Pytaghoras
22-07-05, 13:21
Rami G. Khouri
19/08/2004
Arabische milities zorgen voor een tragedie in Darfour. De Arabische wereld reageert nauwelijks. Vreemd. Aanvaardt hij het geweld? Allerminst, zegt Rami G. Khouri. Volgens hem is de stilte een teken van een veel bredere malaise. Een probleem dat de regio al jaren teistert en waar ook de gewone Arabier schuld aan heeft.
EEN van de opvallendste aspecten van de tragische gebeurtenissen in de regio Darfour in het westen van Sudan, is het relatieve stilzwijgen van de Arabische wereld. Als gevolg van aanvallen door Arabische milities zijn daar misschien wel 50.000 mensen om het leven gekomen en een miljoen op de vlucht gedreven. De internationale consensus erover kwam tot uitdrukking in de recente resolutie van de Veiligheidsraad van de VN. Die gaf de Sudanese regering één maand de tijd om de milities te ontwapenen en de veiligheid te herstellen. Mensenrechtenorganisaties en westerse regeringen hebben de gebeurtenissen in Darfour 'etnische zuiveringen' genoemd en zelfs 'genocide'. Maar de Sudanese regering wijst deze beschuldigingen van de hand en beweert dat er in de regio niet meer dan 5.000 mensen om het leven zijn gekomen. In juni dan kwam de wereld eindelijk in actie om een einde te maken aan het menselijke lijden in Darfour, met de Verenigde Staten en de VN die het initiatief namen.
Terwijl in het afgelopen anderhalf jaar de tragedie in Darfour zich voltrok, heeft de Arabische wereld zich opvallend afzijdig gehouden. Hoewel een paar stemmen in de regio hebben gepleit voor doortastend diplomatiek optreden om de veiligheid en de rust in Darfour te herstellen, gedroegen velen in de media en in overheidskringen zich eerder relaxed. De VS werd zelfs beschuldigd van inmenging in de regio om toekomstige oliebelangen veilig te stellen.
De stilte van Arabische zijde over deze kwestie is waarschijnlijk niet kenmerkend voor Darfour of Sudan. Ze vormt een afspiegeling van een bredere malaise die onze regio sinds lang heeft geteisterd: de Arabische regeringen zijn geneigd elkaar niet voor de voeten te lopen, wanneer een van hen van wandaden wordt beticht. En de meeste Arabische burgers staan verdoofd en hulpeloos tegenover de publieke gruweldaden of criminele activiteiten in hun eigen samenleving.
De geschiedenis van de Arabische wereld is in de afgelopen vijftig jaar bepaald door twee nauw met elkaar verbonden ontwikkelingen. Enerzijds de concentratie van de economische en militaire macht in de handen van kleine groepen mensen, die de elite van machthebbers vormen. En anderzijds de gestage opbouw - door diezelfde elite - van elementaire voorzieningen en werkgelegenheid voor de burgers. De doorsnee burger, die een betrekkelijke, consistente vooruitgang in elementaire levensomstandigheden ervaart, is geneigd de overheid bij het overige beleid haar gang te laten gaan. Ook als dat neerkomt op gewelddadig of roofzuchtig optreden tegenover de eigen onderdanen.
Deze basisovereenkomst met betrekking tot het landsbestuur verklaart grotendeels de stilte en berusting van overigens fatsoenlijke Arabieren tegenover gruweldaden of criminele activiteiten door hun medeburgers of zelfs hun regering. Darfour is enkel het recentste geval in een reeks van gewelddadige binnenlandse conflicten in Arabische landen, lange tijd genegeerd door andere Arabische landen. De lange, trieste lijst omvat opstanden, burgeroorlogen, repressie en andere vormen van geweld in belangrijke Arabische landen als Algerije, Libanon, Syrië, Jemen, Sudan, Palestina, Irak, Egypte en Libië.
Voor de meeste Arabische overheden is geweld een beleidsinstrument. Arabische regeringen zien geweldpleging door hun collega-bestuurders dan ook door de vingers, want ze willen zich niet mengen in de binnenlandse aangelegenheden van andere landen. Het is een eigenaardige soort beroepsmatige hoffelijkheid onder medeautocraten en beheerders van politiestaten. Maar precies daarom reizen Colin Powell en Kofi Annan naar Darfour om de aandacht van de wereld op de benarde toestand van die streek vestigen, nog voordat secretaris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga of welke Arabische minister van Buitenlandse Zaken ook maar overweegt om dezelfde reis te maken.
De meeste gewone Arabieren reageren niet tegen de gruweldaden in Sudan of in andere Arabische landen. De recente geschiedenis heeft hun immers geleerd dat zij het recht noch de bekwaamheid bezitten om invloed uit te oefenen op het beleid van hun eigen regering, laat staan op dat van andere Arabische regeringen. De Arabische bevolking is verdoofd. Ze verkeert in een treurige toestand van hulpeloosheid en volgzaamheid tegenover het overheidsbeleid, zeker op het gebied van de binnenlandse veiligheid en het buitenlands beleid. Wij kijken nu naar Darfour zoals wij in het verleden hebben gekeken naar Algerije, Libanon, Syrië, Jemen, Egypte en Jordanië - als gekwelde maar machteloze toeschouwers.
Darfour zit ons allemaal dwars, maar het zet maar weinigen in de Arabische wereld tot actie aan. Voor de meeste Arabische burgers is het heel ver weg, en het leed dichter bij huis is nijpender. Het leed van onrechtvaardigheid, corruptie en economische spanningen in eigen land, de gevolgen van het beleid van de Israëlische bezetter in Palestina en de omliggende landen, of van de Amerikaanse oorlogsmachine in Irak.
Innerlijk leven wij mee met het lijden van de Sudanezen in Darfour. Maar als individuele Arabische burgers kunnen wij aan de feitelijke toestand in verre landen niet veel veranderen, omdat wij al even weinig kunnen doen aan de werkelijkheid in onze naaste omgeving in Beiroet, Amman, Rabat, Damascus, Riyad of Caïro.
Het meest verontrustende gevolg daarvan is dat kleine groepen bommengooiers en terroristen deze toestand van Arabische hulpeloosheid en verdoofd publiek politiek bewustzijn misbruikten om publieke steun te zoeken voor hun optreden. Daarom wijzen veel fatsoenlijke Arabische burgers instinctief de gruweldaden tegen mede-Arabieren in Darfour af maar durven ze niets te zeggen of te doen om er een einde aan te maken. En evenveel Arabieren verheffen evenmin hun stem wanneer Arabische terroristen Arabische, Amerikaanse of andere doelen bombarderen.
Dat de verontruste Arabische burgerij stilzwijgend in geweld berust, dat zij passief blijft tegenover gruweldaden uit de eigen cultuur, is vandaag het belangrijkste symptoom van de malaise die deze regio teistert. Het Arabische stilzwijgen over Darfour mag dan ook niet gezien worden als een signaal dat de Arabische of islamitische wereld of het Midden-Oosten geweld sowieso aanvaardt. Het is eerder een verontrustend teken van grootscheepse ontmenselijking en politieke gelatenheid van de Arabieren op het publieke niveau. Maar dat is grotendeels onze eigen schuld, omdat wij jarenlang wanbestuur en scheefgetrokken Arabische machtsstructuren hebben geaccepteerd.
Rami G. Khouri: adjunct-hoofdredacteur van de in Beiroet gevestigde krant 'Daily Star'
©Copyright De Standaard
19 Aug 2004
19/08/2004
Arabische milities zorgen voor een tragedie in Darfour. De Arabische wereld reageert nauwelijks. Vreemd. Aanvaardt hij het geweld? Allerminst, zegt Rami G. Khouri. Volgens hem is de stilte een teken van een veel bredere malaise. Een probleem dat de regio al jaren teistert en waar ook de gewone Arabier schuld aan heeft.
EEN van de opvallendste aspecten van de tragische gebeurtenissen in de regio Darfour in het westen van Sudan, is het relatieve stilzwijgen van de Arabische wereld. Als gevolg van aanvallen door Arabische milities zijn daar misschien wel 50.000 mensen om het leven gekomen en een miljoen op de vlucht gedreven. De internationale consensus erover kwam tot uitdrukking in de recente resolutie van de Veiligheidsraad van de VN. Die gaf de Sudanese regering één maand de tijd om de milities te ontwapenen en de veiligheid te herstellen. Mensenrechtenorganisaties en westerse regeringen hebben de gebeurtenissen in Darfour 'etnische zuiveringen' genoemd en zelfs 'genocide'. Maar de Sudanese regering wijst deze beschuldigingen van de hand en beweert dat er in de regio niet meer dan 5.000 mensen om het leven zijn gekomen. In juni dan kwam de wereld eindelijk in actie om een einde te maken aan het menselijke lijden in Darfour, met de Verenigde Staten en de VN die het initiatief namen.
Terwijl in het afgelopen anderhalf jaar de tragedie in Darfour zich voltrok, heeft de Arabische wereld zich opvallend afzijdig gehouden. Hoewel een paar stemmen in de regio hebben gepleit voor doortastend diplomatiek optreden om de veiligheid en de rust in Darfour te herstellen, gedroegen velen in de media en in overheidskringen zich eerder relaxed. De VS werd zelfs beschuldigd van inmenging in de regio om toekomstige oliebelangen veilig te stellen.
De stilte van Arabische zijde over deze kwestie is waarschijnlijk niet kenmerkend voor Darfour of Sudan. Ze vormt een afspiegeling van een bredere malaise die onze regio sinds lang heeft geteisterd: de Arabische regeringen zijn geneigd elkaar niet voor de voeten te lopen, wanneer een van hen van wandaden wordt beticht. En de meeste Arabische burgers staan verdoofd en hulpeloos tegenover de publieke gruweldaden of criminele activiteiten in hun eigen samenleving.
De geschiedenis van de Arabische wereld is in de afgelopen vijftig jaar bepaald door twee nauw met elkaar verbonden ontwikkelingen. Enerzijds de concentratie van de economische en militaire macht in de handen van kleine groepen mensen, die de elite van machthebbers vormen. En anderzijds de gestage opbouw - door diezelfde elite - van elementaire voorzieningen en werkgelegenheid voor de burgers. De doorsnee burger, die een betrekkelijke, consistente vooruitgang in elementaire levensomstandigheden ervaart, is geneigd de overheid bij het overige beleid haar gang te laten gaan. Ook als dat neerkomt op gewelddadig of roofzuchtig optreden tegenover de eigen onderdanen.
Deze basisovereenkomst met betrekking tot het landsbestuur verklaart grotendeels de stilte en berusting van overigens fatsoenlijke Arabieren tegenover gruweldaden of criminele activiteiten door hun medeburgers of zelfs hun regering. Darfour is enkel het recentste geval in een reeks van gewelddadige binnenlandse conflicten in Arabische landen, lange tijd genegeerd door andere Arabische landen. De lange, trieste lijst omvat opstanden, burgeroorlogen, repressie en andere vormen van geweld in belangrijke Arabische landen als Algerije, Libanon, Syrië, Jemen, Sudan, Palestina, Irak, Egypte en Libië.
Voor de meeste Arabische overheden is geweld een beleidsinstrument. Arabische regeringen zien geweldpleging door hun collega-bestuurders dan ook door de vingers, want ze willen zich niet mengen in de binnenlandse aangelegenheden van andere landen. Het is een eigenaardige soort beroepsmatige hoffelijkheid onder medeautocraten en beheerders van politiestaten. Maar precies daarom reizen Colin Powell en Kofi Annan naar Darfour om de aandacht van de wereld op de benarde toestand van die streek vestigen, nog voordat secretaris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga of welke Arabische minister van Buitenlandse Zaken ook maar overweegt om dezelfde reis te maken.
De meeste gewone Arabieren reageren niet tegen de gruweldaden in Sudan of in andere Arabische landen. De recente geschiedenis heeft hun immers geleerd dat zij het recht noch de bekwaamheid bezitten om invloed uit te oefenen op het beleid van hun eigen regering, laat staan op dat van andere Arabische regeringen. De Arabische bevolking is verdoofd. Ze verkeert in een treurige toestand van hulpeloosheid en volgzaamheid tegenover het overheidsbeleid, zeker op het gebied van de binnenlandse veiligheid en het buitenlands beleid. Wij kijken nu naar Darfour zoals wij in het verleden hebben gekeken naar Algerije, Libanon, Syrië, Jemen, Egypte en Jordanië - als gekwelde maar machteloze toeschouwers.
Darfour zit ons allemaal dwars, maar het zet maar weinigen in de Arabische wereld tot actie aan. Voor de meeste Arabische burgers is het heel ver weg, en het leed dichter bij huis is nijpender. Het leed van onrechtvaardigheid, corruptie en economische spanningen in eigen land, de gevolgen van het beleid van de Israëlische bezetter in Palestina en de omliggende landen, of van de Amerikaanse oorlogsmachine in Irak.
Innerlijk leven wij mee met het lijden van de Sudanezen in Darfour. Maar als individuele Arabische burgers kunnen wij aan de feitelijke toestand in verre landen niet veel veranderen, omdat wij al even weinig kunnen doen aan de werkelijkheid in onze naaste omgeving in Beiroet, Amman, Rabat, Damascus, Riyad of Caïro.
Het meest verontrustende gevolg daarvan is dat kleine groepen bommengooiers en terroristen deze toestand van Arabische hulpeloosheid en verdoofd publiek politiek bewustzijn misbruikten om publieke steun te zoeken voor hun optreden. Daarom wijzen veel fatsoenlijke Arabische burgers instinctief de gruweldaden tegen mede-Arabieren in Darfour af maar durven ze niets te zeggen of te doen om er een einde aan te maken. En evenveel Arabieren verheffen evenmin hun stem wanneer Arabische terroristen Arabische, Amerikaanse of andere doelen bombarderen.
Dat de verontruste Arabische burgerij stilzwijgend in geweld berust, dat zij passief blijft tegenover gruweldaden uit de eigen cultuur, is vandaag het belangrijkste symptoom van de malaise die deze regio teistert. Het Arabische stilzwijgen over Darfour mag dan ook niet gezien worden als een signaal dat de Arabische of islamitische wereld of het Midden-Oosten geweld sowieso aanvaardt. Het is eerder een verontrustend teken van grootscheepse ontmenselijking en politieke gelatenheid van de Arabieren op het publieke niveau. Maar dat is grotendeels onze eigen schuld, omdat wij jarenlang wanbestuur en scheefgetrokken Arabische machtsstructuren hebben geaccepteerd.
Rami G. Khouri: adjunct-hoofdredacteur van de in Beiroet gevestigde krant 'Daily Star'
©Copyright De Standaard
19 Aug 2004