Marsipulami
05-09-05, 16:24
Wat doet maand zonder geld in vreemde stad met mens?
De ondraaglijke leegheid van het bestaan
Van onze medewerker
GENT - Welke verlangens hebben we echt en welke worden ons opgelegd door de maatschappij? Op die vraag probeerden twee Vlaamse jongemannen een antwoord te geven. Ze trokken een maand naar Boedapest en probeerden daar, in een onbekende wereld en zonder geld of vaste slaapplaats, uit te zoeken wat echt onmisbaar is. Hun antwoord gaven ze gisteren, eenmalig en gratis, in het Gentse Theater Tinnenpot.
'HET GING echt met pieken en dalen: het ene moment hadden we geen geld om te eten en waren we de wanhoop nabij'', vertellen Peter Aers en Tijs Ceulemans. ,,Maar voor we het beseften, kregen we van een voorbijganger, een pita in onze handen gestopt en waren we de gelukkigste mensen ter wereld."
Dat vormt meteen de rode draad doorheen hun verhaal: de momenten dat niemand hen zag staan en dat ze voor niemand iets betekenden, voelden ze zich ellendig. Maar zodra ze een beetje menselijke warmte kregen, waren ze de koning te rijk.
,,Dat voelden we het best als we gingen bedelen: normaal reageerden de stedelingen vrij nors als ze ons zagen. Pas als we de voorbijgangers persoonlijk konden raken, meestal via een boodschap die we op een bordje hebben genoteerd, ontdooiden ze." Zo mochten ze blijven slapen bij een vrouw die hoopte dat een goede daad iets zou doen aan haar slechte karma. ,,Niet lang daarna werden we weer buitengegooid, maar zolang het duurde, was het zalig."
Behalve bedelen, werkten ze ook wel eens wat in het zwart. Zo konden ze even aan de drukke stad ontsnappen door twee dagen onkruid te wieden voor een parkbedrijf. ,,Dat was een enorm fascinerende ervaring, illegaal aan het werk zijn in een vreemd land. Precies de omgekeerde wereld, en dat vonden ze daar ook: waarom willen jullie rijke Belgen nu illegaal in Hongarije komen werken?"
Ook tijd was ondertussen een vreemd begrip geworden: ,,Soms leek het alsof een dag een week leek te duren, en dan was hij weer razendsnel voorbij. Dat hing grotendeels af van onze staat van welbehagen: hadden we wat geld om uitgebreid te ontbijten of konden we het 's avonds met een fles wijn gezellig maken, dan vloog de tijd."
Op andere momenten kon er niet snel genoeg een eind aan hun miserie komen, zoals toen ze op Peters verjaardag hun geld kwijtraakten. ,,Op die momenten vroeg je jezelf wel eens af hoe veel meer je nog kunt verdragen voor je je eigen grenzen overschrijdt, en gaat stelen of liegen."
Waarom ze net Boedapest uitkozen voor hun project, heeft te maken met de straattheatertournee die ze vorig jaar in die stad afsloten. ,,We waren moe en vuil. Op dat moment ontstond het idee om eens te testen hoe we onszelf zouden voelen als we een maand moe en vuil waren."
Wat ze nu precies hebben bijgeleerd over zichzelf en hun verlangens, hebben ze voor zichzelf nog niet uitgemaakt. Ze hebben wat tijd nodig om hun ervaringen te laten bezinken. Vast staat nu wel dat ze het comfort en het ultrageorganiseerde leven in België gemakkelijk achter zich kunnen laten, al hebben ze zich wel enkele keren vergaapt aan zaken als een televisie in een etalage. Ook de lawaaierigheid en de stank in de steden kunnen ze missen. ,,In België heb je dan een aantal rustpunten waar je kunt ontsnappen als het te veel wordt." In Boedapest zochten ze een heem op een eiland in het midden van de Donau.
Hoe de stad met haar druktehaar zijn reclame en haar mensen inwerkte op Peter en Tijs, werd geregistreerd door een meegereisde cameraman. Dat moet resulteren in een documentaire. Maar gisteren stapten ze met hun verhaal al op het podium van het Gentse theater Tinnenpot, rechtstreeks met de bus vanuit Boedapest. Terwijl ze met karton, het enige dat ze ginds voorhanden hadden, de stad nabouwden, deden ze hun verhaal. De voorstelling was eenmalig en gratis, maar de toeschouwers mochten, als ze dat wensten, een gift geven. Aan twee arme bedelaars met een kartonnen bordje met de boodschap: ,,Geef me een muntstuk en ik geef je een glimlach.''
05/09/2005 Jonas Van Puymbroeck
©Copyright De Standaard
De ondraaglijke leegheid van het bestaan
Van onze medewerker
GENT - Welke verlangens hebben we echt en welke worden ons opgelegd door de maatschappij? Op die vraag probeerden twee Vlaamse jongemannen een antwoord te geven. Ze trokken een maand naar Boedapest en probeerden daar, in een onbekende wereld en zonder geld of vaste slaapplaats, uit te zoeken wat echt onmisbaar is. Hun antwoord gaven ze gisteren, eenmalig en gratis, in het Gentse Theater Tinnenpot.
'HET GING echt met pieken en dalen: het ene moment hadden we geen geld om te eten en waren we de wanhoop nabij'', vertellen Peter Aers en Tijs Ceulemans. ,,Maar voor we het beseften, kregen we van een voorbijganger, een pita in onze handen gestopt en waren we de gelukkigste mensen ter wereld."
Dat vormt meteen de rode draad doorheen hun verhaal: de momenten dat niemand hen zag staan en dat ze voor niemand iets betekenden, voelden ze zich ellendig. Maar zodra ze een beetje menselijke warmte kregen, waren ze de koning te rijk.
,,Dat voelden we het best als we gingen bedelen: normaal reageerden de stedelingen vrij nors als ze ons zagen. Pas als we de voorbijgangers persoonlijk konden raken, meestal via een boodschap die we op een bordje hebben genoteerd, ontdooiden ze." Zo mochten ze blijven slapen bij een vrouw die hoopte dat een goede daad iets zou doen aan haar slechte karma. ,,Niet lang daarna werden we weer buitengegooid, maar zolang het duurde, was het zalig."
Behalve bedelen, werkten ze ook wel eens wat in het zwart. Zo konden ze even aan de drukke stad ontsnappen door twee dagen onkruid te wieden voor een parkbedrijf. ,,Dat was een enorm fascinerende ervaring, illegaal aan het werk zijn in een vreemd land. Precies de omgekeerde wereld, en dat vonden ze daar ook: waarom willen jullie rijke Belgen nu illegaal in Hongarije komen werken?"
Ook tijd was ondertussen een vreemd begrip geworden: ,,Soms leek het alsof een dag een week leek te duren, en dan was hij weer razendsnel voorbij. Dat hing grotendeels af van onze staat van welbehagen: hadden we wat geld om uitgebreid te ontbijten of konden we het 's avonds met een fles wijn gezellig maken, dan vloog de tijd."
Op andere momenten kon er niet snel genoeg een eind aan hun miserie komen, zoals toen ze op Peters verjaardag hun geld kwijtraakten. ,,Op die momenten vroeg je jezelf wel eens af hoe veel meer je nog kunt verdragen voor je je eigen grenzen overschrijdt, en gaat stelen of liegen."
Waarom ze net Boedapest uitkozen voor hun project, heeft te maken met de straattheatertournee die ze vorig jaar in die stad afsloten. ,,We waren moe en vuil. Op dat moment ontstond het idee om eens te testen hoe we onszelf zouden voelen als we een maand moe en vuil waren."
Wat ze nu precies hebben bijgeleerd over zichzelf en hun verlangens, hebben ze voor zichzelf nog niet uitgemaakt. Ze hebben wat tijd nodig om hun ervaringen te laten bezinken. Vast staat nu wel dat ze het comfort en het ultrageorganiseerde leven in België gemakkelijk achter zich kunnen laten, al hebben ze zich wel enkele keren vergaapt aan zaken als een televisie in een etalage. Ook de lawaaierigheid en de stank in de steden kunnen ze missen. ,,In België heb je dan een aantal rustpunten waar je kunt ontsnappen als het te veel wordt." In Boedapest zochten ze een heem op een eiland in het midden van de Donau.
Hoe de stad met haar druktehaar zijn reclame en haar mensen inwerkte op Peter en Tijs, werd geregistreerd door een meegereisde cameraman. Dat moet resulteren in een documentaire. Maar gisteren stapten ze met hun verhaal al op het podium van het Gentse theater Tinnenpot, rechtstreeks met de bus vanuit Boedapest. Terwijl ze met karton, het enige dat ze ginds voorhanden hadden, de stad nabouwden, deden ze hun verhaal. De voorstelling was eenmalig en gratis, maar de toeschouwers mochten, als ze dat wensten, een gift geven. Aan twee arme bedelaars met een kartonnen bordje met de boodschap: ,,Geef me een muntstuk en ik geef je een glimlach.''
05/09/2005 Jonas Van Puymbroeck
©Copyright De Standaard