Juliette
14-07-05, 15:16
ALS ze mij iets vragen over 7 juli, dan zal ik, geboren en getogen in Yorkshire, onmiddellijk laten blijken dat ik geen terroristenvriendje ben. Wat gebeurd is in Londen, vind ik vreselijk, en absoluut niet de manier om uiting te geven aan politiek ongenoegen.
Maar dan volgt de 'maar'. Als het waar is dat vier mannen, van wie er ten minste drie uit Yorkshire kwamen, zichzelf opgeblazen hebben in de naam van de islam, laten we onszelf dan een plezier doen en niet geschokt reageren.
Geschokt reageren zou betekenen dat we ons niet bewust waren van de dreiging - terwijl de Londense politie vorig jaar al waarschuwde dat er een aanval op til was. Het zou willen zeggen dat het niet tot ons was doorgedrongen dat toen Fallujah in de as werd gelegd, zijn dode inwoners niet vergeten werden. Misschien is het not done om dat soort vergelijkingen te maken, maar de moslims op straat doen dat wel.
Zo'n 2.749 mensen verloren het leven in de aanslagen van 11 september. Maar om het dodental van de 'bevrijding' van Irak te berekenen, moet je dat cijfer met acht vermenigvuldigen en dan nog kom je niet aan de 22.787 Iraakse burgerslachtoffers die tot nu toe geteld zijn. Maar het is niet echt correct om dat nu te zeggen, op een moment dat ook de skyline van Londen grijs kleurt.
Geschokt zijn zou hetzelfde zijn als suggereren dat we ons absoluut niet verantwoordelijk voelen voor de aanslagen. Toegegeven, de straten van Londen hebben zwart gezien van de anti-oorlogbetogers, dus waarom de gewone Londenaar viseren? Maar beweren dat oorlog in Irak voornamelijk een Amerikaanse aangelegenheid was, snijdt geen hout. In de moslimwereld is de 'grote plas' die Engeland en Amerika scheidt, vrij ondiep. En dezelfde kreet - waarom moeten wij gestraft worden? - hoor je ook uit de mond van Iraakse moeders, terwijl de collateral damage met de dag groter wordt.
Geschokt reageren, ten slotte, zou willen zeggen dat we niet begrijpen hoe in de heuvels van Yorkshire een groep mannen die alle vrijheid genoten die ze zich maar konden wensen, zoiets zou kunnen doen.
De moslimgemeenschap is niet één monolithisch blok. Al zijn er natuurlijk wel overeenkomsten. Moslims van de tweede en derde generatie hebben niet meer het low profile dat onze voorouders kenmerkte. We zijn wat pittiger in het uiten van onze mening en we liggen er niet wakker van of dat nu een probleem is of niet. Dat is trouwens ook de reden waarom jongeren boos zijn als een bepaald soort 'moslimleiders' stil blijft terwijl op straat de woede regeert.
Eerder op het jaar woonde ik het Vrijdaggebed bij in een moskee in Leeds. Tijdens de ramadan, als moslims hun geloof het sterkst belijden. En toch werd er, voor honderden mensen, van wie er velen uit Irak kwamen, met geen woord gerept over Fallujah. Net zo tijdens mijn bezoek aan een moskee in Sheffield. Het was een berekende, doelbewuste stilte, om toch maar geen olie op het vuur te gooien.
Misschien is het nu het moment om eerlijk te zijn tegenover elkaar en op te houden met de vijand de simplistische labels ,,jong'', ,,kansarm'', ,,onderontwikkeld'' en misschien zelfs ,,marginaal'' op te kleven. Het low profile van onze voorouders impliceert niet dat de frustraties afnemen. Het wijst erop dat ze toenemen, tot de situatie onhoudbaar wordt.
Dilpazier Aslam
(De auteur is journalist in opleiding bij The Guardian.) © The Guardian
14/07/2005 Dilpazier Aslam
Maar dan volgt de 'maar'. Als het waar is dat vier mannen, van wie er ten minste drie uit Yorkshire kwamen, zichzelf opgeblazen hebben in de naam van de islam, laten we onszelf dan een plezier doen en niet geschokt reageren.
Geschokt reageren zou betekenen dat we ons niet bewust waren van de dreiging - terwijl de Londense politie vorig jaar al waarschuwde dat er een aanval op til was. Het zou willen zeggen dat het niet tot ons was doorgedrongen dat toen Fallujah in de as werd gelegd, zijn dode inwoners niet vergeten werden. Misschien is het not done om dat soort vergelijkingen te maken, maar de moslims op straat doen dat wel.
Zo'n 2.749 mensen verloren het leven in de aanslagen van 11 september. Maar om het dodental van de 'bevrijding' van Irak te berekenen, moet je dat cijfer met acht vermenigvuldigen en dan nog kom je niet aan de 22.787 Iraakse burgerslachtoffers die tot nu toe geteld zijn. Maar het is niet echt correct om dat nu te zeggen, op een moment dat ook de skyline van Londen grijs kleurt.
Geschokt zijn zou hetzelfde zijn als suggereren dat we ons absoluut niet verantwoordelijk voelen voor de aanslagen. Toegegeven, de straten van Londen hebben zwart gezien van de anti-oorlogbetogers, dus waarom de gewone Londenaar viseren? Maar beweren dat oorlog in Irak voornamelijk een Amerikaanse aangelegenheid was, snijdt geen hout. In de moslimwereld is de 'grote plas' die Engeland en Amerika scheidt, vrij ondiep. En dezelfde kreet - waarom moeten wij gestraft worden? - hoor je ook uit de mond van Iraakse moeders, terwijl de collateral damage met de dag groter wordt.
Geschokt reageren, ten slotte, zou willen zeggen dat we niet begrijpen hoe in de heuvels van Yorkshire een groep mannen die alle vrijheid genoten die ze zich maar konden wensen, zoiets zou kunnen doen.
De moslimgemeenschap is niet één monolithisch blok. Al zijn er natuurlijk wel overeenkomsten. Moslims van de tweede en derde generatie hebben niet meer het low profile dat onze voorouders kenmerkte. We zijn wat pittiger in het uiten van onze mening en we liggen er niet wakker van of dat nu een probleem is of niet. Dat is trouwens ook de reden waarom jongeren boos zijn als een bepaald soort 'moslimleiders' stil blijft terwijl op straat de woede regeert.
Eerder op het jaar woonde ik het Vrijdaggebed bij in een moskee in Leeds. Tijdens de ramadan, als moslims hun geloof het sterkst belijden. En toch werd er, voor honderden mensen, van wie er velen uit Irak kwamen, met geen woord gerept over Fallujah. Net zo tijdens mijn bezoek aan een moskee in Sheffield. Het was een berekende, doelbewuste stilte, om toch maar geen olie op het vuur te gooien.
Misschien is het nu het moment om eerlijk te zijn tegenover elkaar en op te houden met de vijand de simplistische labels ,,jong'', ,,kansarm'', ,,onderontwikkeld'' en misschien zelfs ,,marginaal'' op te kleven. Het low profile van onze voorouders impliceert niet dat de frustraties afnemen. Het wijst erop dat ze toenemen, tot de situatie onhoudbaar wordt.
Dilpazier Aslam
(De auteur is journalist in opleiding bij The Guardian.) © The Guardian
14/07/2005 Dilpazier Aslam