effectief staatsgezag. Een andere misvatting van de mensenrechten is het geloof in de politiek neutrale opstelling. Achterafgezien was de effectiviteit van de mensenrechtenbeweging dan ook niet zo zeer gelegen in haar neutraliteit, maar juist in de mogelijkheid van de westerse regering om internationale druk uit te oefenen. De mensenrechtengbeweging is hier ver verheven boven de dagelijkse politfek, maar is daar een onderdeel van.
Politiek: de ideologie van de mensenrechten is onlosmakelijk verbonden met het tijdperk van de koude oorlog. Nu die periode achter ons ligt, is de ideologie in feite betekenisloos geworden. Buitendien zijn er regering in de wereld die elk vorm van politieke oppositie en protest zo effectief weten te onderdrukken dat zelfs over de omvang van de onderdrukking geenbetrouwbare informatie de wereld kan bereiken. Er is in de beweging van de mensenrechten weinig plaats voor afgemeten verontwaardiging.
Het is kortom, duidelijk dat de voorvechters van de mensenrechten hun verontwaardiging vaak ontleden aan tegenstrijdige waarden, onjuiste denkbeelden en onuitvoerbare politieke doelen. Het is de moeite waard om uit deze warboel 2 gedachten te redden: ten eerste de gedachte dat de democratie bijdraagt tot rechtvaardigheid. Niet omdat dit politieke stelsel alle menselijke problemen oplost, maar omdat het een oplossing biedt voor een belangrijk probleem: despotisme en dus ook voor het probleem van politieke gevangen. Ten tweede de gedachte dat naastenliefde ook vreemdelingen moet omvatten. Al het andere is onzin op stelten.
Ron Haleber
05-07-05, 07:41
Ik wil niet vervelend zijn, maar om samen te vatten moet je wel nederlands kennen. Nu is de zaak onbegrijpelijk geworden. Voorbeelden:
"Een dergelijke misvatting is de gedachte van de mensenrechten geschiedt waar sterke staten zwakke staten onderwerpen en waar sterke staten individuen en minderheden vervolgen, onderdrukken of tiranniseren."
Buitendien zijn er regering in de wereld die elk vorm...
De mensenrechtengbeweging is hier ver verheven boven de dagelijkse politfek, maar is daar een onderdeel van.
Svp in elk geval link naar de bron. En liever de hele tekst. of gewoon in het turks...
tr_imparator
05-07-05, 11:56
:moe:
mijn opgesomde gebreken?..klootzak heb ik het samengevat is het nog niet goed. :fpuh:
Onzin op stelten: Mensenrechten als wereldreligie.
Een rationele discussie met propagandisten van de mensenrechten is onmogelijk. De taal van de mensenrechten is een taal van protest en verontwaardiging. Het is een retoriek en vervloeking. Het is een taal van getuigenissen. Getuigenissen vragen niet om tegenspraak maar om medeleven. Maar de getuigenissen vertonen gebreken. De verklaring van Europese politici als de VN-rapporteur voor Irak, Max van de Stoel, en de VN-rapporteur voor het voormilige Joegoslavie, Tadeusz Mazowiecki, bestaan uit een vrij willekeurige samenraapsel van de meest toegankelijke informatie en de meest voor de hand liggende standpunten over gruwelijkheden in de wereld die op het moemnt het meest in de publiciteit zijn. Het is hen er dan ook niet om te doen aan de gruwelijkheden bekendheid te geven, maar om de regeringen aan te klagen.
In dit artikel staat niet de oprechtheid ter discussie waarmee mensenrechtenactivisten hun verontwaardiging over speciale gevallen van mensenrechtenschendingen tot uiting brengen. Daarover hoeft in het meerendeel van de gevallen immers geen twijfel te bestaan. Het gaat hier uitsluitend op de kwaliteit van die verontwaardiging. En daarmee is het vaak bedroevend gesteld als met de kwaliteit van de charitatieve acties voor hongerende volken. Het beste wat daarover te zeggen valt, is dat slechte hulp en vrijblijvende verontwaardiging beter is dan helemaal geen hulp en berustend cynisme. Kritiek op mensenrechtenbeweging is tot nu toe achterwege gebleven, omdat het begrip mensenrechten in de eerste plaats - en terecht - associaties oproept met buitengewoon nobele gevoelens en nastrevenswaardige zaken, zoals het uitbannen van martelpraktijken en de strijd tegen politieke uitdrukking. Maar juist nobele zaken zijn niet geholpen met mistige retoriek en slonzige filosofie.
Een beroep op nobele motieven werkt echter al lang niet meer als antwoord op kritiek ten aanzien van chaos en verspilling die met humanitaire hulp gepaard kunnen gaan. Bij humanitaire hulp verlangen belastingbetalers en doners van vrijwillige giften sinds enige tijd een prijs voor hun embarmen: verantwoording van de besteding van hun geld. Een dergelijke verantwoording is op het gebeid van de mensenrechten (nog) niet aan de orde. De vraag naar de kosten van een mensenrechtenbeleid wordt nu even opgepast gevonden als kort geleden nog de vraag naar de prijs van mededogen bij voedselacties. Zolang dat zo is, hoeven oprechte gelovigen in de zaak van de mensenrechten met nietmand een discussie te voeren over de etnische, intellectuele of politieke merites van hun zaak. Toch is een toetsing van de drie waarden langzamerhand onvermijdelijk.
Om met de ethiek te beginnen: het aanroepen van de universele, absolute rechten van de mens blijkt vaak niet meer dan retoriek te zijn waarachter heel verschillende belangen schuilgaan. De beweging voor mensenrechten beschikt over (semi-)wetenschappelijke centra, commissariaten, secretariaten, internationale hoven van justitie, professoren, professionals, profeten, goeroes en verenigingbobo's. Deze instituties, specialisten en activisten houden zich in feite bezig met zeer uiteenlopende rechten. De onuitgesproken veronderstelling die door alle geledigingen van de mensenrechtenbeweging wordt onderschreven, is dat al die rechten zowel absoluut als onvervreemdbaar zijn en bovendien allemaal tegelijkertijd nagestreefd kunnen en moeten worden. Dat is in werkelijkheid echter niet het geval: het recht op leven is bijvoorbeeld in tegenspraak met het recht op een vrije abortus. Zowel voorstanders van een liberale abortusbeweging als voorstanders van een verbod kunnen zich met recht beroepen op de rechten van de mens. Soortgelijke fricties en complicaties doen zich voor bij de discussie over het recht op vuurwapens te bezitten, het recht van volkeren op een soevereine staat en bij honderden andere 'absolute, onvervreemdbare' rechten.
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens kan dan ook - alleen al omdat ze zo verschillend uitgelegd kan worden - zelfs met de beste wil van de wereld onmogelijk letterlijk worden genomen. Maar goed beschouwd staat of valt de beweging voor de mensenrechten bij de gratie van die letterlijkheid - bij de gratie van geloof in een moraal van tegenstrijdigheden, die een wereld zonder conflicten binnen bereik zou kunnen brengen. Een dergelijk geloof komt bij alle religies voor. De beweging voor mensenrechten is daardoor gekarakteriseren als een moderne, seculiere wereldgodsdienst of - nauwkeuriger gezegd - een westerse wereldsekte, vergelijkbaar met Greenpeace en de Vredesbeweging.
De ethische fundering wordt nog verder ondergraven doordat de 'mensenrechten' waar de meeste voorvechters van de democratie een zwak voor hebben, nooit helder beschreven zijn. Tweehonderd jaar geleden al omschreef de grondlegger van het liberaal democratisch denken, de Engelse filosoof en rechtsgeleerde Jeremy Bentham, het begrip mensenrechten treffend als 'onzin op stelten' - hoogdravend nonsens. Deze rake typering komt voor in een bijtende commentaar op de Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger die op 26 augustus 1789 tijdens de Franse revolutie wereldkundig werd gemaakt.
De universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd in 1948 in twee dagen geschreven door Elanor Roosevelt en twee assistenten, in een hotelkamer in San Francisco. De Franse jurist Rene Cassin deed de eindredactie. Dit manifest wordt door de beweging van mensenrechten nog steeds beschouwd als een soort wereldgrondwet. Van deze wereldgrondwet zou een geheel van regels en bindende afspraken moeten worden afgeleid. De gedachte dat zo'n systeem van regels en afspraken in principe mogelijk zou moeten zijn, kreeg in Oost en West grote aanhang, maar die regelgeving vond op wereldniveau nooit plaats.
Er is dus kritiek mogelijk op ethische merites. Daarnaast zijn er vraagtekens te plaatsen bij de intellectuele verdiensten van de mensenrechtenbeweging. Zo gaat zij uit van onjuiste visie op politieke machtsverhoudingen. Een dergelijke misvatting van de beweging van mensenrechten is de gedachte dat schending van mensenrechten geschiedt waar sterke staten zwakke staten onderwerpen en waar sterke staten individuen en minderheden vervolgen, onderdrukken of tiranniseren. Dat is een visie die ten grondslag ligt aan de Amerikaanse grondwet, De Universele Verklaring, het Europees Verdrag voor de Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden uit 1950 en tientallen soorgelijke verklaringen, manifesten en grondwetten.
Het idee dat onmenselijk gedrag en daarmee inbreuk op mensenrechten vooral het gevolg is van het wangedrag van sterke, despotische staten, dankt zijn hardnekkigheid aan de vooral vlak na de Tweede Wereldoorlog wijdverbreide en nog altijd levende weerzin tegen de naziterreur. De verbreiding van kennis over de stalinistische terreur versterkte de gedachte dat machtige staten en hun bureaucratische apparaten de grootste bedreiging van mensenrechten vormen.
Het besef wint echter steeds meer geld dat de meeste vormen van wreedheid tegen mensen niet zijn te verklaren uit het optreden vann sterkse staten, maar juist uit het tegenovergestelde: de afwezigheid van effectief staatsgedrag. De schending van mensenrechten door wrede, anonieme bureaucratieen en centraal geleide politieterreur blijkt niet de regel maar de uitzondering te zijn in de geschiedenis - zelfs in de geschiedenis van de twintigste eeuw. De institutionele achtergrond van geweld, angst en allerlei andere kwellingen van mensen door mensen is niet de totalitaire staat, maar de 'zachte' staat. Het is niet de oorspronkelijke terreur van het 'centrum', maar de uiterest persoonlijke groepsterreur. Het gaat niet om de grote, maar om kleine tirannen. Het gaat tegenwoordig vooral om de ineenstorting van de sociale orde, openbare veiligheid en het onvermogen van de overheid om haar geweldmonopolie te handhaven. Protesteren bij en beschuldigen van staten lijkt dan zinloos. De taal van de mensenrechten in de internationale politiek krijgt daardoor een steeds hollere klank. Wat voor zin heeft het staten te blijven aanspreken op 'schending van mensenrechten' in conflicten waarbij zij een ondergeschikte rol spelen? Er is dus iets grondig mis met de gedachte dat het kritisch volgen van staten het respect voor mensenrechten bevordert.
Een ander misvatting van de mensenrechtenbeweging is het geloof in de politieke neutrale opstelling. De druk van Amesty International uitoefent om politieke gevangen vrij te krijgen, werd geregeld met succes beloond. Dat wordt vaak beschouwd als bewijs dat die neutrale aanpak werkt. Het is echter de vraag of dit juist is.
Misbruik van staatsmacht met als gevolg schending van mensenrechten, kan in principe overal voorkomen. In het denkkader van Amnesty bestaat daarom geen ruimte voor de vraag waarom sommige schendingen in sommige politieke-culturele omgevingen wel voorkomen en andere niet. Dit idee van politieke neutraliteit was in het verleden, toen de Koude Oorlog nog het dominante thema was in de internationale betrekkingen, een sterke troef voor Amnesty International en maatke de mensenrechtenbeweging aantrekkelijk voor diegenen die zich niet wilden bezondigen aan 'politiek incorrecte' zaken als kolonalisme, anticommunisme of Eurocentrisme. Zij kregen door de mensenrechtendiscussie de mogelijkheid kritiek te leveren op politieke onderdrukking onder rechtse en linkse dictaturen, zonder aan de niet-westerse wereld het politiek stelsel van de sterke westerse liberale democratieen ten voorbeeld te stellen. Zo werd gesuggereerd dat er geen verband zou hoeven te bestaan tussen het verschijnsel politieke onderdrukking en het politieke systeem. Maar in feite is dat verband natuurlijk maar al te duidelijk: het ontbreken van het recht op politieke oppositie is kenmerkend voor repressieve dictaturen en levert vrijwel vanzelfsprekend het verschijnsel van politieke gevangenen op. Amnesty International is in feite altijd door en door westerse organisatie geweest, die dat in naam van de universaliteit heeft ontkend.
Acheraf gezien was de (beperkte) effectiviteit van de mensenrechtenbeweging dan ook niet zozeer gelegen in haar neutraliteit, maar juist in de mogelijkheid van de westerse regeringen om internationale druk uit te oefenen. De mensenrechtenbeweging is niet verheven boven de dagelijkse politiek, maar is daar een onderdeel van.
Beoordeeld op haar politeke verdiensten blijkt de mensenrechtenbeweging, met haar broze ethische basis en al haar intellectuele onvolkomenheden, niet sterk te staan. In zekere zin lijkt haar functie acherhaald. De beweging heeft aanvankelijk een grote rol gespeeld bij de opkomst van de dissidentbeweging in Oost-Europa. In een tijdperk waarin de gedachte aan de val of de omverwerping van het communisme irrationeel of zelfs gevaarlijk leek, bood alleen de kwestie van mensenrechten enige ruimte voor politieke oppositie, omdat de voormalige communistische regimes - in theorie - politieke onderdrukking afwezen. Er valt over te twisten in hoeverre de dissidenten in het voormalige Sovjetimperium tot de val van het communisme aldaar hebben bijgedrage. Op grond van wat nu bekend is, lijkt hun invloed nogal gering te zijn geweest: de val van het communisme werd van bovenaf gestuurd - soms slecht gestuurd - vanuit het machtscentrum van de Communistische Partij. Maar zelfs als de invloed van de dissidenten beperkt was, dan nog is de morele betekenis van hun optreden niet uitgevlakt.
Nu vrijwel alle communistische regimes zijn verdwenen, bestaat er aan deze functie van mensenrechtenbeweging (indertijd eigenlijk het eufemisme voor anticommunisme) geen behoefte meer. Waar vrije verkiezingen mogelijk zijn, is geen rol meer weggelegd voor een mensenrechtenbeweging die beperking van de staatsmacht nastreeft. De ideologie van de mensenrechten is onlosmakelijk verbonden met het tijdperk van de Koude Oorlog. Nu die periode achter ons ligt, is de ideologie in feite betekenisloos geworden.
Er is nog iets wat de mensenrechtenbewegingen niet overziet. Er waren en er zijn regeringen in de wereld die elke vorm van politieke oppositie en protest zo effectief weten te onderdrukken dat zelfs over de omvang van de onderdrukking geen betrouwbare informatie de wereld kan bereiken. Dit was bijvoorbeeld het geval van China tijdens de Culturele Revolutie. Verontwaardiging over mensenrechtenschendingen bestaat nu eenmaal bij gratie van de media. Zo kan een afname van repressie paradoxaal genoeg resulteren in toegenomen doorzichtigheid van de repressie en dus een toename van de verontwaardiging. Als dissidenten wordt toegestaan om voor buitenlandse televisiecamera's over onderdrukking te praten, wordt daarmee niet alleen aangetoond dat er repressie bestaat, maar tevens dat de omvang van die repressie kennelijk meevalt. Maar dat lijkt het begrip van de meeste woordvoerders van de mensenrechtenbeweging te boven te gaan. Er is in de beweging van de mensenrechten weinig plaats voor afgemeten verontwaardiging.
Hoe moeizaam de wensen van de mensenrechtenbeweging in politieke realiteit vertaald kunnen worden, blijkt uit het debat over het asielrecht zoals dat de afgelopen tijd in Europa werd gevoerd. Dat debat is een bewijs voor de betrekkelijkheid van waarden die met het begrip mensenrechten samenhangen. Het asielrecht werd eerst voorgesteld als een absolute waarde: eenieder die in een ander land reden had om zich vervolgd te voelen, had het recht om in een welvarend, veilig land als Nederland bescherming te zoeken. Inmiddels is van dat recht maar weinig overgebleven en de reden daarvoor is simpel: dat recht werd vroeger nauwelijk op de proef gesteld.
Er is een opvallend verschil te zien tussen de theorie en de praktijk van de bescherming van de rechten van asielzoekers. Aan de ene kant specialiseren de mensenrechtenorganisaties en sommige politici zich in rituele verontwaardiging over de schending daarvan. Aan de andere kant zorgen anonieme bureaucratieen in de praktijk van alledag voor de aantasting van diezelfde rechten. De huichelachtigheid van de grote politieke partijen op dit punt draagt bij tot de electorale aantrekkelijkheid van politici die de deugden van gesloten grenzen en gesloten maatschappijen openlijk uitdragen.
tr_imparator
05-07-05, 11:57
Het is kortom, duidelijk dat voorvechters van de mensenrechten hun verontwaardiging vaak ontlenen aan tegenstrijdige waarden, onjuiste denkbeelden en onuitvoerbare politieke doelen. Het is de moeite waard ut deze warboel twee gedachten te redden. Ten eerste de gedachte dat democratie bijdraagt tot rechtvaardigheid. Niet omdat dit politieke stelsel alle menselijke problemen oplost, maar omdat het een oplossing biedt voor een belangrijk probleem: despotisme en dus ook voor het probleem van politieke gevangenen. Ten tweede de gedachte dat naastenliefde ook vreemdelingen moet omvatten. Al het andere is onzin op stelten.
Michiel Korzec(Politocoloog)
Winston Churchill zei al in 1947: “Democratie is de slechtste regeringsvorm met uitzondering van alle andere die we hebben geprobeerd.”
:rotpc:
tr_imparator
05-07-05, 16:51
Geplaatst door sjaen
Winston Churchill zei al in 1947: “Democratie is de slechtste regeringsvorm met uitzondering van alle andere die we hebben geprobeerd.”
:rotpc:
:moe:
Bovenstaande uitspraak is onzin. Nietszche had een beter systeem bedacht. Overigens kunnen we zeggen dat we niet echt democratisch zijn..maar daar gaat het nu niet over.:D
Mensenrechten? Een religie op zich?
Geplaatst door tr_imparator
:moe:
mijn opgesomde gebreken?..klootzak heb ik het samengevat is het nog niet goed. :fpuh:
Als je verbetering noodzakelijke acht dan breng je die zelf aan.
Onzin op stelten: Mensenrechten als wereldreligie.
Michiel Korzec(Samengevat)
Een rationele discussie met propagandisten van de mensenrechten is onmogelijk. De taal van de mensenrechten is een taal van protest en verontwaardiging. Het is een retoriek en vervloeking. Het is een taal van getuigenissen. Getuigenissen vragen niet om tegenspraak maar om medeleven. Maar de getuigenissen vertonen gebreken. De verklaring van Europese politici als de VN-rapporteur voor Irak, Max van de Stoel, en de VN-rapporteur voor het voormalige Joegoslavie, Tadeusz Mazowiecki, bestaan uit een vrij willekeurige samenraapsel van de meest toegankelijke informatie en de meest voor de hand liggende standpunten over gruwelijkheden in de wereld die op het moment het meest in de publiciteit zijn. Het is hen er dan ook niet om te doen aan de gruwelijkheden bekendheid te geven, maar om de regeringen aan te klagen.
In dit artikel staat niet de oprechtheid ter discussie waarmee mensenrechtenactivisten hun verontwaardiging over speciale gevallen van mensenrechtenschendingen tot uiting brengen. Daarover hoeft in het meerendeel van de gevallen immers geen twijfel te bestaan. Het gaat hier uitsluitend op de kwaliteit van die verontwaardiging. En daarmee is het vaak bedroevend gesteld als met de kwaliteit van de charitatieve acties voor hongerende volken. Het beste wat daarover te zeggen valt, is dat slechte hulp en vrijblijvende verontwaardiging beter is dan helemaal geen hulp en berustend cynisme. Kritiek op mensenrechtenbeweging is tot nu toe achterwege gebleven, omdat het begrip mensenrechten in de eerste plaats - en terecht - associaties oproept met buitengewoon nobele gevoelens en nastrevenswaardige zaken, zoals het uitbannen van martelpraktijken en de strijd tegen politieke uitdrukking. Maar juist nobele zaken zijn niet geholpen met mistige retoriek en slonzige filosofie.
Een beroep op nobele motieven werkt echter al lang niet meer als antwoord op kritiek ten aanzien van chaos en verspilling die met humanitaire hulp gepaard kunnen gaan. Bij humanitaire hulp verlangen belastingbetalers en donateurs van vrijwillige giften sinds enige tijd een prijs voor hun embarmen: verantwoording van de besteding van hun geld. Een dergelijke verantwoording is op het gebeid van de mensenrechten (nog) niet aan de orde. De vraag naar de kosten van een mensenrechtenbeleid wordt nu even opgepast gevonden als kort geleden nog de vraag naar de prijs van mededogen bij voedselacties. Zolang dat zo is, hoeven oprechte gelovigen in de zaak van de mensenrechten met niemand een discussie te voeren over de etnische, intellectuele of politieke merites van hun zaak. Toch is een toetsing van de drie waarden langzamerhand onvermijdelijk.
tr_imparator
05-07-05, 17:56
Geplaatst door Joacim
Als je verbetering noodzakelijke acht dan breng je die zelf aan.
Zo is dat..maar dat moet je niet tegen mij, maar tegen Ron vertellen :D
Gaan we nu discussieren over verbeteringen, of wilt er iemand ingaan om het onderwerp? :D
cheesynator
05-07-05, 18:30
Geplaatst door tr_imparator
Gaan we nu discussieren over verbeteringen, of wilt er iemand ingaan om het onderwerp? :D
Ik denk dat een discussie over de verbeteringen van taalfouten een inhoudelijk interessanter resultaat gaat opleveren dan een discussie over de inhoud van dat stukkie zelf.
tr_imparator
05-07-05, 19:52
Geplaatst door cheesynator
Ik denk dat een discussie over de verbeteringen van taalfouten een inhoudelijk interessanter resultaat gaat opleveren dan een discussie over de inhoud van dat stukkie zelf.
Ik weet zeker dat dat niet zo is.
Helaas :zwaai:
Geplaatst door tr_imparator
Gaan we nu discussieren over verbeteringen, of wilt er iemand ingaan om het onderwerp? :D
Ik ben het absoluut niet met de inhoud van dit stuk eens. Alsof iemands menselijke waardigheid bepaald kan worden aan de hand van wat de kostprijs is om die te vrijwaren.
Maar kga ff moeite doen om het eens goed te lezen.
cheesynator
05-07-05, 20:32
Geplaatst door tr_imparator
Ik weet zeker dat dat niet zo is.
Helaas :zwaai:
Ahem....
Geplaatst door tr_imparator deze functie van mensenrechtenbeweging (indertijd eigenlijk het eufemisme voor anticommunisme)
In deze zin mist dus ook "de" voor mensenrechtenbeweging
Geplaatst door cheesynator
Ahem....
In deze zin mist dus ook "de" voor mensenrechtenbeweging
[Posted by 194.159.73.69 via http://webwarper.net service]
Ga je nog wat nuttigs doen?
cheesynator
05-07-05, 21:23
Geplaatst door AARDIG
Ga je nog wat nuttigs doen?
Kijk, een enthousiasteling die wel kan uitleggen waarom het onzin is de mensenrechtenbeweging als anti-communisme instrument te zien...
Geplaatst door tr_imparator
:moe:
Bovenstaande uitspraak is onzin. Nietszche had een beter systeem bedacht.
Vertel
Overigens kunnen we zeggen dat we niet echt democratisch zijn..maar daar gaat het nu niet over.:D
Inderdaad
Mensenrechten? Een religie op zich?
Mocht je het niet in de gaten hebben, maar dit is evolutie, ontwikkeling
:tover:
Geplaatst door Ron Haleber
Ik wil niet vervelend zijn, maar om samen te vatten moet je wel nederlands kennen. Nu is de zaak onbegrijpelijk geworden. Voorbeelden:
De islamitische gemeenschap in Nederland is voldoende geïnformeerd om te weten dat de het begrip 'gerechtigheid voor allen' altijd in een context gezien moet worden.
De politieke systemen die de Universele rechten van de Mens als wereldwijde heilsboodschap verkondigen, faciliteren tevens het economisch systeem dat de Universele Rechten van de Mens op moorddadige wijze treedt. De de oplossing voor ongerechtigheid komt van degenen die het veroorzaakt hebben, de vervuiler verdient bij de vleet, meer tranen dan water in alle oceanen.
Dit uibuitende systeem kent sinds eeuwen om de waarheidslievende buiten de poorten te houden oor vanuuit een voogepagrameerde tweedieling wie de noodzakelike elite is en wie de massa is die de nodzakeljke elite nodig heeft, willen waarheidslievenden een samenleving veranderen dan moeten zij een mars door de instituties houden voor hun emancipatie, waarbij het vanzelfsprekend is dat de structuur van instituties maatschappelijk draagvlak hebben.
Wil je de islamitische heilsboodschap uitdragen dan onstaan hierdoor twee soorten saamhorigheid: die van een 'zeer geraffineerde' islam, politiek correct (binnen een universitair of organisatorisch kader dat 'in is', en die van een soort 'kleinburgerlijke islam', waarin een wat militantere toon wordt aangeslagen. Bij deze laatste soort wordt gewezen op de gemeenschappelijke verbondenheid met de islam, om een maatschappelijke solidariteit op gang te brengen, die vaak in conflict komt met het politieke en sociale systeem.
Geplaatst door Zwarte Schaap
Wat dacht je van die kinderen die een een arme Nederlandse pedosexueel in elkaar trimmen en hem daarbij nog even besnijden?
Of van die illegale vrouwen die hun autochtone belager dwingen om sex te hebben met zijn hond en hem daarbij filmen.
Geplaatst door tr_imparator
Zo is dat..maar dat moet je niet tegen mij, maar tegen Ron vertellen :D
Dat klopt.