Juliette
18-07-05, 19:29
Van onze redacteur
Jelle Henneman
18/07/2005
Zou u vreemd opijken als u behandeld werd door een allochtone arts? Dokter Ibrahim Abushima is specialist maag-, darm- en leverziekten. Hij is een tot Belg genaturaliseerde Libiër en heeft zijn praktijk op de Antwerpse Turnhoutsebaan, op het veel besproken Antwerpse Noord. ,,Bij mij is iedereen gelijk.''
DE wachtkamer van dokter Abushima is, buiten enkele reproducties van beroemde Van Goghs en een uitpuilende berg leesvoer, erg kaal. Geen stemmige muziek en planten, geen gouden naamplaque aan de deur, maar een simpel A4'tje met zijn naam. ,,Vlamingen zijn sceptisch'', raadt de dokter mijn gedachten.
- Waar hebt u uw opleiding genoten?
Ik heb mijn diploma geneeskunde in 1991 behaald aan de UIA (Universitaire Instelling Antwerpen, nvdr.). Mijn specialisatie interne ziekten heb ik gedaan in Leuven. Ik ben er nu 61, ik ben dus op latere leeftijd uit Libië naar België gekomen. Mijn vader, die in Libië als ambtenaar werkte, heeft dat allemaal bekostigd. Nu heb ik deze praktijk en werk ik deeltijds nog in het Sint-Jozef-ziekenhuis in Malle.
- Wie zijn uw patiënten?
Ik heb tientallen nationaliteiten onder mijn patiënten. Ongeveer dertig procent zijn autochtone Belgen en zeventig procent zijn van andere nationaliteiten.
- Bestaan er verschillen tussen autochtone en allochtone patiënten?
Zeker. De Belgen die hier komen, zijn veel directer, meer to the point . Bij de allochtonen krijg je als arts te maken met zowel communicatieve als sociologische problemen. De taal is natuurlijk vaak een probleem, maar er komt in het algemeen meer bij kijken dan alleen het medische aspect.
Je moet veel meer tijd uittrekken. Ik moet bijvoorbeeld bellen naar de mutualiteiten, documenten in orde maken. Ze praten ook niet zo open over hun ziekte. Daarom zijn veel allochtonen ook blij dat ze bij allochtone artsen terecht kunnen. Wij nemen meer tijd voor hen. We bieden hen een goede opvang, die ze in de ziekenhuizen hier bijvoorbeeld vaak niet krijgen. Omdat daar alles veel sneller moet gaan.
Vlamingen zijn dan weer vaak sceptisch als ze naar mij worden doorverwezen. Maar eenmaal ze mijn manier van werken kennen, valt dat wel weg. Ook in het ziekenhuis heb ik eigenlijk nog geen negatieve reacties gekregen. Daar hebben de mensen dan ook geen keus natuurlijk. Maar bij mij is iedereen gelijk. Ik heb ook geen gescheiden wachtkamers zoals sommige van mijn islamitische collega's. Dat wordt niet voorgeschreven door onze godsdienst, maar het is wel een gewoonte. Bij mij komt iedereen samen binnen, mannen en vrouwen.
- Zijn er eigenlijk veel allochtone artsen in deze buurt?
Nee, we zijn met heel weinig. De jongeren hebben het moeilijk om een hoger diploma te behalen.
- Hoe komt dat volgens u?
Het heeft een zekere sociologische reden: de allochtonen die hier komen werken, zijn en waren bijna allemaal arbeiders. Zo zijn die kinderen natuurlijk ook opgevoed. Ze worden niet gestimuleerd om naar de universiteit te gaan, maar moeten snel gaan werken en geld verdienen. Dat begint nu stilaan te veranderen, bijvoorbeeld in Brussel. Maar in Antwerpen is dat nog niet het geval. Ik probeer zelf via mijn patiënten, als ik zie dat ze pientere kinderen hebben, hen te stimuleren om verder te studeren. Er zijn allochtone artsen nodig, en ze zouden ook heel wat patiënten hebben.
- Hoe is het contact met de autochtone artsen?
Het zijn twee verschillende circuits. De Belgische artsen verwijzen zelden door naar ons. Er bestaat een grote kloof, een echte gap tussen de Vlamingen en de allochtonen, en die wordt steeds groter. Dat is frustrerend. Er bestaan nauwelijks banden tussen de twee werelden. En de rechtse stemmen wakkeren de haat die er heerst alleen maar aan. Vlamingen zijn gereserveerde mensen: ze zijn bang voor het onbekende. Ik vind daarentegen dat je moet uitgaan van het punt dat anderen het goed menen, en niet andersom. ,, One city, one world '', zoals ze in Londen zeggen.
Copyright | De Standaard Online 2005
Jelle Henneman
18/07/2005
Zou u vreemd opijken als u behandeld werd door een allochtone arts? Dokter Ibrahim Abushima is specialist maag-, darm- en leverziekten. Hij is een tot Belg genaturaliseerde Libiër en heeft zijn praktijk op de Antwerpse Turnhoutsebaan, op het veel besproken Antwerpse Noord. ,,Bij mij is iedereen gelijk.''
DE wachtkamer van dokter Abushima is, buiten enkele reproducties van beroemde Van Goghs en een uitpuilende berg leesvoer, erg kaal. Geen stemmige muziek en planten, geen gouden naamplaque aan de deur, maar een simpel A4'tje met zijn naam. ,,Vlamingen zijn sceptisch'', raadt de dokter mijn gedachten.
- Waar hebt u uw opleiding genoten?
Ik heb mijn diploma geneeskunde in 1991 behaald aan de UIA (Universitaire Instelling Antwerpen, nvdr.). Mijn specialisatie interne ziekten heb ik gedaan in Leuven. Ik ben er nu 61, ik ben dus op latere leeftijd uit Libië naar België gekomen. Mijn vader, die in Libië als ambtenaar werkte, heeft dat allemaal bekostigd. Nu heb ik deze praktijk en werk ik deeltijds nog in het Sint-Jozef-ziekenhuis in Malle.
- Wie zijn uw patiënten?
Ik heb tientallen nationaliteiten onder mijn patiënten. Ongeveer dertig procent zijn autochtone Belgen en zeventig procent zijn van andere nationaliteiten.
- Bestaan er verschillen tussen autochtone en allochtone patiënten?
Zeker. De Belgen die hier komen, zijn veel directer, meer to the point . Bij de allochtonen krijg je als arts te maken met zowel communicatieve als sociologische problemen. De taal is natuurlijk vaak een probleem, maar er komt in het algemeen meer bij kijken dan alleen het medische aspect.
Je moet veel meer tijd uittrekken. Ik moet bijvoorbeeld bellen naar de mutualiteiten, documenten in orde maken. Ze praten ook niet zo open over hun ziekte. Daarom zijn veel allochtonen ook blij dat ze bij allochtone artsen terecht kunnen. Wij nemen meer tijd voor hen. We bieden hen een goede opvang, die ze in de ziekenhuizen hier bijvoorbeeld vaak niet krijgen. Omdat daar alles veel sneller moet gaan.
Vlamingen zijn dan weer vaak sceptisch als ze naar mij worden doorverwezen. Maar eenmaal ze mijn manier van werken kennen, valt dat wel weg. Ook in het ziekenhuis heb ik eigenlijk nog geen negatieve reacties gekregen. Daar hebben de mensen dan ook geen keus natuurlijk. Maar bij mij is iedereen gelijk. Ik heb ook geen gescheiden wachtkamers zoals sommige van mijn islamitische collega's. Dat wordt niet voorgeschreven door onze godsdienst, maar het is wel een gewoonte. Bij mij komt iedereen samen binnen, mannen en vrouwen.
- Zijn er eigenlijk veel allochtone artsen in deze buurt?
Nee, we zijn met heel weinig. De jongeren hebben het moeilijk om een hoger diploma te behalen.
- Hoe komt dat volgens u?
Het heeft een zekere sociologische reden: de allochtonen die hier komen werken, zijn en waren bijna allemaal arbeiders. Zo zijn die kinderen natuurlijk ook opgevoed. Ze worden niet gestimuleerd om naar de universiteit te gaan, maar moeten snel gaan werken en geld verdienen. Dat begint nu stilaan te veranderen, bijvoorbeeld in Brussel. Maar in Antwerpen is dat nog niet het geval. Ik probeer zelf via mijn patiënten, als ik zie dat ze pientere kinderen hebben, hen te stimuleren om verder te studeren. Er zijn allochtone artsen nodig, en ze zouden ook heel wat patiënten hebben.
- Hoe is het contact met de autochtone artsen?
Het zijn twee verschillende circuits. De Belgische artsen verwijzen zelden door naar ons. Er bestaat een grote kloof, een echte gap tussen de Vlamingen en de allochtonen, en die wordt steeds groter. Dat is frustrerend. Er bestaan nauwelijks banden tussen de twee werelden. En de rechtse stemmen wakkeren de haat die er heerst alleen maar aan. Vlamingen zijn gereserveerde mensen: ze zijn bang voor het onbekende. Ik vind daarentegen dat je moet uitgaan van het punt dat anderen het goed menen, en niet andersom. ,, One city, one world '', zoals ze in Londen zeggen.
Copyright | De Standaard Online 2005